Κίνα και η μεταστροφή θέσεων της Γερμανίας

Ένα άρθρο – βόμβα του σοβαρότερου Γερμανικού περιοδικού καταρρίπτει τις αιτιάσεις περί αλλαγής στάσης της Μέρκελ και αποκαλύπτει την καθοριστική παρέμβαση της Κίνας.
Εδώ φαίνεται η δικαίωση της στρατηγικής συμμαχίας με την Κίνα που κάποια ανδρείκελα πολέμησαν λυσσαλέα.

 Διαβάστε:


«Το κινέζικο χαρτί»

Τι κρύβεται πίσω από την αλλαγή στάσης της Γερμανίας απέναντι στην ελληνική κρίση χρέους;
Σε άρθρο του στο περιοδικό Stern o γερμανός δημοσιογράφος H

ans-Ulrich Jörges σημειώνει την εντυπωσιακή μεταστροφή της γερμανικής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα μετά την επίσκεψη Μερκελ στην Κίνα στα τέλη Αυγούστου.
Ξαφνικά όλοι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες δηλώνουν αποφασισμένοι να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, χωρίς να αποκλείουν πλέον την επιμήκυνση του προγράμματος ή ακόμη και ένα τρίτο πακέτο βοήθειας. Ακόμη και οι πιο συντηρητικές φωνές βαυαρών πολιτικών, που ζητούσαν τη θυσία της Ελλάδας προς παραδειγματισμό, σίγησαν.

Σύμφωνα με το συντάκτη η μεταστροφή αυτή οφείλεται στις έντονες παρασκηνιακές πιέσεις που ασκήθηκαν από την κινεζική ηγεσία κατά την επίσκεψη Μέρκελ στο Πεκίνο.
Λέγεται ότι ο πρωθυπουργός Wen Jiabao απείλησε χωρίς περιστροφές την καγκελάριο της Γερμανίας στις μεταξύ τους συζητήσεις ότι «έχουμε ήδη χάσει 30 δισεκατομμύρια στην Ελλάδα. Εάν χάσουμε άλλα 40, δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα πλέον για τη σταθεροποίηση του ευρώ».
Πέρα από την έκθεση της Κίνας στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, το ύψος της οποίας δεν είναι ακριβώς γνωστό και τους φόβους για φαινόμενο ντόμινο σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη σημαντικό ρόλο στις κινήσεις της κινεζικής ηγεσίας παίζει και «η στρατηγική συμμαχία» που έχουν συνάψει Κίνα και Ελλάδα. Σύμφωνα με το συντάκτη του περιοδικού Stern η Κίνα έχει επιλέξει την Ελλάδα ως την « πύλη της στην Ευρώπη», με στόχο να δημιουργήσει ένα σύγχρονο «δρόμο του μεταξιού» για το παγκόσμιο εμπόριο.

Η επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά είναι μόνο η αρχή.

Ήδη οι Κινέζοι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον και για άλλα ελληνικά λιμάνια, διαπραγματεύονται συμφωνίες με ελληνικές εταιρείες για την κατασκευή ανεμογεννητριών και εγκαταστάσεων ηλιακής ενέργειας, ενώ ενδιαφέρονται και για το 40% του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» μετά τη λήξη του συμβολαίου διαχείρισης που κατέχει σήμερα γερμανική εταιρεία.
Αλλά και για το λιμάνι του Πειραιά στόχος των Κινέζων είναι να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο λιμάνι μεταφοράς container στη Μεσόγειο, μέσω του οποίου θα διοχετεύονται κινεζικά προϊόντα σε Ευρώπη, Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.
Εάν η Ελλάδα έβγαινε από την Ευρωζώνη, οι κινεζικές επενδύσεις θα έχαναν μονομιάς την αξία τους. Η Κίνα θα είχε επενδύσει σε ένα αποτυχημένο κράτος που θα βυθιζόταν στην εξαθλίωση και η υπόλοιπη Ευρώπη θα έπρεπε «να το πληρώσει». Κλείνοντας το άρθρο του ο γερμανός δημοσιογράφος σημειώνει: « Είναι πολύ πιθανό, ότι στο ευρωπαϊκό πόκερ η Κίνα έδωσε φλος ρουαγιάλ στους Έλληνες. Και αυτοί δεν το έχουν πάρει είδηση ακόμη».

Το άρθρο με τίτλο “Die chinesische Karte” του Hans-Ulrich Jörges δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του περιοδικού Stern δύο μέρες μετά την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα στις 11.10.2012.

Πηγή:kostasxan.blogspot.com

Ποιά είναι η πιο πλούσια χώρα της Ευρώπης ;

Τι φταίει στην Ελλάδα και δεν μπορούμε να έχουμε μια αντίστοιχη οικονομία;

Ποια οικονομία σήμερα στην Ευρώπη έχει τα λιγότερα οικονομικά προβλήματα από την παγκόσμια ύφεση;

Η Νορβηγία.

Η χώρα αυτή δεν έχει παρουσιάσει τα συμπτώματα κρίσης και ύφεσης που κατατρέχουν σχεδον όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Είναι τυχαίο ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μια οικονομία που ΔΕΝ συμμετέχει ούτε στην Ε.Ε. ούτε στην  Ευρωζώνη;

Όχι βέβαια.

Το γεγονός ακριβώς ότι έχει διατηρήσει την ανεξαρτησία της είναι εκείνο που την έχει προστατέψει από τις οξείες εκδηλώσεις της κρίσης. Οι Νορβηγοί αποφάσισαν να μείνουν έξω από Ε.Ο.Κ. και Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Νορβηγία έχει δικό της ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ την νορβηγική κορόνα (το ίδιο ακριβώς η Δανία και η Σουηδία. Το ίδιο πλούσιες χώρες με δικό τους εθνικοί νόμισμα και εξω απο Ε.Ε.). Η Νορβηγία ως ανεξάρτητη χώρα και καλά προστατευμένη εθνική οικονομία έχει το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ στην Ευρώπη.

Ο Δάσκαλος της οργισμένης Ελλάδας!...

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος, Κιλκίς 

Γράφω με οργή, γιατί «οι μη οργιζόμενοι, εφ' οις δει, ηλίθιοι δοκούντες είναι», όσοι δεν οργίζονται γι'αυτά που πρέπει, είναι ηλίθιοι, ορίζει ο Αριστοτέλης.

Τι είδαμε τις προάλλες στο Τ.V. ;

Έναν αξιολύπητο πρωθυπουργό της Ελλάδας, με ύφος ψοφοειδές και βλέμμα δουλόφρονος, να επιδίδεται σε δακρύβρεχτες καημενολογίες.

Και δίπλα του την υπερφίαλη νεοναζίστρια Μέρκελ, να μην μπορεί να συγκρατήσει την σιχασιά της για τους φυλετικώς υποδεέστερους πτωχοζήτουλες των Βαλκανίων. 

Ποιές χώρες σήμερα ποδοπατούνται, λεηλατούνται και διώκονται;

Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία.

Η Ισπανία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού ο Φράνκο είχε χρησιμοποιήσει τα γερμανικά «στούκας», για να καταστρέψει την «Γκουέρνικα» και τους μαχητές της ελευθερίας, παρέμεινε ευνοϊκώς ουδέτερη. Η Πορτογαλία το ίδιο. Η Ιταλία μέχρι ενός σημείου ήταν συνοδοιπόρος. Η Ιρλανδία δεν γνώρισε την Κατοχή των κτηνανθρώπων.

Εμείς όμως;

Τον Οκτώβριο του 1944 οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα, σπεύδουν να ξαναχωθούν τρομαγμένοι, ματωμένοι ως το λαιμό με αίμα ελληνικό, να ξανακρυφτούν στις μαύρες φωλιές τους.

Να δούμε τι αφήνουν πίσω τους..

Το «δόγμα Calvo»: H Μονομερής διαγραϕή του εξωτερικού χρέους στο Ελληνικό και Διεθνές Δίκαιο. H διαπραχθείσα προδοσία!

Το κάθε κράτος μπορεί νόμιμα –ως ελεύθερη και χωρίς προϋποθέσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, έκφραση, πραγμάτωση και αυτοπροστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας- να κατάσχει (σε περίπτωση παράνομων πράξεων), να απαλλοτριώσει, ή να εθνικοποιήσει, ημεδαπές και αλλοδαπές, κρατικές και ιδιωτικές, ιδιοκτησίες και επενδύσεις στην εδαφική του επικράτεια, με αναγκαστικά κύριο και πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση και προστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας και γενικότερα του Δημοσίου του Συμφέροντος (νοουμένου εδώ και με την δευτερεύουσα οικονομική, αλλά κυρίως με την πρωταρχική έννοια του, ήτοι αυτή της Εθνικής του Κυριαρχίας), με ή χωρίς αποζημίωση των πρώην ιδιοκτητών (Συντ. 1,17,106).

Ως «επενδύσεις» εδώ νοούνται αδιακρίτως και ισότιμα, οι βιομηχανικές επενδύσεις, οι επενδύσεις εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου (concessionagreements), αλλά και επενδύσεις (δανειακών) κεφαλαίων, ήτοι χρηματικά δάνεια με την  μορφή ομολόγων, εντόκων γραμματείων κλπ. Τα δικαιώματα αυτά προστασίας της Εθνικής Κυριαρχίας και Εθνικού Συμφέροντος, έχουν ενσωματωθεί στο διεθνές δίκαιο τυπικά από το 1962 (βλ. βιβλ.WorksintheUNComissiononPermanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) bytheUNGeneralAssemblyon 14-12-1962) κι αποτελούν μια τροποποίηση του «δόγματος Calvo» (Calvo`sdoctrine), το οποίο εισηγήθηκε ο Αργεντίνος δικαστής Calvo το 1868  (στον κολοφώνα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου από της ευρωπαϊκές κυρίως αποικιοκρατικές χώρες).

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, όταν μια ξένη επένδυση (βιομηχανική ή δανειακή-κεφαλαιακή με την μορφή δανείων και ομολόγων), διακρατική (με την μορφή διεθνών συνθηκών), η μεταξύ κράτους και ιδιωτών επενδυτών (με την μορφή συμβολαίων), δημιουργήσει, στην χώρα λειτουργίας της, συνθήκες άνισης και αήθους οικονομικής εκμετάλλευσης του ντόπιου πληθυσμού υπέρ της, ή του κράτους καταγωγής της - οδηγώντας αναγκαστικά και στην συνακόλουθη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας λειτουργίας της υπέρ του κράτους καταγωγής της, ή   υπέρ της επένδυσης της ίδιας!- τότε το κράτος λειτουργίας της έχει το νόμιμο δικαίωμα να άρει την ανισότητα αυτή με οποιοδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικοποιήσεώς της «επένδυσης»  για λόγους «Εθνικού Συμφέροντος» (publicutility), με την καταβολή (nationalization), ή όχι (expropriation) αποζημίωσης στον ιδιοκτήτη της επένδυσης. 

Το «Εθνικό Συμφέρον» εδώ εννοιολογικά ταυτίζεται –σύμφωνα με όσα προείπαμε – κυρίως με την διασφάλιση, αλλά και την έκφραση της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης».

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ: ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ, ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ

* Του Παναγιώτη Σπυρόπουλου

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (δραχμή, μνα, οβολό, όπως θέλετε πες τε το), οι πανεπιστημιακοί κύκλοι και ιδιαίτερα οι οικονομολόγοι έχουν διαλέξει στρατόπεδα, μέχρι και «απειλή» δημοψηφίσματος προέκυψε σ’ αυτό το έκτρωμα δημοκρατίας που βιώνουμε, με αυτό το θέμα.

Συνετό θα ήταν από δική μας σκοπιά, να βάλουμε κάποια πράγματα σε μια σειρά, απαντώντας σε διάφορα ερωτήματα, σχετικά με το ζήτημα αυτό, επιχειρώντας να διαλύσουμε τη λασπολογία που προσπαθούν με δόλιο τρόπο να ρίξουν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης και οι εκπρόσωποι τους (περισπούδαστοι «μαϊντανοί», ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, μέχρι εκπαιδευμένα παπαγαλάκια «δήθεν» οικονομικοί συντάκτες και οικονομολογούντες) σχετικά με το ζήτημα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, με απλά λόγια.


Είναι απαραίτητη η Μετάβαση σε Εθνικό Νόμισμα;

Η άσκηση της Οικονομικής Πολιτικής, σε μια ανεξάρτητη χώρα – σ’ ένα αυθύπαρκτο κράτος, έχει ως βασικά εργαλεία τηΝομισματική Πολιτική (έλεγχος κυκλοφορίας χρήματος, επιτόκιο) και τη Δημοσιονομική Πολιτική (Φόροι, Δημόσιες Δαπάνες, Δημόσιος Δανεισμός). Τα 2 αυτά μακροοικονομικά εργαλεία είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, οργανικά δεμένα, αφού η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει και συνεπικουρεί τη λειτουργία του άλλου.

Σε περιόδους χαμηλής ζήτησης, ύφεσης ή στασιμότητας της οικονομίας, η κράτος χρηματοδοτεί τις δημόσιες επενδύσεις ΌΧΙ από την αύξηση των φόρων, αλλά από την αύξηση της ποσότητας χρήματος που κυκλοφορεί στην οικονομία μέσω έκδοσης νέου χρήματος (εσωτερικός δανεισμός), με απώτερο στόχο να αναζωογονηθεί και να αναταθεί η εγχώρια οικονομία.

Χρηματοδοτεί δηλαδή τα όποια ελλείμματα και παράλληλα μειώνονται τα επιτόκια δανεισμού, γεγονός που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις και περεταίρω ανάπτυξη.



Με την εισαγωγή στο Ευρώ όμως, ως εθνικό κράτος απωλέσαμε τη δυνατότητα της Νομισματικής Πολιτικής, αφού η ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί (έτερο)καθορίζεται από την ΕΚΤ και τα κράτη – μέλη δεν έχουν τη δυνατότητα να «χρηματοδοτήσουν» τα όποια ελλείμματά τους, παρά μόνο με το εναπομείναν «εργαλείο» αυτό της Δημοσιονομικής Πολιτικής, δηλαδή με την αύξηση των Φόρων, τη μείωση των Δημοσίων Δαπανών (κατακερματισμός κοινωνικού κράτους) και τον εξωτερικό δανεισμό.




Αποκορύφωμα τέτοιων πολιτικών, οι οποίες οδήγησαν στη παρούσα κατάσταση, ήταν η δεκαετία του ευρώ που η Ελλάδα δανείστηκε περίπου 490δις ευρώ από τις «φιλεύσπλαχνες» αγορές, για να αποπληρώσει κυρίως τα εξωτερικά της ελλείμματα – χρέη (υποχρεώσεις σε τόκους, τοκοχρεολύσια), αφού επί των κυβερνήσεων Σημίτη και την είσοδό μας στην ΟΝΕ, το εσωτερικό χρέος της χώρας μετατράπηκε σε εξωτερικό.

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η Ελλάδα του σήμερα...

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στην ιστορία της Γερμανίας. Γεννήθηκε από την ήττα της αυτοκρατορικής Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πέθανε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποτέλεσε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων της Γερμανίας (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα του Κέντρου, Φιλελεύθεροι). Αντιμετώπισε την κρυφή ή απροκάλυπτη εχθρότητα των άκρων (Ναζί, Συντηρητικοί Εθνικιστές, Κομμουνιστές). Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση υπό έναν ασφυκτικό διεθνή έλεγχο. Προσέφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη και την άνθηση της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

Το ερώτημα παραμένει: Η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η άνοδος του ναζισμού ήταν αναπόφευκτη;

Πιο κάτω παραθέτουμε ενα πολύ αξιόλογο κείμενο που αξίζει να διαβάσετε....

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης  «…Μην ξεχνάτε και μην ξεχνάμε ιστορικά –και το τονίζω και θα το τονίζω, γιατί πρέπει η ιστορική μνήμη να είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στη ψυχή μας και στο νου μας για να ξέρει και ο κόσμος τι αντιμετωπίζει- την πορεία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Και να θυμάται ο κόσμος ότι τα άκρα δεν έχουν ούτε ιδεολογία ούτε χρώμα, είναι τα ίδια. Είναι δημιουργήματα κρίσεων, είναι δημιουργήματα κοινωνικών ανισοτήτων. Είναι κάθε φορά που ένας λαός βολοδέρνει σε αντίστοιχες καταστάσεις σαν και αυτή που ζούμε σήμερα που δημιουργούνται τα άκρα, γιατί τότε βρίσκουν την ευκαιρία για να δράσουν και να υπάρξουν.» Προκόπης Παυλόπουλος (Αγόρευση στη Βουλή, 20/9/2012, του Προκόπη Παυλόπουλου) «Οσο κορυφώνεται η ελληνική κρίση τόσο πιο συχνοί είναι οι παραλληλισμοί της σημερινής Ελλάδας με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Στο δραματικό αυτό κεφάλαιο της ιστορίας της Γερμανίας τον Μεσοπόλεμο ανατρέχουν αναλυτές και πολιτικοί είτε είναι υπέρ είτε είναι κατά της συνταγής που ακολουθείται σήμερα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Κυρίως όμως οι αντίπαλοι των Μνημονίων παραπέμπουν στην άτεγκτη πολιτική περικοπών και αποπληθωρισμού που ακολούθησε ο καγκελάριος Χάινριχ Μπρίνινγκ μετά το κραχ του 1929. Η πολιτική κατάληξη ήταν η πλήρης κατάρρευση της δημοκρατίας και η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Αλλά η αλληλουχία οικονομικών δεδομένων και πολιτικών εξελίξεων δεν είναι τόσο μονοσήμαντη όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά…» Γιώργος Παπάς : Η Ελλάδα ξυπνά μνήμες Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (2/6/2012, εις : www.tanea.gr) ΣΎΝΤΟΜΟ δικό μου σχόλιο στη φράση:  «Αλλά η αλληλουχία οικονομικών δεδομένων και πολιτικών εξελίξεων δεν είναι τόσο μονοσήμαντη όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά…» Το ζήτημα δεν είναι απλά ομοιότητες και διαφορές τότε και σήμερα, εκεί κι εδώ : είναι Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ της κάθε ομοιότητας και της κάθε διαφοράς, ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ…. Συχνά ακούω από πολιτικούς –και όχι μόνο-, να μας συμβουλεύουν να διδαχτούμε από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η συμβουλή αυτή, γίνεται κυρίως, γα να υποδείξει το πού μπορεί να καταλήξει η τυφλή πίστη ή η τυφλή συνοδοιπορία ακραίων λαϊκιστικών πολιτικών κινημάτων, και φυσικά, γίνεται για ν’ αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Όμως, ακούγοντας τις σχετικές υποδείξεις να διδαχτούμε από την ιστορία, δεν μπορώ να μην επισημάνω, ότι από την Ιστορία, δεν διδάσκεσαι με επιλεκτικές αναφορές σε γεγονότα που ευνοούν ένα επιχείρημα εναντίον ενός άλλου, αλλά, θα πρέπει, το ίδιο το επιχείρημα να είναι το ίδιο επαρκώς νομιμοποιημένο. Αν μελετώντας τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, το κάνουμε απλά για να υπογραμμίσουμε ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ στο ναζιστικό φαινόμενο, ΚΑΙ ΤΟ ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, αυτό σημαίνει ότι διαβάζουμε μονάχα το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας. Και θα πρόσθετα ακόμα : ενδιαφέρον έχει όχι μόνο η αναφορά στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, ΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης γενικότερα, σε Ευρώπη και Αμερική. Διότι ΠΡΙΝ απ’ αυτό το κεφάλαιο, υπάρχουν κι άλλα, που μας δείχνουν ΠΩΣ φτάσαμε εκεί, και διαβάζοντάς τα, δεν μπορούμε να αποκρύψουμε ούτε τις ευθύνες των τότε (Δυτικών, και ιδίως ευρωπαϊκών) δημοκρατιών ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΑΝ για την άνοδο του ναζισμού και του φασισμού στην Ευρώπη, και εν τινι μέτρω και πάντως πριν την εισβολή στη Πολωνία το 1939, ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΝ με το ανερχόμενο τότε ναζιστικό φαινόμενο, οπωσδήποτε το ΕΠΑΙΝΟΥΣΑΝ (όταν είχε εγκαθιδρυθεί) ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ, ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ στην ουσία για το πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενό του.

Μάλιστα δε, κι αυτό αποτελεί μια προσωπική εξαγωγή ιστορικού συμπεράσματος, τείνω να πιστεύω πως ΑΝ ο Χίτλερ περιορίζονταν στο άνσλους με την Αυστρία κι’ ακόμα-ακόμα με την εισβολή στη Τσεχοσλοβακία και σταματούσε εκεί, προωθώντας, από εκεί και πέρα, την οικονομική συνεργασία με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, και ιδίως τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, ΠΟΛΥ ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ, αν οι τότε κυβερνήσεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών –και όχι μόνο- χωρών, θα είχαν ιδεολογικά υπαρξιακά προβλήματα ώστε να αρνηθούν την συνεργασία τους, με την χώρα που θαύμαζαν για τα οικονομικά της «επιτεύγματα», αν και, ίσως να μη χρειάζονται τα εισαγωγικά. Διότι, κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει το οικονομικό στοιχείο στη συγκρότηση και την άνοδο όπως και τη πτώση πολιτικών σχηματισμών και ιδεολογιών.

Η ναζιστική οικονομική πολιτική, υπήρξαν περίοδοι που υπερέβαλλε σε αποτελεσματικότητα άλλες ευρωπαϊκές αλλά και των ΗΠΑ, και σε ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο, πρόσφερε μεγάλη ανακούφιση σε ένα λαό, που μετά τον (1ο Παγκόσμιο) Πόλεμο υπέφερε τα πάνδεινα, ενώ πέτυχε, (ένα μάθημα για μας σήμερα), ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΝΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟ ΕΠΑΧΘΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΛΑΟ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΩΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ. Τη στιγμή που στις ΗΠΑ και σε άλλες δυτικές οικονομίες, για παράδειγμα, είχαν ως θεό τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ή εναπόθεταν τις ελπίδες τους στα ίδια τα αίτια που παρήγαγαν την ύφεση, δηλαδή στους νόμους της αγοράς, (όπως και σήμερα εδώ στη χώρα μας –και όχι μόνο-), στη Γερμανία προχωρούσαν με (προγραμματισμένους, αντιυφεσιακούς) ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και με ουσιαστική κρατική παρέμβαση (το σχετικό μάθημα οι ασθμαίνουσες δυτικές οικονομίες το έμαθαν λίγο μετά), ώστε να ανατάξουν την οικονομία τους, και την ανέταξαν. Μετ’ ολίγον βεβαίως, η άκρα αυτοκρατορική έπαρση του καθεστώτος, που άρχισε να ονειρεύεται μια νέα πανευρωπαϊκή γερμανική κυριαρχία, πρόσφερε τα μέσα της ίδιας του της καταστροφής, γι’ ακόμα μια φορά στην πρόσφατη ιστορία του. Έτσι η αλλιώς, πριν τη καταστροφή που προήλθε από τη πολεμική περιπέτεια, ένα χέρι έτεινε προς τον γερμανικό λαό, που του πρόσφερε ουσιαστική προοπτική και χειροπιαστή έξοδο απ’ το πρόβλημά του, κι όταν κανείς βρίσκεται σε διαδικασία πνιγμού, βυθιζόμενος ολοένα και περισσότερο σε πιο βαθιά νερά, ΑΠΛΑ ΤΟ ΑΡΠΑΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ. Ας ήταν λοιπόν αυτό το χέρι κάποιου άλλου. Άλλωστε, εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή του πνιγμού ή του φόβου του πνιγμού, το τελευταίο πράγμα που κάποιος ασχολείται, είναι να διαλογίζεται πολιτικά και ιδεολογικά. Και το χειρότερο όλων είναι να αισθάνεται κανείς ότι είναι το χέρι της Δημοκρατίας που σε πιέζει ασφυκτικά κάτω από το νερό, ότι είναι η ίδια η Δημοκρατία που σου παρουσιάζει τον πνιγμό ως μονόδρομο. Αλλά μια τέτοια «δημοκρατία», απλά, δεν είναι δημοκρατία.

Και σημασία σε ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, δεν έχει η υπόσχεση ότι κάποιο χέρι θα έρθει για βοήθεια σε κάποιο μελλοντικό και χρονικά απροσδιόριστο χρόνο και με αβέβαια την ύπαρξη στη ζωή έως τότε του πνιγόμενου, αλλά σημασία έχει το χέρι που τη στιγμή που δεν μπορείς να ανασάνεις, σου προσφέρει ανάσες, πόσο μάλλον, όταν σε βγάζει εντελώς απ’ το νερό. Τόσο απλά… Το να δίνω μαθήματα εγκαρτέρησης σε ένα άστεγο, σε ένα που λιποθυμά από τη πείνα, δεν το θεωρώ απλά ανεπίτρεπτο : ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΑΘΛΙΟ! Το ναζιστικό φαινόμενο, δεν προέκυψε τυχαίως. ΠΑΡΗΧΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ –ΤΟΤΕ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΙΑ ΟΜΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΣΘΕΝΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΥΠΟΛΗΠΤΗ, ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΡΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ «ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ», ΚΑΙ ΠΑΡΗΧΘΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ» ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ. Το καύσιμο, ήταν ΚΥΡΙΩΣ η οικονομική πολιτική, η αναποτελεσματικότητα της οποία το έκανε ακόμα πιο εύφλεκτο, εμπλουτίζοντάς το και με άλλα συστατικά , όπως η ξενοφοβία, ο επιθετικός εθνικισμός, ο ρατσισμός, κ.λπ.. Το να μου πεις, ότι επιλέγοντας τα Άκρα ως λύση, αυτό δεν είναι λύση, είναι σα να μου λες ότι το να καταπολεμήσω τον καρκίνο από τον οποίο έχω προσβληθεί, δεν πρέπει να καπνίζω, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕ ΕΞΩΘΕΙΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙΣ ΣΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ, σ’ αυτό μπορώ να δω έναν παραλογισμό, όχι όμως μια σοβαρή ιστορική ερμηνεία.

Η ιστορική διδαχή, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είναι κάτι το ευχάριστο πάντα. Πρέπει, αν θέλουμε να διδαχτούμε, ΝΑ ΡΟΥΦΗΞΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ. Και μέσα σ’ αυτά τα συμπεράσματα, ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, δεν υπάρχουν μόνο ΟΙ ΑΛΛΟΙ, υπάρχουμε ΚΙ ΕΜΕΙΣ. Αν ψάχνουμε να βρούμε ΣΗΜΕΡΑ αναλογίες ΜΕ ΤΑ ΑΚΡΑ, οφείλουμε, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ, να αναρωτηθούμε, μήπως, Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ. Αν δεν θέλουμε να αναβιώσουμε ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ της ιστορίας της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, οφείλουμε να μην αναβιώσουμε ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ όσων περιγράφονται σ’ αυτό το τελευταίο κεφάλαιο. ΣΗΜΕΡΑ, λοιπόν, πόσο ήσυχη είναι η συνείδηση τούτης δημοκρατίας, ότι ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΛΑΘΗ, σαν εκείνα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης; Και μη μου πει κανείς για το «ανέφικτο» ΤΩΝ ΑΔΙΚΙΩΝ (διότι, ΑΝ υποστηρίζουμε ότι είναι τα σκληρά μνημονιακά μέτρα που εξωθούν μια κοινωνία σε ακραίες επιλογές ΚΑΙ συμπεριφορές, ΑΠΛΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ), διότι ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥΣ ΜΙΛΟΥΣΑΝ, ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΑΡΓΑ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΟΛΎ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΩΣ, ΥΠΗΡΧΕ «ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ».