Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Συντηρούν την κρίση για να μας έχουν στα γόνατα !!!

Η κρίση και η συνεπαγόμενη κατάσταση ανάγκης (διαρκής εξαίρεση) με το νομιμοποιητικό επιχείρημα της ασφάλειας (σ.σ. στην Ελλάδα γίνεται συνεχώς επίκληση της αποφυγής της χρεοκοπίας) είναι ο νέος τρόπος διακυβέρνησης είπε, μεταξύ άλλων, ο…

994383_726458447383473_1257591317_nΤζόρτζιο Αγκάμπεν στο αμφιθέατρο του «Αθήνα 9,84» (16.11.2013).

 

Ο στόχος είναι, πλέον, τα αποτελέσματα και όχι τα αίτια. Αφήνουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις(διοικητικοί υπάλληλοι ΑΕΙ, λιμενεργάτες, εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Μ) να εξελιχθούν και μετά τους επιστρατεύουμε, ακυρώνοντας ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Σύμφωνα με τον Αγκάμπεν η βασική ιδέα είναι: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση».

 

Υπ’ αυτή τη φυσιοκρατική οπτική, ο βουλευτής της ΝΔ Ταμήλος είχε δίκιο για τη χρησιμότητα της δράσης των νεοναζιστών της ΧΑ. Αλλά και η δράση των τρομοκρατών είναι υπ’ αυτή την έννοια χρήσιμη. «Οι κυβερνήσεις, σήμερα, λέει ο Αγκάμπεν, δεν αποσκοπούν στη διατήρηση της τάξης αλλά στη διαχείριση της αταξίας. Και η αταξία πάντοτε υπάρχει: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, η κατάσταση ανάγκης … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων».

 

Οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπουν τα πάντα, από τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου μέχρι τις αναδρομικές περικοπές των συντάξεων. Ναι, σήμερα, έχουμε μία δημοκρατία υπό περιορισμό. Η υπόθεση, φερ’ ειπείν, της λίστας Λαγκάρντ και η απόδοση δικαιοσύνης προσκρούει στην «έκτακτη ανάγκη». Στην ανάγκη, δηλαδή, μη αποσταθεροποίησης της τρικομματικής πριν και δικομματικής τώρα κυβέρνησης, καθώς υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης της οικονομίας της χώρας(η οποία καταρρέει διαρκώς).

 

Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα ζει σε κατάσταση εξαίρεσης, στο όνομα της οποίας η κρατική εξουσία μπορεί να δρα σε καθεστώς ατιμωρησίας καθώς οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί και οι προστασίες των «κάτω» δεν ισχύουν πλέον. Ο νόμος, ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η σωτηρία της χώρας.

 

Μόνο που η Ελλάδα δεν σώζεται ούτε ως οικονομία ούτε ως έθνος. Αυτή η αντίφαση είναι αποτέλεσμα της εξάρτησης της Ελλάδας, η οποία διαφεύγει της προσοχής του Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Η κρίση και η κατάσταση εξαίρεσης δεν αφορά μόνο στον εσωτερικό μηχανισμό διακυβέρνησης της Ελλάδας αλλά και στον τρόπο της εξάρτησής της. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση κυβερνάται σε περιβάλλον «διαρκούς εξαίρεσης», καθώς η Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται για τη «βραχυπρόθεσμη νομισματική πολιτική» αλλά για το μεγάλο, μακροπρόθεσμο σχέδιο που είναι μία Ευρώπη υπό γερμανική ηγεσία.

 

Υπ’ αυτή την οπτική το Βερολίνο δεν επιδιώκει την επίλυση της κρίσης, αλλά για τη διατήρησή της. Έτσι, μέσω του δημοσιονομικού ελέγχου, που προβάλλεται ως αναγκαίος μονόδρομος, καθίσταται δυνατή η «επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών-μελών της ΕΕ, προπάντων στη νότια και στην ανατολική Ευρώπη»(Neue Zurcher Zeityng am Sonntag 27/11/2011).

 

Ήδη στη χώρα μας το θέμα του «δημοσιονομικού κενού» είναι στην ημερήσια διάταξη. Γι’ αυτό απορρίπτεται η έκδοση ευρωομολόγων, που θα λειτουργούσε αποφασιστικά στη ριζική αντιμετώπιση της κρίσης, και όχι γιατί «δεν υπάρχει πολιτική βούληση», όπως υποστηρίζει η Κριστίν Λαγκάρντ. Το συμπέρασμα, συνεπώς, είναι ότι το σύστημα Μέρκελ επιδιώκει τη διαρκή κρίση στην ευρωζώνη για να επιβάλλει τον έλεγχό της στην Ευρώπη χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ.

 

Κι αν κάποιος νομίζει ότι αυτά είναι δικές μας συνομωσιολογικές εικασίες, «Το σχέδιο θα έρθει ‘’σαν τον κλέφτη τη νύχτα’’», σημειώνει η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ (στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ, που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»)!

 

Και η Χέλερ δεν είναι τυχαία, ήταν πρώην φίλη της γερμανίδας καγκελαρίου, στέλεχος διαφόρων χρηματοπιστωτικών ομίλων και της Deutsche Bank.

Άρα, η κρίση είναι ο νέος τρόπος για να κρατούν τα έθνη και τους λαούς στα γόνατα.

Πηγή :  gpapaso

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΙΚΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ... Ιωάννης Μεταξάς: Ο πατέρας της νίκης του 1940 και η πολεμική προπαρασκευή!!

Ο πρωθυπουργός της Νίκης ο Ιωάννης Μεταξάς αποτελεί την κορυφαία πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα της Ελλάδας του 20ου αιώνα μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και ένας από τους κορυφαίους Έλληνες όλων των εποχών.

Η πολιτική και στρατιωτική του ευστροφία σήμερα δεν αμφισβητείται από κανέναν σοβαρό αναλυτή και πλέον και οι αριστεροί παραδέχονται το έργο που προσέφερε στην πατρίδα.
 Είναι ο ίδιος Ιωάννης Μεταξάς, που ως απλός ταγματάρχης του Γενικού Επιτελείου κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας είχε εναντιωθεί με τεκμηριωμένη εισήγηση στην προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων στην Ανατολία χωρίς προηγουμένως εξασφαλισθούν οι γραμμές ανεφοδιασμού. 
 
Ο Ιωάννης Μεταξάς δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. Κάτω από το ταπεινό παρουσιαστικό του, κρυβόταν η ατσάλινη θέλησή του και η πλέον κρυστάλλινη λογική. 
 
Ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που όμως είχε πάντα το θάρρος της γνώμης του, αδιαφορώντας για το αν θα είναι αρεστός ή όχι. Γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1871 στην Ιθάκη.
Η οικογένειά του ήταν από τις ιστορικότερες των Επτανήσιων, με τα κυριότερα μέλη της να συμμετάσχουν σε όλους τους εθνικούς αγώνες από τον 12ο αιώνα και μετά. Ο πατέρας του, Παναγής Μεταξάς, ήταν έπαρχος στην Ιθάκη.
 
 Το 1879 όμως ο πατέρας του έχασε τη θέση του. Έτσι, η οικογένεια άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και υποχρεώθηκε να μετακομίσει στην Κεφαλονιά.
Ο νεαρός Μεταξάς αποφάσισε να εισέλθει στη Σχολή Ευελπίδων σε ηλικία 14 μόλις ετών, το 1885.
 
Αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός του Μηχανικού το 1890, έχοντας αριστεύσει. Έδειχνε τεράστιο ενδιαφέρον για το αντικείμενό του και δεν έχανε ποτέ ευκαιρία να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις.
Το διάστημα 1892-94 παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Μηχανικού. Όλοι οι καθηγητές και οι συνάδελφοί του ομολογούσαν ότι ήταν εξαίρετος αξιωματικός. Πολέμησε στον πόλεμο του 1897.
Η άριστη κατάρτισή του τον οδήγησε στο επιτελείο του Αρχηγού Στρατού. Το 1899  επιλέχθηκε να φοιτήσει στη Γερμανική Πολεμική Ακαδημία, από την οποία εξήλθε αριστούχος (1903). Το 1904 τοποθετήθηκε πάλι στο Γενικό Επιτελείο, και βοήθησε στον καταρτισμό του νέου οργανισμού Στρατού.
 
Το 1909 τοποθετήθηκε στρατιωτικός σύμβουλος του Ελ. Βενιζέλου. Στις παραμονές του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου στάλθηκε στη Σόφια για την επίτευξη συμφωνίας με τη Βουλγαρία.
Με την έκρηξη του πολέμου ο Μεταξάς, λοχαγός πλέον, τοποθετήθηκε και πάλι στο επιτελείο του αρχιστράτηγου, θεωρούμενος, δικαίως, ως ένας από τους καλύτερα  καταρτισμένους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού. Ο ίδιος συνέταξε και το σχέδιο επιχειρήσεων για την κατάληψη του Μπιζανίου.
 
Λίγο πριν την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μεταξάς συνέταξε ένα σχέδιο αιφνιδιαστικής κατάληψης των Δαρδανελίων, εφόσον θεωρούνταν βέβαιο πως οι Τούρκοι θα διενεργούσαν επίθεση κατά της Ελλάδας εντός του 1914. Τους πρόλαβε ο πόλεμος. 
 
Το 1915 το σχέδιο τέθηκε υπόψη των δυνάμεων της Αντάντ, αλλά, δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υιοθετήθηκε κατά την εκστρατεία τους στα Δαρδανέλια (1915-16), με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
 
Ακολούθησε ο Εθνικός Διχασμός μεταξύ Βενιζέλου και Κωνσταντίνου. Ο Μεταξάς στήριξε το βασιλιά, με τη λογική  ότι οι δυνάμεις της Αντάντ θα έπρεπε πρώτα να δεσμευτούν για εδαφικές παραχωρήσεις στην Ελλάδα, πριν αυτή εξέλθει στον πόλεμο στο πλευρό τους.
 
Η επικράτηση του Βενιζέλου και η έξωση του βασιλιά οδήγησαν τον Μεταξά στην εξορία. Έτσι, γλίτωσε από το εκτελεστικό απόσπασμα, αφού το 1920 οι Βενιζελικοί τον είχαν καταδικάσει ερήμην σε θάνατο.
 
Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, αλλά δεν αναμείχθηκε στην πολιτική.
 
Αρθρογραφούσε μόνο, στηλιτεύοντας τον τρόπο διεξαγωγής των επιχειρήσεων στη Μ. Ασία. Ιδιαίτερα σκληρή ήταν η στάση του απέναντι στις επιχειρήσεις προς την Άγκυρα το 1921.
 
Το 1922, τις παραμονές της καταστροφής, του προτάθηκε να αναλάβει την αρχιστρατηγία στη Μ. Ασία, αλλά αρνήθηκε επιμένοντας στην ικανοποίηση στρατιωτικών όρων που δεν έγιναν δεκτοί από τους τότε κυβερνώντες. 
 
Το 1923 αναμείχθηκε στο κίνημα Λεοναρδόπουλου και  καταδικάστηκε για δεύτερη φορά σε θάνατο. 
 
Είχε, όμως, προλάβει να διαφύγει στο εξωτερικό. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1924 και ίδρυσε το κόμμα των Ελευθεροφρόνων. Συμμετείχε σε διάφορες βραχύβιες κυβερνήσεις μεταξύ 1926-34 και ανέλαβε κατά καιρούς χαρτοφυλάκιο.
 
Βοήθησε πολύ στην καταστολή του βενιζελικού πραξικοπήματος του 1935 και στήριξε την επιστροφή της μοναρχίας. Στις 13 Δεκεμβρίου 1936 του δόθηκε η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ο Μεταξάς ζήτησε τότε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο.
Όταν όμως είδε ότι οι πολιτικοί  του αντίπαλοι του δημιουργούσαν προσκόμματα, εισηγήθηκε στον βασιλιά Γεώργιο Β’ την αναστολή των εργασιών του Κοινοβουλίου στις 4 Αυγούστου 1936, εγκαθιδρύοντας δικτατορικό καθεστώς.
 
Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 δέχθηκε την επίσκεψη του Ιταλού πρέσβη στο σπίτι του και απέρριψε το τελεσίγραφο του Μουσολίνι. Σε όλο το διάστημα του πολέμου, έως τον μυστηριώδη θάνατό του στις 29 Ιανουαρίου 1941, εργάστηκε με ζήλο για τη νίκη, εμψυχώνοντας λαό και στρατό.
 
Η καλύτερη κρίση για τον ίδιο τον Μεταξά και το έργο του ανήκει στον, πολιτικό του αντίπαλο, λογοτέχνη Γ. Θεοτοκά, ο οποίος την ημέρα της κηδείας του Μεταξά έγραψε:
«Η κηδεία, επιβλητική. Πάρα πολύς κόσμος στους δρόμους. Είναι φανερό ότι ο λαός τον λυπήθηκε και ότι αυτή τη στιγμή συλλογίζεται μόνο την καλή πλευρά του ανθρώπου και ξεχνά όλα τα άλλα. Κυρίως συλλογίζεται το ΟΧΙ και την απόκρουση της εισβολής.
Το παρελθόν σβήνει, νομίζω οριστικά, και μένει η ένδοξη στιγμή της ζωής του, αυτή που του εξασφαλίζει την υστεροφημία.
Η σχέση  του λαού με τον Μεταξά δεν υπήρξε ποτέ ερωτική. Υπήρξε ψυχρή, λογική, υπολογιστική. Σήμερα ο λαός λυπάται με τον ίδιο τρόπο που λυπάται κανείς για το θάνατο χρησιμότατου συνεταίρου.
Αυτό το αίσθημα, συνδυασμένο με αντρική εκτίμηση και τελικά με σεβασμό. Τούτο είναι αναμφισβήτητο. Ο Μεταξάς, κατόρθωσε στο τέλος να μας επιβάλλει το σεβασμό.
Έκανε αυτό που ήθελε. Κυβέρνησε την Ελλάδα, μπήκε στην  Ιστορία ως ο αρχηγός και σωτήρας του τόπου του και μας έκανε να παρακολουθήσουμε το λείψανό του με λύπη που τον χάσαμε και με σεβασμό προς τη δύναμη, την κρίση, την εξαιρετική του επιμονή, τη γενναιότητά του».
 
Πολεμική προπαρασκευή
 
Είναι γεγονός ότι το έπος του 1940 δεν θα υπήρχε, αν ο Μεταξάς δεν είχε την εξουσία στην Ελλάδα από το 1936. Ο Ελληνικός Στρατός, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, δεν υπήρχε.
Η Στρατιά του Έβρου που συγκροτήθηκε ήταν στην πραγματικότητα μια φενάκη. Παρ’ όλα αυτά, όλες οι κυβερνήσεις, από το 1923 μέχρι το 1936, ελάχιστα έπραξαν για την πολεμική προπαρασκευή της χώρας, με εξαίρεση το καθεστώς Πάγκαλου.
Ο δικτάτορας Πάγκαλος ήταν ο μόνος που πραγματοποίησε γενναίες αγορές πολεμικού υλικού. Με τον τρόπο αυτό καλύφθηκαν κάποιες από τις  ανάγκες του στρατεύματος, αλλά οι ελλείψεις εξακολούθησαν να είναι σοβαρότατες.
Οι Έλληνες πολιτικοί άρχισαν να αφυπνίζονται το 1935, όταν άρχισε η ιταλοαιθιοπική κρίση, που κατέληξε στην κατάληψη της φτωχής αφρικανικής χώρας από τους Ιταλούς.
Όσον αφορά τον εξοπλισμό του Ελληνικού Στρατού, ο τότε αρχηγός του, αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, παρέλαβε κυριολεκτικά το απόλυτο χάος. Αν και προβλεπόταν η επιστράτευση 14 μεραρχιών πεζικού, 1 ιππικού και 4 ταξιαρχιών πεζικού, δεν υπήρχε υλικό επιστρατεύσεως για περισσότερες από 6 μεραρχίες.
Δεν υπήρχε υλικό στρατοπεδίας, κράνη, κλινοσκεπάσματα, άρβυλα,  στολές, και φυσικά δεν υπήρχαν αρκετά όπλα, σε χρηστική κατάσταση και πυρομαχικά. Για παράδειγμα, από τα αποθέματα των 400.000 χειροβομβίδων, λιγότερες από 15.000 μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν.
Αν και έγιναν προμήθειες τυφεκίων, αυτομάτων όπλων και πυροβόλων, δεν έγιναν παράλληλες προμήθειες παρελκόμενων και ανταλλακτικών των όπλων αυτών. Επίσης, δεν καταβλήθηκε η παραμικρή προσπάθεια αξιοποίησης του παλαιού οπλισμού.
 
Η δε Αεροπορία διέθετε 5 μόλις καταδιωκτικά αεροσκάφη, τα οποία αγοράστηκαν από τη Γιουγκοσλαβία για την  καταστολή του βενιζελικού κινήματος  του 1935! Αντιαεροπορικά πυροβόλα υπήρχαν μόλις 4! Αντιαρματικά πυροβόλα δεν υπήρχαν καθόλου.
 
Δεν υπήρχαν σκοπευτικά για τα πυροβόλα ούτε τροφοδοτικές μηχανές για τα πολυβόλα. Τα μισά από τα υπάρχοντα -12.000- οπλοπολυβόλα ήταν άχρηστα. Χίλια τριακόσια από τα συνολικά 2.300 πολυβόλα τύπου Σεντ Ετιέν ήταν άχρηστα. 
 
Τα δε 1.750 πολυβόλα Χότσκις που αγοράστηκαν  από τη Γαλλία το 1926, αγοράστηκαν χωρίς σκοπευτικά και με ελάχιστα ανταλλακτικά. Από τα παλαιότερα πολυβόλα Σβάρτς Λοτς και Μαξίμ, από τα  συνολικά 400, μόνο τα 80 μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Όλμοι αγοράστηκαν, το 1930, μόνο 10 για ολόκληρο το Στρατό, με 25 βολές ανά σωλήνα.
 
Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Μεταξάς ανέλαβε προσωπικά το υπουργείο Πολέμου και, μαζί με Παπάγο, άρχισαν τη μεγάλη προσπάθεια αποκατάστασης του αξιόμαχου του Ελληνικού Στρατού. 
 
Σε πρώτη φάση, παραγγέλθηκαν στη Γερμανία αντιαεροπορικά και αντιαρματικά πυροβόλα, τα οποία αποπληρώθηκαν, όχι με χρήμα -που δεν υπήρχε- αλλά με αγροτικά προϊόντα.
Από τη Γαλλία παραγγέλθηκαν οι περίφημοι όλμοι Stokes-Brand των 81 χιλ. ώστε κάθε σύνταγμα πεζικού και ιππικού να διαθέτει από 4 και κάθε ομάδα αναγνώρισης Σώματος Στρατού, από 2.
Ο  Παπάγος είχε ως στόχο τον εξοπλισμό κάθε τάγματος πεζικού με 4 όλμους. Οι Γάλλοι όμως αρνήθηκαν να διαθέσουν επιπλέον σωλήνες. Όπως αρνήθηκαν να διαθέσουν και 100 οπισθογεμείς όλμους που χρειαζόταν ο Στρατός για τον εξοπλισμό των οχυρών.
 
Αντί αυτών, πρότειναν να μας διαθέσουν παλαιούς όλμους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι είχαν μικρό βεληνεκές. Η πρότασή τους απορρίφθηκε από το ΓΕΣ.
Κοσμογονία συντελέστηκε στον τομέα του εφοδιασμού και των πυρομαχικών. Κατασκευάστηκαν χιλιάδες κράνη, ικανά να καλύψουν τις ανάγκες του συνόλου του Στρατού εκστρατείας.
 
Αγοράστηκαν κατευθυντήρες βολής πυροβολικού, σκοπευτικά για τα αυτόματα όπλα και επισκευάστηκαν όλα τα πυροβόλα. Τα παλαιότατα πυροβόλα των 64 χλστ. διατέθηκαν ανά δύο στα συντάγματα πεζικού και αποτέλεσαν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη για τους Ιταλούς, καθώς επιτύγχαναν βεληνεκές διπλάσιο των ιταλικών όλμων – τα ιταλικά συντάγματα πεζικού δεν διέθεταν  πυροβόλα συνοδείας πεζικού.
 
Λόγω της έλλειψης αντιαρματικών πυροβόλων και της απροθυμίας Βρετανών, Γάλλων και Γερμανών να μας παραχωρήσουν επιπλέον πυροβόλα, η ελληνική ηγεσία αποφάσισε τη μετατροπή δεκάδων παλαιών πεδινών, κυρίως, πυροβόλων των 75 χιλ. σε αντιαρματικά με την προσθήκη των καταλλήλων πυρομαχικών, τα οποία διασκευάστηκαν στην Εφορία Υλικού Πολέμου. 
 
Επίσης, δεκάδες χιλιάδες παλαιές οβίδες πυροβολικού, οι οποίες δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, μετατράπηκαν σε νάρκες – ακόμα και οι οβίδες των 120 χιλ. των  «αρχαίων» πυροβόλων Ντε Μπανζ του 1878 δεν πετάχτηκαν, αλλά 25.000 από αυτές μετατράπηκαν σε νάρκες!
 
Επίσης, ο Στρατός προμηθεύτηκε στολές –υπήρχαν μόνο 100.000 στις αποθήκες– κλινοσκεπάσματα, σκηνές, εξαρτύσεις, υδροδοχεία, και γενικά υλικό στρατοπεδίας. Ακόμα, έγινε προμήθεια χιλιάδων πτυοσκαπάνων, καθώς στις αποθήκες υπήρχαν μόλις 10.000 από αυτά.
Έγιναν επίσης προμήθειες τηλεπικοινωνιακού υλικού, τηλεφώνων, ασυρμάτων, τηλεφωνικού καλωδίου, ηλιογράφων και οπτικών τηλεγράφων, καθώς δεν υπήρχε τίποτα στις αποθήκες – είναι ζήτημα αν πριν το 1936 ο ΕΣ διέθετε περισσότερους από 10 ασυρμάτους σε κατάσταση λειτουργίας. Επίσης, όλα  τα πυρομαχικά πυροβολικού επιθεωρήθηκαν, και δημιουργήθηκαν αποθέματα.
 
Συνολικά, το ελληνικό πυροβολικό διέθετε την 28η Οκτωβρίου 1940 περισσότερες από 1.350.000 οβίδες κάθε διαμετρήματος. Το αυτό συνέβη και με τα πυρομαχικά του πεζικού.
 
Όσον αφορά τα υλικά αρμοδιότητας Μηχανικού, ο ΕΣ δεν διέθετε παρά ελάχιστο συρματόπλεγμα και μια ημικατεστραμμένη συλλογή γεφυροσκευής, λάφυρο των Βαλκανικών Πολέμων.
Άμεσα έγινε προμήθεια τριών νέων γεφυροσκευών, ενώ επισκευάστηκε και η παλαιά. Επιπλέον, έγιναν προμήθειες κάθε είδους  εργαλείων και υλικού οχύρωσης, που αποδείχτηκαν πολύτιμες, ιδίως στην πρώτη, την αμυντική φάση του πολέμου.
 
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι μεταξύ 1923 και 1935, οι αμυντικές δαπάνες ήταν ύψους τριών δισ. δραχμών, ενώ στο διάστημα 1936-40 διατέθηκαν περισσότερα από δεκαπέντε δισ. δραχμές. Κανείς δεν παραπονέθηκε για τηνπολεμική προπαρασκευή της πάμφωχης Ελλάδας και δεν ακούστηκε ούτε καν υπαινιγμός για εξοπλιστικό σκάνδαλο παρά το τεράστιο των προμηθειών.
Έτσι, την 28η Οκτωβρίου 1940, ο Ελληνικός Στρατός διέθετε περισσότερα από 420.000 τυφέκια και αραβίδες –τα 300.000, σύγχρονα– περίπου 5.000 πολυβόλα, 12.200 οπλοπολυβόλα, 12.000 πιστόλια και περίστροφα, 325 όλμους των 81 χιλ., περισσότερα από 900 πυροβόλα κάθε διαμετρήματος, 188 αντιαεροπορικά πυροβόλα, 24 αντιαρματικά πυροβόλα. 
 
Επίσης παραγγέλθηκαν -αλλά λόγω της έκρηξης του πολέμου δεν παραλήφθηκαν- 320 αντιαεροπορικά πυροβόλα, 36 αντιαρματικά πυροβόλα, 132 πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα, 1.762 αντιαρματικά τυφέκια Boys των 14 χιλ., 800 πολυβόλα και 1.300  οπλοπολυβόλα. Επίσης παραγγέλθηκαν 14 ελαφρά άρματα μάχης, τα οποία και δεν παραλήφθηκαν ποτέ.
 
Η μεγάλη διαφορά όμως φάνηκε στην Αεροπορία. Αεροπορία στην Ελλάδα, πριν το 1935, υπήρχε μόνο στα χαρτιά. Μέχρι και την εκδήλωση του κινήματος του 1935, η Αεροπορία δεν διέθετε κανένα καταδιωκτικό, σε πτητική κατάσταση. 
 
Τα καλύτερα αεροσκάφη που διέθετε ήταν τα στρατιωτικής συνεργασίας Breguet 19. Υπήρχαν ακόμα μερικά Potez 25 και διάφορα απαρχαιωμένα εκπαιδευτικά Μοράν Σολνιέ και Avro, τα οποία μπορούσαν να πετάξουν. Εκεί ρίχτηκε το βάρος, με τον Μεταξά να πραγματοποιεί την πρώτη αγορά του αιώνα. Παραγγέλθηκαν 48 καταδιωκτικά – 12 Bloch 151 και
 36 PZL 24. Από αυτά παραλήφθηκαν όλα τα PZL 24, αλλά μόνο 9 Bloch 151. Παραγγέλθηκαν 36 βομβαρδιστικά – 24 Blenheim και 12 Potez 63.
Αντί αυτών, όμως, παραδόθηκαν 11 Potez 63, 12 Blenheim και 12 Fairy Battle, τα οποία παραχωρήθηκαν από τους Βρετανούς αντί των σαφώς ανώτερων Blenheim. Επίσης, αγοράστηκαν σύγχρονα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας Avro Anson και Do 22 και σύγχρονα για την εποχή εκπαιδευτικά.
 
Συνολικά, η μη υφιστάμενη προ του 1935 Αεροπορία, βρέθηκε το 1940 να παρατάσσει περί τα 140 αεροσκάφη, εκ των οποίων τα 100 νέας τεχνολογίας. Παραγγέλθηκαν ακόμα περισσότερα σύγχρονα  αεροσκάφη (αμερικανικά  Ρ-35), τα οποία δυστυχώς δεν παραδόθηκαν λόγω του πολέμου που άρχισε.
 
Κατασκευάστηκε η γραμμή έργων μονίμου οχυρωτικής στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (Γραμμή Μεταξά), η οποία είχε ως στόχο να καλύψει τη χώρα από βουλγαρική επίθεση. Η γραμμή αποτελούνταν από 21 περίκλειστα οχυρά και δεκάδες άλλα έργα οχυρωτικής πεδίου.
Τα μεγάλα οχυρά άντεχαν σε βολές πυροβόλων των 220 χιλ. Παράλληλα κατασκευάστηκαν εκατοντάδες σκυρόδετα πολυβολεία και περιπόλια (μικρά ενεργητικά σκέπαστρα με πολυβόλα και  αντιαρματικά πυροβόλα), τόσο στην Γραμμή Μεταξά, όσο και στην Ανατολική Μακεδονία και στην Ήπειρο.
 
Τέλος, έγινε προσπάθεια ενίσχυσης και του Πολεμικού Ναυτικού. Το εξοπλιστικό πρόγραμμα που εκπονήθηκε προέβλεπε την ενίσχυση του στόλου με τέσσερα νέα αντιτορπιλικά και έξι τορπιλακάτους. Από αυτά όμως μόνο δύο αντιτορπιλικά πρόλαβαν να παραδοθούν, τα «Βασιλεύς Γεώργιος» και το «Βασίλισσα Όλγα».
 
Χάρη στην προπαρασκευή αυτή, η Ελλάδα κατάφερε στον πόλεμο του 1940-41 να παρατάξει το μεγαλύτερο Στρατό στην Ιστορία της – πάνω από 450.000 άνδρες. Κάθε σύγκριση με το σήμερα, δυστυχώς μόνο θλίψη προκαλεί, για το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό τού τότε και τη μακαριότητα λόγω αδιαφορίας που κυριαρχεί σήμερα.
 
Η ώρα του μεγάλου «ΟΧΙ»
 
Η μικρή Ελλάδα, στο μεταξύ, συνέχιζε τα ειρηνικά της έργα και προσπαθούσε να επιζήσει μέσα στον παγκόσμιο κατακλυσμό που κάποιοι παρανοϊκοί είχαν ξεκινήσει. Η μικρή χώρα κοιμόταν ήσυχη. Λίγοι μόνο ξαγρυπνούσαν. Οι λίγοι που γνώριζαν. Εδώ και καιρό η Ιταλία είχε δείξει τις διαθέσεις της.
Οι προκλήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Η κορύφωση ήρθε στις 15 Αυγούστου του 1940, όταν οι Ιταλοί τορπίλισαν το ελληνικό πολεμικό «Έλλη», που απέδιδε τιμές στη Θεοτόκο στο λιμάνι της Τήνου.
Οι λίγοι αυτοί, με τους ώμους βαρείς από τις τεράστιες  ευθύνες, γνώριζαν καλά πια ότι, παρά τις άοκνες προσπάθειές τους να κρατήσουν την Ελλάδα έξω από την ανθρωποσφαγή, ο πόλεμος θα έφτανε και στη μικρή ετούτη γωνιά της γης. Ήταν έτοιμοι. Περίμεναν απλώς την κίνηση του ισχυρού.
 
Το τελεσίγραφο
 
Ένα αυτοκίνητο κινούνταν με ταχύτητα στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Γύρω στις 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου σταμάτησε έξω από την κατοικία του τότε πρωθυπουργού, γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή, στην Κηφισιά. Ένας άνδρας κατέβηκε. Πλησίασε τον χωροφύλακα σκοπό και του είπε ότι ο πρεσβευτής της Ιταλίας ζητούσε τον πρωθυπουργό. Ο σκοπός χτύπησε το ηλεκτρικό κουδούνι. Τα φώτα άναψαν.
 
Μέσα στο σκοτάδι, μια γέρικη φιγούρα πλησίασε στο παράθυρο. Είδε τον Ιταλό πρέσβη, τον κόμη Γκράτσι. Η ώρα της ευθύνης είχε έρθει. Από το αυτοκίνητο  κατέβηκαν τρεις άνδρες. Ο ένας από αυτούς πέρασε το φυλάκιο και κατευθύνθηκε στο σπίτι.
 
Ο Μεταξάς, τυλιγμένος με ένα παλαιό πανωφόρι όπως γράφει ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, τον υποδέχθηκε και τον οδήγησε σε ένα μικρό, ταπεινό δωμάτιο, με λιγοστά παλιά έπιπλα. Κάθισαν ο ένας αντικριστά στον άλλον, σαν αντίπαλοι.
 
Ο Ιταλός άνοιξε το χαρτοφύλακά του και παρέδωσε ένα έγγραφο στα χέρια του οικοδεσπότη του. Μια ταπεινή μικρή φιγούρα, με ολοστρόγγυλα μυωπικά γυαλιά, τυλιγμένη σε μια παλιά φθαρμένη ρόμπα, πήρε το έγγραφο. Άρχισε να διαβάζει. 
 
Με έκπληξη ο Ιταλός διαπίστωσε  ότι ο απέναντί του γέροντας έτρεμε ελαφρά καθώς διάβαζε. Διέκρινε επίσης ένα δάκρυ να κυλά, πίσω από τα μικρά του γυαλιά. 
 
Ο Μεταξάς, ο στρατηγός Μεταξάς, που τα γέρικα μάτια του τόσα είχαν δει, δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή του διαβάζοντας ένα χαρτί. Ένα χαρτί που του ζητούσε να παραδώσει «στρατηγικά» σημεία του ελλαδικού χώρου στην Ιταλία. 
 
Μα ζητούσαν πραγματικά τα στρατηγικά σημεία οι Ιταλοί, ή μήπως ζητούσαν από τον γέρο στρατηγό να τους παραδώσει τα όσια και τα ιερά, για τα οποία σε όλη του τη ζωή αγωνίστηκε, στα οποία  αφιέρωσε κάθε λεπτό του;
 
Του ζητούσαν να παραδώσει χιλιάδες χρόνια Ιστορίας, ενός τόπου που, όπως έγραψε ο αείμνηστος Άγγελος Βλάχος, «έμαθε όλο τον κόσμο να ζει και, αν χρειαστεί, θα τον μάθει πώς να πεθαίνει».
Πώς ήταν δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο, πώς θα μπορούσε ένας Έλληνας, και μάλιστα ένας Έλληνας αξιωματικός, να προδώσει «της πατρίδος τα ιερά»; Δεν μπορούσε να συμβεί. Νομοτελειακά δεν μπορούσε να συμβεί. Και ο Μεταξάς το γνώριζε.
 
Εκείνο το βράδυ ο Μεταξάς εξέφραζε όλους τους Έλληνες που έζησαν στους αιώνες. Τελείωσε την  ανάγνωση, σήκωσε το κεφάλι, κοίταξε κατάματα τον Γκράτσι, αναγκάζοντάς τον να σκύψει τα δικά του από ντροπή, και του είπε στα γαλλικά: «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»!
Πολλά έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια, αμαυρώνοντας ακόμα και αυτήν τη δραματική στιγμή, αλλά και τη μνήμη ενός πραγματικά μεγάλου Έλληνα, του στρατηγού Ιωάννη Μεταξά.
 
Ο Μεταξάς απέρριψε το ιταλικό τελεσίγραφο γιατί ο ίδιος πίστευε πως αυτό όφειλε να πράξει, υπόλογος όντας στην ίδια την Ιστορία της Ελλάδας. 
 
Η ατιμία δεν υπήρξε ποτέ ελληνική αρετή. Και ο Μεταξάς μπορούσε να καυχάται για την ελληνική του καταγωγή, από τα βυζαντινά τα χρόνια. Εξάλλου, γνώριζε ήδη τις ιταλικές προθέσεις, πολύ πριν την επίσημη κήρυξη του  πολέμου, και είχε ήδη λάβει τις αποφάσεις του.
Ο ίδιος ο τότε Ιταλός πρεσβευτής, στο βιβλίο του «Η Αρχή του Τέλους», αναφέρει ότι στο άκουσμα της λέξης πόλεμος από τον Μεταξά, του απάντησε ότι δεν πρόκειται για κήρυξη πολέμου και ότι η ιταλική κυβέρνηση ελπίζει πως η ελληνική θα δεχθεί τους όρους της.
 
Ο Μεταξάς τότε ρώτησε ποια ήταν τα στρατηγικά σημεία που ζητούσαν να καταλάβουν οι Ιταλοί. Η ερώτησή του είχε σκοπό να ξεσκεπάσει τον ξεπεσμό των Ιταλών.
 
Ο Γκράτσι απάντησε ότι δεν γνώριζε ποια ήταν τα σημεία αυτά! Ο Μεταξάς τότε απάντησε: «Εν τοιαύτη περιπτώσει, η διακοίνωση αυτή αποτελεί κήρυξη πολέμου της Ιταλίας στην Ελλάδα». «Όχι, εξοχότατε, είναι τελεσίγραφο», έσπευσε να απαντήσει ο Γκράτσι.
 
Ο Μεταξάς επέμεινε: «Είναι κήρυξη πολέμου», του είπε. «Αλλά θα παράσχετε βεβαίως τις διευκολύνσεις που ζητά η κυβέρνησή μου», ανταπάντησε ο Γκράτσι. «ΟΧΙ. Δεν μπορεί ούτε λόγος να γίνει περί ελεύθερης διέλευσης», απάντησε ο Μεταξάς.
Ο Ιταλός πρεσβευτής γράφει χαρακτηριστικά: «Εκείνη τη στιγμή μίσησα το επάγγελμά μου, το οποίο μου επέβαλε ένα τόσο θλιβερό  και ταπεινωτικό καθήκον. Υποκλίθηκα με βαθύτατο σεβασμό στον υπερήφανο γέροντα, ο οποίος δεν δίστασε ούτε για μια στιγμή να διαλέξει για την πατρίδα του την οδό της θυσίας, αντί της ατίμωσης, και αποχώρησα».
 
Ο Γκράτσι αποχώρησε με σκυμμένο κεφάλι. Αμέσως ο Μεταξάς πήρε τηλέφωνο και ειδοποίησε τον βασιλιά, τον αρχιστράτηγο και όλους όσους έπρεπε να ειδοποιηθούν. Συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο.
 
Μίλησε στον βασιλιά και στους υπουργούς για την επίσκεψη του Γκράτσι και κατέθεσε ενώπιον όλων τα ήδη έτοιμα από πριν διατάγματα, τα σχετικά με την επιστράτευση, τις επιτάξεις. Ζήτησε από τους υπουργούς να τα υπογράψουν, τονίζοντας ότι όποιος δεν συμφωνεί, είναι ελεύθερος να παραιτηθεί. 
 
«Κύριοι, με κατηγόρησαν για δύο πράγματα. Πρώτον  πως είμαι γερμανόφιλος και, δεύτερον, πως δεν έχω φαντασία και συναίσθημα, όπως ο Βενιζέλος. Είναι αλήθεια πως ανατράφηκα στη Γερμανία και πως είχα πολλούς δεσμούς με αυτή τη χώρα. Αλλά όπως μισεί κανείς έναν φίλο που δεν στάθηκε στο ύψος της φιλίας του περισσότερο από έναν αδιάφορο άνθρωπο, έτσι μισώ τώρα τους Γερμανούς. Όσο για το άλλο, είμαι βέβαια Κεφαλλονίτης και το έχω φυσικό να τα βάζω κάτω τα πράγματα και να τα ζυγιάζω. Αλλά είναι στιγμές που, αφού τα ζυγιάσει κανείς και τα μετρήσει όλα, πρέπει να αφήσει την καρδιά του να  υπαγορεύσει την τελειωτική απόφαση. Και η καρδιά μου μου λέγει πως δεν μπορώ να προδώσω μια Ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων», είπε με έναν λόγο που πρέπει να διαβαστεί κανονικά από τους σύγχρονους Έλληνες πολιτικούς.
 
Αμέσως μετά έκανε τον σταυρό του και άρχισε να υπογράφει πρώτος. «Ο Θεός σώζει την Ελλάδα», είπε. Όλοι υπέγραψαν, επαναλαμβάνοντας τη φράση του. «Ο Θεός σώζει την Ελλάδα». Η ώρα πλησίαζε 06.00. Πάνω στα  βουνά, το κανόνι είχε ήδη βροντήξει. Ο πόλεμος είχε αρχίσει.
 
Ο Ελληνικός Στρατός και ο αντίπαλός του το 1940
 
 Ο Ελληνικός Στρατός βρέθηκε την 28η Οκτωβρίου 1940 έτοιμος σε μεγάλο βαθμό να αντιμετωπίσει την ιταλική εισβολή. Το γεγονός αυτό δεν επιδέχεται πλέον καμία αμφισβήτηση, παρά την προσπάθεια ορισμένων να αποδώσουν τη νίκη του ’40 στον «οπλισμένο με ξύλα και πέτρες ελληνικό λαό και όχι στο Στρατό του δικτάτορα Μεταξά», όπως γνωστός, τηλεοπτικός δημοσιογράφος ανέφερε πρόσφατα, λες και ο Ελληνικός Στρατός είναι ιδιοκτησία κανενός.
Είναι γεγονός επίσης ότι, δυστυχώς, το εξοπλιστικό πρόγραμμα που είχε επεξεργαστεί ο πρωθυπουργός  και υπουργός Πολέμου Μεταξάς και ο τότε αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί.
 
Γιατί αν είχε ολοκληρωθεί, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως οι Ιταλοί «θα έκαναν το μπάνιο τους» στην Αδριατική, πριν προλάβουν οι σύμμαχοί τους να τους σώσουν.
 
Ωστόσο, αξιοποιώντας το υπάρχον παλαιό υλικό στο έπακρο καθώς και το λιγοστό που πρόλαβε να παραληφθεί έως την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Παπάγος μετέτρεψε τον ουσιαστικά μη υφιστάμενο, προ του 1936, Ελληνικό Στρατό σε μια ικανοποιητικά λειτουργούσα  πολεμική μηχανή. 
 
Έτσι, όλες οι μεραρχίες πεζικού εφοδιάστηκαν με 16 ορειβατικά πυροβόλα των 75 χιλ. και με 8 ορειβατικά πυροβόλα των 105 χιλ. Αναδιοργανώθηκε το πυροβολικό των Σωμάτων και της Στρατιάς και συγκροτήθηκαν έξι συντάγματα βαρέος πυροβολικού, δύο συντάγματα ορειβατικού πυροβολικού και έξι συντάγματα πεδινού πυροβολικού.
 
Τα ελληνικά συντάγματα πεζικού διέθεταν το καθένα από τρία τάγματα πεζικού, ουλαμό έφιππων ανιχνευτών και λόχο βαρέων όπλων (λόχο μηχανημάτων, σύμφωνα με την ορολογία της εποχής).
Ο οπλισμός του, πέραν των ατομικών τυφεκίων, αποτελούνταν από δύο πυροβόλα των 65 χιλ. (μέγιστο βεληνεκές 6.500 μ.), 4 όλμους των 81 χιλ. (μέγιστο βεληνεκές 2.800 μ.), 36 πολυβόλα, 108 οπλοπολυβόλα, 108 βομβιδοβόλα τυφέκια Λεμπέλ (τρομπλόν), τα οποία εκτόξευαν βομβίδα βάρους 445 γραμμαρίων σε απόσταση μέχρι 200 μ. περίπου.
 
Αντίστοιχα, τα ιταλικά συντάγματα πεζικού  διέθεταν 3 τάγματα πεζικού και λόχο βαρέων όπλων. Ο δε ομαδικός τους οπλισμός σύγκειτο από 6 όλμους των 81 χιλ. όμοιους με τους ελληνικούς, 54 ολμίσκους Brixia των 45 χιλ., με βάρος βλήματος 453 γραμμαρίων και βεληνεκές 250 μ., 24 πολυβόλα και 108 οπλοπολυβόλα.
 
Από τα παραπάνω διαπιστώνεται ότι τα ελληνικά συντάγματα ήταν αρκετά καλά οπλισμένα και ικανά τουλάχιστον να αντιπαραταχθούν στα αντίστοιχα ιταλικά. Ο ίδιος ο Πράσκα αναφέρει στο βιβλίο του «Εγώ επιτέθηκα στην Ελλάδα» ότι: «Τα τμήματά μας του πεζικού διέθεταν μέσα πυρός όχι κατά  πολύ ανώτερα των ελληνικών».
 
Σε επίπεδο μεραρχίας και πάνω ήταν που η κατάσταση διαφοροποιούνταν υπέρ των Ιταλών, οι οποίοι διέθεταν, ανά μεραρχία πεζικού, ένα σύνταγμα πυροβολικού των 36 πυροβόλων, έναντι 24 της ελληνικής μεραρχίας, οι οποίες όμως διέθεταν και 6 πυροβόλα των 65 χιλ.
 
Οι ιταλικές μεραρχίες ήταν δυαδικού τύπου, διαθέτοντας η καθεμία 2 συντάγματα πεζικού, 1 σύνταγμα πυροβολικού, ένα μεραρχιακό τάγμα όλμων των 81 χιλ. (48 σωλήνες), μεραρχιακή ομάδα αναγνώρισης ιππικού, μεραρχιακή αντιαρματική πυροβολαρχία (8 πυροβόλα των 47 χιλ.), μεραρχιακή  αντιαεροπορική πυροβολαρχία (8 πυροβόλα των 20 χιλ.) και υπηρεσίες. Συνήθως κάθε ιταλική μεραρχία πεζικού ενισχυόταν και από μια «λεγεώνα» (το αντίστοιχο του συντάγματος) Μελανοχιτώνων, των 2 ή 3 «κοόρτεων» (τάγματα).
 
Οι ιταλικές μεραρχίες ιππικού, μία εκ των οποίων χρησιμοποιήθηκε στην Αλβανία, ήταν εν μέρει μηχανοκίνητες. Η ακριβής ονομασία τους ήταν Μεραρχίες Τσέλερε (ταχυκίνητες).
Είχαν δημιουργηθεί στα πρότυπα των γαλλικών αντιστοίχων μεραρχιών και διέθεταν 2-4 συντάγματα ιππικού, σύνταγμα πυροβολικού, επιλαρχία ελαφρών αρμάτων (64 περίπου αρματίδια), ένα μεταφερόμενο επ’ αυτοκινήτων σύνταγμα Βερσαλλιέρων ή Γρεναδιέρων (επίλεκτο πεζικό), μηχανοκίνητη ομάδα αναγνώρισης, εφοδιασμένη με ίλη θωρακισμένων αυτοκινήτων, λόχο  μοτοσικλετιστών και αντιαρματικά στοιχεία.
 
Οι ιταλικές τεθωρακισμένες μεραρχίες, εκ των οποίων η 131η «Κένταυρος» έδρασε στην Αλβανία, διέθεταν ένα σύνταγμα αρμάτων, των 3 επιλαρχιών (160 άρματα), ένα μεταφερόμενο επ’ αυτοκινήτων σύνταγμα Βερσαλλιέρων, σύνταγμα πυροβολικού, μηχανοκίνητη ομάδα αναγνώρισης.
 
Οι μεραρχίες Αλπινιστών, τέλος, ήταν οργανωμένες περίπου όπως και οι αντίστοιχες μεραρχίες πεζικού, μόνο που όλα τα Όπλα υποστήριξης ήταν οργανικά ενταγμένα στα συντάγματα πεζικού, κατά το γερμανικό πρότυπο. Διέθεταν  επίσης σύνταγμα ορειβατικού πυροβολικού.
 
Σε μεραρχιακό επίπεδο, ο Ελληνικός Στρατός παρέταξε τρεις τύπους μεραρχιών στον πόλεμο του 1940-41. Οι μεραρχίες πεζικού διέθεταν η καθεμία 3 συντάγματα πεζικού, ένα σύνταγμα πυροβολικού, μεραρχιακή ομάδα αναγνώρισης με 2 ίλες ιππικού (περίπου 400 ιππείς με 4 πολυβόλα, 12 οπλοπολυβόλα και 18 βομβιδοβόλα), ένα λόχο σκαπανέων, 2 λόχους διαβιβάσεων και υπηρεσίες.
 
Με συνολική δύναμη περί τους 14.000 άνδρες, οι ελληνικές μεραρχίες πεζικού ήταν όλες τους ορεινής σύνθεσης. Η Μεραρχία Ιππικού διέθετε 2 συντάγματα ιππικού (το καθένα με 4 ίλες, 12  πολυβόλα, 4 όλμους των 81 χιλ., 48 οπλοπολυβόλα και τα ανάλογα βομβιδοβόλα), μοίρα έφιππου πυροβολικού (12 πυροβόλα), έφιππη μοίρα πολυβόλων (36 πολυβόλα), ίλη μηχανικού, ίλη διαβιβάσεων και την Ταξιαρχία Ιππικού. 
 
Η τελευταία έδρασε ως ανεξάρτητος σχηματισμός με την εξής σύνθεση: Ένα σύνταγμα ιππικού (όπως ανωτέρω), Μηχανοκίνητο Σύνταγμα Ιππικού (όπως ανωτέρω, επ’ αυτοκινήτων), Ελαφρά Μηχανοκίνητη Ίλη Αναγνώρισης (επ’ αυτοκινήτων).
Κάθε σύνταγμα ιππικού είχε δύναμη περίπου 1.000-1.100 ανδρών, ανάλογη δηλαδή ενός πλήρους συνθέσεως  τάγματος πεζικού, εκτός του μηχανοκίνητου, που είχε δύναμη 800 περίπου ανδρών.
 
Το 1941 συγκροτήθηκε και η ΧΙΧ Μηχανοκίνητη Μεραρχία, η οποία διέθετε 3 συντάγματα (το καθένα με ένα τάγμα πεζικού μεταφερόμενο επ’ αυτοκινήτων, 9 ιταλικά ελαφρά άρματα και περίπου 25 βρετανικά ελαφρά τεθωρακισμένα οχήματα Μπρεν Κάριερ), μοίρα πυροβολικού, αντιαρματικά και αντιαεροπορικά στοιχεία. Η ΧΙΧ Μεραρχία δεν έδρασε κατά των Ιταλών.
 
Σε επίπεδο Σώματος Στρατού, τα ελληνικά Α’, Β’, Γ’  και Δ’ Σώματα Στρατού διέθεταν, πέραν των μεραρχιών πεζικού -ο αριθμός των οποίων ανά σώμα δεν ήταν σταθερός- οργανικά, από ένα σύνταγμα βαρέος πυροβολικού (28 πυροβόλα), ένα σύνταγμα πεδινού πυροβολικού (36 πυροβόλα), ένα σύνταγμα αντιαεροπορικού πυροβολικού, αντιαρματική πολυβολαρχία (8 πολυβόλα των 13,2 χιλ.), λόχο γεφυροποιών κ.λπ.
 
Το Ε’ Σώμα Στρατού διέθετε μοίρα βαρέος, μοίρα πεδινού και μοίρα αντιαεροπορικού πυροβολικού.
Το Δ’ Σώμα Στρατού διέθετε επιπλέον ένα σύνταγμα  ορειβατικού πυροβολικού. Όλα τα σώματα διέθεταν και ομάδα αναγνώρισης ιππικού (2 ίλες, 12 πολυβόλα, 2 όλμοι των 81 χιλ. ανά ομάδα).
 
Οι ηθικές δυνάμεις
 
Οι Ιταλοί ούτε δειλοί ήταν ούτε το έβαζαν στα πόδια όταν άκουγαν την ιαχή «Αέρα». Πολέμησαν, και μάλιστα φανατικά, σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα τα επίλεκτα τμήματα  Αλπινιστών και Βερσαλλιέρων. Άλλωστε ο Ελληνικός Στρατός είχε 15.000 νεκρούς στην Αλβανία.
 
Η εξήγηση για την ιταλική ήττα δεν έχει να κάνει με το θάρρος των Ιταλών στρατιωτών, αλλά με την ευφυΐα της ηγεσίας του και την εν γένει θεώρηση του κατά της Ελλάδας πολέμου από τη φασιστική ιταλική ηγεσία, με το επίπεδο εκπαίδευσης του Ιταλικού Στρατού και, το κυριότερο, με την ηθική προπαρασκευή του Στρατού αυτού, ενόψει της εισβολής στην Ελλάδα.
 
Σύμφωνα με τους «φωστήρες» τους φασισμού (Μουσολίνι, Τσιάνο, Γκάιντα, Ντε Βέκι, Πράσκα, Σοντού), η Ελλάδα θα ήταν εύκολη λεία.
 
Οι Έλληνες πίστευαν, δεν θα πολεμούσαν, γιατί ήταν διχασμένοι πολιτικά και ανοργάνωτοι στρατιωτικά. Την άποψή τους δε αυτή φρόντισαν να την «περάσουν» και σε όλα τα κλιμάκια του στρατεύματος.
 
Δυστυχώς γι’ αυτούς, τίποτα από τα δύο δεν συνέβαινε. Οι Έλληνες μόνο διχασμένοι δεν υποδέχθηκαν τους Ιταλούς και κάθε άλλο παρά ανοργάνωτοι στρατιωτικά ήταν. Το εθνικό φρόνημα είχε καλλιεργηθεί σε λαό και στρατό.
 
Η κυβέρνηση Μεταξά είχε εγκαταστήσει ένα εξαίρετο δίκτυο πληροφοριών, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να γνωρίζει πολλά. 
 
Για παράδειγμα, οι ελληνικές υπηρεσίες γνώριζαν ότι επίκειται η κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς, πριν καν οι Βρετανοί και οι Γάλλοι το υποψιαστούν! 
 
Πληροφόρησε μάλιστα και τους Βρετανούς, οι οποίοι δεν γνώριζαν το παραμικρό και πληροφορήθηκαν το γεγονός καθαυτό την επομένη της πραγματοποιήσεώς του ημέρα.
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι τις πρώτες τρεις ώρες από την κήρυξη του πολέμου,  εκατοντάδες πράκτορες των Ιταλών που δρούσαν στην Ελλάδα, συνελήφθησαν αθόρυβα.
 
Επίσης, η πολιτική χαμηλών τόνων που ακολούθησε η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στις εκατοντάδες ιταλικές προκλήσεις, αποκοίμισε τους Ιταλούς, κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι δεν θα αντιμετωπίσουν αντίσταση.
 
Έτσι, οι Ιταλοί αποτόλμησαν την επίθεση με δυνάμεις σαφώς ανεπαρκέστερες αυτών που θα μπορούσαν να διαθέσουν (9 μόλις μεραρχίες σε ολόκληρη την Αλβανία). Από δε τις δυνάμεις αυτές, περίπου τις μισές (4 μεραρχίες) τις ανέπτυξαν αμυντικά, στη Δυτική Μακεδονία και στα γιουγκοσλαβικά σύνορα.
 
Η ιταλική στρατιωτική ηγεσία πίστευε ότι θα μπορούσε να εφαρμόσει και εναντίον της Ελλάδας τα γερμανικά διδάγματα περί κεραυνοβόλου πολέμου. Στη θεώρησή της αυτή όμως παρέλειψε να μελετήσει τρεις σημαντικούς παράγοντες.
 
Πρώτον, το ορεινό του ελληνικού εδάφους, ειδικά στον τομέα της Ηπείρου.
Δεύτερον, τις ελληνικές προετοιμασίες και την άριστη οργάνωση του εδάφους από τις ελληνικές δυνάμεις της πρώτης γραμμής.
 
Τρίτον, τέλος, το ηθικό του Ελληνικού Στρατού, που ήταν άριστο, όχι μόνο γιατί πολεμούσε για το δίκαιο, αλλά και  γιατί ο Ελληνικός Στρατός της εποχής ήταν πραγματικά άριστα εκπαιδευμένος, διαθέτοντας εξαίρετους και -το κυριότερο- εμπειροπόλεμους αξιωματικούς.
 
Σχεδόν όλοι οι αξιωματικοί από το βαθμό του αντισυνταγματάρχη και πάνω ήταν βετεράνοι τουλάχιστον ενός πολέμου, αρκετοί δε ανώτατοι αξιωματικοί ήταν βετεράνοι μέχρι και 5 πολέμων, όπως για παράδειγμα ο διοικητής της VIII Μεραρχίας, ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος (Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος, Β’ Βαλκανικός Πόλεμος, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Ουκρανική Εκστρατεία, Μικρασιατική  Εκστρατεία).
 
Σε αντιστάθμισμα αυτού, μερικοί Ιταλοί στρατιωτικοί είχαν πολεμήσει στην Ισπανία, χωρίς να διακριθούν ιδιαίτερα, και στην Αιθιοπία, όπου χρειάστηκαν μέχρι χημικά αέρια για να συντρίψουν τους άτακτους Αφρικανούς αντιπάλους τους.
Το γεγονός αυτό, της καταλυτικής υπεροχής των Ελλήνων έναντι των αντιπάλων τους αξιωματικών, δυστυχώς παραβλέπεται από τους περισσότερους –οπαδούς συγκεκριμένων πολιτικών θεωριών–  σύγχρονους ιστορικούς. Κι όμως, ήταν σαφώς ένας από τους κύριους παράγοντες της ελληνικής νίκης.
 
Δεν  είναι τυχαίο άλλωστε που ο Ελληνικός Στρατός παρουσίασε μεταξύ των εμπολέμων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σχεδόν την υψηλότερη αναλογία νεκρών αξιωματικών. Οι Έλληνες αξιωματικοί της εποχής δεν περιορίζονταν στο να διοικούν τα τμήματά τους, εκ του ασφαλούς, όπως έπρατταν οι Ιταλοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Από ανθυπολοχαγό μέχρι στρατηγό βρίσκονταν κοντά στους άνδρες τους, συμμερίζονταν τις κακουχίες τους και, σε πολλές περιπτώσεις, πέθαιναν μαζί τους.
 
Ο Έλληνας στρατιώτης του ’40 επίσης υπερείχε του αντιπάλου του, σε εκπαίδευση, και κατά συνέπεια σε ηθικό. Ο Ιταλός στρατηγός Πράσκα, έκπληκτος από την αποτελεσματικότητα των ελληνικών όλμων, εξέφρασε την άποψη ότι οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν ειδικά πυρομαχικά.
Φυσικά, κανένα ειδικό πυρομαχικό δεν χρησιμοποιήθηκε. Απλώς οι άνδρες είχαν υποστεί τόσο εντατική εκπαίδευση, που χρησιμοποιούσαν τον οπλισμό τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί για τους Έλληνες πυροβολητές, που με την ευστοχία τους τρόμαξαν  ακόμα και τους Γερμανούς βετεράνους.
 
Ο Ελληνικός Στρατός, φτωχός, όπως και η πατρίδα του, δεν είχε κανένα περιθώριο σπατάλης. Η κάθε σφαίρα, η κάθε οβίδα έπρεπε να «πιάνει τόπο». Και αυτό μόνο με την εκπαίδευση επιτυγχάνεται. 
 
Επίσης, η σκληρή εκπαίδευση είναι καταλυτικός παράγοντας ανάπτυξης υψηλού ηθικού, εφόσον ο καλά εκπαιδευμένος στρατιώτης γνωρίζει τις δυνατότητές του και έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
 
Πέραν αυτών, ο Έλληνας στρατιώτης, διαχρονικά στα 12.000 χρόνια της Ιστορίας του υπήρξε πείσμων στην άμυνα,  αλλά και εξαίρετος στην επίθεση, διαθέτοντας κάτι παραπάνω από θάρρος, ένα ακατανόητο αίσθημα αυτοθυσίας και φιλοτιμίας.
 
Αυτές ακριβώς τις αρετές του Έλληνα στρατιώτη, τις οποίες γνώριζαν καλά χάρη στην εμπειρία τους, ανέπτυξαν και αξιοποίησαν στο έπακρο οι διοικήσεις, με αποτέλεσμα να επιτύχουν όσα πέτυχαν.
Αυτά ακριβώς τα στοιχεία αιφνιδίασαν τους Ιταλούς, ηγεσία και στράτευμα. Αντί να δουν τους αντιπάλους τους να τρέπονται σε άτακτη φυγή ενώπιον των αρμάτων τους, του όγκου του πυροβολικού τους και των εκατοντάδων αεροσκαφών τους, αντίκρισαν έναν αντίπαλο που εφορμούσε και σταματούσε τα άρματα με κουβέρτες, που αγνοούσε τα πυρά και  πυροβολούσε τα αεροσκάφη, ακόμα και με τα τυφέκιά του.
 
Ο αιφνιδιασμός των Ιταλών κορυφώθηκε δε όταν, σύμφωνα με την περιγραφή Ιταλού αξιωματικού, «είδα αυτούς τους δαίμονες να ορμούν ουρλιάζοντας, με εφ’ όπλου λόγχη»!
 
Οι Ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα σίγουροι για την επιτυχία τους, εφόσον – όπως έγραφαν οι εφημερίδες τους– «ο πόλεμος δεν γινόταν πλέον με δόρατα και σπαθιά, αλλά με άρματα και βαρύ πυροβολικό».
 
Οι Έλληνες όμως τους απέδειξαν ότι η νέα έκδοση του δόρατος, η ξιφολόγχη, αλλά και η σπάθη του ιππικού, δεν είχαν χάσει  καθόλου, μα καθόλου, την αξία τους.
Παρ’ όλα αυτά, οι Ιταλοί υπερείχαν πράγματι σε αριθμό και υλικό των Ελλήνων, τόσο στην πρώτη φάση της εισβολής, όσο και αργότερα.
Το Μάρτιο του 1941, μάλιστα, συνολικά 25 ιταλικές μεραρχίες κάθε τύπου πολεμούσαν στην Αλβανία, έναντι 16 καταπονημένων ελληνικών. 
 
Η ιταλική υπεροχή έγκειτο κυρίως στο γεγονός ότι διέθεταν πολύ μεγάλο αριθμό βαρέων πυροβόλων, με βεληνεκές συντριπτικά ανώτερο των ελληνικών, στο ότι διέθεταν άρματα μάχης, έναντι ενός Στρατού που δεν διέθετε κανένα, και στο γεγονός της καθολικής αεροπορικής τους  υπεροχής.
 
Είναι αλήθεια ότι τα ιταλικά άρματα ήταν κυρίως τανκέτες του τύπου CV-33 (αργότερα χρησιμοποιήθηκαν και μερικά Μ 11/39 και Μ 13/40), ελαφρά θωρακισμένα και οπλισμένα με 2 πολυβόλα των 8 χιλ.
 
Ωστόσο, παρέμεναν ένα πολύ ισχυρό όπλο απέναντι στους Έλληνες, οι οποίοι, όχι μόνο έβλεπαν άρμα για πρώτη φορά, αλλά δεν διέθεταν καν αντιαρματικά όπλα – τα 24 αντιαρματικά πυροβόλα του Ελληνικού Στρατού είχαν διατεθεί στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά.
Οι Ιταλοί πάντως δεν κατόρθωσαν να αξιοποιήσουν κανένα από τα πλεονεκτήματά τους, χάρη στην καίρια αντίδραση της ελληνικής διοίκησης. Όλα τα αρματικά (βατά σε άρματα) εδάφη υπονομεύτηκαν ή αποφράχθηκαν με τάφρους και φράγματα. 
 
Ανοίχθηκαν πολλαπλές σειρές χαρακωμάτων, εκ των οποίων μόνο μία επανδρώθηκε. Έτσι, το ιταλικό πυροβολικό και η Αεροπορία υποχρεούνταν να διασπείρουν τα πυρά τους, προκαλώντας ελάχιστες απώλειες στους Έλληνες.
Με τον τρόπο αυτό, τα συντριπτικά πλεονεκτήματα του εχθρού εξουδετερώθηκαν, στο μέτρο του  δυνατού, σε  βαθμό που προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις της ιταλικής στρατιωτικής ηγεσίας.
Ο Πράσκα επιρρίπτει ευθύνες στην Ιταλική Αεροπορία για την τάχα μη επέμβασή της στη μάχη, τη στιγμή που μέχρι 100 ιταλικά βομβαρδιστικά σφυροκοπούσαν τις ελληνικές θέσεις στο Καλπάκι, μαζί με 120 ιταλικά πυροβόλα. Το σφυροκόπημα όμως αυτό τίποτε δεν πέτυχε, χάρη στα εξαιρετικά ελληνικά αντίμετρα.
Άλλες αναφορές Ιταλών διοικητών από την Αλβανία, θέλοντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τολμούν να μιλούν ακόμα και για την υπεροχή των «σύγχρονων ελληνικών πυροβόλων, βρετανικής κατασκευής, σε βεληνεκές και ταχυβολία»!
 
Φυσικά, ο Ελληνικός Στρατός δεν διέθετε ούτε ΕΝΑ σύγχρονο πυροβόλο –τα πιο σύγχρονα που διέθετε ήταν του 1927 και τα παλαιότερα του 1878– βρετανικής ειδικά κατασκευής, και κανένα από αυτά δεν επιτύγχανε βεληνεκές μεγαλύτερο των 11 χλμ.
 
Ειδικά τα ορειβατικά πυροβόλα των 75 και 105 χιλ., με τα οποία ήταν εφοδιασμένες οι μεραρχίες πεζικού, επιτύγχαναν βεληνεκές 9.000 και 7.850 μ. αντίστοιχα. Αντί των «βρετανικών σύγχρονων πυροβόλων», που διατείνονταν οι Ιταλοί ότι διέθετε, ο Ελληνικός Στρατός βασιζόταν σε ένα άλλο μυστικό όπλο: στους  άριστα εκπαιδευμένους πυροβολητές.
Όλα τα παραπάνω ήταν έμπνευση και έργο του Ιωάννη Μεταξά που το υλοποίησε με τον Αλέξανδρο Παπάγο. Ο πρώτος χάθηκε μέσα στον πόλεμο με έναν περίεργο θάνατο. 
Ο δεύτερος ηγήθηκε των Ενόπλων Δυνάμεων στον εθνικό πόλεμο κατά των ξενοκίνητων κομμουνιστών και έφτασε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, στα βήματα του  πολιτικού του δασκάλου...
Τμήμα ιστορικών αφιερωμάτων defencenet.gr με στοιχεία από το περιοδικό ΠΟΛΕΜΟΣ & ΙΣΤΟΡΙΑ
defencenet.gr

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Δημοσκόποι σφιχταγκαλιασμένοι με το Δημόσιο



Εργα ύψους 5 εκατ. ευρώ έχουν αναλάβει από κρατικούς φορείς 8 εταιρείες δημοσκοπήσεων την τελευταία τετραετία. Στην ΚΑΠΑ RESEARCH η μερίδα του λέοντος, έπονται MRB και GPO

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, Του Νίκου Σβέρκου, 13/10/13, ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
 
http://www.efsyn.gr/?p=131236

Δεκάδες συμβάσεις με το Δημόσιο και κονδύλια εκατομμυρίων συνθέτουν το σκηνικό της σχέσης του κράτους με τις μεγαλύτερες δημοσκοπικές εταιρείες στην Ελλάδα. Οκτώ εταιρείες, διάσημες στο κοινό για τις πολιτικές δημοσκοπήσεις, που συχνά πραγματοποιούν για λογαριασμό μεγάλων μέσων ενημέρωσης, έχουν αναλάβει τα τελευταία τέσσερα χρόνια 60 έργα από τον στενό δημόσιο τομέα και δημόσιους φορείς, με αντάλλαγμα περίπου 4,8 εκατομμύρια ευρώ. Τα στοιχεία άλλωστε είναι αμείλικτα και η ανεύρεσή τους απαιτεί ημέρες «περιπλάνησης» στον γραφειοκρατικό μηχανισμό του ελληνικού Δημοσίου. Και η «περιπέτεια» δεν σταματά εκεί, καθώς δεν λείπουν περιπτώσεις έργων που προκαλούν πρόσθετα ερωτήματα τόσο για τη διαδικασία ανάληψής τους όσο και για τη χρησιμότητά τους.

Στοιχεία από τη Διαύγεια

 
Τα συγκεντρωτικά στοιχεία για την τετραετία 2010-2013 δίνουν μια πρώτη εικόνα για το συνολικό οικονομικό μέγεθος των έργων που ανέλαβαν οι εταιρείες ALCO, GPO, ΚΑΠΑ RESEARCH, MARC, METRON ANALYSIS και MRB από το Δημόσιο. Αναλυτικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διαύγειας και του Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος, η κάθε εταιρεία εισέπραξε ή δέσμευσε τα ποσά που φαίνονται στον πίνακα από πόρους του ελληνικού Δημοσίου και του ΕΣΠΑ.

Από τα στοιχεία του πίνακα φαίνεται ότι η ΚΑΠΑ RESEARCH αναδεικνύεται μακράν «πρωταθλήτρια», ενώ ακολουθούν η MRB, η GPO και η METRON ANALYSIS, που οι έρευνές τους υπόκεινται σε πληρωμή εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Πιο πίσω φτάνουν η MARC, η ALCO, η VPRC και η Public Issue με εισπράξεις, πραγματοποιηθείσες ή επικείμενες, που φτάνουν τις δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Με αυτή τη σειρά θα παραθέσουμε ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις έργων που αναλαμβάνει η κάθε εταιρεία.

ΚΑΠΑ RESEARCH
Η εταιρεία στην παραπάνω κατάταξη εμφανίζεται πρώτη, κυρίως λόγω του έργου με τίτλο «Υγειονομικός Χάρτης: Διοικητική και συντονιστική υποστήριξη» που της ανατέθηκε από το ΚΕΕΛΠΝΟ στις 21 Απριλίου 2010. Η τιμή για την αποπεράτωση του έργου ανήλθε στα 3 εκατ. ευρώ.

Πρόκειται για ένα έργο του οποίου η χρηματοδότηση ξεκίνησε το 2006 επί υπουργίας Αβραμόπουλου και είχε σκοπό να καταδειχθούν οι ανάγκες του πληθυσμού σε υπηρεσίες υγείας και ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Η «Εφ.Συν.», με ρεπορτάζ στις 9 Ιουλίου 2013 για τον Χάρτη, τόνιζε ότι «επτά ολόκληρα χρόνια και έξι εκατ. ευρώ καταναλώθηκαν για τη δημιουργία υγειονομικού χάρτη αλλά δεν τον είδαμε ακόμα. Αποτέλεσμα, να σχεδιάζονται στο πόδι οι αλλαγές στο ΕΣΥ και να υποχρηματοδοτούνται τα δημόσια νοσοκομεία».

Παράλληλα, η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή ανέθεσε τον Δεκέμβριο του 2010 στην εταιρεία τη λειτουργία του τηλεφωνικού κέντρου 1520, με πρόχειρο διαγωνισμό και ετήσιο αντίτιμο 30.000 ευρώ. Τελευταίο έργο εμφανίζεται η ανάθεση για «Ερευνα Ικανοποίησης Πελατών» των ΕΛΤΑ στις 5 Ιουλίου του 2013 με αντίτιμο 36.900 ευρώ.

MRB
685.580 ευρώ κοστίζει για το ελληνικό Δημόσιο, και συγκεκριμένα τον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Έρευνας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, η έρευνα διάρκειας ενός έτους με τίτλο «Πρόγραμμα για τον έλεγχο της καπνιστικής συνήθειας στην Ελλάδα», που ξεκίνησε στις 5 Δεκεμβρίου του 2012 και ανατέθηκε στη συγκεκριμένη εταιρεία. Ωστόσο, στον σχετικό ιστότοπο του υπουργείου Ανάπτυξης, το έργο φαίνεται να έχει προϋπολογισμό 864.120 ευρώ, ενώ αναφέρεται και πρόσθετος ανάδοχος η εταιρεία System Συμβουλευτική Α.Ε., χωρίς περαιτέρω πληροφορίες για τον ρόλο της.

Πέραν αυτού, η MRB ανέλαβε τον Σεπτέμβριο του 2012 από τον Ελληνικό Οργανισμό Εξωτερικού Εμπορίου την «Έρευνα κατανάλωσης ευρύαλων Μεσογειακών ειδών ιχθυοκαλλιέργειας στην ελληνική αγορά» αντί του ποσού των 101.192 ευρώ, ενώ η Ελληνική Αστυνομία τής ανέθεσε την 1η Φεβρουαρίου του 2013 «Πανελλαδική Έρευνα αναφορικά με την εικόνα της ΕΛ.ΑΣ. και έρευνα μεταξύ του προσωπικού της ΕΛ.ΑΣ. ενόψει της αναδιοργάνωσης του Σώματος» αντί 55.350 ευρώ.

GPO
Η συγκεκριμένη εταιρεία είναι «πρωταθλήτρια» στον αριθμό των έργων που έχει αναλάβει με κόστος (στη συντριπτική πλειονότητά τους) κάτω των 60.000 ευρώ. Ανάμεσα στα 13 έργα βρίσκονται τέσσερα που ανατέθηκαν από το υπουργείο Παιδείας από το 2010 μέχρι πρότινος με αντίτιμο πάνω από 200.000 ευρώ.

Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι η εταιρεία, προκειμένου να πραγματοποιήσει την ίδια έρευνα για το επίπεδο υγείας και τις ανάγκες αναμόρφωσης των σχετικών υπηρεσιών, «χρέωσε» την Περιφέρεια Θεσσαλίας 19.680 ευρώ, ενώ περίπου επτά μήνες νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2011, είχε υπογράψει σύμβαση με την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας ύψους 51.660 ευρώ. Σημειώνεται ότι το τελευταίο έργο θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί σε τρεις μέρες. Παραμένει άγνωστο το τι συντέλεσε στην τόσο μεγάλη απόκλιση τιμών.

METRON ANALYSIS


Εξίσου πολλά έργα και με διεσπαρμένα αντίτιμα εμφανίζονται στις εργασίες που έχει αναλάβει η METRON. Ωστόσο, σε δυο έργα που ανατέθηκαν από την Αναπτυξιακή Εταιρεία του Δήμου Αθηναίων, κόστους 7.995 και 7.380 ευρώ, δεν αναφέρεται το αντικείμενο παρά μόνον υποστηρίζεται ότι πραγματοποιήθηκαν 1.000 τηλεφωνικές και 300 προσωπικές συνεντεύξεις!

Η εταιρεία, για δύο διαφορετικές πανελλαδικές έρευνες κοινής γνώμης, μία για την άποψη των Ελλήνων για τα κλειστά επαγγέλματα και μία για τις «κοινωνικές ομάδες με ξενοφοβικές τάσεις», «έκλεισε» συμβάσεις ύψους 9.840 και 55.960 ευρώ σε διάστημα τριών μηνών.

MARC

 
Σαφώς λιγότερα ποσά από το κράτος περιλαμβάνει η δραστηριότητα της MARC, με «ακριβότερο» έργο να αναδεικνύεται αυτό που ανέλαβε από το υπουργείο Εργασίας για την έρευνα κοινής γνώμης για το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο. Το έργο κόστισε 45.264 ευρώ.

ALCO

 
Σαφώς μικρότερα ποσά καταγράφονται και στην εν λόγω εταιρεία, με τις αποδοχές της να «εκτινάσσονται» από τη διεξαγωγή exit poll για τις εθνικές εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, έργο που το κόστος του ανήλθε σε 30.000 ευρώ.

VPRC και Public Issue
Η εταιρεία VPRC ανέλαβε την έρευνα «κατανάλωσης κατεψυγμένων αλιευτικών προϊόντων στην ελληνική αγορά» με απόφαση του ΟΠΕ – Ελληνικού Οργανισμού Εξωτερικού Εμπορίου αντί 55.500 ευρώ. Η εταιρεία Public Issue ανέλαβε την περάτωση έργου σχετικά με τη δια βίου μάθηση στην Ελλάδα με απόφαση του υπουργείου Παιδείας, αντί του ποσού των 36.900 ευρώ στις 5 Οκτωβρίου 2010.

Η επισκόπηση των έργων, που ανέλαβαν οι έξι δημοσκοπικές εταιρείες, οδηγεί σε ορισμένα λογικά συμπεράσματα.

Η σχετική νομοθεσία προβλέπει ότι για την πραγματοποίηση ανοιχτού και δημόσιου διαγωνισμού ενός φορέα του Δημοσίου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το κόστος του εκάστοτε έργου να υπερβαίνει τα 60.000 ευρώ. Σε αντίθετη περίπτωση, πραγματοποιούνται πρόχειροι διαγωνισμοί με απευθείας αναθέσεις, με πλημμελείς ή ανύπαρκτους ελέγχους. Με άλλα λόγια, στο πεδίο των αναθέσεων έργων σε εταιρίες δημοσκοπήσεων ο νόμος παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία για να επικρατεί «θολό τοπίο» για τις συνθήκες υπογραφής των συμβάσεων.

Επιπρόσθετα σύμφωνα με τους γνώστες της «αγοράς» των εταιρειών δημοσκοπήσεων, τα τελευταία χρόνια η τιμή για μια πανελλαδική έρευνα ανέρχεται περίπου στις 10.000 ευρώ, τιμή η οποία «πέφτει» υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και δυσπραγίας. Σε αρκετές περιπτώσεις, κυρίως λόγω του σύνθετου χαρακτήρα των ερευνών, τα ποσά αυτά κυμαίνονται αρκετά πάνω από τις 10.000 ευρώ και προσεγγίζουν τις 60.000 ευρώ.

Πέραν αυτών, καταγράφονται 12 περιπτώσεις στις οποίες τα έργα που ανατίθενται έχουν άμεση σχέση με την άσκηση πολιτικής του στενού δημόσιου φορέα (Υγεία, Παιδεία, Ασφάλεια), καθώς εκπορεύονται από τις κεντρικές υπηρεσίες υπουργείων ή γενικές γραμματείες τους.

Αυτό που απομένει είναι να ξεκαθαριστεί αν είναι δυνατόν να τηρούνται οι προβλεπόμενοι από τον νόμο κανόνες για τον έλεγχο των δημοσκοπήσεων, προκειμένου να διαλυθεί κάθε υποψία που αφορά την ίδια την αποπεράτωση των έργων, τη χρησιμότητα των ερευνών, αλλά και τις «σκιές διαπλοκής» που μπορεί να απλώνονται στο φόντο των πολιτικών δημοσκοπήσεων που επηρεάζουν αντικειμενικά την κοινή γνώμη.

Υποτυπώδεις έλεγχοι
Η Ελεγκτική Εταιρεία Δημοσκοπήσεων και Ερευνών Κοινής Γνώμης έχει συσταθεί προκειμένου να ελέγχει τις δημοσκοπήσεις που ανατίθενται από το Δημόσιο, τα κόμματα και τα ΜΜΕ, ενώ ο Σύνδεσμος Εταιρειών Δημοσκόπησης και Έρευνας Αγοράς είναι επιφορτισμένος με τη διασφάλιση της τήρησης των κωδίκων δεοντολογίας. Η Ελεγκτική, ωστόσο, εμφανίζεται εντελώς «απονευρωμένη», αν αναλογιστεί κανείς ότι τα στελέχη και οι εργαζόμενοί της μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Παράλληλα, η Ελεγκτική αναλαμβάνει τον έλεγχο των δημοσκοπήσεων μόνο έπειτα από αίτημα προσώπων, ενώ η απαιτούμενη διαδικασία «αποθαρρύνει» όσους προσφεύγουν σε αυτήν και εν τέλει αποσύρουν τα αιτήματά τους. Ενδεικτικό είναι ότι για τον έλεγχο μιας έρευνας απαραίτητη προϋπόθεση είναι η καταβολή περίπου 500 ευρώ, ενώ τελικά η Ελεγκτική καταλήγει να ερευνά την αξιοπιστία μόνο μιας έρευνας τον χρόνο.

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Δίναμε λεφτά στον ΕΕΣ για τους καρκινοπαθείς, και κατέληγαν στις τσέπες της ...Αλεξίας Μπακογιάννη.


- Πόρισμα από το σώμα επιθεωρητών

Πως «μοίραζε» ο Ερυθρός Σταυρός τα χρήματα του εράνου
Με απευθείας ανάθεση και αντί αμοιβής 320.000 ευρώ, η εταιρεία δημοσίων σχέσεων της Αλεξίας Μπακογιάννη αναλάμβανε επί προεδρίας Μαρτίνη την προβολή του εράνου που απέφερε περίπου 1 εκατ. ευρώ


Aμοιβή της τάξης των 320.000 ευρώ τον χρόνο εισέπραττε η κόρη της πρώην υπουργού Εξωτερικών της Ν.Δ., κυρία Αλεξία Μπακογιάννη, από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, για τις υπηρεσίες της ως «σαμαρείτισσα» δημοσίων σχέσεων. Κόντρα στο πνεύμα της εθελοντικής προσφοράς που χαρακτηρίζει το έργο του ΕΕΣ, η εταιρεία της κυρίας Μπακογιάννη ανέπτυξε μονοπωλιακή επαγγελματική σχέση με τον οργανισμό επί προεδρίας του κ. Ανδρέα Μαρτίνη, μέσω απευθείας αναθέσεων και υπογραφής συμβάσεων, χωρίς προηγούμενες αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων.

Πράξεις που ερευνώνται από τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές. Αιχμή αυτής της σχέσης υπήρξε η διαφημιστική προβολή του ετήσιου Πανελληνίου Εράνου του Ερυθρού Σταυρού, έργο για το οποίο η επιχειρηματίας έλαβε μόνο κατά τη χρονιά του 2009 το 20% του συνολικού ποσού που συγκεντρώθηκε από το υστέρημα των πολιτών!
Τα παραπάνω περιλαμβάνονται σε πόρισμα-φωτιά του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας, για το οποίο είναι ενήμερη η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας σε σχέση με τα πεπραγμένα της διοίκησης Μαρτίνη, αναφορικά με τη διενέργεια του Πανελληνίου Εράνου και τη διαχείριση των εσόδων. Κεντρικό σημείο στην έκθεση αποτελεσμάτων ελέγχου για τον έρανο του 2009, ύστερα από εντολή του γενικού επιθεωρητή, κ. Μιχάλη Σαμπατακάκη, αποτελεί το καθεστώς συνεργασίας του οργανισμού με την εταιρεία, AIA RELATE Α.Ε. ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος της οποίας είναι η κυρία Μπακογιάννη.
Ειδικότερα, το 2009 συγκεντρώθηκαν από προσφορές συμπατριωτών μας συνολικά 1.357.073,89 ευρώ, με το καθαρό ποσό να είναι τελικώς της τάξης του 1.045.038,62 ευρώ.
Αιτία, η μεγαλύτερη δαπάνη των εξόδων, αυτή της διαφημιστικής προβολής του εράνου που ανατέθηκε στη συγκεκριμένη εταιρεία αντί του ποσού των 235.476,69 ευρώ. Το έργο αυτό περιελάμβανε δημιουργία ραδιοφωνικού σποτ και μετάδοσή του σε επιλεγμένους σταθμούς της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Περιφέρειας. Σύμφωνα με τους επιθεωρητές, «το ύψος της ανωτέρω δαπάνης κρίνεται αρκετά υψηλό και θα πρέπει ο ΕΕΣ να αξιολογήσει αν είναι αποδοτική σε σχέση με την αύξηση του προϊόντος του εράνου. Εφόσον διαπιστωθεί ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, η δαπάνη αυτή θα πρέπει να μειωθεί ή να εξαλειφθεί».
Το πλέον σημαντικό όμως είναι ότι διαπιστώθηκε πως «δεν τηρήθηκε οποιαδήποτε διαγωνιστική διαδικασία για την προβολή του εράνου έτους 2009, όπως περιγράφεται στην υπ' αριθμ. Πρωτ. 11817/21.09.2005 απόφαση του ΚΔΣ/ΕΕΣ για "δαπάνες από 200.000 ευρώ και άνω, θα γίνεται ανοικτός διαγωνισμός με δημοσίευση στο Επιμελητήριο και στο δήμο Αθηναίων"».
Παράλληλα, η κυρία Μπακογιάννη εκτός της προβολής του εράνου την πενταετία 2006-2011 «έτρεχε» και τον γενικότερο σχεδιασμό επικοινωνιακής πολιτικής, την ανάπτυξη εταιρικής εικόνας και διαχείρισης φήμης, τη διαχείριση κρίσεων και την εκπόνηση προγραμμάτων ενεργοποίησης της εσωτερικής επικοινωνίας συνολικά του ΕΕΣ. Η από 4/9/2006 σχετική σύμβαση παροχής υπηρεσιών μεταξύ του οργανισμού και της AIA RELATE A.E., ύψους 84.000 ευρώ ετησίως, υπογράφηκε λίγους μόνο μήνες μετά τη σύσταση της εταιρείας στην οποία συμμετείχε ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου και ο γιος της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη, νυν δήμαρχος Καρπενησίου, κ. Κώστας Μπακογιάννης.

Η σύμβαση αυτή, όπως αναφέρεται στο πόρισμα, «έχει ημερομηνία υπογραφής προγενέστερη της απόφασης του κεντρικού  διοικητικού συμβουλίου του ΕΕΣ και παρατάθηκε για 4 έτη μέχρι 31.08.2011 έναντι ποσού 352.800 ευρώ». Μάλιστα, «στα συμφωνητικά παράτασης που μας χορηγήθηκαν δεν αναφέρεται εγκριτική απόφαση του κεντρικού διοικητικού συμβουλίου του ΕΕΣ». Αυτή η πλευρά των δραστηριοτήτων του ΕΕΣ έχει αποτελέσει, εκτός της δικαστικής διερεύνησης, και αφορμή διεθνούς διασυρμού της χώρας μας.

Ηδη από την αρχή του έτους ο πρωθυπουργός, κ. Αντώνης Σαμαράς, έχει γίνει αποδέκτης επιστολής-καταπέλτη της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ερυθρού Σταυρού στην οποία γίνεται αναφορά για την άρνηση της διοίκησης Μαρτίνη για παροχή των οικονομικών στοιχείων του ΕΕΣ στη διεθνή ομοσπονδία, βάσει των καταστατικών του υποχρεώσεων.

Σε αυτό το κλίμα η Δικαιοσύνη καλείται να ορίσει το προσεχές διάστημα προσωρινή διοίκηση στον «ακέφαλο» οργανισμό, μετά την παραίτηση του διοικητικού συμβουλίου του, ώστε να αλλάξει σελίδα στην ιστορική του διαδρομή.
Ερανος για... μισθοδοσία και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
O έλεγχος για το αν τα απολογιστικά στοιχεία του εράνου ήταν σύμφωνα με τις διαδικασίες που περιγράφονται στο ισχύον νομικό-θεσμικό πλαίσιο έφερε στο φως και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Σύμφωνα με την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΕΣ, το1877, οι βασικοί σκοποί και στόχοι του οργανισμού σε καιρό ειρήνης είναι η αρωγή και η συμπαράσταση στα θύματα θεομηνιών και επιδημιών, καθώς και η αυτόνομη ή σε συνεργασία με το κράτος και κοινωνικούς φορείς ανθρωπιστική δραστηριότητα. Επιπλέον, όπως ορίζεται στη σχετική υπουργική απόφαση χορήγησης άδειας για τη διενέργεια του εράνου, «το καθαρό προϊόν του εράνου θα διατεθεί αποκλειστικά για τους εθνικούς κοινωφελείς και ανθρωπιστικούς σκοπούς του ΕΕΣ». Παρ' όλα αυτά, οι επιθεωρητές διαπίστωσαν ότι «η διάθεση του προϊόντος του εράνου δεν αφορά αποκλειστικά εθνικούς κοινωφελείς και ανθρωπιστικούς σκοπούς όπως ορίζονται στη χορήγηση άδειας, αλλά σε δράσεις ευρύτερου αντικειμένου, όπως μισθοδοσία προσωπικού, χορηγίες σε ιδρύματα, συντήρηση κτιριακών εγκαταστάσεων, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κ.ά.». Μεταξύ αυτών και η αθλοθέτηση βραβείων φεστιβάλ ντοκιμαντέρ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ποσού 131.495,20 ευρώ. Ο Ερυθρός Σταυρός δηλαδή με τα χρήματα που έδωσαν οι Ελληνες πολίτες για αναξιοπαθούντες πρόσφερε 26.000 ευρώ στην ελληνική ταινία άνω των 45΄ που απέσπασε το βραβείο κοινού και αντίστοιχα 18.000 ευρώ στην ταινία με διάρκεια μικρότερη των 45 λεπτών.

Διαλύουν ένα από τα πιο ''οικονομικά'' συστήματα Υγείας στην Ε.Ε

Η περίφημη μείωση των κρατικών δαπανών για την Υγεία στην Ελλάδα έχει τεθεί ως προαπαιτούμενο από την τρόικα για να συνεχίσει να λαμβάνει η χώρα την οικονομική βοήθεια των δανειστών.

Οι συνέπειες είναι δραματικές για τους πολίτες: η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ανθρωπιστική κρίση, ενώ ο τελικός «ενταφιασμός» του ευαίσθητου τομέα της υγείας είναι προ των πυλών.
Ως επιχείρημα για τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, που γίνονται με μόνο κριτήριο τη μείωση του κόστους ανεξάρτητα αν το βάρος μεταφέρεται στους πολίτες, έχει προβληθεί το υψηλό ποσοστό δημοσίων δαπανών για την υγεία στην Ελλάδα.
Επιχείρημα, που όμως καταρρίπτεται, αν ρίξει κανείς μια ματιά στα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε πρόσφατη μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία παρουσιάζει τη δημόσια δαπάνη στις χώρες της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, η Ελλάδα είναι από τα λιγότερο δαπανηρά κράτη στην Ε.Ε, όσον αφορά στον τομέα της Υγείας.
Στη μελέτη με τίτλο «Report on Public finances in EMU European Economy 4|2013 Economic and Financial Affairs 2013», ανάμεσα σε άλλα γίνεται και μια αναλυτική παρουσίαση των δαπανών των συστημάτων υγείας στις χώρες της ΕΕ.
Αποκαλυπτικός είναι ο πίνακας IV.2.1 που περιλαμβάνεται στη μελέτη.
Η Ελλάδα για το 2011 είχε δαπάνες για τη δημόσια Υγεία 5,9% επί του ΑΕΠ, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος βρίσκεται στο 7,8% και 7,9% στην ΕΕ των 27 και των 15 αντίστοιχα. Την ίδια στιγμή, άλλες χώρες που συχνά «τραβούν» το αυτί στην Ελλάδα, όπως η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Γαλλία, ακόμα και η Γερμανία, ξεπερνούν κατά πολύ τη χώρα μας στις δαπάνες για τη δημόσια Υγεία.
eu-dapanes-ygeias
Ακόμα και στην πρόβλεψη για το 2060 που κάνει η μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με βάση σενάρια κοινών περικοπών για όλες τις χώρες, η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει ένα από οικονομικότερα συστήματα υγείας, όπως θα διαπιστώσετε στο δεύτερο πίνακα.
eu-dapanes-2060
Αντί λοιπόν να προστατεύσουν ένα σύστημα Υγείας με τόσο χαμηλές δημόσιες δαπάνες, το απαξιώνουν και ετοιμάζονται μεθοδευμένα για να το διαλύσουν και να το ξεπουλήσουν, για χάρη των δανειστών και συμφερόντων που κάποιοι υποστηρίζουν ότι εξυπηρετούν...

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Η ελληνική οικονομία προς την «τελική λύση»


Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Προς την οριστική της εξόντωση οδεύει με αυξανόμενη πλέον ταχύτητα η ελληνική οικονομία. Η τροπολογία-ανάχωμα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου για την παρεμπόδιση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ να μεταφέρει την έδρα της στο Βέλγιο, δεν αλλάζει τίποτε στο τοπίο, αντίθετα μπορεί να οδηγήσει τον όμιλο που παράγει το 12% των ελληνικών εξαγωγών σε ασφυξία ρευστότητας. Οι επερχόμενες εξελίξεις που θα επιδεινώσουν την κατάσταση του ιδιωτικού τομέα και που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον αστραπιαίο αφελληνισμό κάθε μορφή παραγωγής είναι πάρα πολλές.
Το μεγάλο παιγνίδι διεξάγεται στο μέτωπο της ρευστότητας της οικονομίας και των τραπεζών, μέσω των οποίων θα ελεγχθούν τα πάντα. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση διαβεβαίωνε ότι οι τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίηση θα χρηματοδοτήσουν την επιβίωση των επιχειρήσεων, πράγμα που έχει ήδη μπλοκάρει η Τρόικα. Αυτό σημαίνει είτε ότι η κυβέρνηση έλεγε ψέματα, είτε ότι δεν γνώριζε πού πάνε τα τέσσερα, ή και τα δύο μαζί (ως συνήθως). Το συμπέρασμα για την «τελική λύση» της ελληνικής οικονομίας προκύπτει αβίαστα από τις σποραδικές ειδήσεις που μπορεί να διαβάσει κανείς στις οικονομικές ιστοσελίδες, μερικές από τις οποίες παραθέτουμε εδώ με εκδοχική λογική.

Η απαγόρευση της πιστωτικής επέκτασης

Η Τρόικα επικαλούμενη κεφαλαιακή πενία των ελληνικών τραπεζών θέτει φραγμούς στην πιστωτική επέκταση μέχρι και το 2015 ή τις αρχές του 2016, γεγονός που στην πράξη σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις θα οδηγηθούν στο λουκέτο και οι εργαζόμενοι στο ταμείο ανεργίας. Για την Εθνική, η Τρόικα υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να προχωρήσει σε νέες χρηματοδοτήσεις λόγω κεφαλαιακής ανεπάρκειας, για την Alpha Βank θέλει πρώτα να ολοκληρωθούν τα stress tests και να αξιολογηθεί το ύψος της μείωσης των δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας, για την Eurobank διαπιστώνει έλλειψη επαρκών δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας core tier 1 και για την Πειραιώς ότι έχει συγκεντρώσει το 30% των δανείων της αγοράς και έχει αναλάβει υψηλά ρίσκα.

Οι τράπεζες δεν έχουν ρευστότητα και βαρύνονται με «κόκκινα δάνεια» ύψους 68 δισεκ. ευρώ. Τα νέα stress tests της BlackRock οδηγούν σε ένα νέο γύρο ανακεφαλαιοποίησης της τάξης των 6-8 δισεκ. ευρώ, που σημαίνει ότι τα υπόλοιπα 8 δισεκ. από τα 50 του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας εξαντλούνται. Τα δάνεια που έχουν δώσει οι τράπεζες φθάνουν τα 222 δισεκ. ευρώ, από τα οποία τα επιχειρηματικά διαμορφώνονται στα 105,8 δισεκ. (38 δισεκ. σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις) και τα δάνεια προς τα νοικοκυριά στα 102,7 δισεκ. ευρώ (72 δισεκ. είναι στεγαστικά, 29 δισεκ. καταναλωτικά).

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, , η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού (DG Comp) βάζει 14 όρους στις τράπεζες και απαιτεί να μειωθεί κατά 50% (και σε μία ως 75%) η παρουσία τους στο εξωτερικό μέχρι το 2017, δηλαδή στα Βαλκάνια, την Τουρκία και στην Ευρώπη γενικά. Το πρόσχημα είναι ότι η ανακεφαλαιοποίηση έγινε με κρατικά λεφτά, δηλαδή κρατική ενίσχυση! Έτσι, οι τέσσερις συστημικές τράπεζες που στηρίζουν τα τελευταία χρόνια την κερδοφορία τους στις θυγατρικές εξωτερικού, θα υποχρεωθούν να πουλήσουν με ζημιές τα δίκτυά τους, εάν δεν βρουν άλλο τρόπο να καλύψουν την κρατική ενίσχυση. Στο μεταξύ εντός του 2014 πρέπει να ρευστοποιήσουν το 10% των θυγατρικών του εξωτερικού.

Είναι εμφανές ότι οι Βρυξέλλες δεν επιδιώκουν απλώς ένα μικρότερο τραπεζικό σύστημα που μέσω της μείωσης του ενεργητικού, των δικτύων και του προσωπικού, που θα δημιουργήσει νέα κεφάλαια και να ανοίξει διόδους ρευστότητας, αλλά και την υφαρπαγή του πλέον αποτελεσματικού βραχίονα της ελληνικής εξωστρέφειας, που στήριξε την ελληνική επιχειρηματικότητα στα Βαλκάνια.

Η άλωση του αγροτικού τομέα

Υπενθυμίζεται ότι υπάρχει υποχρέωση των τραπεζών και για την ολική πώληση βασικών επιχειρήσεών τους εντός του 2014 που δεν είναι άμεσα τραπεζικές (ασφαλιστικές, αναπτυξιακές, real estate κ.ά. που αποκαλούνται non core business assets). Μέσα στο πλαίσιο αυτό ετοιμάζουν οι τράπεζες να πουλήσουν τα επιχειρηματικά δάνεια (στα οποία περιλαμβάνονται και τα αγροτικά) στα λεγόμενα distress funds έναντι 30-40 σεντς στο ευρώ! Αυτό σημαίνει ότι το 40% της αγροτικής καλλιεργήσιμης γης που ήταν υποθηκευμένο στην Αγροτική Τράπεζα θα περάσει στα distress funds και από αυτά σε ευρωπαϊκές αναπτυξιακές εταιρείες. Υπάρχει μάλιστα το σενάριο που λέει ότι τα κατάλληλα αγροκτήματα θα τα πάρουν γερμανικά συμφέροντα που θα στήσουν φωτοβολταϊκά πάρκα και θα εξάγουν το ρεύμα στη Γερμανία. Μέσω αυτής της διαδικασίας θα βρεθούν ξένοι μέτοχοι σε όλη την ελληνική παραγωγή, από τις τράπεζες μέχρι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης…
Να σημειώσουμε πως η στρεβλή δομή της αγοράς που καλλιέργησαν οι κυβερνήσεις έχει οδηγήσει τη χώρα να είναι ελλειμματική στο εμπορικό ισοζύγιο του αγροτικού τομέα ως προς την αξία από το 1985, και ως προς τον όγκο από το 1995. Η εσωτερική κατανάλωση που ενισχύεται την τουριστική περίοδο, οδηγεί σε εισαγωγές της τάξεως των 6 δισ. ευρώ το χρόνο ακόμη και για τα πιο παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα. Σύμφωνα με στοιχεία της McKinsey η αγροτική παραγωγή έχει μειωθεί κατά 15%, το κόστος παραγωγής έχει αυξηθεί περίπου 40% και οι τιμές περίπου 25%. Που σημαίνει ότι ο πρωτογενής τομέας περνά βαθιά κρίση και πιθανότατα να στερηθεί και μεγάλα τμήματα της αγροτικής γης.

Από την πλευρά τους, οι τραπεζίτες αγωνιούν για το πώς θα γίνουν οι πλειστηριασμοί ακινήτων, διότι αν επιβληθούν από την Τρόικα όλα τα ζητούμενα, θα τιναχθεί στον αέρα κάθε προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας το 2014 κυρίως γιατί αν βρουν πλειάδα ακινήτων προς πώληση θα παρασύρουν σε πτώση τα ακίνητα συνολικά επιδρώντας τόσο στα collaterals των τραπεζών όσο και στην οικονομία γενικότερα. Η συσχέτιση της οικονομίας με τα δάνεια και τα ακίνητα είναι, ως γνωστόν, υψηλή. Αν οι τραπεζίτες χάσουν τις τράπεζες και τις διοικήσουν ξένοι, θα υποστούν τον εσωτερικό έλεγχο και θα βρεθούν εκτεθειμένοι σε πολλά μέτωπα και οι ίδιοι προσωπικά.

Η βιομηχανία του τουρισμού περνά στους ξένους

Στο στόχαστρο των ξένων συμφερόντων έχει μπει εδώ και καιρό η λεγόμενη «βαριά βιομηχανία» της χώρας, ο τουρισμός. Τα διαρθρωτικά προβλήματα του κλάδου παρέμειναν τα τελευταία είκοσι χρόνια ακατάληπτα από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, που περιόρισαν την τουριστική πολιτική σε μια ετήσια καμπάνια και σε κάποια sites των 10.000 ευρώ που πληρώθηκαν με εκατομμύρια. Αυτά σε συνδυασμό με την στρουθοκαμηλική «στρατηγική» των ξενοδόχων που είχαν κάθε μονάδα σε ξεχωριστή εταιρεία… οδήγησαν στην πλήρη εξάρτηση του κλάδου από τους ξένους tour operators.
Υπολογίζεται ότι 8.000 από τα 10.000 ξενοδοχεία της χώρας έχουν σοβαρά προβλήματα καθώς χρωστάνε περί τα 7,5 δισ. ευρώ στις τράπεζες. Καταχρεωμένοι οι ξενοδόχοι στις τράπεζες, λόγω της ανάγκης να κάνουν ριζική ανακαίνιση ανά 8ετία, αλλά και λόγω της απρονοησίας τους σε ότι αφορά τα δίκτυα πωλήσεων, έγιναν σκλάβοι των μεγαλοεργολάβων της τουριστικής ροής (tour operators), με αποτέλεσμα να πουλάνε ακόμη και το 5άστερο προϊόν σε τιμή της πλάκας. Έτσι, σήμερα Ρώσοι, Τούρκοι, Γάλλοι και Γερμανοί καραδοκούν πάνω από τις πολυτελείς τουριστικές μονάδες για να τις εξαγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας. Ενδεικτικό είναι το ενδιαφέρον για τον διαγωνισμό του Αστέρα Βουλιαγμένης, αλλά και για διάφορα δημόσια (ακίνητα, αεροδρόμια, λιμάνια, μαρίνες) και ιδιωτικά τουριστικά φιλέτα.

Δεδομένου ότι οι προβλέψεις για τον ελληνικό τουρισμό μιλούν για 24 εκατ. τουρίστες και εισπράξεις περί τα 20 δισ. το 2020 δημιουργούν επιπλέον κίνητρα για τους ξένους κεφαλαιούχους, καθώς η βόρεια Αφρική θα αργήσει να επανακτήσει την ελκυστικότητα που είχε στο παρελθόν για τους Ευρωπαίους. Σήμερα οι γερμανικοί tour operators, ΤUI και Thomas Cook, ελέγχουν στην Ελλάδα γύρω στις 12.000 δωμάτια, ενώ υπό την ομπρέλα της αμερικανικής αλυσίδας Starwood τελούν περί τις 2.500 δωμάτια σε πολυτελείς μονάδες. Ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ Ανδρ. Ανδρεάδης σε πρόσφατες δηλώσεις τους τόνισε ότι «με την εφαρμογή του στρατηγικού σχεδίου και με ορίζοντα το 2021, η Ελλάδα μπορεί να φθάσει τα 24 εκατομμύρια διεθνείς αφίξεις (έναντι 17,5 εκατομμύρια το 2013), τα 18- 19 δισ. ευρώ ετήσια άμεσα έσοδα (έναντι 11,5 δισ. ευρώ το 2013), τα 48- 50 δισ. ευρώ συνολικά ετήσια έσοδα (έναντι 34 δισ. ευρώ το 2013), δηλαδή εννέα μονάδες επιπλέον από το σημερινό ΑΕΠ, αλλά και, συνολικά, το ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας. Τότε, η Ελλάδα μπορεί να κατατάσσεται στους δέκα κορυφαίους προορισμούς παγκοσμίως». Που σημαίνει ότι ο έλεγχος αυτού του πλούτου περνάει σταδιακά σε ξένα συμφέροντα…

Ο στραγγαλισμός των συνταξιούχων: Ενώ όλες οι δυτικές οικονομίες επενδύουν στην λεγόμενη silver economy, δηλαδή στην οικονομία των συνταξιούχων της τρίτης ηλικίας, στην Ελλάδα ετοιμάζεται μεθοδικά ο στραγγαλισμός των συνταξιούχων, αλλά και της μόλυνσης με την απελπισία για το μέλλον των εργαζόμενων και των νέων. Από το 2014 αναμένεται να ενεργοποιηθεί η «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος» που εφαρμόζεται όταν υπάρχει «μαύρη τρύπα» στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Αυτό σημαίνει ότι θα κόβονται αυτομάτως επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ κατά 20% περίπου. Το έλλειμμα στα ταμεία κύριας ασφάλισης είναι 2 δισεκ. ευρώ μαζί με τον ΕΟΠΥΥ και άλλα 200 εκατ. ευρώ στα επικουρικά ταμεία, ενώ τα έσοδα παρουσιάζουν συνεχή υποχώρηση και οι ρυθμίσεις δεν αποδίδουν. Τα ελλείμματα προκλήθηκαν από το «κούρεμα» των ομολόγων με το PSI του Βενιζέλου, αλλά και από την αδιαφορία των κυβερνήσεων έναντι της εισφοροδιαφυγής.

Συνεπώς, πολλές εξελίξεις δρομολογούνται και φαίνεται να οδηγούν στην υλοποίηση της παλιάς φοβίας ότι δηλαδή θα γίνουμε «τα γκαρσόνια της Ευρώπης», με εποχική εργασία ενός εξαμήνου μάλιστα… Η προαναγγελθείσα απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, ο έλεγχος των ιδιωτικοποιήσεων που θα λάβει την μορφή μαζικής πώλησης ακινήτων φιλέτων του Δημοσίου υπό μορφή τιτλοποιήσεων, και δεκάδες άλλες παρεμβάσεις θα ολοκληρώσουν τάχιστα την πλήρη απορρύθμιση του κράτους και την ιδιωτικοποίηση όλων των τομέων της οικονομίας και τον έλεγχό τους από ξένα συμφέροντα.

Σημειωτέον ότι υπάρχουν πιέσεις να μπορούν να επωφεληθούν από το ΕΣΠΑ γερμανικές εταιρείες που θα «επενδύσουν» στην Ελλάδα! Οι εξελίξεις αυτές θα στερήσουν κάθε προοπτική στον σχεδιασμό της ελληνικής ανάπτυξης, ίσως γι΄ αυτό οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν έφτιαξαν ποτέ ένα Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης…

Τα προαπαιτούμενα λοιπόν δεν είναι παρά η προετοιμασία της άλωσης της ελληνικής οικονομίας από τους ξένους επενδυτές. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσουν ορισμένοι παρατηρητές και την απαίτηση των δανειστών να καθαρίσουν οι δρόμοι από τα λεγόμενα «δύο άκρα». Πού σημαίνει ότι ενώ θα εκτυλίσσεται το δικαστικό σόου της Χρυσής Αυγής, θα αρχίσουν εκκαθαρίσεις και στην άλλη πλευρά, πριν τις ευρωεκλογές…

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Ξεπουλάνε την ΕΥΔΑΠ στο 5% της αξίας της!


Του  Λεωνίδα Βατικιώτη - "Επίκαιρα"

Με τη διαδικασία του κατεπείγοντος είναι αποφασισμένη η κυβέρνηση να προωθήσει το επόμενο διάστημα την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ (Εταιρεία 'Υδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης), όπως υποδηλώνουν μια σειρά εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων: από την τροπολογία που ενσωματώθηκε σ' ένα άσχετο νομοσχέδιο για τον τουρισμό, στην οποία προβλέπονται ο συμψηφισμός των χρεών μεταξύ της ΕΥΔΑΠ και του Δημοσίου και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας ώστε η ΕΥΔΑΠ να δοθεί στο νέο αγοραστή χωρίς τα «βαρίδια» ακόμη κι αυτών των σημερινών εργατικών αμοιβών, μέχρι την απόφαση τροποποίησης του καταστατικού της που έλαβε η γενική συνέλευση των μετόχων της ΕΥΔΑΠ, ώστε πλέον να είναι δυνατή η πώληση ακόμη και ποσοστού άνω του 49% του μετοχικού της κεφαλαίου.

Να σημειωθεί ότι το Ταμείο Ξεπουλήματος -και κατά κόσμον ΤΑΙΠΕΔ- έχει στην κατοχή του ποσοστό ύψους 61,33%. Το κατά πόσο αυτό το ποσοστό τού δόθηκε με νόμιμο τρόπο -και διαθέτει, μάλιστα, το δικαίωμα να το ξεπουλήσει- είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, που ευελπιστούμε να τύχει κάποια στιγμή της δέουσας δικαστικής διερεύνησης...

Οι επιπτώσεις, άλλωστε, από την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ θα είναι τόσο δραματικές, ώστε είναι εντελώς βέβαιο ότι η ιδιωτικοποίηση θα αποδειχθεί ένα σύντομο διάλειμμα κι αργά ή γρήγορα το Ελληνικό Δημόσιο -άγνωστο, φυσικά, από τώρα με ποια μορφή- θα κληθεί να διαχειριστεί τα σπασμένα που θα αφήσουν πίσω τους οι ιδιώτες. Όπως συνέβη, εξάλλου, σε δεκάδες περιπτώσεις στο εξωτερικό.

Η πώληση της ΕΥΔΑΠ, ωστόσο, συνιστά ήδη σκάνδαλο -πριν, δηλαδή, να χρειαστεί να δαπανήσουμε πόρους για να καθαρίσουμε την... κόπρο που θα αφήσουν πίσω τους οι ιδιώτες- και, μάλιστα, για πολλούς λόγους.

Πρώτ' απ' όλα, για λόγους οικονομικούς. Όπως περιγράφεται στην ιστοσελίδα της, η ΕΥΔΑΠ διαθέτει πελατολόγιο 4,3 εκατομμυρίων νοικοκυριών (2.020.000 συνδέσεις), ενώ το μήκος των αγωγών της ανέρχεται σε 9.500 χλμ. Ο δε τομέας της αποχέτευσης εξυπηρετεί 3,5 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ το συνολικό μήκος των συγκεκριμένων αγωγών ανέρχεται σε 6.000 χλμ. Αν σε αυτά προσθέσουμε τρία μεγάλα διυλιστήρια κι ένα τεράστιο δίκτυο δεξαμενών, έχουμε μια συνολική αξία που ανέρχεται, με συντηρητικές εκτιμήσεις, σε 6,5 δις ευρώ. Αυτά είναι τα χρήματα που θα έπρεπε να καταβάλει σήμερα οποιοσδήποτε (Δημόσιο ή ιδιώτης) επιχειρούσε να κατασκευάσει εξαρχής αυτή την πολύτιμη υποδομή, που δίνει τη δυνατότητα διύλισης 1,5 εκατομμυρίου κ.μ. νερού την ημέρα ώστε να καταναλώνεται περίπου 1 εκατομμύριο κ.μ. νερού.

Με βάση όμως τη χρηματιστηριακή αξία, όπως έχει διαμορφωθεί στο πλαίσιο της ραγδαίας υποτίμησης της τιμής των μετοχών των τελευταίων ετών, η ΕΥΔΑΠ θα πωληθεί γύρω στα 300 εκατ. ευρώ! Αυτά είναι τα χρήματα που αναμένεται να εισπράξει το ΤΑΙΠΕΔ από την πώληση του μεριδίου των μετοχών που κατέχει.

Έτσι όμως φαίνεται και ο λόγος για τον οποίο η τρόικα πιέζει για να προωθηθεί η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και άλλων δημοσίων επιχειρήσεων. Οι εκπρόσωποι των δανειστών, που ξέρουν ότι και οι δύο εταιρείες ύδρευσης θα καταλήξουν σε χέρια ευρωπαϊκών πολυεθνικών εκμετάλλευσης του νερού, λειτουργούν ως εμπορικοί τους αντιπρόσωποι και πιέζουν για την επιτάχυνση των διαδικασιών, γνωρίζοντας πως πρόκειται για σπάνια ευκαιρία ώστε να βάλουν στο χέρι μια επιχείρηση-φυσικό μονοπώλιο με εξασφαλισμένη πελατεία και χωρίς ανταγωνιστές στο 5% της πραγματικής τιμής της! Υπό το πρίσμα αυτό, η κρίση χρέους, στο όνομα της οποίας προωθείται η ιδιωτικοποίηση, ακόμη κι αν δεν υπήρχε έπρεπε να εφευρεθεί...

Κερδοφόρα επιχείρηση

Η πώληση της ΕΥΔΑΠ είναι όμως αδικαιολόγητη ανεξαρτήτως τιμήματος, εφόσον δεν πρόκειται για κάποια ζημιογόνα επιχείρηση που επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, οπότε θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί την ανάγκη πώλησης της ως μέσου επίλυσης της δημοσιονομικής κρίσης.
Στην πραγματικότητα, η πώληση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΟ θα επιδεινώσει μακροπρόθεσμα τη δημοσιονομική κρίση. Κι αυτό θα συμβεί γιατί το Δημόσιο θα στερηθεί τα έσοδα που δημιουργεί η κερδοφόρα ΕΥΔΑΠ, η οποία μόνο το 2012 είχε κέρδη ύψους 48 εκατ. ευρώ, ενώ το 2011 είχε κέρδη 26 εκατ., 11 εκατ. το 2010 και 18 εκατ. ευρώ το 2009. Φέτος, δε, μόνο το α' τρίμηνο κατέγραψε κέρδη ύψους 12 εκατ. ευρώ. Από τη στιγμή που θα πωληθεί η ΕΥΔΑΠ, όλα αυτά τα σίγουρα χρήματα θα πάνε στα χέρια των ιδιωτών, στερώντας το Ελληνικό Δημόσιο από πόρους που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική, προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας κ.λπ.

Η πώληση της ΕΥΔΑΠ είναι απαράδεκτη και για έναν επιπλέον λόγο. Επειδή το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν δικαιολογεί καμία μα καμία μεταβολή στο ιδιοκτησιακό της καθεστώς. Στο παρελθόν πολλές φορές η ιδιωτικοποίηση μιας δημόσιας επιχείρησης εμφανιζόταν σαν «ο από μηχανής θεός» προκειμένου να επιλύσει προβλήματα αποτελεσματικότητας που, σύμφωνα με την τρέχουσα -και αναπόδεικτη- φιλολογία, διατρέχουν τη λειτουργία του Δημοσίου. Στην πράξη, σχεδόν ποτέ οι υποσχέσεις δεν υλοποιήθηκαν. Ας αναλογιστούμε τι ακολούθησε την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής και των ναυπηγείων. Στην περίπτωση όμως της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΟ εκλείπει ακόμη κι αυτό το επιχείρημα, από τη στιγμή που οι δύο συγκεκριμένες επιχειρήσεις φέρνουν σε πέρας επάξια ένα καθόλου εύκολο έργο: την υδροδότηση του Λεκανοπεδίου της Αττικής και της Θεσσαλονίκης.

«Τα τρία "πι" αποτελούν το καθημερινό μας μέλημα δουλεύοντας στην ΕΥΔΑΠ: ποιότητα, ποσότητα και πίεση», μας αναφέρει ο Βασίλης Τσόκαλης, εργάτης στις βλάβες και μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου προσωπικού της ΕΥΔΑΠ. «Ο ιδιώτης, από τη στιγμή που έχει εξασφαλισμένες πωλήσεις, δεν θα ασχοληθεί με τη συντήρηση. Ό,τι επί δεκαετίες έχουμε καταφέρει θα εξαφανιστεί. Το αποδεικνύουν η κοινή λογική και η διεθνής εμπειρία με ακραία, μάλιστα, παραδείγματα, που οι αγωγοί νερού μολύνονταν με λύματα, όπως συνέβη στον Καναδά και στην Αργεντινή, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν θανατηφόρες επιδημίες».
Η πρώτη συνέπεια από την ιδιωτικοποίηση του νερού, κατά τον ίδιο, θα είναι η θεαματική αύξηση των τιμολογίων. «Αναλογιστείτε ότι με το μισό ευρώ που χρεώνουν σήμερα οι ιδιώτες το μπουκαλάκι του μισού λίτρου η ΕΥΔΑΠ προσφέρει 1.000 λίτρα, όχι μισό. Με την ίδια τιμή εμείς θα προσφέραμε δύο χιλιάδες μπουκαλάκια».

Δημόσια 100%

Ο Βασίλης Τσόκαλης, ωστόσο, δεν θεωρεί ιδανικό το υπάρχον μοντέλο λειτουργίας της ΕΥΔΑΠ. «Υπάρχουν άπειρες δυνατότητες βελτίωσης, αρκεί να ληφθεί μία και απλή απόφαση: η ΕΥΔΑΠ να λειτουργεί προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και των καταναλωτών-πελατών της και όχι προς όφελος των μικρών και μεγάλων εργολάβων που εξυπηρετεί με υπαιτιότητα σχεδόν πάντα όσων σήμερα δουλεύουν για την ιδιωτικοποίηση της. Υπάρχει, για παράδειγμα, η γάγγραινα των εργολάβων, που στο παρελθόν δραστηριοποιούνταν στις νέες συνδέσεις. Μετά το θάνατο όμως της οικοδομής μεταφέρθηκαν στις βλάβες. Ως αποτέλεσμα, οι κακοτεχνίες οργιάζουν, τα κόστη έχουν εκτοξευθεί και μαζί κι η... κοροϊδία, με επισκευές αγωγών σε δρόμους όπου δεν υπάρχουν καν αγωγοί! Η διοίκηση, μάλιστα, για να καλύψει την ορμητική τους είσοδο σε αυτό τον τομέα (κατά 65% έχουν αυξηθεί οι εργολαβίες από πέρσι) καταχωρίζει τις σχετικές δαπάνες στο επενδυτικό πρόγραμμα! Δημιουργική λογιστική για χάρη των εργολάβων.

Οι εργολαβίες ανθούν σε κάθε τομέα: από τη διαχείριση του τηλεφωνικού κέντρου των βλαβών (1022) μέχρι την ανάθεση της φύλαξης του φράγματος του Μόρνου σε εταιρεία security, παρά το γεγονός ότι έχει κρίσιμη σημασία για τη δημόσια υγεία, και φυσικά την Ψυτάλλεια, την οποία με όρους μονοπωλιακούς διαχειρίζεται ιδιώτης, χωρίς να κάνει γνωστή την τεχνολογία που χρησιμοποιεί. Έτσι, εξασφαλίζει την αέναη ανανέωση των συμβολαίων συντήρησης και διαχείρισης, επιβάλλοντας εξωφρενικά κόστη.

»Στον αντίποδα αυτής της λειτουργίας, οι εργαζόμενοι διεκδικούμε την εκ βάθρων αλλαγή του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας, που θα αποκλείει κάθε διαδικασία πώλησης και θα περιλαμβάνει ακόμη και την έξοδο από το Χρηματιστήριο, εξασφαλίζοντας όμως την απρόσκοπτη παροχή άφθονου, φθηνού και ποιοτικού νερού σε κάθε οικογένεια. Ακόμη και των φτωχών και των ανέργων, κι όχι όπως συμβαίνει σήμερα, που η ΕΥΔΑΠ προχωρά σε κατασχέσεις σπιτιών ακόμη και ανέργων από το Πέραμα οι οποίοι δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους».

Τέλος, καθόλου αμελητέας σημασίας δεν είναι και το κύμα απολύσεων που θα ακολουθήσει την ιδιωτικοποίηση. Οι εργαζόμενοι στην ΕΥΔΑΠ από 5.100 το 2003 ήδη έχουν μειωθεί στους 2.300 και οι φήμες λένε ότι οι επίδοξοι αγοραστές έχουν διαμηνύσει στο ΤΑΙΠΕΔ πως τη θέλουν με 800 άτομα προσωπικό, αποδεικνύοντας έτσι πως οι ιδιωτικοποιήσεις αυξάνουν την ανεργία και τη φτώχεια. Προφανώς για την ποιότητα του νερού που θα μας προσφέρουν οι ιδιώτες τόσοι εργαζόμενοι αρκούν...