Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Ο απάνθρωπος και επικίνδυνος κώδικας (Codex Alimentarius)

Σε συνέχεια παλαιότερου αναλυτικού άρθρου εδώ έρχεται και η καταγγελία που θα διαβάσετε παρακάτω.
Διευκρίνιση: Δεν αναφερόμαστε στα Σούπερ Μάρκετ ΑΒ, αλλά στον διατροφικό κώδικα Alimentarius, ο οποίος:

1. Δρα υπό την αιγίδα του Παγκ. Οργανισμού Εμπορίου και όχι του Παγκ. Οργανισμού Υγείας!
2. Η επιτροπή εμπορίου που προωθεί τον Κώδικα αυτόν, δεν έχει υγειονομική αρμοδιότητα παρόλο που χρηματοδοτείται κατά το 1/3 από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO).
3. Στόχο έχει την αύξηση κερδών των πολυεθνικών εταιρειών και του ελέγχου του παγκόσμιου πληθυσμού και όχι την προστασία της υγείας μας.

Πιο αναλυτικά:
30 Νοεμβρίου 2010: Ψηφίζεται από τη Γερουσία των ΗΠΑ ο «Νόμος Συγκλήτου S 510 – Εκσυγχρονισμός Ασφάλειας Τροφίμων» που χαρακτηρίζεται ως ο πιο επικίνδυνος νόμος στη ιστορία της χώρας, αφού καθιστά παράνομη την καλλιέργεια και αποθήκευση σπόρων! Ο νέος νόμος παρέχει πλήρη εξουσία στην αμερικανική υπηρεσία φαρμάκων και τροφίμων (FDA) να απαγορεύει ή να νομιμοποιεί το μέχρι τώρα δικαίωμα όλων να καλλιεργούν, να εμπορεύονται και να μεταφέρουν τρόφιμα. Ο νόμος επιβάλλει ρυθμίσεις που απαγορεύουν τον σπιτικό κήπο για την επιβίωση της οικογένειας, ενώ δίνει δικαίωμα να συλλαμβάνονται και να φυλακίζονται άνθρωποι που πωλούν λαχανικά στη λαϊκή και ποινικοποιεί την μεταφορά οργανικών τροφών για όσους δεν συμμορφώνονται στους εκάστοτε κανόνες της FDA. (βλ. 1946, 1997, Φεβρ. 2008, 30 Ιουν. - 4 Ιουλ. 2008, Ιουλ - Αυγ. 2010)

30 Ιουνίου – 4 Ιουλίου 2008: Κατά τη συνεδρίαση για την προώθηση του Διατροφικού Κώδικα (Codex Alimentarius) που πραγματοποιείται στην Ελβετία υπό τον συντονισμό της εμπορικής επιτροπής του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), οι ΗΠΑ τίθενται επικεφαλής χώρα του Κώδικα με υποστήριξη των συμμάχων τους (Ε.Ε., Αυστραλία, Αργεντινή, Βραζιλία, Καναδάς, Ιαπωνία, Ινδονησία, Μαλαισία, Μεξικό, Σιγκαπούρη). Ο Κώδικας αυτός στηρίζεται από το 2002 από τις μεγάλες βιομηχανίες με στόχο την αύξηση των κερδών των πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στη διατροφή και στα φάρμακα και την υλοποίηση της ατζέντας τους για έλεγχο του παγκόσμιου πληθυσμού. Σημαντικό είναι ότι η επιτροπή εμπορίου που προωθεί τον Κώδικα αυτόν, δεν έχει υγειονομική αρμοδιότητα παρόλο που χρηματοδοτείται κατά το 1/3 από τον Παγκ. Οργανισμό Υγείας (WHO). Ο Κώδικας δρα υπό την αιγίδα του Παγκ. Οργανισμού Εμπορίου (WTO – βλ. 1 Ιαν. 1995) και εφαρμόζει μια νέα πρακτική αναγράφοντας μόνο τα διατροφικά είδη που επιτρέπονται, καθιστώντας αυτομάτως παράνομη την κατοχή, παραγωγή και εμπορία οποιουδήποτε διατροφικού είδους δεν περιλαμβάνεται σ΄ αυτόν. Οι ρυθμίσεις του προβλέπουν απαγορεύσεις στη χρήση θρεπτικών ουσιών (π.χ. βιταμινών και μετάλλων) με πρόσχημα την πρόληψη ασθενειών! Μια τέτοια οδηγία εφαρμόστηκε χωρίς ενημέρωση της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ τον Αύγουστο του 2008, με την υποχρεωτική υποβολή των μαρουλιών και του σπανακιού της χώρας σε μαζική επεξεργασία με ακτίνες, στο όνομα της «δημόσιας ασφάλειας»! Ο Κώδικας προβλέπει πολλές ρυθμίσεις που θεωρούνται επικίνδυνες, όπως οι διαδικασίες επεξεργασίας του γάλακτος, αλλά και η επανεισαγωγή της χρήσης στη διατροφή επικίνδυνων καρκινογόνων εντομοκτόνων (όπως το DDT και το Αλντρίν) που είχαν απαγορευτεί το 1991 από 176 χώρες, στις οποίες τώρα αφαιρεί το δικαίωμα να εμποδίζουν την κυκλοφορία τροφίμων που θα περιέχουν αυτές τις ουσίες. (βλ. 1946, 1997, Φεβρ. 2008, 30 Νοεμ. 2010)

Με το πρόσχημα την «προστασία» των καταναλωτών φροντίζουν όλες οι τροφές που καταναλώνουμε να έχουν την έγκριση πολυεθνικών όπως η εβραϊκή Monsanto, της οποίας στελέχη κατέχουν μεγάλες θέσεις στην αμερικανική κυβέρνηση.
Και μέσω της διατροφής λοιπόν, ο έλεγχος της ανθρωπότητας και ο περιορισμός του παγκόσμιου πληθυσμού γίνονται μια όλο και πιο κοντινή εφιαλτική πραγματικότητα.

WTO & WHO
ΒΑΛΑΜΕ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ ΝΑ ΦΥΛΑΝΕ ΕΜΑΣ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ; ΑΛΛΑ...

Οι διαχωριστικές γραμμές του μετώπου είναι εντελώς ξεκάθαρες. Τα προσχήματα έπεσαν όπως και οι μάσκες. Η επίθεση των εταιριών τροφίμων και φαρμάκων είναι ωμή, κυνική αλλά και μετωπική. Ο ύπουλος και υπόγειος αυτός πόλεμος που διεξάγουν οι εταιρίες με τόση αγριότητα και προκλητικότητα είναι σημάδι αδυναμίας και πανικού καθότι οι λαοί ενημερώνονται και βρίσκονται οργισμένοι απέναντι τους.

Ανδρέας Γιαννουλόπουλος
Καρδιολόγος

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Τα «υποβρύχια» έγγραφα που ενοχοποιούν Έλληνες αξιωματούχους

Η ομάδα ακτιβιστών "Η εκδίκηση των φαντασμάτων από τα Φλωριά", δημοσίευσε στο διαδίκτυο σειρά απόρρητων εγγράφων που αφορούν την υπόθεση δωροδοκίας Ελλήνων και ξένων αξιωματούχων από Γερμανούς κατασκευαστές όπλων.

Τα Φλωριά, ήταν ένα μικρό ορεινό χωριό της Κανδάνου, στην επαρχία Σελίνου στα Χανιά, το οποίο καταστράφηκε και οι κάτοικοί του δολοφονήθηκαν, σε αντίποινα για την δολοφονία 25 Γερμανών αξιωματικών κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής. Η δολοφονία των κατοίκων του χωριού Φλωριά, έγινε στις 23 Μαΐου 1941. Οι λόγοι που η ακτιβιστική ομάδα χρησιμοποιεί την επωνυμία, είναι προφανώς συμβολικοί.
Τα έγγραφα κάνουν εκτενή αναφορά στην εταιρεία Ferrostaal, η οποία έχει έλθει στη δημοσιότητα λόγω των εξελίξεων και των αποκαλύψεων που προκύπτουν από την υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου. Η ομάδα ακτιβιστών δημοσιεύει την πλήρη αναφορά που εξέδωσε το το δικηγορικό γραφείο Debevoise & Plimpton, για λογαριασμό της Ferrostaal. Αναφορές στα διεθνή ΜΜΕ γι αυτή την έκθεση, υπήρξαν και στην γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung, αλλά και την Wall Street Journal, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2011.
Η εκτενής έκθεση του δικηγορικού γραφείου Debevoise & Plimpton, αφορά τις καταβολές χρημάτων που πραγματοποίησε η εταιρεία μέσα στα τελευταία χρόνια, σε αξιωματούχους διαφόρων χωρών προκειμένου αυτοί να ανανεώσουν τα συμβόλαια προμήθειας οπλικών συστημάτων (και στην περίπτωση της Ελλάδας, των υποβρυχίων) με την Ferrostaal.
Τα βασικά στοιχεία για την Ελλάδα
Οι ελληνικού ενδιαφέροντος αναφορές, εστιάζουν στην υπόθεση των περίφημων υποβρυχίων Τύπου 214 και το συμβόλαιο με το κωδικό όνομα Αρχιμήδης που υπεγράφη στις 15 Φεβρουαρίου 2000, προϋπολογισμού ύψους 1,14 εκατομμυρίων ευρώ, στο οποίο εμπλέκονται αρκετοί αξιωματούχοι και μεσάζοντες, για λογαριασμό της Ελληνικής πλευράς.
Η θυγατρική της Ferrostaal στην Ελλάδα εταιρεία είναι Marine Industrial Enterprises S.A (MIE). Στις 27 Νοεμβρίου 2002 σε ένα μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ του μελλοντικού επικεφαλής της Marine και του τότε CEO εντοπίζονται παραπτώματα σχετικά με τις πληρωμές ενός εξωτερικού συμβούλου, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στο project των υποβρυχίων. Πρόκειται για δύο πληρωμές με βάση προφορική συμφωνία. Οι πληρωμές της Ferrostaal προς τον σύμβουλο ήταν ύψους περίπου 7,48 εκατ. ευρώ και καταβλήθηκαν μεταξύ του 2002 και του 2004.
Τα σχέδια «Αρχιμήδης» και «Ποσειδώνας ΙΙ»
Στην υπόθεση των υποβρυχίων δύο είναι τα επίμαχα project της Ferrostaal: το σχέδιο «Αρχιμήδης» και το σχέδιο «Ποσειδώνας ΙΙ». Το συμβόλαιο «Αρχιμήδης» υπογράφηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2000 και αφορούσε στην αγορά από την Ελλάδα τεσσάρων γερμανικών υποβρυχίων, εκ των οποίων το τέταρτο θα ναυπηγούνταν στο Κίελο. Το συμβόλαιο του «Ποσειδώνα ΙΙ» προέβλεπε τον εκσυγχρονισμό τριών υποβρυχίων, με ανοικτή επιλογή για ένα τέταρτο.
Αναφορά σε πρόσωπα
Σε μια λίστα πληρωμών κάνει την εμφάνισή του το όνομα του κ. Γ. Μπέλτσιου, του στενού συνεργάτη του κ. Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο ρόλος του κ. Μπέλτσιου στην υπόθεση των υποβρυχίων χαρακτηρίζεται «κρίσιμος». Ο Γ. Μπέλτσιος ήταν ο άνθρωπος που βοήθησε τη Ferrostaal να προσεγγίσει κυβερνητικούς κύκλους. Μάλιστα, αναφέρεται ως μέλος του «κύκλου προσευχής» της Ferrostaal.
Ο Μπέλτσιος βρισκόταν κοντά στον Άκη Τσοχατζόπουλο, όταν ο τελευταίος ήταν υπουργός Άμυνας κατά την ανάθεση του «Αρχιμήδη», αλλά και κατά την περίοδο που ο κ. Τσοχατζόπουλος ήταν υπουργός Ανάπτυξης, όταν υπογράφηκε ο «Ποσειδώνας ΙΙ». Στη γερμανική δικογραφία αναφέρεται ότι ο πρώην υπουργός είχε προτείνει στη Ferrostaal να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες του κ. Μπέλτσιου, αν ήθελε να κλείσει η συμφωνία για τα υποβρύχια.
Η δράση του Μπέλτσιου όμως εκτείνεται και πριν από την υπογραφή του «Αρχιμήδη». Σύμφωνα με τα αρχεία της Ferrostaal, ο άνδρας το 1999 είχε επαφές με κύκλους της ελληνικής κυβέρνησης. Σε συνομιλία με τον επικεφαλής της Marine, προτείνει να συμπεριλάβει η εταιρεία στην προσφορά της τον «φιλαράκο» του, χαρακτηρισμός που αφορά στον Γ. Σμπώκο, τον τότε Γενικό Διευθυντή Εξοπλισμών. Ο Μπέλτσιος προτείνει ακόμα μια συνάντηση με τον «φιλαράκο» του, για να συζητηθούν οι λεπτομέρειες του συμβολαίου και τα χρονοδιαγράμματα ώστε να εξασφαλιστεί το αποτέλεσμα του διαγωνισμού.
Ο Μπέλτσιος φέρεται να έλαβε 1 εκατ. ευρώ το 2000, ένα μήνα μετά την υπογραφή του «Αρχιμήδη».
Τον Δεκέμβριο του 2011, το δικαστήριο του Μονάχου είχε καταδικάσει διευθυντικά στελέχη της εταιρείας για παράνομες πρακτικές και υποχρέωσε τη Ferrostaal να πληρώσει πρόστιμο ύψους 140 εκατομμυρίων ευρώ.
Οι λόγοι της κοινοποίησης
Η ομάδα ακτιβιστών με την επωνυμία «Η εκδίκηση των φαντασμάτων από τα Φλωριά» δηλώνει πως προχώρησε στην διαρροή των εγγράφων αυτών για να εκθέσει τους λόγους για τους οποίους υποφέρουν λαοί, όπως ο Ελληνικός ή ο Πορτογαλικός, εξηγώντας στο μήνυμα που συνοδεύει αυτές τις διαρροές πως η οικονομική και τραπεζική κρίση, είναι αποτέλεσμα τέτοιων ενεργειών όπως αυτές που περιγράφονται στις αναφορές, και τις οποίες πληρώνουν λαοί με τα μέτρα λιτότητας.
Η ομάδα επίσης, με την πράξη της αυτή δηλώνει την αλληλεγγύη της στα μέλη της κίνησης «Occupy» στη Φρανκφούρτη και στο Dusseldorf που απειλούνται με απομάκρυνση από τους καταυλισμούς που έχουν στήσει.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την έκθεση και εδώ το αρχείο με τις απόρρητες πληρωμές που δόθηκαν για τα ελληνικά υποβρύχια.
Πηγή: news247.gr

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο γι αυτά που μας χρωστάει η Γερμανία και όχι μονο κατοχικές αποζημιώσεις....

Προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο γι αυτά που μας χρωστάει η Γερμανία



Γράφει ο Γιώργος Φ.

Απειλεί η Γερμανίδα Καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ ότι θα πάει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν “τολμήσει” να παραβιάσει όρους του επαχθούς Μνημονίου. Μακάρι, θα πούμε εμείς, με τη διαφορά ότι η Γερμανία και η Ελλάδα, θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωπες στο Διεθνές Δικαστήριο και να τα βάλουν όλα κάτω. Για να δούμε και να δείξουμε οι Έλληνες ότι τελικά, η Γερμανία χρωστά τουλάχιστον τα διπλάσια στην Ελλάδα απ’ όσα της χρωστά αυτή. Και, αυτό, αφήνοντας στην άκρη την προκλητικότατη παραβίαση των διεθνών κανόνων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την κατάλυση της υγείας, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας των ανθρώπων, με την κατάλυση του Ελληνικού Συντάγματος και την υποχρεωτική εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Ας τα δούμε, με οικονομικούς όρους και θα διαπιστώσουμε, μέσα από το σημερινό ρεπορτάζ της iTabloid, ότι ο μεγαλύτερος φοροφυγάς, κλέφτης και οφειλέτης στην Ελλάδα, είναι η Γερμανία. Ας τα δούμε όμως, ένα προς ένα.

Οι Κατοχικές αποζημιώσεις

Η Ελλάδα, είναι η μόνη χώρα στον πλανήτη, η οποία δεν πληρώθηκε κατοχικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία, μετά τον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλην του ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια πράξη αναγνώρισης του ηρωισμού των Ελλήνων, του μόνου λαού που πολέμησε στο έδαφός του τέσσερις φασιστικές δυνάμεις ταυτόχρονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία, Αλβανία) και άντεξε περισσότερο από κάθε άλλη συμμαχική χώρα στην πολιορκία, καθυστερώντας τη ναζιστική επέλαση στη Σοβιετική Ένωση (κάτι που άλλαξε την πορεία του πολέμου, αφού “πρόλαβε” ο βαρύς ρωσικός χειμώνας) και προκαλώντας τρομακτικές απώλειες στον Άξονα (έχασε το 10% των δυνάμεών του, πολεμώντας στη μικρή Ελλάδα!), το κόστος της αποζημίωσης είναι τεράστιο: Όλες οι βασικές εγκαταστάσεις της χώρας καταστράφηκαν, ο χρυσός και τα αρχαία της εκλάπησαν από τους ναζί, οι Έλληνες έχασαν σπίτια και περιουσίες (ο Μουσολίνι είπε ότι “οι Γερμανοί πήραν από τους Έλληνες μέχρι και τα κορδόνια των παπουτσιών τους”). Το κόστος που θα έπρεπε να πληρώσει η Γερμανία, η οποία κάνει ότι δεν… θυμάται, υπολογίζεται, σύμφωνα με Γερμανούς καθηγητές ως και στο 1 τρισεκατομμύριο ευρώ! (Δείτε αναλυτικό ρεπορτάζ εδώ: http://www.itabloid.gr/?p=1712).
Επιπλέον, η Γερμανία έδωσε πολιτικό άσυλο και έκρινε αθώους τους υπευθύνους μιας ολόκληρης γενοκτονίας. Στη Γερμανία όπου διέφυγαν, δεν δικάστηκαν και δεν φυλακίστηκαν ποτέ, για παράδειγμα, ο διοικητής των SS Ελλάδος, Μαξ Μέρτεν, υπεύθυνος για την αποστολή χιλιάδων Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς, ο σφαγέας- διοικητής της Μεραρχίας “Edelweiss” που πραγματοποίησε τη σφαγή στο Δίστομο και πολλοί ακόμα. Φυσικά, παρότι έχει ζητηθεί πάμπολλες φορές, ΠΟΤΕ η Γερμανία ως κράτος δεν ζήτησε συγνώμη για τη σφαγή στην Ελλάδα. Προφανώς, νοιώθει υπερήφανη ως χώρα…

Η φοροδιαφυγή

Στο εξωτερικό λένε πως οι Έλληνες είναι φοροφυγάδες. Όμως, είναι οι Έλληνες; Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών, όπως προκύπτουν από ερώτηση στη Βουλή του κ. Ανατολάκη, ο μεγαλύτερος φοροφυγάς στην Ελλάδα, είναι η γερμανική εταιρία Hochtief, η οποία κατασκεύασε και διαχειρίζεται το Διεθνές Αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος”. Η εταιρία, “δεν έχει αποδώσει ΦΠΑ δέκα ετών που ανέρχεται στο ύψος των 500.000.000 ευρώ”. Πρόκειται για το διπλάσιο ποσό από αυτό που γλίτωσε το ελληνικό δημόσιο από την περικοπή των μισθών και των συντάξεων.

Η Siemens

Είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ελληνική ιστορία. Η “έδρα” του, είχε στηθεί στη Γερμανία, από μια γερμανική εταιρία που διέβρωσε όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας. Υγεία, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, άμυνα και πολλά ακόμα. Η ζημιά, υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ (σύμφωνα με το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής). Όμως, με συμβιβασμό, ο οποίος έκλεισε από τους βουλευτές των κομμάτων, μέλη των οποίων είχαν εμπλακεί στο σκάνδαλο με τις μίζες (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) η γερμανική εταιρία πλήρωσε αποζημίωση στο Δημόσιο μόλις… 80 εκατ. ευρώ, 90 εκατ. ευρώ για τη χρηματοδότηση εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και επένδυση 100 εκατ. ευρώ στη… Siemens Hellas! Περιέργως, η γερμανική κυβέρνηση επέμενε να παραμείνει η παρούσα σύνθεση της Βουλής, μέχρι να τακτοποιηθεί ο “λογαριασμός”.

Η ΜΑΝ

Το σκάνδαλο της γερμανικής εταιρίας ΜΑΝ, αφορά τις μίζες για την προμήθεια 142 τρόλεϊ. Η ζημιά στο Δημόσιο από τη γερμανική εταιρία δεν έχει διευκρινιστεί, όμως ο πρώην υπουργός Μεταφορών Χρ. Βερελής κατέθεσε αγωγή στη γερμανική Δικαιοσύνη, τονίζοντας ότι η απόκρυψη της αλήθειας από την εταιρία είχε ως αποτέλεσμα να υφίσταται επιθέσεις και ηθική βλάβη. Επίσης ζητά από το ελληνικό δημόσιο να ακολουθήσει και να ζητήσει αποζημιώσεις και μέχρις ότου δοθούν αυτές να αποκλειστεί η ΜΑΝ από οποιαδήποτε δουλειά που έχει σχέση με το ελληνικό δημόσιο.
«Η υπόθεση των λαδωμάτων της ΜΑΝ έχει εκκαθαριστεί δικαστικά πλήρως στη Γερμανία. Έχουν ήδη υπάρξει καταδίκες και η εταιρεία έχει επιπλέον πληρώσει βαριά πρόστιμα ύψους περίπου 200 εκατ. ευρώ στη Γερμανία. Επιπλέον, και ως τελευταία πράξη, άτομα της διοίκησης της εταιρίας έχουν υποχρεωθεί και έχουν καταβάλει χρήματα στην ίδια την εταιρία για τη βλάβη που προκάλεσαν», αναφέρει σε δήλωσή του ο κ. Βερελής.
Επίσης, για τις Mercedes και MAN, ερευνώνται οι προμήθειες στο υπουργείο Μεταφορών για τις αστικές συγκοινωνίες (ΕΘΕΛ-ΟΑΣΑ), στην Τοπική Αυτοδιοίκηση σε απορριμματοφόρα, στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης σε πυροσβεστικά οχήματα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ερευνώνται επίσης, δύο συμβάσεις, μία στον ΟΣΕ για ντιζελομηχανές και επιβατάμαξες, καθώς και μία στον ΗΣΑΠ. Αυτές ξεπέρασαν τα 300 εκατ. ευρώ. Στο ίδιο πλαίσιο ερευνώνται πιθανές μίζες στην Ελλάδα για αγορά, το 2001, ύψους 90 εκατ. ευρώ, για τρόλεϊ, από την εταιρία Neoplan. Αυτή είναι θυγατρική της ΜΑΝ, που επίσης βρίσκεται στο μικροσκόπιο των Γερμανών εισαγγελέων.

Τα εξοπλιστικά

13 δισεκατομμύρια ευρώ είναι το κόστος μόνο τεσσάρων από τα εξοπλιστικά προγράμματα τα οποία -όπως ειπώθηκε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο- η Γερμανία πιέζει εκβιαστικά την Ελλάδα να της δώσει. Όμως, σχεδόν όλα τα μεγάλα προγράμματα που έχει πάρει συνοδεύονται από πλήθος καταγγελιών για σκάνδαλα.
Σε ό,τι αφορά τα άρματα μάχης, το 2002, η Ελλάδα αγόρασε 170 άρματα Leopard, πληρώνοντας 1,7 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό επαρκούσε, όπως έλεγαν πληροφορίες από το Πεντάγωνο, για την αγορά 250 αρμάτων μάχης! Και ενώ υποτίθεται πως επελέγη το καλύτερο άρμα της αγοράς, λίγους μήνες πριν από την παραλαβή τους καταγράφηκαν πολλά προβλήματα με σημαντικότερο τη θωράκιση του πύργου του άρματος (δεν πέρασε τα τεστ) και τη χρωμίωση του κανονιού. Και αν αυτά λύθηκαν, ακόμα τα Leopard δεν έχουν βλήματα, αφού οι Γερμανοί τα υπερκοστολογούν και ζητούν προκαταβολή!
315 εκατομμύρια ευρώ πήραν οι Γερμανοί με τη σύμβαση αναβάθμισης των ηλεκτρονικών για 40 πολεμικά αεροσκάφη F4 Phantom που υπεγράφη το 1998. Πρόκειται για ένα τεράστιο ποσό, προκειμένου να παραταθεί μόλις για μερικά χρόνια η επιχειρησιακή ζωή των αεροσκαφών- τα οποία αποσύρθηκαν τελικών.
Το πρόγραμμα τηλεπικοινωνιών «Ερμής» πληρώθηκε κανονικά και έπρεπε να έχει παραδοθεί το 2006, όμως ακόμα… έρχεται. Η σύμβαση των 350 εκατομμυρίων ευρώ είχε πληρωθεί με την υπογραφή της, το 1999. Η Δικαιοσύνη, ερευνά την υπόθεση στο πλαίσιο του σκανδάλου Siemens.
161 εκατομμύρια ευρώ κόστισε η προμήθεια διαφόρων στρατιωτικών οχημάτων από τη Mercedes. Η σύμβαση είχε υπογραφεί το 2001 από τον Άκη Τσοχατζόπουλο και, όπως αποδείχθηκε, είχαν δοθεί μίζες. Ερευνάται από τη Δικαιοσύνη.
Οι Γερμανοί, έβαλαν χέρι και στις… αμερικανικές συμβάσεις των πυραυλικών συστημάτων “Patriot”. Μέσω της Siemens, μοίρασαν μίζες αφειδώς για να πάρουν το έργο των ηλεκτρονικών πλακετών.

Η Υγεία

Οι Γερμανοί διεφθαρμένοι έπαιζαν και με την υγεία των ασθενών. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Υγείας Πρόνοιας (ΣΕΥΥΠ), η Siemens έδινε μίζες για να παίρνει το έργο της αντικατάστασης λυχνιών διαγνωστικών ιατρικών μηχανημάτων. Αυτές, κόστιζαν 30-50 χιλιάδες ευρώ και γινόταν αντικατάστασή τους συνεχώς, αφού ήταν ελαττωματικές. Έτσι, μέσα σε χρόνια το κόστος αντικατάστασής τους αντιστοιχούσε στην αξία ενός αξονικού τομογράφου (!).

Τα υποβρύχια

Πριν από παραπάνω από μια δεκαετία, η Γερμανία κέρδισε την υπογραφή της σύμβασης προμήθειας της Ελλάδας τριών συν ενός υποβρυχίων τύπου 214. Πρώην στελέχη της Ferrostaal ομολόγησαν ότι έδωσαν μίζες 65 εκατομμυρίων ευρώ για να πάρουν το έργο. Η Ελλάδα, πλήρωσε ήδη στους Γερμανούς 2,2 δισ. ευρώ για τα προγράμματα ναυπήγησης των τεσσάρων καινούργιων και εκσυγχρονισμού άλλων τριών τύπου 209, καθώς και την επιδιόρθωση βαγονιών του ΟΣΕ (αυτό προέβλεπε η σύμβαση), όμως πήρε μόνο… ένα. Το περιβόητο “Παπανικολής”, το οποίο όταν παραδόθηκε στην Ελλάδα, διαπιστώθηκε ότι… έγερνε. Τώρα, οι Γερμανοί ζητούν για την κατασκευή των άλλων δύο 214 επιπλέον 1,3 δισ. ευρώ.

Τα ναυπηγεία

Στην ίδια υπόθεση των υποβρυχίων, εντάσσονται και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τα οποία οι Γερμανοί πήραν ως υγιέστατη επιχείρηση και τη διέλυσαν κυριολεκτικά. Από την ώρα που τα ανέλαβαν, τα Ναυπηγεία σταμάτησαν την παραγωγή πολεμικών πλοίων στα οποία ειδικευόταν και… γενικότερα την παραγωγή. Όταν έγινε έλεγχος του ΣΔΟΕ στα υπό γερμανική διοίκηση Ναυπηγεία, βρέθηκε πλήθος παρανομιών (πλαστά και εικονικά τιμολόγια κ.α.) για τα οποία επεβλήθησαν πρόστιμα ύψους 10εκατ.ευρώ. Όταν ολοκληρωνόταν ο έλεγχος του ΣΔΟΕ, οι Γερμανοί απείλησαν να κλείσουν τα Ναυπηγεία και τα μεταβίβασαν όπως- όπως στον Λιβανέζο Ισκαντάρ Σαφά. Ο οποίος διαπίστωσε ότι του φόρτωσαν τα πρόστιμα εν αγνοία του, καθώς και τις ρήτρες ύψους 300 εκατομμυρίων ευρώ για τον ΟΣΕ, τις οποίες δεν είχαν εκπληρώσει…

Πηγή :http://kostasxan.blogspot.gr/2012/06/blog-post_7018.html


Η κρίση έφτασε και στη Γερμανία


Τα μηνύματα που έρχονται απ' όλες τις μεριές λένε ότι τελικά η Γερμανία θα υποκύψει και ότι ανάμεσα στα πολλά Nein θα αρχίσει να βάζει και μερικά Ja. Η Ισπανία για παράδειγμα, θα τσιμπήσει το δανειάκι της για τις τράπεζες από το EFSF, αλλά χωρίς τις ουρίτσες των Μνημονίων και της τρόικας, όπως γινόταν μέχρι τώρα με την Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Οι τράπεζες θα δανείζονται απ' ευθείας, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους και την ευγενική χορηγία των φορολογουμένων. Η αλλαγή αυτή δεν έχει ακόμα τελεσφορήσει, αλλά τα πράγματα πάνε μάλλον, προς την κατεύθυνση αυτή.

Τι συμβαίνει και η κυρία Μέρκελ αρχίζει να γλυκαίνει; Μπορεί να είναι το ξεμπρόστιασμα των υπολοίπων 19 του G20, μπορεί να είναι το ξύπνημα της αντιπολίτευσης στην ίδια της τη χώρα, μπορεί να είναι το πραξικοπηματάκι των κρατιδίων που στύλωσαν τα ποδάρια και εκβιάζουν ότι δεν προτίθενται να ψηφίσουν στο τέλος του μηνός στην Bundesrat το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, διότι οι ισοσκελισμένοι προυπολογισμοί που θα απαιτηθούν θα είναι χειρότεροι κι από σκοινί για να τα πνίξουν, μπορεί ακόμα να είναι και το γεγονός ότι όλο και περισσότερα δημοσιεύματα τολμούν να σκαλίσουν κάτω απ' το χαλί της μέχρι πρότινος θεωρούμενης κραταιάς γερμανικής οικονομίας και να αποδομήσουν το δήθεν γερμανικό θαύμα, το οποίο βασίστηκε στη μεγαλύτερη ανισότητα και στο μεγαλύτερο ποσοστό “junk jobs” εντός της ΕΖ. Με τέτοιες επιδόσεις, δεν είναι δα και να υπερηφανεύεται κανείς.

Κυρίως όμως είναι ότι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η Γερμανία δεν μπορεί χωρίς την Ευρωζώνη, όχι για πολιτικούς λόγους, αυτούς ας τους αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη, αλλά για σκέτους οικονομικούς. Μπορεί να λέμε ότι η Γερμανία θα επιβιώσει στρεφόμενη προς την Κίνα, Ρωσία κλπ, αλλά η πραγματικότητα δεν συνηγορεί προς αυτό, και τούτο, διότι η Κίνα απορροφά μόνο το 6% των εξαγωγών της, ενώ η ΕΖ το 40%, και η ΕΕ ανάμεσα στο 60% και το 70%. Και επιπλέον η Κίνα, με την παρατηρούμενη μείωση του ρυθμού μεγέθυνσης, δεν μπορεί να καλλιεργεί μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον.

Το ότι η Γερμανία, αργά ή γρήγορα, θα μπει κι αυτή στο χορό και θα εισπράξει το αποτέλεσμα της πολιτικής που επιβάλει τα τελευταία χρόνια, δεν είναι πλεόν εικασία ή ευσεβής πόθος, αλλά πραγματικότητα. Η ύφεση δεν είναι πλέον έξω από την πόρτα της, αλλά έχει περάσει στο σαλόνι και στρογγυλοκάθεται.

Σύμφωνα με το σημερινό Spiegel, ο δείκτης PMI, ( Purchasing Managers' Index), που βασίζεται σε επισκόπηση 1000 εταιριών έπεσε κατά 0.8 μονάδες, στο 48.5, αρκετά πιο κάτω από τη βάση των 50 μονάδων και στο χαμηλότερο σημείο από τον Ιούνιο του 2009. Το ίδιο και η προοπτική στον τομέα των υπηρεσιών. Εδώ ο δείκτης έπεσε από το 55.9 τον Μάιο, στο 47, τη μεγαλύτερη πτώση της τελευταίας 15-ετίας. Tον Ιούνιο οι εξαγωγές είδαν τη μεγαλύτερη πτώση από τον Απρίλιο του 2009 και απ΄τη βιομηχανία χάθηκαν οι περισσότερες θέσεις εργασίας των τελευταίων δυό μιση ετών. Πρόβλημα παρουσιάστηκε και με την είσπραξη των φόρων. Τα έσοδα φέτος (42 δις), συγκρινόμενα με τα περσινά (51 δις), έπεσαν κατά 4.3%. Πτώση επίσης, παρατηρήθηκε και στις εξαγωγές κατά τον μήνα Απρίλιο.

Το πώς, οι φωστήρες και χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι της κ. Μέρκελ ήλπιζαν ότι η Γερμανία με την τόση εξάρτηση από την ΕΖ θα μπορούσε να περάσει απέναντι χωρίς να βραχεί, είναι απορίας άξιον. Θέλοντας να σώσει τις τράπεζές της, στραγγαλίζει τη βιομηχανία της. Εμ, δεν γίνονται και τα δυο, σ' αυτή τη ζωή.

Πηγή : http://kostasxan.blogspot.gr

Θράκη: Δικαιολογητικά πρόσληψης στην τουρκική γλώσσα!!!



Από πότε η Τουρκική γλώσσα χρησιμοποιείται σε επίσημα έγγραφα και μάλιστα της τοπικής αυτοδιοίκησης; Η απάντηση είναι πως η τουρκική γλώσσα χρησιμοποιείται λόγω παντελούς έλλειψης εθνικού προσανατολισμού της κυβέρνησης των Αθηνών.

Το έκτρωμα του Καλλικράτη θα αρχίσει σιγά-σιγά να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο και τότε θα ξεκινήσουν "διαδικασίες" για τις οποίες κάποιοι θα πρέπει να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Η Άγκυρα έχει πατήσει γερά το πόδι της στην Θράκη, ενώ την ίδια στιγμή η Αθήνα λάμπει δια της απουσίας της από την άκρως ευαίσθητη εθνικά αυτή περιοχή της Ελλάδας.

Και για του λόγου το αληθές, διαβάστε παρακάτω και φρίξετε ελευθέρως, αν και επί πρωθυπουργίας του αλήστου μνήμης Γιώργου Παπανδρέου, ο ίδιος ως πρωθυπουργός ανακοίνωσε σε ορεινό Πομακικό χωριό του Ν. Ξάνθης (Θέρμες) πως οι εξετάσεις για την απόκτηση διπλώματος οδήγησης θα γίνονται στα τουρκικά!!!

Τα γενικά δικαιολογητικά που απαιτούνται για την υποβολή ενδιαφέροντος (από 14 Μαρτίου 2012) για πρόσληψη εποχικού προσωπικού (1.100 ατόμων) πεντάμηνης διάρκειας (κοινωφελούς Εργασίας) μέσω ΑΣΕΠ, πλέον δημοσιεύονται από το δήμο Αρριανών και στα Τουρκικά.

Στο σχετικό έντυπο που διανέμει ο δήμος Αρριανών, βλέπουμε ότι κάτω από την Ελληνική γλώσσα, υπάρχει και η Τουρκική. Κύριος στόχος είναι η επισημοποίηση της χρήσης των Τουρκικών, διότι εάν πραγματικά κάποιοι υποψήφιοι δεν γνώριζαν ελληνικά, τότε ο δήμος θα μπορούσε να μεταφράσει το κείμενο με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά στα τουρκικά και να το διανείμει ανεπίσημα και ξεχωριστά.

Η ενσωμάτωση, όμως, των τουρκικών μέσα στο «επίσημο» κείμενο, είναι σκόπιμη και στοχεύει στην καλλιέργεια κλίματος ανεπίσημης αρχικά, και επίσημης μελλοντικά, διγλωσσίας.

Και εν τέλει, εάν κάποιοι Έλληνες πολίτες δημότες του δήμου Αρριανών δεν μπορούν να αντιληφθούν στην Ελληνική γλώσσα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, τότε, πως μπορούν να προσληφθούν από το ΑΣΕΠ και να πληρώνονται από το Ελληνικό Δημόσιο;

Εάν χρειασθεί να συναλλαχθούν με κάποιο ελληνόφωνο, θα πρέπει ο τελευταίος να μάθει τουρκικά για να μπορέσουν να συνεννοηθούν;

Πομακική εφημερίδα "ΖΑΓΑΛΙΣΑ"

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Παπούλιας και Σημίτης υπέγραψαν μείωση της Ελληνικής ΑΟΖ



Ο χάρτης της φωτογραφίας έχει εκδοθεί απο τη National Geographic Society των HΠΑ, για το διεθνώς αναγνωρισμένο περιοδικό Τhe National Geographic Magazine. Παρατηρείστε τη διασυνοριακή γραμμή με κόκκινο διακεκομμένο χρώμα που υπάρχει στον χάρτη αυτόν, που ξεκινάει απο τον Εβρο και φτάνει μέχρι το Καστελόριζο. Αυτή η γραμμή είναι συμβατή με τις διεθνείς συνθήκες, που αφορούσαν την Ελλάδα και την Τουρκία ως το 1977 (παρατηρείστε, τα σημεία που δείχνουν τα κόκκινα βέλη – κάνετε κλίκ στη φωτογραφία).

Στο ένθετο άνω – δεξιά της φωτογραφίας υπάρχει ένας χάρτης των ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου, που σχεδιάστηκε απο εμένα προσεγγιστικά για να εκτιμήσω αν το “κίτρινο δόντι” που σε πολλούς πρόσφατους Ελληνικούς χάρτες ΑΟΖ της Μεσογείου που κυκλοφορύν στο διαδίκτυο αλλά και δημοσιεύονται σε περιοδικά, φέρεται ότι ανήκει στην Τουρκική ΑΟΖ είναι Ελληνικό ή Τουρκικό. Δεδομένου ότι μια ΑΟΖ πρέπει να χαράσσεται με βάση τις διεθνείς συνθήκες και τα 200 ναυτικά μίλια πρέπει να υπολογίζονται στη χάραξή της μετά τα οριοθετημένα εξ αυτών σύνορα, το “δόντι” είναι ελληνικό. Τουλάχιστον, ως το 1977 ήταν…


Σε αντίστοιχο χάρτη της National Geographic Society των HΠΑ, για το ίδιο περιοδικό και για το έτος 1992 η γραμμή αυτή εξαφανίζεται (κάνετε κλίκ στη φωτογραφία), ενώ προυπήρχε σε όλους τους προηγούμενους πρίν το 1977 χάρτες!

Το ερώτημα είναι πως εξηγείται αυτό;

Μια πολύ πιθανή απάντηση ευρίσκεται στο Μνημόνιο Παπούλια-Γιλμάζ του 1988, που υπεγράφη επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου και το οποίο άλλαξε τα σύνορα στο Αιγαίο, αφού επέτρεψε την ελεύθερη διακίνηση των Τούρκων σε αυτό, όπως και την έρευνα για φυσικό αέριο και πετρέλαιο με επιστημονική ένδυση (έρευνα στο βυθό για ερευνητικούς σκοπούς, δημιουργία κοινών ερευνητικών προγραμμάτων με “πρόθυμους” απο τα Ελληνικά ΑΕΙ κλπ).

Η ιστορία απεμπώλησης των ήδη υπαρχόντων θαλασσίων συνόρων Ελλάδας – Τουρκίας πέρασε και απο άλλα στάδια, ένα απο τα οποία αφορούσε την Ελληνοτουρκική συμφωνία επί της νέας δομής του ΝΑΤΟ, που έγινε το 1997 επι κυβέρνησης Σημίτη. Η συμφωνία αυτή αποτελεί μιά ακόμη συμφωνία ντροπής που επιβεβαίωσε την αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδας της συνδιαχείρισης του Αιγαίου. Ενδεικτικό είναι, ότι ο τότε Τούρκος υπουργός Αμυνας Σεζγκίν ισχυρίστηκε ότι με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ το Αιγαίο τίθεται υπό κοινή ευθύνη!

Η υπογραφή του Δικαίου της θάλασσας απο την Ελλάδα, όπως και η εφαρμογή της στη χάραξη της Ελληνικής ΑΟΖ δυστυχώς θα επισκιάζεται απο αυτές τις συμφωνίες, με σημαντικότερη το μνημόνιο Παπούλια- Γιλμάζ που είναι διακρατική. Το μόνο θετικό είναι ότι η Τουρκία δεν το τηρεί, κάτι που επιτρέπει στην Ελλάδα να το καταγγείλει.

Η καταγγελία του μνημονίου Παπούλια-Γιλμάζ είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει η Ελλάδα πρίν την ανακήρυξη της ΑΟΖ της, εκμεταλλευόμενη τη συμπεριφορά της Τουρκίας.

Υπενθυμίζω, ότι σύμφωνα με Γαλλικούς ερευνητικούς χάρτες η περιοχή ανάμεσα στη Ρόδο και το Καστελόριζο, που ονομάζω “δόντι” είναι υποψήφια για πολύ μεγάλο κοίτασμα πετρελαίου.

To μνημόνιο Παπούλια-Γιλμάζ ήταν κατά των Ελληνικών συμφερόντων και περιόρισε σύμφωνα με όσα ανέφερα την Ελληνική ΑΟΖ.. Πολλοί θα μπορούσαν να εκλάβουν την υπογραφή Παπούλια σαν πράξη εσχάτης προδοσίας.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Ο Τσίπρας καταγγέλλει με ονόματα το »κεφάλαιο » που λυμαίνεται την Ελλάδα


Απίστευτες καταγγελίες Τσίπρα! Κύριοι Εισαγγελείς, ακούει κανείς;

Αναδημοσιεύουμε ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ που περιλαμβάνει συγκεκριμένες αποκαλύψεις του Α. Τσίπρα:

«Το Κεφάλαιο μπορεί να είναι ...από τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη και τον Λάτση, μέχρι τον μικρομεσαίο που έχει ένα μαγαζί. Και αυτόν «κεφάλαιο» τον θεωρούν! Δεν μπορεί να λες «το κεφάλαιο» χωρίς να λες ονόματα και διευθύνσεις. Και να αναλαμβάνεις βέβαια και το πολιτικό κόστος» σημειώνει.

«Δεν μπορείς να καταγγέλλεις αόριστα το «Κεφάλαιο», όπως κάνει η Παπαρήγα που λέει αόριστα «φταίει το Κεφάλαιο»» λέει μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του, o πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Στην ερώτηση πόσο συμπτωματικό είναι κάποιοι όμιλοι, όπως π.χ. αυτός του κυρίου Μυτιληναίου, που είδαμε πρόσφατα να καταγγέλλεται σε δημοσιεύματα για την ευκολία με την οποία παίρνει δουλειές, να είναι συγχρόνως χορηγός στα συνέδρια που κάνει ο αδελφός του πρωθυπουργού για την «πράσινη ανάπτυξη», ο κ. Τσίπρας απαντά:

«Ο κύριος Μυτιληναίος, διαθέτει μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Ξέρετε πως το παράγει; Με …; πετρέλαιο! Και ως γνωστόν, το πετρέλαιο είναι μαύρο. Δεν είναι «πράσινο». Κατά τ’ άλλα, μία από τις πρώτες ενέργειες του κυρίου Παπακωνσταντίνου, του «για αποτυχημένος μια χαρά σε βλέπω στην θέση σου», ξέρετε ποια ήταν; Ήταν να κατατάξει την μονάδα αυτή στις «πράσινες» πηγές ενέργειας και ο Έλληνας φορολογούμενος να πληρώνει…; Μυτιληνόσημο! Να πληρώνει δηλαδή την μονάδα αυτή ως ανανεώσιμη πηγή παραγωγής ρεύματος.

Επίσης γνωρίζω ότι ο κύριος Παπακωνσταντίνου, με το που ανέλαβε το «πράσινο» υπουργείο, υπέγραψε μία περιβαλλοντική μελέτη, την οποία η προκάτοχος του ηρνείτο επίμονα να εγκρίνει. Βεβαίως αυτή η επιμονή δεν της βγήκε σε κακό αφού σήμερα βρίσκεται ως πρέσβειρα στον ΟΟΣΑ, διαμένοντας σε μία πολυτελή κατοικία και με μισθό που υπερβαίνει τα 300 χιλ. ευρώ τον χρόνο. Προχώρησε λοιπόν μία μελέτη για τον χρυσό στην Χαλκιδική.
Την στιγμή που το τεχνικό επιμελητήριο, το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το δασαρχείο Χαλκιδικής, θεωρούσαν ότι έχει πάρα πολλά προβλήματα και δεν μπορούσε να εγκριθεί.
Πίσω από αυτή την υπόθεση λοιπόν, πέραν από το θέμα του περιβάλλοντος, που εάν δεν χρησιμοποιηθούν οι σωστές μέθοδοι μπορεί να προκληθεί απίστευτη καταστροφή στο περιβάλλον, να μολυνθεί ο υδροφόρος ορίζοντας και εντέλει η Χαλκιδική από θέρετρο να γίνει φέρετρο- διότι εμείς δεν λέμε γενικά «αφήστε τα μεταλλεύματα εκεί που είναι», λέμε να τα βγάλετε με τις ορθές μεθόδους εξόρυξης και όχι να επιτρέψετε την καταστροφή του περιβάλλοντος για να κερδοσκοπήσει ο κάθε ανεύθυνος- Πέρα από όλα αυτά λοιπόν, εδώ υπάρχει ένα τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο. Πίσω από το οποίο κρύβονται πάλι συγκεκριμένα συμφέροντα».

«Το 2003, το Ελληνικό δημόσιο πήρε πίσω από την εταιρεία TVX Gold την επίμαχη έκταση που είχε παραχωρήσει προς εκμετάλλευση αντί του ποσού των 11 εκ. ευρώ. Αμέσως μετά, παραχώρησε αυτή την έκταση αντί του ιδίου ποσού, που είχε δώσει στην TVX, στην Ελληνικός Χρυσός ΑΕ, στην οποία μεγαλομέτοχοι είναι ο κύριος Μπόμπολας, ο κύριος Κούτρας κλπ.
Εγώ βλέπετε, δεν μπορώ να αποφύγω να λέω ονόματα. Όπως κάνει η Παπαρήγα που λέει αόριστα «φταίει το Κεφάλαιο»! Το Κεφάλαιο μπορεί να είναι από τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη και τον Λάτση, μέχρι τον μικρομεσαίο που έχει ένα μαγαζί. Και αυτόν «κεφάλαιο» τον θεωρούν! Δεν μπορεί να λες «το κεφάλαιο» χωρίς να λες ονόματα και διευθύνσεις.
Βέβαια εγώ έχω πολιτικό κόστος γι’ αυτό. Όπως βλέπετε, δεν λένε «τι καλός που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ»!Από το 2003 λοιπόν, έχουν μία έκταση 300,000 στρεμμάτων με μόλις 11 εκ. ευρώ!
Η οποία έκταση, σύμφωνα με τις μελέτες του ΙΓΜΕ (τυχαίο που το κατήργησαν;) έχει ορυκτό πλούτο αξίας 20 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ! Πέρασαν τα χρόνια, όταν έγινε αυτή η αγοραπωλησία ο χρυσός είχε περίπου 280 Ευρώ η Ουγγιά και σήμερα έχει φτάσει στα 1700!!

Τώρα λοιπόν που η επένδυση είναι κυριολεκτικά «χρυσορυχείο», αποφασίζουν να προχωρήσουν στην επένδυση. Και επειδή αυτοί δεν έχουν μάθει να βάζουν το χέρι στην τσέπη, έτσι λειτουργούν οι νταβατζήδες, φέρνουν λεφτά από το Κατάρ!
Και έρχεται ο Παπανδρέου να κάνει τον μεσάζοντα! Για μία επένδυση με μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα που δεν θα φέρει ούτε ένα Ευρώ στην χώρα μας, παρά μόνο μετά από πολλά χρόνια μέσω της φορολογίας των κερδών. Και όλοι ξέρουμε πως φορολογούνται τα κέρδη στην Ελλάδα.

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό! Το 2003, οι κάτοικοι προσέφυγαν στην Ευρωπαϊκή δικαιοσύνη θεωρώντας ότι η αγοραπωλησία είναι επιζήμια για το Ελληνικό δημόσιο…; και δικαιώθηκαν!
Γιατί πράγματι, δεν μπορεί μία τόσο μεγάλη περιουσία να αποτιμάται μόνο …; 11 εκ. Ευρώ!
Και πράγματι, η Ευρωπαϊκή επιτροπή δικαίωσε τους κατοίκους και επιδίκασε το ποσό των 15.5 εκ. Ευρώ (+ τόκους) εις βάρος της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», υπέρ του δημοσίου!

Και τι νομίζετε ότι κάνει τότε το Ελληνικό κράτος που κόβει τα φάρμακα και τις συντάξεις των 300 Ευρώ; Κάνει προσφυγή στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, για να μην εισπράξει από την εταιρεία Ελληνικός Χρυσός! Για να ακυρώσει το πρόστιμο!!! Δεν μιλάμε πλέον για πολιτικούς αλλά για υπαλλήλους συμφερόντων!

Και το κερασάκι; Βάσει των 75εκ. ευρώ που έδωσε το Κατάρ για το ποσοστό της European Goldfields, σημαίνει ότι η τρέχουσα αξία της εταιρείας είναι 2 δισ. ευρώ! Τι σημαίνει αυτό; Ότι έδωσαν μόλις 11 εκ. ευρώ για να αποκτήσουν κάτι που σήμερα αποτιμάται 2 δισ. ευρώ και εκμεταλλεύεται έναν πλούτο της τάξεως των 20 ΔΙΣ ΕΥΡΩ!!!

Όταν λοιπόν κατήγγειλα την υπόθεση στην βουλή, άρχισαν τα ειρωνικά σχόλια στις εφημερίδες τύπου «πολύ ανήσυχος τον τελευταίο καιρό ο Τσίπρας, πετάγονται οι φλέβες στο λαιμό του κλπ». Εάν αυτά δεν είναι σκάνδαλα, τότε ποια είναι; Είναι ο ορισμός του σκανδάλου και πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να λογοδοτήσουν.

Και επαναλαμβάνω ότι εγώ δεν είμαι αντίθετος στις επενδύσεις. Και βέβαια πρέπει να γίνουν επενδύσεις, πάντα με σεβασμό στο περιβάλλον. Αλλά να γίνουν επενδύσεις προς όφελος της χώρας και όχι των συγκεκριμένων συμφερόντων που την λυμαίνονται! Πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε. Ή αυτοί, ή εμείς. Ή θα φύγουν αυτοί από την χώρα ή τα παιδιά μας θα πάνε μετανάστες. Και θέλει σύγκρουση μετωπική.

Και ο Κώστας ο Καραμανλής είχε αποφασίσει να έρθει σε ρήξη, προσπάθησε με το βασικό μέτοχο αλλά στο τέλος τους ανέχτηκε. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής. Ή αυτοί, ή η χώρα».


Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΥΡΙΖΑ!! ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ!



Ναι, καλά διαβάζεις φίλε αναγνώστη. ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Πρέπει, να κερδίσουμε χρόνο, πριν μας καταστρέψουν. Μπορεί, ο Σύριζα, να παρουσιάζεται ως υπερασπιστής των λαθρομεταναστών, αλλά αυτό που προέχει είναι η επιβίωσή μας.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ. ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ 1,5 ΜΗΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ ΤΡΟΜΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ. ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ! ΤΟ PARTY ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟ! ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΕΛΟΥΝ….

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ! ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΠΟΥ ΣΥΜΜΑΧΗΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΥΣ ΒΑΡΔΗ-ΜΠΟΜΠΟΛΑ…. ΠΟΤΕ ΩΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΑΝ ΟΙ ΑΞΙΟΠΟΥΣΤΕΣ!!

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟ ΚΑΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΗΤΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΖΗΤΑ ΨΗΦΟ! ΖΗΤΑ ΨΗΦΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΘΛΙΟ ΣΑΜΑΡΑ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΕΝΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ…..

ΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ-ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΖΟΥΝΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΥΝ ΚΑΙ ΜΙΛΑΝΕ ΑΟΡΙΣΤΑ ΓΙΑ ΔΝΤ. ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ. ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΠΑΧΤΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΨΗΦΟ.ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΨΕΜΑ…. ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΝΩ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ ΧΑΣΙΜΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ…..ΤΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΑ;;;; ΤΙ;; ΣΦΑΖΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΖΗΤΑΝΕ ΨΗΦΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! TOYΣ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ!! ΤΟΥΣ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΦΥΡΙΖΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΑ. Η ΧΩΡΑ ΣΒΗΝΕΙ ΚΑΙ ΧΑΖΟΓΕΛΟΥΝ…..ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.


ΤΟ PARTY ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ.
Μπορεί να δυσαρέστησα κάποιους καλούς φίλους αλλά δεν πάει άλλο. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ. Εδώ που φτάσαμε πρέπει όλοι μας να δούμε τι θα κάνουμε. Οι τοκογλύφοι δεν αστειεύονται και θέλουν να μας θάψουν. Επαναλαμβάνω, ο Σύριζα, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κερδίσουμε χρόνο. Δεν ανήκω στον χώρο της αριστεράς, αλλά αν χρειαστεί για την πατρίδα μου θα κάνω την καρδιά μου πέτρα! Έχω, γράψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κατά μια έννοια εκπρόσωπος του Μογγολικού ΔΕΣΠΟΤΙΣΜΟΥ. Δεν παίρνω τίποτα πίσω. Όμως, δεν μπορεί να το πετύχει ακόμα και ΑΝ κυβερνήσει. Γιατί;;; Γιατί, προέχει το γραφειοκρατικό ΔΝΤ. Εκεί θα κερδίσουμε χρόνο…….
Υ.Γ. Είδατε πουθενά τους ηγέτες της Ελλαδικής Εκκλησίας;;;; Που χάθηκαν αλήθεια;;;; Δεν έχουν τύψεις;; Πως αφήνουν έναν λαό να υποφέρει;; Δεν τους ενοχλούν οι κατάρες του κόσμου;;; Πόσο αλήθεια σάπισαν από τα λεφτά των τραπεζιτών φίλων;; Μπορεί, στο Σύριζα να είναι άνθρωποι που πίστεψαν στο ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αυτές οι εξαιρέσεις μακάρι να κάνουν την διαφορά.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ. ΔΕΙΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

10 Ερωτησεις προς τον κ. Βενιζέλο

1) από πότε είναι πολιτικό πρόβλημα να έχουμε αντιπολίτευση στη βουλή? Εκτός και αν δεν έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία.

2) αν συγκυβερνήσει με την ΝΔ στις 17 Ιουνίου και ο κ. Σαμαράς ζητήση εξεταστική για το πως μπήκαμε στο μνημόνιο θα ψηφίση μια τέτοια πρόταση;

3) Γιατί προτίμησε να δώσει την συνέντευξη τύπου την Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012 αντί να πάει στην Βουλή των Ελλήνων, ως ώφειλε, για να ενημερώσει τις κοινοβουλευτικές επιτροπές Οικονομικών Και Εξωτερικών Υποθέσεων, για το Αναγκαστικό- Κατοχικό Δάνειο και λοιπές γερμανικές οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα??? Με αποτέλεσμα να αναβληθεί η προγραμματισμένη κοινή συνεδρίαση των επιτροπών για τις 20-3-2012 και 28-3-2012. Και γιατί παρετήθηκε από Υπουργός Οικονομικών ώστε τελικά η ενημέρωση από πλευράς Υπουργείου Οικονομικών, για το θέμα του Κατοχικού Δανείου, να γίνει από τον κύριο Σαχινίδη, στις 28-3-2012 ??? Τελικά έχει πεισθεί για το δίκαιο αίτημα της Ελλάδας, για αποπληρωμή του Κατοχικού Δανείου από την Γερμανία προς την Ελλάδα (54 δις Ευρώ, χωρίς τους τόκους 68 ετών (1944-2012)), και λοιπών αποζημιώσεων και επανορθώσεων, καθώς και για την επιστροφή κλαπέντων αρχαιολογικών θησαυρών, από τους Γερμανούς ??? Τι Θα κάνει για αυτό το θέμα ???

4) Γιατί παραιτήθηκε από Υπουργός Οικονομικών πριν την ψήφιση της Δανειακής Σύμβασης, στην Βουλή στις 19 και 20 Μαρτίου 2012, με αποτέλεσμα να την υποστηρίξει ο κύριος Σαχινίδης αντί του κυρίου Βενιζέλου, ο οποίος την υπέγραψε εκ μέρους της Ελλάδας ???

5) Γιατί δεν αντιτάχθηκε στην υποχρεωτική συμμετοχή στο PSI, των ομολόγων των Ασφαλιστικών Ταμείων, Νοσοκομείων, ΑΕΙ, ΤΕΙ, και ΝΠΔΔ και Ιδιωτών, με αποτέλεσμα τα προβλήματα στις συντάξεις, στο σύστημα υγείας και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα ??? Γιατί εδωσε εντολη  να μετατραπούν τα αποθεματικά των παραπάνω οργανισμών, σε ομόλογα δύο ημέρες πριν το PSI ???

6)Γιατι δεν παιρνετε τα λεφτα που βρεθηκαν στους λογαριασμους του Τζοχατζοπουλου, και να εξοφλησετε τα χρεη του ΕΟΠΥΥ στους φαρμακοποιους, ωστε να μπορει ο κοσμακης να παιρνει κανονικα τα φαρμακα του;

7)θα καταργησει τον νομο περι ευθυνης υπουργων που ο ιδιος εφτιαξε και ειναι μια απο τις αιτιες που μας εφεραν στην κατασταση που ειμαστε λογο της ληστειας του δημοσιου χρηματος απο υπουργους ολων των κομματων αλλα βεβαιως και το ΠΑΣΟΚ?

8) μετα απο τοσα χρονια βουλευτης και υπουργος και γενικως μεσα στα πραγματα δεν αισθανεται καμμια προσωπικη ευθυνη για την κατασταση που βρισκεται η Ελλαδα σημερα?

9).Πως εξηγει ο ιδιος το γεγονος οτι η πρωτη δανειακη συμβαση δεν εχει επικυρωθει ακομα απο την βουλη, δεν ψηφιστηκε απο 180 βουλευτες και εχει αθετηθει απο τους εταιρους μας αφου δεν εχουμε λαβει ολο το ποσο το οποιο προβλεποτανε.

10) Γνωρίζει ότι ο μέσος μισθωτός θα πληρώσει στην εφορία, πάνω από ένα μισθό & πως θα εισπραχθούν με κατασχέσεις?

Γιάννης Βαρουφάκης: Πως «διάολο» χρεοκοπεί και η κερδοφόρα Ισπανία;


Σε ένα ακόμα άρθρο αναφοράς για το περιοδικό «HOT DOC» που κυκλοφόρησε στα περίπτερα, ο γνωστός καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης εξαπολύει μύδρους εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διαχείριση ή μάλλον για την τροφοδότηση της κρίσης μέσω ακατανόητων αποφάσεων. Το παράδειγμα της Ισπανίας είναι συγκλονιστικό, πως μια χώρα απολύτως «ισοσκελισμένη και κερδοφόρα», την οδήγησαν οι γελοίες πολιτικές αποφάσεις και οι «αγορές» στο χείλος της καταστροφής…
Του Γιάννη Βαρουφάκη

Καλά εμείς. Έστω ότι είμαστε φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, ελλειμματικοί από την κούνια, Ελληνάρες που απαιτούμε να ζούμε από τον ιδρώτα των λαών που παράγουν. Οι Ισπανοί όμως; Εκείνοι τι φταίνε;
- Η Ισπανία δεν είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν είχε χρέος κατά πολύ χαμηλότερο της Γερμανίας λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;
- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που πέτυχε να κάνει τους μόνους πλεονασματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους μια Μπαρτσελόνα χάρμα ιδέσθαι;
- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που, με παράδειγμα τη Ζάρα, απέδειξε ότι η Ευρώπη μπορεί να παράγει προϊόντα υφαντουργίας χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρει τις θέσεις εργασίας στην Άπω Ανατολή;
- Η Ισπανία δεν προσέφερε στη Volkswagen τα πιο επικερδή εργοστάσιά της στην Ευρώπη (εκείνα της Seat);
Κι όμως, η χώρα αυτή βρίσκεται σήμερα στην ίδια μαύρη τρύπα με εμάς. Πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν, αν η κρίση οφείλεται σε κακοδαιμονίες που, δίχως αμφιβολία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα αλλά σε καμία των περιπτώσεων την Ισπανία;
Για μια στιγμή ας ξεχάσουμε τα δικά μας και ας αναλογιστούμε το δράμα που εκτυλίσσεται στην Ισπανία (όχι μόνο από αλληλεγγύη προς τον συμπαθή λαό της δυτικής Μεσογείου, αλλά γιατί έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα τι μας συμβαίνει κι εμάς τώρα, αυτή τη στιγμή):
Από πέρσι το καλοκαίρι, οι ζημίες των ανόητων ισπανικών ιδιωτικών τραπεζών (που προκλήθηκαν από τζόγο στην αγορά ακινήτων) έχουν μεταφερθεί στους ώμους του ισπανικού δημοσίου, με αποτέλεσμα την ουσιαστική εκπαραθύρωση του τελευταίου από τις «αγορές».

Για να μην αναγκαστεί η EE να παραδεχθεί ότι η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα που «καταπίπτει», αποφασίστηκε η εξής παρανοϊκή «λύση»:
1: Η ΕΚΤ θα δέχεται ό,τι παλιόχαρτο της φέρνουν οι ισπανικές τράπεζες ως «εχέγγυο» και έτσι θα τις δανείσει πάνω από 300 δις με επιτόκιο 1%.
2: Επειδή αυτά τα χρήματα αποτελούν δανεικά, και με τα δανεικά δεν αποφεύγεται μια πτώχευση (παρά μόνο αναβάλλεται), το ισπανικό κράτος θα δανειστεί κι άλλα χρήματα (από το EFSF) με επιτόκιο περί το 4% για να τα χαρίσει στις τράπεζες (στο πλαίσιο της επανακεφαλαιοποίησης) – χωρίς βέβαια να λάβει κοινές μετοχές (κάτι που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των κανόνων του… καπιταλισμού).
3: Λόγω όμως του 2, το ισπανικό κράτος σπρώχνεται βαθύτερα στην πτώχευση. Για να μην βουλιάξει άμεσα, σκέφτηκαν το εξής σοφό: Οι τράπεζες, την ίδια ώρα που θα παίρνουν δανεικά (κι αγύριστα) από το ισπανικό κράτος, θα του δανείζουν με επιτόκια 6% μέρος των δανεικών που παίρνουν από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%.

Κατανοείτε τι σημαίνουν τα παραπάνω;

Οι πτωχευμένες τράπεζες πρώτα μετέφεραν τις ζημίες τους στο ισπανικό κράτος, οδηγώντας το στην πτώχευση, κατόπιν εξασφάλισαν τόνους δανείων από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1%), μετά δάνεισαν ένα μέρος αυτών των χρημάτων στο… ισπανικό δημόσιο (με επιτόκιο 6%) και, παράλληλα, δανείζονται από το ισπανικό δημόσιο κι άλλα χρήμα τα οποία ο Ισπανός φορολογούμενος δανείζεται από το EFSF.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο απαράβατος όρος για να επιτραπεί στην Ισπανία αυτή η «λύση» είναι η επιβολή λιτότητας, που θα συρρικνώσει κι άλλο το εθνικό εισόδημα, από το οποίο το κράτος θα πρέπει να αντλήσει τους φόρους που απαιτούνται για την αποπληρωμή όλων αυτών των δανείων που έχει φορτωθεί ο ισπανικός λαός εκ μέρους των τραπεζιτών.
Όταν, λοιπόν, ευρωπαίοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, δακτυλοδείχνουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να πει όχι στο ευρωπαϊκό «σχέδιο» καταπολέμησης της κρίσης, τους απαντώ χωρίς περιστροφές: Θα παραδεχθώ ό,τι θέλετε, αλλά μόνο όταν μου εξηγήσετε, στη βάση του Ορθού Λόγου, «τι στο διάβολο κάνετε στην Ισπανία;».

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

 Χωρίς δασκάλους οι ομογενείς στη Γερμανία

 Σοκ στους Έλληνες ομογενείς που κατοικούν στη Γερμανία προκάλεσε η εγκύκλιος που απέστειλε το υπουργείο Παιδείας όσον αφορά στα εκεί ελληνικά σχολεία. Σύμφωνα με πληροφορίες, το ελληνικό κράτος παύει πλέον να πληρώνει τους καθηγητές, με αποτέλεσμα η εκμάθηση των ελληνικών στους ομογενείς να γίνεται απαγορευτική.

Η οικονομική κρίση απ’ ότι φαίνεται έχει άσχημες επιπτώσεις και στους Έλληνες που ζουν εκεί, μιας και η παραπάνω εξέλιξη ουσιαστικά βάζει λουκέτο στα σχολεία αλλά και στην διάδοση της ελληνικής γλώσσας στα Ελληνόπουλα.
Σε ανακοίνωση μάλιστα του Συντονιστή εκπαίδευσης, Γ. Βαρβάτη, αναγράφονται τα εξής:
«Σύμφωνα με τον Νόμο  4027/2011 (ΦΕΚ 233 τ. Α’/04.11.2011):
Α)Όλα τα λύκεια, εκτός από τα δίγλωσσα, καταργούνται σταδιακά. Οι τελευταίοι μαθητές, οι οποίοι θα εγγραφούν στο λύκειο κατά το σχολικό έτος 2012-2013, θα είναι εκείνοι που φοιτούν φέτος (τώρα) στην Γ’ γυμνασίου. Το 2013-2014 δεν θα υπάρχει πλέον η Α’ λυκείου, το 2014-2015 δεν θα υπάρχει η Β’ λυκείου και το 2015-2016 δεν θα υπάρχει η Γ’ λυκείου και με αυτό θα ολοκληρωθεί η κατάργηση των αμιγών λυκείων.
Είναι προφανές ότι όσοι μαθητές φοιτούν φέτος, δηλαδή τώρα στην Β’ και Α’ γυμνασίου, καθώς και σε όλες τις τάξεις του δημοτικού, δε θα μπορέσουν να φοιτήσουν στο λύκειο.
O τρόπος εισαγωγής στα ΑΕΙ παραμένει προς το παρόν ο ίδιος. Ο νόμος δεν αναφέρει τίποτε για κατάργηση των εξετάσεων ή για την θεσμοθέτηση νέου τύπου εξετάσεων, άρα για την ώρα ισχύουν οι παλιές ρυθμίσεις. Οι μαθητές της Α’ και της Β’ γυμνασίου και του δημοτικού, είτε θα μετεγγραφούν εγκαίρως στα γερμανικά σχολεία, είτε θα παραμείνουν στα σχολεία που φοιτούν τώρα μέχρι να τελειώσουν και την Γ’ γυμνασίου.
Β)Τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά και τα γυμνάσια δεν θα κλείσουν. Θα εξακολουθούν να λειτουργούν μέχρι και την Γ’ γυμνασίου. Θα κλείνουν ή θα συγχωνεύονται με άλλα μόνο εκείνα, στα οποία ο αριθμός των μαθητών θα ελαττώνεται τόσο ή το εκπαιδευτικό τους επίπεδο είναι τόσο χαμηλό, ώστε να μη δικαιολογείται η διατήρηση τους (άρθ. 6, παρ. 1).
Τα διδακτικά τους προγράμματα θα προσαρμοσθούν κατά τρόπο ώστε, να εφαρμόζουν δίγλωσσο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το οποίο να επιτρέπει την κινητικότητα των μαθητών τους προς όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης  της χώρας  υποδοχής (αρθ. 5, παρ. 4, περ. β).
Στα σχολεία μας ήδη διδάσκονται από 9 ως 11 ώρες την εβδομάδα η γλώσσα, ο πολιτισμός, η γεωγραφία, η ιστορία και η ορολογία της Γερμανίας. Το πρόγραμμα αυτό μπορεί να διευρυνθεί και να ενισχυθεί.
Το Υπουργείο Παιδείας μπορεί να ενισχύει αυτά τα νηπιαγωγεία, δημοτικά και λύκεια, εφόσον πληρούνται οι διατάξεις του νόμου».

Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Γερμανίας, Κώστας Δημητρίου ανέφερε ότι η Φ. Γεννηματά όταν ήταν ακόμα στο υπουργείο Παιδείας, πέρασε νόμο στη Βουλή, ο οποίος προέβλεπε ότι τα ελληνικά σχολεία δεν θα δέχονται άλλους μαθητές, με αποτέλεσμα μετά από δύο-τρία χρόνια να κλείσουν.
Είπε ακόμη, πως ήδη έχουν γίνει μεγάλες μειώσεις στο κόστος λειτουργίας των ελληνικών σχολείων στη Γερμανία και πως γι αυτόν τον λόγο συμμετέχουν στην κάλυψη των εξόδων και οι γονείς. Άξιο αναφορά είναι και το γεγονός ότι ανέφερε το ελληνικό κράτος έχει διακόψει την αποστολή βιβλίων.

Σχόλιο: Υπάρχουν παραπάνω από ένα μοντέλα ελληνικών σχολείων στη Γερμανία γιατί το θέμα της  εκπαίδευσης είναι αρμοδιότητα του κάθε κρατιδίου ξεχωριστά. Αυτό δημιουργεί επιπρόσθετες δυσκολίες καθώς σε κρατίδια όπως  η Βαυαρία, είναι προχωρημένο το δίγλωσσο μοντέλο, αλλού όμως στη Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία όχι, και σε άλλες περιοχές  όπως στη Βάδη Βυρτεμβέργη (Στουτγάρδη) μπαίνει ένα πλαφόν 50 παιδιών για να λειτουργούν τμήματα ελληνικής γλώσσας. Αυτό σημαίνει μείωσή των υπαρχόντων σχολείων και σαφώς  αντιδράσεις από τους Έλληνες μετανάστες
Μεγαλύτερο αντικειμενικά πρόβλημα παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή  επειδή έρχονται νέοι μετανάστες και δεν επιτρέπεται η εγγραφή των παιδιών στα σημερινά καθαρά ελληνόγλωσσα σχολεία.
Ο νόμος Γεννηματά είναι περσινός, με την αλλαγή όμως στο πρόσωπο του υπουργού Παιδείας δεν γνωρίζουμε ποιες θα είναι οι περαιτέρω εξελίξεις.
Για το Μάιο έχουν προγραμματιστεί διμερείς διαβουλεύσεις για αναλυτικά προγράμματα και ωρολόγιο πρόγραμμα, αλλά λόγω των επικείμενων  εκλογών το ραντεβού είναι στον αέρα.
Και φέτος εγγράφονται μαθητές στην Α’ Λυκείου αλλά από του χρόνου όμως σταματούν οι εγγραφές στην Α’ Λυκείου.
Σύμφωνα με το νόμο Γεννηματά, σε τρία χρόνια θα πρέπει να μετατραπούν όλα τα ελληνικά σχολεία της Γερμανίας σε δίγλωσα, σταματούν δηλαδή τα καθαρά ελληνικά Λύκεια.

Το πρόβλημα με τη συντήρηση και τη λειτουργία των ελληνικών σχολείων φαίνεται πως δεν είναι μόνο στην Γερμανία καθώς και στην Πολωνία υπάρχει το ίδιο πρόβλημα.

Οι εκπρόσωποι της ελληνικής παροικίας εξέθεσαν το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στον Πρόεδρο και Διευθύνοντα  Σύμβουλο του ΟΠΑΠ, Γ. Σπανουδάκη και ζήτησαν και τη δική του συνδρομή στην προσπάθεια να παραμείνει το σχολείο σε λειτουργία, ειδικά τώρα που ο αριθμός των μαθητών και μαθητριών αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, καθώς η οικονομική κρίση υποχρεώνει αρκετούς Πολωνούς, που δημιούργησαν οικογένεια στην Ελλάδα, να επιστρέψουν στη Βαρσοβία, αλλά επιθυμούν τα παιδιά τους, που ξεκίνησαν το σχολείο στη χώρα μας, να συνεχίσουν και ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στα ελληνικά.

«Το ζήτημα είναι λεπτό, καθώς η ΟΠΑΠ Α.Ε. δεν μπορεί να υποκαταστήσει σε οποιαδήποτε περίπτωση το κράτος», υπογράμμισε ο κ. Σπανουδάκης. Ωστόσο, υποσχέθηκε, πως όταν λάβει επίσημο αίτημα των Ελλήνων της Βαρσοβίας, θα απευθυνθεί στις αρμόδιες ελληνικές αρχές προκειμένου να εξεταστεί από κοινού το θέμα και η δυνατότητα συμβολής της ΟΠΑΠ Α.Ε. στην επίλυσή του.

«Υπάρχουν εκατοντάδες αντίστοιχα σχολεία σε όλο τον κόσμο και τα προβλήματά τους απαιτούν λεπτούς και σύνθετους χειρισμούς από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές» επισήμανε ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΟΠΑΠ Α.Ε. «Βεβαίως, η ιδιαιτερότητα του ελληνικού σχολείου της Βαρσοβίας συνίσταται στο γεγονός ότι είναι το μοναδικό σε όλη την Πολωνία, γι' αυτό χρειάζεται να καταβληθεί προσπάθεια απ΄ όλους για να συνεχιστεί η λειτουργία του», κατέληξε.

Το ελληνικό σχολείο της Πολωνίας λειτουργεί στη Βαρσοβία από το 2003  και σήμερα αριθμεί 55 μαθητές και μαθήτριες σε όλες τις τάξεις.
Τον κ. Σπανουδάκη υποδέχθηκαν στο χώρο του σχολείου ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Επιχειρηματιών Πολωνίας «Ερμής» Παύλος Γκμοχ, γιος του γνωστού προπονητή Γιάτσεκ Γκμοχ, ο αντιπρόεδρος Αντώνης Σωτηρίου, η διευθύντρια του σχολείου Ανίτα Παπακώστα και ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Ηλίας Πλιάτσικας.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Νέο επαναστατικό κείμενο που αξιζει να διαβαστει απο ολους ...

Ο γιος του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου ο οποίος πέρυσι είχε προκαλέσει σχόλια με την συμμετοχή του στις διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, αλλά και με την αρθρογραφία του επιστρέφει με ένα νέο άρθρο.


Νέο επαναστατικό κείμενο από τον γιο της Γιάννας Αγγελοπούλου Στο κείμενο που φέρει το τίτλο «Τα διλήμματα του Ευρώ και η κρίση της Ευρωζώνης Απαντήσεις και νέες προκλήσεις από την πρόσφατη ιστορία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και δημοσιεύεται σε εφημερίδα ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, κάνει ιστορική αναδρομή στην δεκαετία του 70' προσπαθώντας να αναδείξει τις μεθοδεύσεις του καπιταλιστικού συστήματος, με στόχο την κατάρρευση των αριστερών δυνάμεων.
Το κείμενο αναφέρει:
Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο η «στρατηγική έντασης» θα κλιμακώνεται. Ενδεικτική του κλίματος είναι μια πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου Πίτερσον, που τάσσεται ανοιχτά υπέρ μιας «επιδρομής» καταθετών στις Ελληνικές τράπεζες (bank run), η οποία, σπέρνοντας τον φόβο, θα ενίσχυε τα κόμματα που στηρίζουν το πρόγραμμα της Τρόικας. Μάλιστα, στην «καλύτερη περίπτωση», όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται οι αναλυτές του Ινστιτούτου, μια καταστροφική απόσυρση καταθέσεων θα μπορούσε να σταθεί αιτία για την ακύρωση των εκλογών, δεδομένου ότι αν οι εκλογές διεξαχθούν εν μέσω πανικού, οι «σχιζοφρενείς» πολίτες, που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα το ξανακάνουν, «εξουδετερώνοντας πολιτικά τον λαϊκισμό σε όλη την Ευρώπη».[1]
Αυτή τη φορά, λοιπόν, το δίλημμα φαίνεται να παίρνει την μορφή «ευρώ ή δραχμή». Το διακύβευμα, όπως διατυπώνεται από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, είναι σαφές: ή οι πολίτες ψηφίζουν τα «υπεύθυνα» κόμματα, που θα τηρήσουν κατά γράμμα τη δανειακή σύμβαση, ή η Ελλάδα αποπέμπεται από την ευρωζώνη. Δεν πρέπει, ωστόσο, να παραγνωρίζεται ότι μια τέτοια εξέλιξη θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, οδηγώντας πιθανότατα στη διάλυση της ευρωζώνης. Αυτός είναι και ο λόγος που, παρά τις απειλές των Σόιμπλε και Μπαρόζο, οι Ολάντ, Μέρκελ, Μόντι και Γιούνκερ επιβεβαιώνουν την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, με τον τελευταίο, μάλιστα, να διακηρύσσει ότι οι Έλληνες είναι «συνιδιοκτήτες» του κοινού νομίσματος. Ως απάντηση δε στους εκβιασμούς, ο Jacques Delpla, ανώτερος οικονομικός σύμβουλος της BNP-Paribas και μέλος της Επιτροπής Συμβούλων του Γάλλου πρωθυπουργού, δήλωσε πρόσφατα πως «η απειλή προς την Ελλάδα ότι θα αποκλειστεί από τη δανειοδότηση εκ μέρους της Ε.Ε. δεν έχει καμία αξιοπιστία: η ευρωπαϊκή οικοδόμηση υπήρξε πάντοτε προσανατολισμένη προς την ειρήνη και την ευημερία και δεν θα πράξουμε διαφορετικά με την Ελλάδα». Την ίδια στιγμή, ο οίκος αξιολόγησης Fitch διαμηνύει ότι το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ παραμένει «απίθανο», συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «η λιτότητα από μόνη της δεν αποτελεί λύση».
Πέρα όμως από την πιθανότητα ή μη της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί να χαραχθεί μια βιώσιμη πολιτική διεξόδου από την κρίση σε αυτή τη βάση. Ίσως μια αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία και συγκεκριμένα, στην απάντηση της αγγλικής και γαλλικής Αριστεράς στην κρίση της δεκαετίας του 1970, οδηγήσει στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Συνοπτικά, η κρίση του '70 στις ανεπτυγμένες οικονομίες, που έβαλε τέλος στη «χρυσή εποχή του καπιταλισμού», αποτέλεσε μια δομική κρίση του κυρίαρχου προτύπου οργάνωσης της παραγωγής και του Κεϋνσιανού παρεμβατικού κράτους, που ρύθμιζε την συνολική ζήτηση. Στον πυρήνα της, η κρίση εξέφραζε την αδυναμία αυτού του συστήματος κοινωνικοοικονομικών και πολιτικο-θεσμικών σχέσεων να αναπαραγάγει αποτελεσματικά τους όρους ύπαρξης και διατήρησής του.[2]
Από τα μέσα ήδη της δεκαετίας του 1960 διαφάνηκαν οι πρώτες ρωγμές στην ομαλή λειτουργία του συστήματος. Με την ανεργία στην Ευρώπη να βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα (1-4%), οι πολιτικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων κορυφώθηκαν (Μάης του '68 στη Γαλλία, το «καυτό φθινόπωρο» του 1969-70 στην Ιταλία) και η διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων ενισχύθηκε, οδηγώντας σε μισθολογική έκρηξη, η οποία, παράλληλα με την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, επέφερε μια δραματική συμπίεση των κερδών του κεφαλαίου προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας. Και ενώ η πάλη μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών για τη διανομή του εισοδήματος εντεινόταν, ο τετραπλασιασμός της τιμής του πετρελαίου και η διεθνής συναλλαγματική αστάθεια μετά την κατάρρευση του συστήματος σταθερών ισοτιμιών Μπρέτον Γουντς το 1970-73 άλλαξαν την κατάσταση, βυθίζοντας τις ανεπτυγμένες χώρες στην ύφεση και εκτοξεύοντας στα ύψη τον πληθωρισμό και την ανεργία – το παράδοξο φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού.
Αυτή την κατάσταση κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι Εργατικοί στην Βρετανία το 1974 και οι Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές στη Γαλλία το 1981, με την υιοθέτηση της «Εναλλακτικής Οικονομικής Στρατηγικής» και του «Κοινού Προγράμματος». Επρόκειτο για εθνικές στρατηγικές που, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, αποσκοπούσαν στην αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, την αναδιανομή του εισοδήματος «προς τα κάτω» και την καταπολέμηση της ανεργίας. Κεντρικοί άξονες ήταν οι κεϋνσιανές πολιτικές αναθέρμανσης• οι εθνικοποιήσεις των μεγάλων παραγωγικών μονάδων και ο δημοκρατικός επανασχεδιασμός της οικονομίας• η ενίσχυση των δημοσίων προγραμμάτων υγείας, παιδείας και στέγασης, καθώς και της εργασιακής νομοθεσίας• η προοδευτική, κλιμακούμενη φορολογία• ο έλεγχος των τιμών για την τιθάσευση του πληθωρισμού• η μείωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών μέσω προστατευτικών εμπορικών μέτρων• και ο έλεγχος της διασυνοριακής κίνησης κεφαλαίων για να αποφευχθεί το λεγόμενο «capital strike», που είχε γονατίσει την ίδια περίοδο την κυβέρνηση του Αλιέντε στη Χιλή. Όπως σημειώνει ο Ντόναλντ Σασούν, η βασική θεωρία ήταν ο ριζοσπαστικός κεϋνσιανισμός, το βασικό όργανο το εθνικό κράτος.[3]
Η αποτυχία της βρετανικής και της γαλλικής προοδευτικής πολιτικής, μολονότι εφαρμόσθηκαν σε διαφορετική διεθνή συγκυρία και με διαφορετικούς συσχετισμούς δυνάμεων, επιτρέπει, εντούτοις, την εξαγωγή κάποιων κοινών συμπερασμάτων. Στη Βρετανία, οι Εργατικοί του Ουίλσον κέρδισαν τις εκλογές του '74 με σύνθημά τους την κοινωνική ισότητα. Κατά την πρώτη διετία, η κυβέρνηση επιδόθηκε στην εφαρμογή της «Εναλλακτικής Οικονομικής Στρατηγικής», όπως αυτή εξειδικεύτηκε από το «Κοινωνικό Συμβόλαιο», το οποίο έφερε την σφραγίδα της αριστερής πτέρυγας του κόμματος και των ενισχυμένων από το «κίνημα βάσης» (shop stewards movement) συνδικάτων. Ως αντιστάθμισμα για τα οφέλη του προωθημένου αυτού κοινωνικού προγράμματος, οι εργαζόμενοι δέχτηκαν το πάγωμα των μισθών τους, προκειμένου να μειωθεί ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθωρισμού, που το 1975 είχε φτάσει το 25%.
Το 1976, τα σχέδια της Βρετανικής αριστεράς ανατράπηκαν. Παρά την μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών και τη συγκράτηση του πληθωρισμού (15%), οι δυνάμεις του κεφαλαίου αντιστάθηκαν στην μεταρρυθμιστική απόπειρα. Με όχημα τις γνωστές μας «αγορές» και με αφορμή το δημοσιονομικό έλλειμμα, οργάνωσαν συστηματική επίθεση εναντίον της στερλίνας, με αποτέλεσμα την υποτίμησή της κατά 12%, τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Με τα επιτόκια να ακολουθούν ανοδική πορεία και τις κεντρικές τράπεζες να αρνούνται τη συνέχιση του δανεισμού, η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια απόκρουσης της επίθεσης των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, προσέφυγε στο ΔΝΤ. Η προσφυγή αυτή αποδείχτηκε κομβική απόφαση• ένας αξιωματούχος του Αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών περιέγραφε ως εξής την ατμόσφαιρα των διαπραγματεύσεων: «Όλοι είχαμε την αίσθηση ότι υπήρχε πολύ σοβαρός κίνδυνος οι εξελίξεις να οδηγήσουν σε γενική κατάρρευση. Στα μάτια μου, το δίλημμα ήταν αν η Βρετανία θα παρέμενε στο φιλελεύθερο σύστημα της Δύσης ή, αντίθετα, αν θα επέλεγε μια ριζοσπαστική αλλαγή πορείας. Ανησυχούσαμε γιατί ο Τόνι Μπεν (ηγέτης της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών) εξωθούσε την κυβέρνηση να γυρίσει την πλάτη στο ΔΝΤ. Πίστευω ότι, αν αποφασιζόταν κάτι τέτοιο, το όλο σύστημα θα άρχιζε να αποσυντίθεται. Ένας θεός ξέρει τι θα έκανε η Ιταλία και έπειτα η Γαλλία... Οι συνέπειες θα ήταν μεγάλες, όχι μόνο αναφορικά με την οικονομική ανάκαμψη, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο. Γι'αυτό βλέπαμε τις εξελίξεις με όρους Αποκάλυψης».
Το επακόλουθο της προσφυγής ήταν η υποβολή της χώρας σε αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας και «εσωτερικής υποτίμησης». Παρά τις αντιστάσεις που προέβαλαν τα συνδικάτα και πολλά μέλη των Εργατικών, η Εναλλακτική Οικονομική Στρατηγική ακρωτηριάστηκε• οι εργαζόμενοι ένιωσαν προδομένοι. Ακολούθησε έκρηξη απεργιών, οι οποίες κορυφώθηκαν με το «χειμώνα της δυσφορίας» του 1978-79, που έριξε την κυβέρνηση. Η αδυναμία της τελευταίας να διαχειριστεί την κρίση μέσω ενός εθνικού κεϋνσιανισμού προλείανε το έδαφος για τον μονεταρισμό και τον αυταρχικό κρατισμό της Θάτσερ.
Σχεδόν μια δεκαετία από το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή, η εκλογή των Ρήγκαν και Θάτσερ επισφράγιζε την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και του «δόγματος του σοκ». Ό,τι έγινε με τρομακτική βιαιότητα στη Χιλή, η άνοδος δηλαδή μιας πολιτικής που κατεδαφίζε το κράτος πρόνοιας και κατέλυε τα κοινωνικά-εργατικά δικαιώματα, παραδίδοντας την κοινωνία στην πλήρη κυριαρχία της καπιταλιστικής αγοράς, έγινε κοινοβουλευτικά στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Σε μια εξέλιξη όμως, που έμοιαζε καταλυτική, το 1981 ο Φρανσουά Μιττεράν κέρδισε τις γαλλικές προεδρικές εκλογές και προχώρησε στον σχηματισμό κυβέρνησης Σοσιαλιστών-Κομμουνιστών στη βάση του «Κοινού Προγράμματος» του 1972. Αν και με την υιοθέτηση πολιτικής τόνωσης της ζήτησης (που συμπεριλάμβανε σημαντικές αυξήσεις, εως 30%, σε μισθούς και συντάξεις) εμποδίστηκε η ύφεση και προστατεύτηκε η εγχώρια βιομηχανία από μια «βρετανικού τύπου» κατάρρευση, η ανεργία συνέχισε την ανοδική της πορεία – τον Μάιο του 1982 οι άνεργοι έφταναν τα δύο εκατομμύρια, 8% του εργατικού δυναμικού. Παράλληλα, το γεγονός ότι η γαλλική κυβέρνηση ακολουθούσε μια πολιτική δημοσιονομικής επέκτασης, τη στιγμή που οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες συρρίκνωναν κοινωνικές παροχές, μισθούς και επενδύσεις, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του πληθωρισμού και των εισαγωγών και, συνεπώς, την επιδείνωση του εμπορικού ισοζυγίου και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα ήρθε να συμπληρώσει η περαιτέρω συμπίεση των κερδών και η εκτίναξη του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Οι κερδοσκοπικές επιθέσεις των διεθνών χρηματαγορών εναντίον του φράγκου και η άνοδος των επιτοκίων δεν άργησαν• σε διάστημα δεκαοκτώ μηνών το φράγκο υποτιμήθηκε τρεις φορές, ενώ παρά τους όλο και αυστηρότερους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, η μαζική φυγή συνέχιζε ακατάπαυστα. Καθώς η κρίση βάθαινε και η πιθανότητα συντονισμένης αναθέρμανσης των Ευρωπαϊκών οικονομιών δεν διαφαινόταν, ήδη από τον Ιούνιο του 1982 η κυβέρνηση συνεργασίας, παρά τις εσωτερικές αντιρρήσεις, έκανε στροφή στην επιθετική λιτότητα, υποχωρώντας στην πίεση των «αγορών», δηλαδή στις επιταγές των δυνάμεων του κεφαλαίου: προτεραιότητα δεν ήταν πια η ανεργία, αλλά ο πληθωρισμός και το έλλειμμα. Οι δημόσιες επενδύσεις περικόπηκαν, η ανεργία, που μόλις είχε αρχίσει να σταθεροποιείται, έφτασε το 10%, οι μισθοί πάγωσαν, ενώ η καθολική προστασία του κράτους πρόνοιας άρχισε να υποχωρεί. Μετά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του '84, οι Σοσιαλιστές, σχηματίζοντας μόνοι τους, αυτή τη φορά, κυβέρνηση, συνέχισαν στην ίδια κατεύθυνση, προωθώντας την πλήρη απελευθέρωση της ροής κεφαλαίων, την απορρύθμιση, τις ιδιωτικοποιήσεις και το «κλείδωμα» της ισοτιμίας του φράγκου στα πλαίσια της ΟΝΕ, κίνηση που αποτέλεσε το πρώτο βήμα προς τη νομισματική ενοποίηση. Ο Μιττεράν αποδείχτηκε βασιλικότερος του βασιλέως.[4]
Οι εμπειρίες της Βρετανίας και της Γαλλίας ανέδειξαν τα όρια της στρατηγικής αντιμετώπισης της κρίσης της δεκαετίας του '70. Σε συνθήκες χαμηλής κερδοφορίας και αναιμικών ρυθμών ανάπτυξης, διαφάνηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια στην εφαρμογή εθνικών κεϋνσιανών πολιτικών. Και αυτό, διότι η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική έτεινε να ενισχύει τον πληθωρισμό, καθώς οι επιχειρήσεις εκμεταλλεύονταν την τόνωση της ζήτησης για να αυξήσουν τις τιμές και να αποκαταστήσουν τα περιθώρια κέρδους τους. Ο πληθωρισμός, με τη σειρά του, προκαλούσε πτώση των πραγματικών μισθών τη στιγμή που η αυτοπεποίθηση και διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων αυξανόταν λόγω της εκλογής «δικής τους» κυβέρνησης. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Βρετανίας, το τεταμένο οικονομικό κλίμα και η πτωτική ανεργία ευνόησαν επιθετικές διαπραγματεύσεις μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, οδηγώντας σε ένα ανοδικό σπιράλ μισθών και τιμών.
Η περιχαράκωση των κεϋνσιανών πολιτικών στα όρια του εθνικού κράτους προσέκρουσε και στον παράγοντα της διεθνοποίησης των καπιταλιστικών οικονομιών. Η έκθεση των δυτικοευρωπαϊκών οικονομιών στον διεθνή ανταγωνισμό και, μετά την κατάρρευση του Μπρέτον Γουντς, στις κυμαινόμενες συναλλαγματικές ισοτιμίες, σήμαινε ότι η μεμονωμένη εφαρμογή επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο θα προκαλούσε ταχύτερη αύξηση του πληθωρισμού και των εισαγωγών απ'ότι στους εμπορικούς εταίρους, και συνεπακόλουθα, απώλεια ανταγωνιστικότητας. «Επειδή ο καπιταλισμός είχε γίνει ένα πραγματικά διεθνοποιημένο σύστημα, οι εθνικές σοσιαλδημοκρατίες υποβάλλονταν στους περιορισμούς του ισοζυγίου πληρωμών».[5]
Συνοψίζοντας, οι στρατηγικές του «σοσιαλισμού σε μία χώρα» που υιοθέτησαν οι αριστερές κυβερνήσεις στην δυτική Ευρώπη, ακολουθώντας πεπατημένα μονοπάτια, ήρθαν αντιμέτωπες με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κεφαλαιακής συσσώρευσης και την εντονότερη αλληλεξάρτηση των οικονομιών. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, οι θεσμικοί συμβιβασμοί μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, όπως εκφράστηκαν στο παρεμβατικό κράτος πρόνοιας, δεν άντεξαν στις πιέσεις της βιομηχανικής παρακμής, του στασιμοπληθωρισμού, της χαμηλής κερδοφορίας και της επιτάχυνσης της διεθνούς κινητικότητας των κεφαλαίων. Στα ανωτέρω ήρθε να προστεθεί η επάνοδος των διεθνών χρηματαγορών, των οποίων η επιφυλακτικότητα – ή και επιθετικότητα – έναντι των αριστερών κυβερνήσεων διαμόρφωσε το έδαφος κατά τρόπο καθοριστικό.
Παρατηρείται, ωστόσο, ότι μια φιλολαϊκή έκβαση της κρίσης θα ήταν δυνατή στη βάση της διαμόρφωσης αφενός, μιας καινοτόμου δημοκρατικής αναδιάρθρωσης των εθνικών οικονομιών και αφετέρου, μιας ευρωπαϊκά συντονισμένης κρατικής επεκτατικής παρέμβασης στην οικονομία. Όπως, όμως, παρατηρούν οι Λάσκος και Τσακαλώτος, η κυρίαρχη στη δυτική Ευρώπη Αριστερά «συνέχιζε να θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη πολλών βαθμών ελευθερίας για την άσκηση της πολιτικής δράσης, της νομοθετικής πρωτοβουλίας και, κυρίως, της οικονομικής της παρέμβασης στα όρια του εθνικού κράτους. Όμως, υπήρχαν ήδη πολλές ενδείξεις πως ο κεϋνσιανισμός σε εθνικό επίπεδο έπνεε τα λοίσθια».[6]
Με την ήττα της Αριστεράς, σφραγίστηκε η άνοδος ενός άγριου, νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην Ευρώπη και τον κόσμο. Ο νεοφιλελευθερισμός, εκτός από ουτοπικό δόγμα, ότι η αγοραία συναλλαγή αποτελεί ένα σύστημα ηθικών αρχών που μπορεί να χρησιμεύσει ως οδηγός της ανθρώπινης δραστηριότητας στο σύνολό της, συνιστά ένα αντιδραστικό πολιτικό πρότζεκτ για την εγκαθίδρυση ομαλών συνθηκών για την κεφαλαιακή συσσώρευση και την αποκατάσταση της εξουσίας των οικονομικών ελίτ.[7] Στα χρόνια που ακολούθησαν την ταραγμένη δεκαετία του '70, ο νεοφιλελευθερισμός στηρίχτηκε στην επάνοδο των διεθνών χρηματαγορών και την απορρύθμιση τους, την «συσσώρευση μέσω της απαλλοτρίωσης» (ιδιωτικοποιήσεις, εμπορευματοποίηση συλλογικών αγαθών κ.α.) και την αναδιανομή του εισοδήματος από την εργασία προς το κεφάλαιο. Στο τελευταίο συνέβαλλαν η αποδυνάμωση των συνδικάτων, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και το άνοιγμα των αγορών του Τρίτου Κόσμου, τα οποία, με τη σειρά τους, καταδείκνυαν την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ο Πωλ Κρούγκμαν ονομάζει «μεγάλη απόκλιση», δηλαδή η έκρηξη της εισοδηματικής ανισότητας σε Βικτοριανά επίπεδα.
Στην Ευρώπη, ως όχημα της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης λειτούργησαν η Συνθήκη του Μάαστριχτ και συνολικά η ΟΝΕ. Το πεπερασμένο, όμως, αυτής της στρατηγικής αναδείχτηκε με την κρίση του 2007-08. Αν και η κρίση ξέσπασε στις ΗΠΑ, όταν τα υπερδανεισμένα φτωχά νοικοκυριά (οι οφειλέτες «NINJA»: no income, no job, no assets) άρχισαν να χρεοκοπούν μαζικά, εκμηδενίζοντας την αξία των τοξικών δανείων που κατείχαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, σύντομα μεταφέρθηκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. «Το κεφάλαιο», υπογραμμίζει ο Χάρβεϊ, «ποτέ δεν αντικρούει τις τάσεις του προς την κρίση, απλώς τις μετατοπίζει. Αυτό το κάνει με διττή έννοια, από το ένα μέρος του κόσμου σε ένα άλλο και από ένα είδος προβλήματος σε ένα άλλο». Έτσι, η σφοδρότητα της κρίσης μετατοπίστηκε από τις τράπεζες στα δημόσια οικονομικά, με συνέπεια την ραγδαία επιδείνωση των δημοσιονομικών θέσεων των κρατών, και στη συνέχεια, στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους με τη μορφή της λιτότητας και της ανεργίας.[8]
Στην ευρωζώνη, η κρίση εκδηλώθηκε ως διπλή κρίση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος και του ενιαίου νομίσματος. Στη ρίζα της πρώτης βρίσκονται η ακραία ανισότητα, η φτώχεια, η απορρύθμιση των χρηματαγορών και η «εκτεταμένη εμπορευματοποίηση του κύκλου της ζωής μέσω της υπερχρέωσης (στεγαστικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες), και της ιδιωτικοποίησης-περικοπής της κοινωνικής ασφάλισης», με την τελευταία να λειτουργεί ως αντίβαρο στις τάσεις υποκατανάλωσης. Ως αποτέλεσμα, η κρίση πήρε τη μορφή πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας και ανεπαρκούς ζήτησης.[9]
Παράλληλα, η κρίση της ευρωζώνης ανάγεται στην ίδια τη δομή και τη στρατηγική του ενιαίου νομίσματος. Σύμφωνα με τους Μηλιό και Σωτηρόπουλο, οι επίμονες ανισορροπίες (στα ισοζύγια χρηματοοικονομικών και τρέχουσων συναλλαγών) στο εσωτερικό της ευρωζώνης και η διόγκωση του ιδιωτικού (και δημόσιου) χρέους αποτελούν μια ενεργή αντίφαση της συνoλικότερης αρχιτεκτονικής. Από τη μια πλευρά, συνέβαλαν στην οργάνωση της κοινωνικής συναίνεσης γύρω από τη νεοφιλελεύθερη αναπτυξιακή στρατηγική. Από την άλλη, όμως, αποδείχτηκαν ένα καθεστώς συμβίωσης ιδιαίτερα ευάλωτο σε απρόβλεπτα οικονομικά συμβάντα. Η αντιμετώπιση των ανωτέρω ανισορροπιών, δεδομένου του νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού της ευρωπαϊκής πολιτικής, επιχειρείται μέσα από συνθήκες «ύφεσης» των πραγματικών εισοδημάτων της εργασίας – με αυταρχική επιτήρηση όρων και απολαβών – και έμφαση στην ανταγωνιστικότητα. Επιλογή εξαιρετικά επικίνδυνη για την οργάνωση της κοινωνικής συναίνεσης, αποτελεί εγγενές και αναγκαίο παρακολούθημα της αποστολής της ΟΝΕ, ως μηχανισμού διαρκούς πίεσης προς τα κράτη-μέλη, τόσο του «κέντρου» όσο και της «περιφέρειας», για αναδιοργάνωση (ελαστικοποίηση, υποβάθμιση) της εργασίας.[10]
Η σύζευξη της κρίσης της ευρωζώνης με εκείνη του νεοφιλελευθερισμού καταδεικνύει συνεπακόλουθα, ότι η ελληνική κρίση δεν αποτελεί παρά κεφάλαιο της κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, μιας κρίσης που δεν επιδέχεται προοδευτικές, φιλολαϊκές λύσεις στα στενά όρια των εθνικών συνόρων. Διέξοδο από μια τέτοια κρίση θα μπορούσε να εγγυηθεί η αναθεώρηση των σαθρών θεμελίων της ευρωζώνης. Στα άμεσα μέτρα, σύμφωνα με τους Γιάνη Βαρουφάκη και Στιούαρτ Χόλαντ, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται η έκδοση ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, με σκοπό την χρηματοδότηση ενός «New Deal» για την Ευρώπη. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα αποτελούσε το πρώτο βήμα στη δημιουργία ενός «μηχανισμού ανακύκλωσης πλεονασμάτων» για την προώθηση παραγωγικών επενδύσεων στις ελλειμματικές περιοχές της Ευρώπης, ώστε να αντιμετωπιστούν οι εσωτερικές ανισορροπίες και η ελλιπής συνολική ζήτηση. Επιπρόσθετα, απαιτείται η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του κρατικού χρέους, με τη μετακύλιση του «νομίμου» χρέους (έως 60% του ΑΕΠ σύμφωνα με το Μάαστριχτ) στην ΕΚΤ και την αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης και απασχόλησης, παράλληλα με την ανακεφαλαίοποίηση και ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και την εγγύηση των καταθέσεων.[11]
Προϋπόθεση, ωστόσο, για την υλοποίηση των ανωτέρω προτάσεων είναι αφενός, η ριζική αναθεώρηση του ρόλου της ΕΚΤ και αφετέρου, η θέση των ευρωπαϊκών τραπεζών υπό δημόσιο, διαφανή έλεγχο και η λειτουργία τους στη βάση του δημοσίου συμφέροντος. Η κρισιμότητα ενός κοινωνικοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος συναρτάται με τη συμβολή του στην οικοδόμηση ενός κοινωνικά ωφέλιμου προτύπου ανάπτυξης. Στο πλαίσιο του τελευταίου, απαιτείται, επίσης, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η υπεράσπιση των συλλογικών αγαθών και του κράτους πρόνοιας, ο οικολογικός μετασχηματισμός της οικονομίας, η ρύθμιση και φορολόγηση των χρηματαγορών, η αναδιανομή του εισοδήματος και της εξουσίας από το κεφάλαιο προς την εργασία και η ακύρωση των νόμων που μετατρέπουν την αξιοπρεπή διαβίωση από δικαίωμα σε προνόμιο. Είναι, δηλαδή, σαφές ότι, πέραν του απονομιμοποιημένου μνημονίου, χρειάζεται επανεξέταση του συνολικού πλαισίου στρατηγικής (Μάαστριχτ, Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, κλπ.), στον αντίποδα μιας «ανάπτυξης» βασισμένης στην υποβάθμιση της συλλογικής ευημερίας, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις «ειδικές ζώνες ελεύθερου εμπορίου». Εξάλλου, όπως προφητικά διαπίστωνε ο Καρλ Πολάνυι, «η καθιέρωση του μηχανισμού της αγοράς ως μοναδικού ρυθμιστή της τύχης των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος... θα κατέληγε στην κατάλυση της κοινωνίας... Αχρηστεύοντας την εργασιακή δύναμη του ανθρώπου, το σύστημα αναπόφευκτα θα αχρήστευε την φυσική, ηθική και ψυχολογική οντότητα που λέγεται «άνθρωπος».[12]
Καμία ανάλυση, ωστόσο, δεν θα πρέπει να λησμονεί το γεγονός ότι οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής πολιτικής οικονομίας και τα δομικά προβλήματα του μεταπολιτευτικού κρατικού μηχανισμού (η στρεβλή ανάπτυξη του ελληνικού κεφαλαίου, η χρόνια, συστηματική και εκτεταμένη διαφθορά) προσδίδουν μια «μοναδικότητα» στην ελληνική κρίση. Επί παραδείγματι, η αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος, αποτελεί εν μέρει συνέπεια μιας «πολύ μεγάλης, χρόνιας και συνειδητής από την πλευρά της εξουσίας, ταξικά μεροληπτικής υστέρησης των δημοσίων εσόδων... στην τελευταία δεκαετία, ενώ οι δαπάνες υπολείπονταν κατά 1-3% σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, τα έσοδα ήταν 4-7% μικρότερα».[13] Η ανεξέλεγκτη φοροδιαφυγή και η φοροαπαλλαγή, ιδιαίτερα των μεγάλων εισοδημάτων, σε συνδυασμό με τις πελατειακές σχέσεις, που έθρεψε ο δικομματισμός, αποτέλεσαν βασικές αιτίες του αρπακτικού και άκοπου πλουτισμού μερίδων της κοινωνίας. Βέβαια, στις νεοφιλελεύθερες αναλύσεις, οι τραπεζίτες, οι κατασκευαστές και οι προμηθευτές όπλων και ηλεκτρονικών συστημάτων σπάνια συγκαταλέγονται στα συντεχνιακά συμφέροντα. Σπάνια, επίσης, τονίζεται ότι από το 1995 η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην Ε.Ε. των 15 (20-22%)• ότι το μερίδιο μισθών στο ΑΕΠ πέφτει από τα μέσα της δεκαετίας του '80• ότι οι κοινωνικές παροχές και μεταβιβάσεις υπολείπονται του Ευρωπαϊκού μέσου όρου κατά 2-4%• ή, τέλος, ότι η εισοδηματική ανισότητα στην Ελλάδα ήταν διαρκώς και είναι πολύ μεγαλύτερη του μέσου όρου της Ε.Ε.
Οι ιδιομορφίες της ελληνικής πολιτικής οικονομίας, και η ανάγκη ριζικού μετασχηματισμού της σε προοδευτική κατεύθυνση, δεν αναιρούν τη διαπίστωση ότι η υπέρβαση της κρίσης ή θα γίνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ή δεν θα γίνει καθόλου, χωρίς αυτό να υποβαθμίζει την ανάγκη εκπόνησης σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την ανόρθωση της κοινωνίας, τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και τον εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης. Η πολιτική της εθνικής περιχαράκωσης και της επιστροφής στη δραχμή, σε συνθήκες μάλιστα περιπλοκότερες εκείνων, που αντιμετώπισαν οι κυβερνήσεις στην Βρετανία και τη Γαλλία, δεν αποτελεί, στην παρούσα συγκυρία, λύση. Μια εθνική ανταγωνιστική στρατηγική εξόδου από το ευρώ που βασίζεται στους δύο δομικούς άξονες της υπάρχουσας πολιτικής (δημοσιονομική πειθαρχία ως μέσο για την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και τη συνέχιση της φορολογικής ασυλίας του κεφαλαίου, εισοδηματική «υποτίμηση») δεν αποτελεί, εξάλλου, τίποτα περισσότερο από μια ακραία εκδοχή του παραπάνω πλαισίου.[14] Άλλωστε, το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει «ολοκληρωθεί» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην είναι νοητή μια ανώδυνη έξοδος κράτους-μέλους από το ενιαίο νόμισμα.
Συνεπώς, η πολιτική διεξόδου από την κρίση πρέπει να προσανατολίζεται στην αναμόρφωση των όρων με τους οποίους εντάσσεται η κάθε χώρα-μέλος στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. Η τελευταία αποτελεί προνομιακό πεδίο κοινής πάλης για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων κεφαλαίου-εργασίας, την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και την σφυρηλάτηση της δημοκρατίας. Το πραγματικό διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών δεν είναι «ευρώ ή δραχμή»• αντιθέτως, συμπυκνώνεται στο δίλημμα νεοφιλελεύθερη λιτότητα και εξαθλίωση ή κοινωνική συνοχή, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Στην Ευρώπη των «αγορών», αντιπαραβάλλεται η κοινωνική Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης. Η μάχη, όπως διαπιστώνει ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, δεν δίνεται μόνο για την Ελλάδα, καθώς η χώρα μας «δεν είναι εξαίρεση. Αποτελεί ένα από τα κύρια πεδία δοκιμών ενός νέου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου, δυνητικά καθολικής εφαρμογής: μιας απο-πολιτικοποιημένης τεχνοκρατίας, στην οποία θα επιτρέπεται στους τραπεζίτες και άλλους ειδήμονες να κατεδαφίζουν τη δημοκρατία. Σώζοντας την Ελλάδα από τους φερόμενους ως σωτήρες, σώζουμε και την ίδια την Ευρώπη".[15]
[1] «The Endgame in Greece – How a bank run could be part of the solution», Peterson Institute for International Economics, 16 Μαΐου, 2012. http://www.piie.com/realtime/?p=2884
[2] Ηλίας Κουρλιούρος, Διαδρομές στις Θεωρίες του Χώρου: Οικονομικές Γεωγραφίες της Παραγωγής και της Ανάπτυξης (Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 2001), Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Η Κατάσταση της Μετανεωτερικότητας (Αθήνα, Μεταίχμιο, 2009).
[3] Ντόναλντ Σασούν, Εκατό Χρόνια Σοσιαλισμού: Η Δυτικοευρωπαϊκή Αριστερά στον 20ο Αιώνα (Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2001)
[4] Για τις εμπειρίες Βρετανίας και Γαλλίας, βλέπε Χρήστος Λάσκος και Ευκλείδης Τσακαλώτος, Από τον Κέυνς στη Θάτσερ, Χωρίς Επιστροφή (Αθήνα, ΚΨΜ, 2011), Ντόναλτ Σασούν, Εκατό Χρόνια Σοσιαλισμού: Η Δυτικοευρωπαϊκή Αριστερά στον 20ο Αιώνα (Αθήνα, Εκδ. Καστανιώτη, 2001), Philip Armstrong, Andrew Glyn, John Harrison, Capitalism Since 1945 (Οξφόρδη, Basil Blackwell, 1991), Rawi Abedal, Capital Rules: The Construction of Global Finance (Κέμπριτζ, HUP, 2007), Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Επιστροφή στο Μέλλον (Αθήνα, Εκδ. Λιβάνη, 2010).
[5] Ντόναλντ Σασούν, Εκατό Χρόνια Σοσιαλισμού: Η Δυτικοευρωπαϊκή Αριστερά στον 20ο Αιώνα.
[6] Χρήστος Λάσκος και Ευκλείδης Τσακαλώτος, Από τον Κέυνς στη Θάτσερ, Χωρίς Επιστροφή.
[7] Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Νεοφιλελευθερισμός: Ιστορία και Παρόν (Αθήνα, Εκδ. Καστανιώτη, 2007).
[8] Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Το Αίνιγμα του Κεφαλαίου και οι Κρίσεις του Καπιταλισμού (Αθήνα, Εκδ. Καστανιώτη, 2011).
[9] Robin Blackburn, «Crisis 2.0», New Left Review, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011.
[10] Γιάννης Μηλιός και Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Ιμπεριαλισμός, Χρηματοπιστωτικές Αγορές, Κρίση (Αθήνα, Εκδ. Νήσος, 2011).
[11] Ενδεικτικά, βλέπε Γιάνης Βαρουφάκης, «Πρόταση 3.0», Protagon.gr, 17 Μαΐου 2012, συνέντευξη στο Intelligent Life, Τεύχος 4, 2012, Παγκόσμιος Μινώταυρος: οι πραγματικές αιτίες της Κρίσης (Αθήνα, Εκδ. Λιβάνη, 2012).
[12] Καρλ Πολάνυι, Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός (Θεσσαλονίκη, Εκδ. Νησίδες, 2007).
[13] Χρήστος Λάσκος και Ευκλείδης Τσακαλώτος, Από τον Κέυνς στη Θάτσερ, Χωρίς Επιστροφή.
[14] Βλέπε Γιάννης Μηλιός και Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Ιμπεριαλισμός, Χρηματοπιστωτικές Αγορές, Κρίση, Μηλιός, Λάσκος και Τσακαλώτος, «Communist Dilemmas over the Greek-Euro Crisis: To Exit or Not to Exit?», The Trim, 22 Φεβρουαρίου, 2012
[15] Slavoj Žižek, «Save us from the saviours», London Review of Books, 7 Ιουνίου, 2012.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Τα σκανδαλα της Siemens στην Ελλαδα αρχιζουν απο πολυ παλια...

Η εκπομπή ανοίγει το φάκελο του πρώτου σκανδάλου της Siemens στην Ελλάδα, που συντάραξε τη δεκαετία του ’50 την πολιτική ζωή του τόπου και προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις δε μπόρεσαν να εισπράξουν τα χρήματα που αναγκαστικά δανείσαμε στους Γερμανούς την περίοδο της κατοχής.

Η Ελλάδα μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο, ήταν κατεστραμμένη και διχασμένη. Η Γερμανία, αν και δεν είχε αποζημιώσει τους Έλληνες, εμφανιζόταν έτοιμη για επενδύσεις. Η κυβέρνηση Παπάγου αποδέχθηκε την πρόσκληση και άνοιξε την πόρτα για συνεργασία.
Τότε έκανε την εμφάνισή της η Siemens και «έσκασε» το πρώτο μεγάλο σκάνδαλο στο οποίο εμπλεκόταν ο υπερυπουργός Μαρκεζίνης και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Ο μέχρι πρότινος στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Παπάγου είχε αναλάβει για λογαριασμό της κυβέρνησης τις διαπραγματεύσεις με το γερμανικό κολοσσό και μυστηριωδώς παραιτήθηκε πριν υπογραφεί η σύμβαση. Τότε η Siemens έδωσε στη δημοσιότητα τη «μυστική» αλληλογραφία με τον υπουργό, ο οποίος εφέρετο να έχει δεσμευτεί ώστε να δώσει τη δουλειά στη γερμανική εταιρία χωρίς διαγωνισμό. Η υπόθεση περιπλέχθηκε όταν ο Έλληνας εκπρόσωπος της Siemens κατηγόρησε για μίζες στενό συνεργάτη του Κ. Καραμανλή, ο οποίος ως υπουργός συγκοινωνιών είχε καταγγείλει τη συμφωνία ως σκανδαλώδη.  

Το θέμα έφτασε στα δικαστήρια και δικαίωσε το Σερραίο πολιτικό, ο οποίος κατάφερε να ξεπεράσει τη συκοφαντία των Γερμανών και μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Παπάγου να γίνει πρωθυπουργός.

Το θρίλερ των Ελληνο-γερμανικών σχέσεων κορυφώνεται με την υπογραφή συμφωνίας Καραμανλή — Αντενάουερ το 1958. Η «Μηχανή του Χρόνου» αποκαλύπτει ότι πίσω από την εμπορική συμφωνία υπήρξαν συμβιβασμοί και παραχωρήσεις, που έφτασαν έως την αμνήστευση των ναζί εγκληματιών στην Ελλάδα. Ωστόσο δεν υπήρξε κανενός είδους γραπτή δέσμευση ότι παραιτούμαστε από τη διεκδίκηση των οφειλομένων από το περίφημο κατοχικό δάνειο. Αναλυτές και ιστορικοί περιγράφουν άγνωστες σελίδες της ταραγμένης εκείνης δεκαετίας και αποκαλύπτουν με ποιους τρόπους οι Γερμανοί απέφυγαν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, εδραίωσαν τα συμφέροντα των επιχειρήσεών τους στην Ελλάδα και συνέβαλαν με τον τρόπο τους στη διαφθορά της πολιτικής σκηνής.

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Οι στρατιωτικές θητείες των κορυφαίων ''κομμάντο'' της πολιτικής!!!

Yπηρέτησαν την μητέρα πατρίδα οι πολιτικοί μας και μάλιστα πρώην πρωθυπουργοί. Για δείτε τη λίστα που ακολουθεί... 

ΛΟΥΚΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ:… Πρώην Πρωθυπουργός. Ο Λουκάς Παπαδήμος, με αυτή την πολυετή παραμονή του στο εξωτερικό, δεν υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία! Στο βιογραφικό του δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για …στρατιωτική θητεία. 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πρώην Πρωθυπουργός. ΓΡΑΦΕΑΣ ΑΡΜΑΤΩΝ. Το 1978 παρουσιάστηκε στη Καλαμάτα. Εξαγόρασε 16 μήνες θητείας προς 19.000 δρχ. και απολύθηκε τον Αύγουστο του 1979. 
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ: Πρόεδρος ΝΔ. ΝΑΥΤΗΣ. Τον Ιούλιο του 1976 παρουσιάστηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, τον Οκτώβριο απολύθηκε, πληρώνοντας 21.000 δρχ. με τις….οποίες εξαγόρασε τους 21 μήνες. Το υπόλοιπο τρίμηνο της θητείας του το έκανε το 1977. 
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Πρώην Πρωθυπουργός. ΝΑΥΤΗΣ ΜΕ ΠΛΑΤΥΠΟΔΙΑ. Το 1977 παρουσιάστηκε και πήρε απολυτήριο το 1979. Ειδικότητα –προσέξτε– διαχειριστής / εφοδιαστής . 
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Προεδρος ΠΑΣΟΚ Το 1986 παρουσιάστηκε στη Κόρινθο. Οι γιατροί τον έβγαλαν Ι3 λόγω «παχυσαρκίας». Εξαγόρασε εννέα μήνες θητείας προς 27.000 δρχ. 
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ: Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης. ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ. Το 1959 παρουσιάστηκε στο ΠΝ και απολύθηκε το 1961. Σ´ αυτό το διάστημα με την ειδικότητα του διαχειριστή, φύλαγε ένα φάρο στον “ακριτικό” Πειραιά. 
ΑΚΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ: Πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Παρα λίγο Πρωθυπουργός, Κατηγορούμενος για μιζες. Καταβάλλοντας 29.000 δραχμές στις 13 Δεκεμβρίου του 1975, ο κ. Απόστολος – Αθανάσιος Τσοχατζόπουλος κατάφερε να εξαγοράσει 24μηνη θητεία και πεντάμηνη πρόσθετη υπηρεσία. Μπορεί να υπήρξε ένας από τους μακροβιότερους υπουργούς Άμυνας, αλλά δεν είχε υπηρετήσει ούτε μια μέρα στον στρατό. Στις 15 Ιουλίου του 1968 είχε κηρυχθεί ανυπότακτος εξωτερικού, ενώ στις 11 Οκτωβρίου του 1972 είχε χάσει την Ελληνική ιθαγένεια. 
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: Πρόεδρος Συνασπισμού. ΝΑΥΤΗΣ. Την άνοιξη του 2003 είχε επιλεγεί να υπηρετήσει στο Στρατό Ξηράς, όμως με “μέσο” στην τότε Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να κάνει μετάταξη στο Πολεμικό Ναυτικό, στο Κέντρο Εκπαίδευσης Παλάσκα στο Σκαραμαγκά. Εκεί, αφού πέρασε τη βασική εκπαίδευση διάρκειας 50 ημερών, τοποθετήθηκε στη διοίκηση του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, στην “ακριτική” Λεωφόρο Μεσογείων, στο Πεντάγωνο, μέσα στην καρδιά του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. 
Την άνοιξη του 2004 χρησιμοποίησε ένα νόμο του Άκη Τσοχατζόπουλου, που έλεγε ότι αν είσαι στο στρατό και κατέβεις υποψήφιος βουλευτής παίρνεις προσωρινή απόλυση και επανέρχεσαι μετά. Έτσι λοιπόν απολύθηκε προσωρινά κατεβαίνοντας υποψήφιος και μετά τις εκλογές ξαναγύρισε στις τάξεις του Ναυτικού. Στο μεταξύ, η στρατιωτική θητεία είχε μειωθεί κατά τρεις μήνες και εκεί που χρωστούσε έξι (6) μήνες, υπηρέτησε τρεις (3)… Ο ίδιος αναφέρει για τους τελευταίους του μήνες: «είχε πέσει τρελό σύρμα στη μονάδα ότι ήμουν υποψήφιος βουλευτής και από κει που με στέλνανε για αγγαρείες, μόνο προσοχές δεν μου βαράγανε!». Συνολικά υπηρέτησε 15 μήνες και απολύθηκε στις 28 Ιουλίου 2004, δηλαδή πάνω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. 
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Πρόεδρος ΛΑΟΣ. ΣΜΗΝΙΤΗΣ. Υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία στο λεκανοπέδιο Αττικής και ένα μέρος της θητείας του βρισκόταν στο γραφείο δημοσίων σχέσεων της Αεροπορίας στην… οδό Πανεπιστημίου!
Πηγή : http://elnewsgr.blogspot.gr/