Πειστήκαμε ότι δεν υπάρχει ζωή μετά το ευρώ. Ότι χωρίς το ευρώ η ζωή τελειώνει.
Κι όμως, το ευρώ αντικατέστησε τη δραχμή το 2001 (σε φυσική μορφή το 2002). Δηλαδή ζούμε με το ευρώ μια δεκαετία μόνο. Τόσο είναι, ούτε μέρα παραπάνω. Κι όμως, ίσως φανεί απίστευτο σε κάποιους, αλλά και πριν το 2001 ζούσαμε κανονικά, αγοράζαμε ρούχα, αυτοκίνητα, ερωτευόμασταν, γεννούσαμε παιδιά, δουλεύαμε, πληρωνόμασταν, ταξιδεύαμε και, κυρίως, γελούσαμε!
Από την ημέρα που μπήκαμε στο ευρώ, συνεχίσαμε μεν να ζούμε, αλλά πλέον η τσίχλα στοιχίζει 340 δραχμές, το μισό ψωμί 300 δραχμές, το ένα κουτί τσιγάρα 1.300 δραχμές και το κουλούρι, αυτή η τρύπα με λίγο ψωμάκι γύρω – γύρω, 340 δραχμές.
Από την ημέρα που μπήκαμε στο ευρώ, ξέραμε ότι μπήκαμε με τη βρωμιά του Σημίτη που έκανε απάτη σε συνεργασία με την Goldman Sachs κι έτσι συνηθίσαμε να μας αποκαλούν «μαύρο πρόβατο», «βάρος της ευρωζώνης», «φτωχούς συγγενείς».
Χαρήκαμε όταν μπήκαμε στο ευρώ και καλά κάναμε. Χαρήκαμε κι όταν πήραμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και καλά κάναμε. Η λανθάνουσα άποψη περί εθνικής υπερηφάνειας δεν αφήνει περιθώρια για ορθή σκέψη. Ούτε καν για σκέψη.
Ταπεινωμένοι και με χαρακτηριστικό μας γνώρισμα το σύμπλεγμα κατωτερότητας, νιώσαμε ότι πλέον με το ευρώ γινόμαστε ίδιοι με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Κι ας παίρναμε το 1/3 των δικών τους μισθών. Κι ας βασίλευε η φοροδιαφυγή. Κι ας απαντούσε το πιτσιρίκι ότι όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει «λαμόγιο» ή «κουμπάρος», αντί αεροπόρος ή αστροναύτης, όπως απαντούσαν παλιότερα τα παιδάκια.
Το ευρώ ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη μετάλλαξή μας. Νιώσαμε Ευρωπαίοι «καθαροί». Απεγκλωβιστήκαμε από το στίγμα της Ανατολής που μας κυνηγούσε. Επιτέλους, νιώσαμε τον Μπαχ και τον Σοπέν δικούς μας ανθρώπους, αγνοώντας τον Αριστοτέλη και τον Σωκράτη, τον πατροΚοσμά και τον Μακρυγιάννη.
Αυτά, όμως, είναι διαπιστώσεις. Το θέμα είναι τί γίνεται τώρα. Τώρα, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς ευρώ. Τώρα που έχουν ταυτίσει τη δραχμή με τον εθνικό και προσωπικό μας θάνατο. Τώρα που μας εκβιάζουν ότι θα μας «πετάξουν έξω από το ευρώ».
Κι, όμως, αν είχαμε σοβαρούς ηγέτες και όχι αυτά τα τρισάθλια ανθρωπάκια να μας κυβερνούν, θα είχαμε πει στην κυρία Μέρκελ ότι «ευχαριστούμε για τη φιλοξενία στο ευρώ, αλλά δε μας άρεσε και φεύγουμε».
Διότι το ευρώ, σε όλα τα παιχνίδια ισοτιμίας με το δολάριο, μόνο μία χώρα ευνόησε. Τη Γερμανία, η οποία αύξησε ραγδαία τις εξαγωγές της. Τί θέλαμε εμείς μέσα σε αυτό το παιχνίδι της «υψηλής οικονομίας» και του ακραίου καπιταλισμού;
Το ήθελε ο Σημίτης και πέντε φίλοι του επιχειρηματίες. Το καταλάβαμε νωρίς. Είδαμε ποιοι ευνοήθηκαν. Ας τελειώνουμε με το θέμα. Δεν μπορώ να αντιληφθώ όλη την αγωνία για το ευρώ. Ίσως επειδή πλέον ανήκω στην τάξη των φτωχών. Όμως νομίζω ότι και οι περισσότεροι Έλληνες σε αυτή την τάξη ανήκουμε και διαρκώς εντάσσονται και άλλοι.
Για ποιο λόγο συνεχίζουμε να πουλάμε την πατρίδα μας, τη Δημοκρατία μας, τις ζωές μας για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μίας μειοψηφίας που θα κατέρρεε έτσι και βγαίναμε από το ευρώ;
Δε μπορώ να λυπηθώ ούτε τους τραπεζίτες, ούτε τους μεγαλοεπενδυτές, ούτε τους πέντε βιομήχανους φίλους του Σημίτη. Άλλωστε, όλη αυτή η κλίκα κέρδισε τόσα, ώστε να ζήσουν μέχρι και τα τρισέγγονά της.
Γιατί εγώ, γιατί εμείς οι υπόλοιποι, πρέπει να ταπεινωνόμαστε και να αφυδατωνόμαστε από κάθε ελπίδα και όρεξη για ζωή, για να μη βγούμε από το ευρώ; Έχουν ζήσει κι έχουν ξαναστηθεί χώρες στα πόδια τους ύστερα από τεράστιες φυσικές καταστροφές, ύστερα από πολέμους που τις ισοπέδωσαν. Γιατί προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα θα εξαφανιστεί από το χάρτη αν ζήσει χωρίς ευρώ;
Εγώ, εμείς, ζούμε το ακριβώς αντίθετο. Βλέπουμε την παραμονή μας στο ευρώ να κατατρώει τη χώρα και τις ζωές μας σαν καρκίνος που καλπάζει στην καθημερινότητά μας. Γιατί τον αφήνουμε να μας σκοτώσει;
Τόσοι οικονομολόγοι, τόσοι διάσημοι καθηγητές, τόσα μεγάλα μυαλά υπάρχουν στην Ελλάδα. Δε μπορεί όλοι τους να έχουν μάθει μόνο την οικονομία του ευρώ. Δεν είναι καθηγητές πανεπιστημίου μόνο τα τελευταία 10 χρόνια. Ξέρουν και για τη δραχμή. Πού είναι αυτοί; Γιατί τους κρύβουν τα ΜΜΕ; Γιατί μας μιλάνε μόνο οι υπερασπιστές του ευρώ; Γιατί αναζητούν για πρωθυπουργό αποκλειστικά κάποιον που είναι υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ;
Αυτή η παραμονή μας στο ευρώ, αν δεν το έχουμε καταλάβει, έχει γίνει η αποκλειστική πολιτική της Ελλάδας. Καταργήθηκε η εξωτερική πολιτική, η κοινωνική πολιτική, η αγροτική πολιτική, η λεπτή πολιτική των ιδεολογιών και μείναμε με την πολιτική του ευρώ.
Πρέπει να δράσουμε τώρα. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν η πρόβα της καταστροφής μας. Θέλουμε να πεθάνουμε; Ωμό το ερώτημα. Η δανειακή σύμβαση είναι ο θάνατός μας. Όχι ως χώρας μόνο. Θα είναι ο βιολογικός θάνατος πολλών ανθρώπων. Δεν κινδυνολογώ. Το καθεστώς και τα ΜΜΕ τρομοκρατούν για να κρύψουν τον μεγάλο κίνδυνο.
Είμαστε σε άμυνα. Όποιος το καταλαβαίνει έχει καλώς. Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς κρατούν το όπλο και μας σημαδεύουν. Είμαστε κάποια εκατομμύρια κι όμως έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά, αντί να τα στρέψουμε εναντίον τους. Μάλλον αυτό το πιστόλι που έχωσαν στο κεφάλι μας τα ΜΜΕ τελικά πυροβόλησε και σκότωσε κάθε εγκεφαλική λειτουργία μας. Δεν ξέρω πια αν το ζόμπι είναι ο Γιώργος Παπανδρέου ή εμείς.
Για όσους πλέον έχουν σταματήσει να σκέφτονται και μόνο ακούνε τις «εξελίξεις» τρομαγμένοι, μια συμβουλή: Όταν σε λίγο καιρό θα περνάνε τα πικρά νερά του Αχέροντα, ας μην ξεχάσουν να βάλουν κάτω από τη γλώσσα τους ένα ευρώ. Έτσι, για να έχουν τη χαρά ότι ψόφησαν από την πείνα, αλλά τουλάχιστον ψόφησαν Ευρωπαίοι.
Πηγή : http://kartesios.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου