Όταν θέλει κάποιος να βγει από μια σχέση, μια γνωστή και δοκιμασμένη
μέθοδος είναι η προβολή της παραδοχής «είμαι ο λάθος άνθρωπος για σένα».
Έτσι, το φέρνεις πιο γλυκά στον άλλον, δεν μπορεί να σου πει και τίποτα
και γίνεσαι… καπνός. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και με το ΔΝΤ. Βλέπει
καθαρά που πάει το πράγμα με την Ελλάδα και την «κάνει».
Με ενοχλεί αισθητικά σαν Έλληνα, να τσακώνονται δυο γιγάντιοι
οργανισμοί όπως το ΔNT και η Κομισιόν για τη χώρα μου και η Ελλάδα να μη
βγάζει άχνα. Να μη λέει λέξη για αυτά που ανταλλάσσονται εκατέρωθεν και
να κρύβεται. Όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία μου, σήμερα ίσως
μπορούν να καταλάβουν πολύ καλύτερα, την επιμονή μου να χαραχθεί μια
εθνική διαπραγματευτική στρατηγική. Όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την
πληρώνουν τα βατράχια! Ειδικά μάλιστα αυτά που έχουν κάτσει πιο ήσυχα
απ’ όλα.
Το πολυδιαφημισμένο «success story» και το φως στο βάθος του τούνελ είναι επινοήσεις της κυβέρνησης και των βορειοευρωπαίων δανειστών. Κανείς άλλος δεν διαπιστώνει βελτιώσεις και προόδους, πολύ δε περισσότερο κανείς άλλος δεν προβλέπει πως τα δύσκολα τα έχουμε αφήσει πίσω μας. Μόνο για το 2014 το χρηματοδοτικό κενό έχει προβλεφθεί στα 4,6 δις ευρώ ( και είμαστε ακόμη στα μισά του 13, όταν τελειώσει η χρονιά το κενό θα είναι ακόμη μεγαλύτερο) πράγμα που σημαίνει πως είτε η Ελλάδα θα πρέπει να βγει στις αγορές και να βρει τα λεφτά ή θα πρέπει να πάμε σε ένα ακόμη Μνημόνιο με την τρόικα.
Αν πίστευε το ΔΝΤ στη δυνατότητα της Ελλάδας να βγει στις αγορές – όπως βγήκε και είπε κάποια στιγμή ο «αισιόδοξος» κ. Στουρνάρας και μετά το ψιλομάζεψε – αυτή τη στιγμή δεν θα γινόταν καμιά συζήτηση για κανένα λάθος. Αντιθέτως, η συζήτηση περί λάθους γίνεται ακριβώς επειδή πάμε ολοταχώς σε νέο μνημόνιο και το ΔΝΤ δεν επιθυμεί σε καμιά περίπτωση να βάλει άλλα χρήματα στη «μαύρη τρύπα» της Ελλάδας.
Το ΔΝΤ ουσιαστικά λέει στην Ευρώπη πως δεν μπορεί να λύνει τα δικά της προβλήματα με τα λεφτά των άλλων, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και την τεράστια ευρωπαϊκή υποκρισία. Το μέλημα των Ευρωπαίων το 2010 δεν ήταν να σώσουν την Ελλάδα αλλά να σώσουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες από την έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα. Αντί λοιπόν να λαμβάνονταν τότε οι σοβαρές αποφάσεις που θα είχαν να κάνουν με την αναδιάρθρωση του χρέους, παίχτηκε ένα καταστροφικό παιχνίδι καθυστερήσεων στην πλάτη της ελληνικής οικονομίας, μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο αναγκαίος χρόνος «ξεφορτώματος» των «σκουπιδιών» από τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Παρ’ όλα αυτά ακόμα και σήμερα, τρία χρόνια μετά, αντί και πάλι να αντιμετωπιστεί με γενναιότητα η αποκλιμάκωση του ελληνικού χρέους, οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν με μισόλογα να παίζουν με το χρόνο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες όπως οι γερμανικές εκλογές.
Η οργισμένη αντίδραση του Επιτρόπου Όλι Ρεν έναντι όσων υποστηρίζει το ΔΝΤ δείχνει πως όσοι χαράσσουν την πολιτική στην ευρωζώνη θα αγνοήσουν τις εκθέσεις και θα συνεχίσουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Σε αυτή την περίπτωση το ΔΝΤ δείχνει αποφασισμένο να μη συνεχίσει να συμμετέχει στο ελληνικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα. Η τύχη της Ελλάδας θα είναι αποκλειστικά στα χέρια των Ευρωπαίων δανειστών της, δηλαδή των Γερμανών.
Εν τω μεταξύ, η ελληνική οικονομία θα ζει τον αργό θάνατο από ασφυξία και ο ευρωπαϊκός νότος θα αναδεικνύεται στην πυριτιδαποθήκη του 21ου αιώνα που θα απειλεί να ανατινάξει ανά πάσα στιγμή την παγκόσμια οικονομία.
Το τραγικό σε αυτή την διένεξη είναι η αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης. Λες και το ΔΝΤ τσακώνεται με τους Ευρωπαίους για κάποιους άσχετους τρίτους και όχι για εμάς τους ίδιους. Λες και δεν μας αφορά το εάν τα πράγματα θα πάρουν από δω και πέρα τη μια ή την άλλη τροπή. Μιλάμε στην ουσία για πλήρη παραίτηση από το καθήκον της διαφύλαξης των εθνικών συμφερόντων της χώρας. Έχουμε πετάξει «λευκή πετσέτα» κι απλά περιμένουμε σαν μελλοθάνατοι το μοιραίο.
Το αστείο είναι πως μετά απορούν πως γίνεται να καταγράφονται αθρόες δημοσκοπικές διαρροές και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη Χρυσή Αυγή. Τον ακραίο εθνικισμό δεν τον σταματούν νομοσχέδια. Τον σταματά το να κάνει μια εθνική κυβέρνηση το εθνικό καθήκον της.
ΥΓ1: Την «εθνική σιωπή» επιχείρησε να σπάσει ο Σαμαράς, λέγοντας πως κι εκείνος μιλούσε για λάθος στο πρώτο Μνημόνιο και τώρα προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη. Τώρα, πως ένα λάθος μπορεί να διορθωθεί με την αέναη επανάληψή του είναι κάτι που ξεφεύγει από την αρμοδιότητα της κοινής λογικής. Κοινώς, παραμύθια…
ΥΓ2: Πότε να πιστέψουμε τον πρωθυπουργό; Όταν θυμάται ξαφνικά πως έλεγε κι αυτός πως το πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος ή όταν πάει στη Μέρκελ και λέει «ουδείς αναμάρτητος»;
ΥΓ3: Γενναίο κούρεμα του χρέους οι Ευρωπαίοι ακόμη και αν το δεχτούν, θα το συνοδεύσουν με κούρεμα καταθέσεων και πλήρη αποστέρηση της εθνικής κυριαρχίας. Τυπικά και ουσιαστικά θα μιλάμε για γερμανική κατοχή, με όρους «κινεζοποίησης». Αν η Ελλάδα θέλει καλύτερο μέλλον με δικούς της όρους, τότε θα πρέπει να αγωνιστεί για να το επιβάλλει. Και τον Αντώνη, δεν τον βλέπω πολύ έτοιμο…
Με ενοχλεί αισθητικά σαν Έλληνα, να τσακώνονται δυο γιγάντιοι
οργανισμοί όπως το ΔNT και η Κομισιόν για τη χώρα μου και η Ελλάδα να μη
βγάζει άχνα. Να μη λέει λέξη για αυτά που ανταλλάσσονται εκατέρωθεν και
να κρύβεται. Όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία μου, σήμερα ίσως
μπορούν να καταλάβουν πολύ καλύτερα, την επιμονή μου να χαραχθεί μια
εθνική διαπραγματευτική στρατηγική. Όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την
πληρώνουν τα βατράχια! Ειδικά μάλιστα αυτά που έχουν κάτσει πιο ήσυχα
απ’ όλα.Το πολυδιαφημισμένο «success story» και το φως στο βάθος του τούνελ είναι επινοήσεις της κυβέρνησης και των βορειοευρωπαίων δανειστών. Κανείς άλλος δεν διαπιστώνει βελτιώσεις και προόδους, πολύ δε περισσότερο κανείς άλλος δεν προβλέπει πως τα δύσκολα τα έχουμε αφήσει πίσω μας. Μόνο για το 2014 το χρηματοδοτικό κενό έχει προβλεφθεί στα 4,6 δις ευρώ ( και είμαστε ακόμη στα μισά του 13, όταν τελειώσει η χρονιά το κενό θα είναι ακόμη μεγαλύτερο) πράγμα που σημαίνει πως είτε η Ελλάδα θα πρέπει να βγει στις αγορές και να βρει τα λεφτά ή θα πρέπει να πάμε σε ένα ακόμη Μνημόνιο με την τρόικα.
Αν πίστευε το ΔΝΤ στη δυνατότητα της Ελλάδας να βγει στις αγορές – όπως βγήκε και είπε κάποια στιγμή ο «αισιόδοξος» κ. Στουρνάρας και μετά το ψιλομάζεψε – αυτή τη στιγμή δεν θα γινόταν καμιά συζήτηση για κανένα λάθος. Αντιθέτως, η συζήτηση περί λάθους γίνεται ακριβώς επειδή πάμε ολοταχώς σε νέο μνημόνιο και το ΔΝΤ δεν επιθυμεί σε καμιά περίπτωση να βάλει άλλα χρήματα στη «μαύρη τρύπα» της Ελλάδας.
Το ΔΝΤ ουσιαστικά λέει στην Ευρώπη πως δεν μπορεί να λύνει τα δικά της προβλήματα με τα λεφτά των άλλων, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και την τεράστια ευρωπαϊκή υποκρισία. Το μέλημα των Ευρωπαίων το 2010 δεν ήταν να σώσουν την Ελλάδα αλλά να σώσουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες από την έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα. Αντί λοιπόν να λαμβάνονταν τότε οι σοβαρές αποφάσεις που θα είχαν να κάνουν με την αναδιάρθρωση του χρέους, παίχτηκε ένα καταστροφικό παιχνίδι καθυστερήσεων στην πλάτη της ελληνικής οικονομίας, μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο αναγκαίος χρόνος «ξεφορτώματος» των «σκουπιδιών» από τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Παρ’ όλα αυτά ακόμα και σήμερα, τρία χρόνια μετά, αντί και πάλι να αντιμετωπιστεί με γενναιότητα η αποκλιμάκωση του ελληνικού χρέους, οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν με μισόλογα να παίζουν με το χρόνο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες όπως οι γερμανικές εκλογές.
Η οργισμένη αντίδραση του Επιτρόπου Όλι Ρεν έναντι όσων υποστηρίζει το ΔΝΤ δείχνει πως όσοι χαράσσουν την πολιτική στην ευρωζώνη θα αγνοήσουν τις εκθέσεις και θα συνεχίσουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Σε αυτή την περίπτωση το ΔΝΤ δείχνει αποφασισμένο να μη συνεχίσει να συμμετέχει στο ελληνικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα. Η τύχη της Ελλάδας θα είναι αποκλειστικά στα χέρια των Ευρωπαίων δανειστών της, δηλαδή των Γερμανών.
Εν τω μεταξύ, η ελληνική οικονομία θα ζει τον αργό θάνατο από ασφυξία και ο ευρωπαϊκός νότος θα αναδεικνύεται στην πυριτιδαποθήκη του 21ου αιώνα που θα απειλεί να ανατινάξει ανά πάσα στιγμή την παγκόσμια οικονομία.
Το τραγικό σε αυτή την διένεξη είναι η αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης. Λες και το ΔΝΤ τσακώνεται με τους Ευρωπαίους για κάποιους άσχετους τρίτους και όχι για εμάς τους ίδιους. Λες και δεν μας αφορά το εάν τα πράγματα θα πάρουν από δω και πέρα τη μια ή την άλλη τροπή. Μιλάμε στην ουσία για πλήρη παραίτηση από το καθήκον της διαφύλαξης των εθνικών συμφερόντων της χώρας. Έχουμε πετάξει «λευκή πετσέτα» κι απλά περιμένουμε σαν μελλοθάνατοι το μοιραίο.
Το αστείο είναι πως μετά απορούν πως γίνεται να καταγράφονται αθρόες δημοσκοπικές διαρροές και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη Χρυσή Αυγή. Τον ακραίο εθνικισμό δεν τον σταματούν νομοσχέδια. Τον σταματά το να κάνει μια εθνική κυβέρνηση το εθνικό καθήκον της.
ΥΓ1: Την «εθνική σιωπή» επιχείρησε να σπάσει ο Σαμαράς, λέγοντας πως κι εκείνος μιλούσε για λάθος στο πρώτο Μνημόνιο και τώρα προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη. Τώρα, πως ένα λάθος μπορεί να διορθωθεί με την αέναη επανάληψή του είναι κάτι που ξεφεύγει από την αρμοδιότητα της κοινής λογικής. Κοινώς, παραμύθια…
ΥΓ2: Πότε να πιστέψουμε τον πρωθυπουργό; Όταν θυμάται ξαφνικά πως έλεγε κι αυτός πως το πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος ή όταν πάει στη Μέρκελ και λέει «ουδείς αναμάρτητος»;
ΥΓ3: Γενναίο κούρεμα του χρέους οι Ευρωπαίοι ακόμη και αν το δεχτούν, θα το συνοδεύσουν με κούρεμα καταθέσεων και πλήρη αποστέρηση της εθνικής κυριαρχίας. Τυπικά και ουσιαστικά θα μιλάμε για γερμανική κατοχή, με όρους «κινεζοποίησης». Αν η Ελλάδα θέλει καλύτερο μέλλον με δικούς της όρους, τότε θα πρέπει να αγωνιστεί για να το επιβάλλει. Και τον Αντώνη, δεν τον βλέπω πολύ έτοιμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου