ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΜΑΣ!
Εθνικό έγκλημα περαιτέρω εξυπηρέτηση του χρέους και τήρηση του Μνημονίου!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Βάλαμε αυτόν τον «προκλητικό» τίτλο στο άρθρο μας για τους εξής τρεις λόγους:
- γιατί ανταποκρίνεται πλήρως, κατά τη γνώμη μας, στις σημερινές ανάγκες του έθνους
- για να αναγκάσουμε τους αναγνώστες μας να σκεφτούν ορισμένες δυσάρεστες πραγματικότητες, που δεν τολμούν πολλοί να θίξουν
- γιατί η επίκληση της ανάγκης αποφυγής της χρεωκοπίας, εξόδου από το ευρώ και σωτηρίας από την πείνα είναι το κύριο προπαγανδιστικό-επικοινωνιακό όπλο εις βάρος των ελληνικών ελίτ και, κυρίως, του ελληνικού λαού
Αν υπάρχει ακόμα μια περιορισμένη ελπίδα να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς αν ετοιμαστούμε γι’ αυτή. Και πρέπει να την ετοιμάσουμε γιατί εκεί πάμε με αυτές τις πολιτικές και γιατί μπορεί να γίνει αναπόφευκτη ανεξαρτήτως των επιθυμιών μας.
Στην πραγματικότητα άλλωστε η συνειδητή οργάνωση και προετοιμασία της τεχνικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους είναι μόνο ένα από τα μέτρα που πρέπει άμεσα, τώρα, να ληφθούν. Η χώρα πρέπει άμεσα να αρχίσει ευρωπαϊκή καμπάνια υπεράσπισης από τις πολιτικές επιθέσεις που δέχεται επί δύο χρόνια, πρέπει επίσης να προετοιμασθεί για την σοβαρή πιθανότητα εξόδου της από την ευρωζώνη ή και διάλυσης της ευρωζώνης, όπως και για την κάλυψη των πιο άμεσων αναγκών επιβίωσης του ελληνικού λαού, ενδεχομένως και με την προσφυγή, αν καταστεί αναγκαίο, σε μεθόδους «οικονομίας έκτακτης ανάγκης» πολεμικής περιόδου.
Φυσικά χρειάζεται παράλληλα να χτυπηθεί αλύπητα το σύστημα κλεπτοκρατίας, διαπλοκής και διαφθοράς που εξακολουθεί, ακόμα και τώρα, να απομυζά το ελληνικό κράτος. Συζητάνε π.χ. για το αν θα κόψουν τους μισθούς των στρατιωτικών ή αμυντικές δαπάνες, ουδείς όμως κουβεντιάζει για τα εικονικά φύλλα πορείας που εξακολουθούν να πληρώνονται, ή για τις εξίσου εικονικές υπερωρίες σε διάφορα σημεία του κρατικού μηχανισμού, ή για μια απειρία άλλων συνεχιζόμενων διαδικασιών λεηλασίας, που αποσυνθέτουν υλικά και ηθικά το κράτος και τη χώρα. Κάθε δεύτερη μέρα αποκαλύπτεται και ένα καινούριο σκάνδαλο στο ΙΚΑ. Στο ΥΕΘΑ π.χ. ο Φράγκος Φραγκούλης έκοψε την τελευταία στιγμή μια αρπαχτή, ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ, υπό τη μορφή προγράμματος ψηφιοποίησης των εκθεμάτων του Πολεμικού Μουσείου, που είχε όμως εγκριθεί προηγουμένως από όλη την ιεραρχία. Λόγοι καθαρά κομματικού συμφέροντος οδήγησαν να υποβάλλονται φορολογικές δηλώσεις τον Αύγουστο! Λόγοι ιδιοτελούς ταξικού συμφέροντος των «εχόντων και κατεχόντων» εξηγούν γιατί δεν έφτασαν στους υπόχρεους οι φόροι ακίνητης περιουσίας από το 2009 και μετά, αν και πολύ λογικότεροι και δικαιότεροι των μεταγενέστερων «χαρατσιών».
Μόνο αν οργανώσουμε και προετοιμάσουμε τάχιστα την επίσημη χρεωκοπία μας, και την ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, όπως και μέτρα επιβίωσης του ελληνικού λαού, υπάρχει περίπτωση να τα αποφύγουμε, ένα περιθώριο που πλέον εξαντλείται καθημερινά. ‘Η, αν τα υποστούμε, να τα υποστούμε υπό τις λιγότερο κακές συνθήκες. Ολόκληρη σχεδόν η πολιτική τάξη της χώρας ξέρει και αναγνωρίζει, στις ιδιωτικές συζητήσεις της, ότι η χώρα έχει καταστραφεί και πηγαίνει για ολοκληρωτικό φούντο. Κανείς όμως δεν θέλει να το πει και να ενεργήσει ανάλογα και αντίστοιχα με την πραγματικότητα, κι από φόβο μην τον πάρουν με τις πέτρες κι από αμηχανία γιατί δεν καλοξέρει τι να κάνει.
Η απειλή της χρεωκοπίας
Από τον Μάιο του 2010, ο ελληνικός λαός «κανοναρχείται» με το τρομοκρατικό «επιχείρημα» ότι, αν δεν συγκατατεθεί στον κανιβαλισμό της χώρας του, θα αντιμετωπίσει το φάσμα της χρεωκοπίας, στο οποίο, συν τω χρόνω, προστέθηκε η απειλή της εξόδου από το ευρώ και η απειλή της πείνας, της έλλειψης φαρμάκων κλπ. Στο συλλογικό ασυνείδητο, η χρεωκοπία ταυτίζεται με την έννοια του θανάτου. Το επιχείρημα είναι βαθιά εσφαλμένο, εντούτοις «πέρασε» για τρεις λόγους:
- περιέχει μια δόση αλήθειας, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραπλάνηση. Η χρεωκοπία είναι όντως πολύ δυσάρεστη εξέλιξη με πολύ άσχημες συνέπειες. Το να ισχυρίζεσαι όμως ότι μπορείς να την αποφύγεις, όταν έχει ήδη ουσιαστικά συμβεί, είναι σαν να αρνείσαι να αποδεχθείς τη διάγνωση και να μην κάνεις την αγωγή που χρειάζεται για να επιζήσεις. Αποφεύγεις τις δυσάρεστες συνέπειες μιας χημειοθεραπείας ή μιας εγχείρησης, αλλά θα υποστείς τις συνέπειες της ανεμπόδιστης εξέλιξης της νόσου (στην περίπτωση του Μνημονίου, τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί πρόκειται για πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας, δεν αποφεύγουμε μόνο την οδυνηρή αλλά πραγματική θεραπεία, επιδεινώνουμε σημαντικά την ίδια την αρρώστια, που είναι θανατηφόρα!)
- το μνημονιακό πρόγραμμα είναι φτιαγμένο για να προκαλεί καταστροφές και να περιορίζει τις δυνατότητες άμυνας της χώρας, επομένως να καθιστά αξιόπιστη την απειλή και το εκβιασμό, ιδίως σε αυτούς που έχουν ακόμα κάτι να χάσουν. Το κόλπο είναι να πιστεύεις διαρκώς ότι θα χάσεις περισσότερα αντιδρώντας και όχι υπακούοντας.
- οι «αντιμνημονιακοί» καθυστέρησαν τραγικά να αντιληφθούν τις αιτίες και τους μηχανισμούς της κρίσης, αλλά και τη φύση του μνημονίου και δεν βρήκαν την τόλμη να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τα πραγματικά και οδυνηρά διλήμματα μπροστά του. Μια μερίδα υπαινίσσεται ότι είναι εφικτή μια περίπου επιστροφή στην κατάσταση του 2009, έστω με μερικές «διορθώσεις», μια άλλη ότι μπορούμε χωρίς συνέπειες να μην πληρώσουμε τα χρέη, να βγούμε από την ΕΕ κλπ., κάτι δηλαδή που συγκρούεται με τη στοιχειώδη κοινή λογική. Ποιος νοιώθει αληθινά επαρκής για να επωμισθεί την τεράστια ιστορική ευθύνη να ξεκινήσει τον αληθινό πόλεμο που είναι απαραίτητο να διεξαχθεί για τη σωτηρία της Ελλάδας, και που, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο δύσκολος;
Είναι γνωστό στους ‘Ελληνες ότι οι περισσότεροι πολιτικοί τους τους κοροϊδεύουν συστηματικά. Δυστυχώς όμως κοροϊδεύουν επίσης και τον εαυτό τους και έχουν μάλιστα ζωτική ανάγκη να το κάνουν. Συχνά, εκτός από διεφθαρμένοι, εκβιάσιμοι και εξαρτημένοι, είναι και τραγικά ανεπαρκείς! Ακριβέστερα, δεν έχουν αίσθηση και κατανόηση ούτε του τι συμβαίνει στη χώρα, πόσο μάλλον στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ούτε και των συνεπειών των πράξεών τους. Δεν διάβασαν το Μνημόνιο, δεν διάβασαν το σχέδιο Ανάν, δεν διάβασαν τι υπέγραψαν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο, δεν διαβάζουν τώρα τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ώστε να φωνασκούν, όπως τους έχουν πει να κάνουν, για την ΑΟΖ. Αν η μόρφωση της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι μάλλον πολύ περιορισμένη, συνήθως οι πολιτικοί μας δεν είναι κουτοί. Δεν διαβάζουν γιατί διαισθάνονται ότι, αν διαβάσουν, πρέπει να βρουν σπονδυλική στήλη για να πούνε όχι σε αυτά που διαβάζουν. Και το όχι τους έχει απαγορευθεί.
Πρόγραμμα σωτηρίας ή πρόγραμμα καταστροφής
Η Ελλάδα χρεωκόπησε τον Μάιο του 2010 γιατί δεν μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της. Δεν ήταν αναπόφευκτο να φτάσει σε αυτό το σημείο ή τουλάχιστο να φτάσει πρώτη από τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι κυβερνήσεις της, ιδίως η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν έκανε τίποτε για να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη, αντίθετα, έκανε τα πάντα για να τη διευκολύνει, ενεργώντας ως ασυνείδητος ή συνειδητός πράκτορας της «Διεθνούς του Χρήματος».
Αν δεν υπήρχε η ΕΕ και το ευρώ, μια χώρα (ή μια επιχείρηση) που φτάνει, καλώς ή κακώς, σε αυτή την κατάσταση, φωνάζει τους πιστωτές, εξηγεί την κατάσταση που βρίσκεται και ζητάει διευκολύνσεις, ώστε να μπορέσει να κάνει μια εσωτερική αναδιάρθρωση, να ξαναγίνει βιώσιμη και αξιόχρεη και να αποπληρώσει το χρέος της. Αν δεν τις αποσπάσει, κάνει στάση πληρωμών και κυττάει να εξυπηρετήσει κατά προτεραιότητα τις πιο βασικές κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές ανάγκες της, να διατηρήσει όρθιους λαό και κράτος.
Εμείς όχι μόνο δεν το κάναμε αυτό, αλλά καταφέραμε να μετατρέψουμε το πλεονέκτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη σε μειονέκτημα, εγκαθιστώντας ταυτόχρονα, με τη συνδρομή της συνωμοτικής δεινότητας των αγορών και της, ιστορικά επιβεβαιωμένης και ασυναγώνιστης βλακείας των ιθυνουσών τάξεων της Γερμανίας, ένα μηχανισμό ευρωπαϊκής κηδεμονίας (δια του ΔΝΤ) και καταστροφής.
Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ ισχυρίστηκαν αναληθώς ότι το χρέος που είχαμε μπορούσε να ξαναγίνει βιώσιμο χωρίς αναδιάρθρωση (κάτι που οι ίδιοι διέψευσαν συγκατατιθέμενοι στις αποφάσεις αναδιάρθρωσης του Ιουλίου 2011 και μετά του Οκτωβρίου 2011 που οδήγησαν στο PSI). Και μόνο αυτή η εσφαλμένη παραδοχή ήταν αρκετή για να πριονίσει την «αξιοπιστία» της χώρας στις αγορές και τη δυνατότητα εξωτερικής χρηματοδότησης. Αλλά, σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά, η ΝΔ μετά τον Οκτώβριο 2011, προσεχώρησαν σε ένα πρόγραμμα καταστροφής της ελληνικής οικονομίας.
Το «πρόγραμμα σωτηρίας», που αποκρυσταλλώθηκε στις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, διακρίνεται για την εσωτερική συνοχή και τη λεπτομερή δομή του, γι’ αυτό και συνιστά μνημείο άγνοιας και ασχετοσύνης η παρούσα συζήτηση περί ισοδυνάμων μέτρων, επιμήκυνσης κλπ. Αποβλέπει κατ’ αρχήν στο να επιλύσει κατά τον ευνοϊκότερο δυνατό τρόπο για το χρηματιστικό κεφάλαιο το πρόβλημα χρέους χρησιμεύοντας και ως παγκόσμιο παράδειγμα. Οι ‘Ελληνες πρέπει να πληρώσουν κανονικά όλο το χρέος, ή όσο πιο πολύ γίνεται, γεγονός που οδηγεί στην ετήσια εκταμίευση τέτοιων ποσών που καθιστούν μη βιώσιμη την ελληνική οικονομία, υποχρεώνοντας σε διαρκή μείωση των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των αμοιβών εργασίας, τεράστια αφαίρεση ζήτησης και επομένως ύφεση. Ταυτόχρονα, το χρέος «δέθηκε» νομικά, μετατρεπόμενο σε χρέη προς κράτη, ενυπόθηκο, υποχρεωτικά σε ευρώ, μέσω της υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο και διεθνή δικαστήρια, ενώ εγκαταστάθηκε ένας μηχανισμός σχεδόν αυτόματης μεταφοράς δημόσιας, αλλά και ιδιωτικής(μέσω δημευτικής φορολογίας) περιουσίας στους πιστωτές.
Η Ελλάδα μετατρέπεται ταχέως σε Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές της Ευρώπης. ‘Όχι μόνο υφίσταται δυσανάλογο κοινωνικό κόστος, αλλά και καταλήγει μια Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές με τεράστιο, μη βιώσιμο χρέος. Με άλλα λόγια είναι ένα πρόγραμμα που μακροχρονίως οδηγεί στην καταστροφή του ελληνικού κράτους, από το οποίο θα μείνει μόνο η ταμπέλλα, γεγονός που θα μετατρέψει το ελληνικό έθνος σε κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα, για να παραφράσουμε την ιστορική φόρμουλα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου για το σχέδιο Ανάν.
Η αποτυχία του προγράμματος, αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός του είναι η σωτηρία της Ελλάδας και όχι των τραπεζών που τη δάνεισαν, δεν είναι απλώς δεδομένη, τείνει να γίνει κοινός τόπος της παγκόσμιας οικονομολογίας και πολιτικής. Η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει όλα σχεδόν τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα, περιλαμβανομένων αυτών του 1929-33 και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί πάση θυσία, περιλαμβανομένων των συνεπειών της στάσης πληρωμών ή και του εξαναγκασμού σε εκδίωξη από το ευρώ. Είναι προτιμότερο να μη γίνουν αυτά τα πράγματα, είναι προτιμότερο να γίνει μια σκληρή και ειλικρινής συζήτηση με τους εταίρους μας, αν όμως επιμένουν δεν υπάρχει άλλη λύση. Κι αφού δεν υπάρχει άλλη λύση, χρειάζεται να την ετοιμάσουμε εμείς, πολύ συστηματικά και προσεκτικά. Μια τέτοια άλλωστε ετοιμασία, θα συνιστά και ισχυρό κίνητρο για τους εταίρους να διαπραγματευθούν σοβαρά την αλλαγή του προγράμματος. Αλλοιώς, πρέπει να κλείσουμε τα νοσοκομεία μας, να σπρώξουμε τον ελληνικό λαό στην πείνα, όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να πέφτουν από τα παράθυρα και τις ταράτσες, διακινδυνεύοντας μια εμφύλια σύρραξη.
Konstantakopoulos.blogspot.com
"Η Ελλάδα αύριο", 14.7.2012
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Βάλαμε αυτόν τον «προκλητικό» τίτλο στο άρθρο μας για τους εξής τρεις λόγους:
- γιατί ανταποκρίνεται πλήρως, κατά τη γνώμη μας, στις σημερινές ανάγκες του έθνους
- για να αναγκάσουμε τους αναγνώστες μας να σκεφτούν ορισμένες δυσάρεστες πραγματικότητες, που δεν τολμούν πολλοί να θίξουν
- γιατί η επίκληση της ανάγκης αποφυγής της χρεωκοπίας, εξόδου από το ευρώ και σωτηρίας από την πείνα είναι το κύριο προπαγανδιστικό-επικοινωνιακό όπλο εις βάρος των ελληνικών ελίτ και, κυρίως, του ελληνικού λαού
Αν υπάρχει ακόμα μια περιορισμένη ελπίδα να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς αν ετοιμαστούμε γι’ αυτή. Και πρέπει να την ετοιμάσουμε γιατί εκεί πάμε με αυτές τις πολιτικές και γιατί μπορεί να γίνει αναπόφευκτη ανεξαρτήτως των επιθυμιών μας.
Στην πραγματικότητα άλλωστε η συνειδητή οργάνωση και προετοιμασία της τεχνικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους είναι μόνο ένα από τα μέτρα που πρέπει άμεσα, τώρα, να ληφθούν. Η χώρα πρέπει άμεσα να αρχίσει ευρωπαϊκή καμπάνια υπεράσπισης από τις πολιτικές επιθέσεις που δέχεται επί δύο χρόνια, πρέπει επίσης να προετοιμασθεί για την σοβαρή πιθανότητα εξόδου της από την ευρωζώνη ή και διάλυσης της ευρωζώνης, όπως και για την κάλυψη των πιο άμεσων αναγκών επιβίωσης του ελληνικού λαού, ενδεχομένως και με την προσφυγή, αν καταστεί αναγκαίο, σε μεθόδους «οικονομίας έκτακτης ανάγκης» πολεμικής περιόδου.
Φυσικά χρειάζεται παράλληλα να χτυπηθεί αλύπητα το σύστημα κλεπτοκρατίας, διαπλοκής και διαφθοράς που εξακολουθεί, ακόμα και τώρα, να απομυζά το ελληνικό κράτος. Συζητάνε π.χ. για το αν θα κόψουν τους μισθούς των στρατιωτικών ή αμυντικές δαπάνες, ουδείς όμως κουβεντιάζει για τα εικονικά φύλλα πορείας που εξακολουθούν να πληρώνονται, ή για τις εξίσου εικονικές υπερωρίες σε διάφορα σημεία του κρατικού μηχανισμού, ή για μια απειρία άλλων συνεχιζόμενων διαδικασιών λεηλασίας, που αποσυνθέτουν υλικά και ηθικά το κράτος και τη χώρα. Κάθε δεύτερη μέρα αποκαλύπτεται και ένα καινούριο σκάνδαλο στο ΙΚΑ. Στο ΥΕΘΑ π.χ. ο Φράγκος Φραγκούλης έκοψε την τελευταία στιγμή μια αρπαχτή, ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ, υπό τη μορφή προγράμματος ψηφιοποίησης των εκθεμάτων του Πολεμικού Μουσείου, που είχε όμως εγκριθεί προηγουμένως από όλη την ιεραρχία. Λόγοι καθαρά κομματικού συμφέροντος οδήγησαν να υποβάλλονται φορολογικές δηλώσεις τον Αύγουστο! Λόγοι ιδιοτελούς ταξικού συμφέροντος των «εχόντων και κατεχόντων» εξηγούν γιατί δεν έφτασαν στους υπόχρεους οι φόροι ακίνητης περιουσίας από το 2009 και μετά, αν και πολύ λογικότεροι και δικαιότεροι των μεταγενέστερων «χαρατσιών».
Μόνο αν οργανώσουμε και προετοιμάσουμε τάχιστα την επίσημη χρεωκοπία μας, και την ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, όπως και μέτρα επιβίωσης του ελληνικού λαού, υπάρχει περίπτωση να τα αποφύγουμε, ένα περιθώριο που πλέον εξαντλείται καθημερινά. ‘Η, αν τα υποστούμε, να τα υποστούμε υπό τις λιγότερο κακές συνθήκες. Ολόκληρη σχεδόν η πολιτική τάξη της χώρας ξέρει και αναγνωρίζει, στις ιδιωτικές συζητήσεις της, ότι η χώρα έχει καταστραφεί και πηγαίνει για ολοκληρωτικό φούντο. Κανείς όμως δεν θέλει να το πει και να ενεργήσει ανάλογα και αντίστοιχα με την πραγματικότητα, κι από φόβο μην τον πάρουν με τις πέτρες κι από αμηχανία γιατί δεν καλοξέρει τι να κάνει.
Η απειλή της χρεωκοπίας
Από τον Μάιο του 2010, ο ελληνικός λαός «κανοναρχείται» με το τρομοκρατικό «επιχείρημα» ότι, αν δεν συγκατατεθεί στον κανιβαλισμό της χώρας του, θα αντιμετωπίσει το φάσμα της χρεωκοπίας, στο οποίο, συν τω χρόνω, προστέθηκε η απειλή της εξόδου από το ευρώ και η απειλή της πείνας, της έλλειψης φαρμάκων κλπ. Στο συλλογικό ασυνείδητο, η χρεωκοπία ταυτίζεται με την έννοια του θανάτου. Το επιχείρημα είναι βαθιά εσφαλμένο, εντούτοις «πέρασε» για τρεις λόγους:
- περιέχει μια δόση αλήθειας, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραπλάνηση. Η χρεωκοπία είναι όντως πολύ δυσάρεστη εξέλιξη με πολύ άσχημες συνέπειες. Το να ισχυρίζεσαι όμως ότι μπορείς να την αποφύγεις, όταν έχει ήδη ουσιαστικά συμβεί, είναι σαν να αρνείσαι να αποδεχθείς τη διάγνωση και να μην κάνεις την αγωγή που χρειάζεται για να επιζήσεις. Αποφεύγεις τις δυσάρεστες συνέπειες μιας χημειοθεραπείας ή μιας εγχείρησης, αλλά θα υποστείς τις συνέπειες της ανεμπόδιστης εξέλιξης της νόσου (στην περίπτωση του Μνημονίου, τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί πρόκειται για πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας, δεν αποφεύγουμε μόνο την οδυνηρή αλλά πραγματική θεραπεία, επιδεινώνουμε σημαντικά την ίδια την αρρώστια, που είναι θανατηφόρα!)
- το μνημονιακό πρόγραμμα είναι φτιαγμένο για να προκαλεί καταστροφές και να περιορίζει τις δυνατότητες άμυνας της χώρας, επομένως να καθιστά αξιόπιστη την απειλή και το εκβιασμό, ιδίως σε αυτούς που έχουν ακόμα κάτι να χάσουν. Το κόλπο είναι να πιστεύεις διαρκώς ότι θα χάσεις περισσότερα αντιδρώντας και όχι υπακούοντας.
- οι «αντιμνημονιακοί» καθυστέρησαν τραγικά να αντιληφθούν τις αιτίες και τους μηχανισμούς της κρίσης, αλλά και τη φύση του μνημονίου και δεν βρήκαν την τόλμη να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τα πραγματικά και οδυνηρά διλήμματα μπροστά του. Μια μερίδα υπαινίσσεται ότι είναι εφικτή μια περίπου επιστροφή στην κατάσταση του 2009, έστω με μερικές «διορθώσεις», μια άλλη ότι μπορούμε χωρίς συνέπειες να μην πληρώσουμε τα χρέη, να βγούμε από την ΕΕ κλπ., κάτι δηλαδή που συγκρούεται με τη στοιχειώδη κοινή λογική. Ποιος νοιώθει αληθινά επαρκής για να επωμισθεί την τεράστια ιστορική ευθύνη να ξεκινήσει τον αληθινό πόλεμο που είναι απαραίτητο να διεξαχθεί για τη σωτηρία της Ελλάδας, και που, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο δύσκολος;
Είναι γνωστό στους ‘Ελληνες ότι οι περισσότεροι πολιτικοί τους τους κοροϊδεύουν συστηματικά. Δυστυχώς όμως κοροϊδεύουν επίσης και τον εαυτό τους και έχουν μάλιστα ζωτική ανάγκη να το κάνουν. Συχνά, εκτός από διεφθαρμένοι, εκβιάσιμοι και εξαρτημένοι, είναι και τραγικά ανεπαρκείς! Ακριβέστερα, δεν έχουν αίσθηση και κατανόηση ούτε του τι συμβαίνει στη χώρα, πόσο μάλλον στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ούτε και των συνεπειών των πράξεών τους. Δεν διάβασαν το Μνημόνιο, δεν διάβασαν το σχέδιο Ανάν, δεν διάβασαν τι υπέγραψαν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο, δεν διαβάζουν τώρα τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ώστε να φωνασκούν, όπως τους έχουν πει να κάνουν, για την ΑΟΖ. Αν η μόρφωση της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι μάλλον πολύ περιορισμένη, συνήθως οι πολιτικοί μας δεν είναι κουτοί. Δεν διαβάζουν γιατί διαισθάνονται ότι, αν διαβάσουν, πρέπει να βρουν σπονδυλική στήλη για να πούνε όχι σε αυτά που διαβάζουν. Και το όχι τους έχει απαγορευθεί.
Πρόγραμμα σωτηρίας ή πρόγραμμα καταστροφής
Η Ελλάδα χρεωκόπησε τον Μάιο του 2010 γιατί δεν μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της. Δεν ήταν αναπόφευκτο να φτάσει σε αυτό το σημείο ή τουλάχιστο να φτάσει πρώτη από τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι κυβερνήσεις της, ιδίως η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν έκανε τίποτε για να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη, αντίθετα, έκανε τα πάντα για να τη διευκολύνει, ενεργώντας ως ασυνείδητος ή συνειδητός πράκτορας της «Διεθνούς του Χρήματος».
Αν δεν υπήρχε η ΕΕ και το ευρώ, μια χώρα (ή μια επιχείρηση) που φτάνει, καλώς ή κακώς, σε αυτή την κατάσταση, φωνάζει τους πιστωτές, εξηγεί την κατάσταση που βρίσκεται και ζητάει διευκολύνσεις, ώστε να μπορέσει να κάνει μια εσωτερική αναδιάρθρωση, να ξαναγίνει βιώσιμη και αξιόχρεη και να αποπληρώσει το χρέος της. Αν δεν τις αποσπάσει, κάνει στάση πληρωμών και κυττάει να εξυπηρετήσει κατά προτεραιότητα τις πιο βασικές κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές ανάγκες της, να διατηρήσει όρθιους λαό και κράτος.
Εμείς όχι μόνο δεν το κάναμε αυτό, αλλά καταφέραμε να μετατρέψουμε το πλεονέκτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη σε μειονέκτημα, εγκαθιστώντας ταυτόχρονα, με τη συνδρομή της συνωμοτικής δεινότητας των αγορών και της, ιστορικά επιβεβαιωμένης και ασυναγώνιστης βλακείας των ιθυνουσών τάξεων της Γερμανίας, ένα μηχανισμό ευρωπαϊκής κηδεμονίας (δια του ΔΝΤ) και καταστροφής.
Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ ισχυρίστηκαν αναληθώς ότι το χρέος που είχαμε μπορούσε να ξαναγίνει βιώσιμο χωρίς αναδιάρθρωση (κάτι που οι ίδιοι διέψευσαν συγκατατιθέμενοι στις αποφάσεις αναδιάρθρωσης του Ιουλίου 2011 και μετά του Οκτωβρίου 2011 που οδήγησαν στο PSI). Και μόνο αυτή η εσφαλμένη παραδοχή ήταν αρκετή για να πριονίσει την «αξιοπιστία» της χώρας στις αγορές και τη δυνατότητα εξωτερικής χρηματοδότησης. Αλλά, σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά, η ΝΔ μετά τον Οκτώβριο 2011, προσεχώρησαν σε ένα πρόγραμμα καταστροφής της ελληνικής οικονομίας.
Το «πρόγραμμα σωτηρίας», που αποκρυσταλλώθηκε στις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, διακρίνεται για την εσωτερική συνοχή και τη λεπτομερή δομή του, γι’ αυτό και συνιστά μνημείο άγνοιας και ασχετοσύνης η παρούσα συζήτηση περί ισοδυνάμων μέτρων, επιμήκυνσης κλπ. Αποβλέπει κατ’ αρχήν στο να επιλύσει κατά τον ευνοϊκότερο δυνατό τρόπο για το χρηματιστικό κεφάλαιο το πρόβλημα χρέους χρησιμεύοντας και ως παγκόσμιο παράδειγμα. Οι ‘Ελληνες πρέπει να πληρώσουν κανονικά όλο το χρέος, ή όσο πιο πολύ γίνεται, γεγονός που οδηγεί στην ετήσια εκταμίευση τέτοιων ποσών που καθιστούν μη βιώσιμη την ελληνική οικονομία, υποχρεώνοντας σε διαρκή μείωση των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των αμοιβών εργασίας, τεράστια αφαίρεση ζήτησης και επομένως ύφεση. Ταυτόχρονα, το χρέος «δέθηκε» νομικά, μετατρεπόμενο σε χρέη προς κράτη, ενυπόθηκο, υποχρεωτικά σε ευρώ, μέσω της υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο και διεθνή δικαστήρια, ενώ εγκαταστάθηκε ένας μηχανισμός σχεδόν αυτόματης μεταφοράς δημόσιας, αλλά και ιδιωτικής(μέσω δημευτικής φορολογίας) περιουσίας στους πιστωτές.
Η Ελλάδα μετατρέπεται ταχέως σε Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές της Ευρώπης. ‘Όχι μόνο υφίσταται δυσανάλογο κοινωνικό κόστος, αλλά και καταλήγει μια Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές με τεράστιο, μη βιώσιμο χρέος. Με άλλα λόγια είναι ένα πρόγραμμα που μακροχρονίως οδηγεί στην καταστροφή του ελληνικού κράτους, από το οποίο θα μείνει μόνο η ταμπέλλα, γεγονός που θα μετατρέψει το ελληνικό έθνος σε κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα, για να παραφράσουμε την ιστορική φόρμουλα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου για το σχέδιο Ανάν.
Η αποτυχία του προγράμματος, αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός του είναι η σωτηρία της Ελλάδας και όχι των τραπεζών που τη δάνεισαν, δεν είναι απλώς δεδομένη, τείνει να γίνει κοινός τόπος της παγκόσμιας οικονομολογίας και πολιτικής. Η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει όλα σχεδόν τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα, περιλαμβανομένων αυτών του 1929-33 και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί πάση θυσία, περιλαμβανομένων των συνεπειών της στάσης πληρωμών ή και του εξαναγκασμού σε εκδίωξη από το ευρώ. Είναι προτιμότερο να μη γίνουν αυτά τα πράγματα, είναι προτιμότερο να γίνει μια σκληρή και ειλικρινής συζήτηση με τους εταίρους μας, αν όμως επιμένουν δεν υπάρχει άλλη λύση. Κι αφού δεν υπάρχει άλλη λύση, χρειάζεται να την ετοιμάσουμε εμείς, πολύ συστηματικά και προσεκτικά. Μια τέτοια άλλωστε ετοιμασία, θα συνιστά και ισχυρό κίνητρο για τους εταίρους να διαπραγματευθούν σοβαρά την αλλαγή του προγράμματος. Αλλοιώς, πρέπει να κλείσουμε τα νοσοκομεία μας, να σπρώξουμε τον ελληνικό λαό στην πείνα, όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να πέφτουν από τα παράθυρα και τις ταράτσες, διακινδυνεύοντας μια εμφύλια σύρραξη.
Konstantakopoulos.blogspot.com
"Η Ελλάδα αύριο", 14.7.2012
Τετάρτη, 11 Ιουλίου 2012
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μια νέα, σοβαρότερη και πιο επικίνδυνη φάση της ελληνικής κρίσης εγκαινίασε το εκλογικό αποτέλεσμα που ανακοίνωσε η Singular Logic το βράδυ της 17ης Ιουνίου και ο σχηματισμός της τρίτης «μνημονιακής» κυβέρνησης, από τους κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη. Η λογική της κυβέρνησης μοιάζει να είναι η συνήθης και ελάχιστα ευρωπαϊκή «λογική» των «ευρωπαϊστικών» ελληνικών ελίτ: πάμε στον πολυχρονεμένο αφέντη, του κάνουμε μια βαθιά υπόκλιση και ελπίζουμε στο έλεός του. Είναι ακόμα, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, προ της συνόδου κορυφής, πρόωρο να αποφανθούμε οριστικά, αν κρίνουμε όμως από τις πρώτες δηλώσεις Σόιμπλε, στο απωθητικό θέαμα του έλληνα ραγιά που προσκυνάει τον σουλτάνο, έχει προστεθεί και η … κλωτσιά του σουλτάνου. Πόσο θα διατηρηθεί μια τέτοια κυβέρνηση;
Στους μήνες που έρχονται, είναι αυξημένος ο κίνδυνος να επιχειρηθεί, με άγνωστες συνέπειες, μια «βίαιη λύση» του ελληνικού, και δεν εννοούμε ότι κάποιος θα την προκαλέσει επί τη βάσει σχεδίου, εννοούμε ότι μπορεί να προκύψει αυτόματα, ως αποτέλεσμα της λαϊκής απελπισίας, σε συνδυασμό με την αδυναμία του κοινοβουλευτικού πλαισίου και της πολιτικής τάξης να δώσει λύσεις, αν τουλάχιστο δεν γίνουν κάποιες ουσιαστικές παραχωρήσεις στην Αθήνα. Είναι επίσης πιθανό να επιχειρηθεί η αποβολή, με κάποια μορφή, της Ελλάδας από το ευρώ ή και την ΕΕ. Επειδή είναι νομικά, θεσμικά, πολιτικά πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, αλλά και επειδή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να βρεθούν σπουδαίες δυνάμεις στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό που να κάνουν σημαία τους την έξοδο από την Ευρώπη, αυξάνεται και ο κίνδυνος «ανώμαλων» καταστάσεων που θα δικαιολογήσουν/επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Τέτοιες «ανώμαλες» καταστάσεις μπορούν να αφορούν την οικονομική και ανθρωπιστική κατάσταση της χώρας, φαινόμενα αναρχίας και καταστάσεων ανάγκης στο εσωτερικό, εξωτερική προβοκάτσια με την Τουρκία και προσπάθεια διοχέτευσης της κοινωνικής οργής αφενός εναντίον των μεταναστών, αφετέρου εναντίον του «εξωτερικού εχθρού».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των εξελίξεων
Οι «μνημονιακές» δυνάμεις, η τρόικα, οι κυρίαρχες διεθνείς δυνάμεις του Χρήματος και της Ευρώπης πέτυχαν αναμφισβήτητα μια σημαντική πολιτική νίκη με το εκλογικό αποτέλεσμα, μια νίκη όμως που μπορεί να αποδειχθεί Πύρρεια. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσουν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση και τον έλεγχό τους στη χώρα, εκτός αν αλλάξουν άρδην την πολιτική τους, κάτι που δεν φαίνεται πιθανό. Ο «μεγάλος ηττημένος» των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ταυτόχρονα και ο «μεγάλος νικητής» τους, όπως και αντίστροφα! Ανεδείχθη μέχρι τώρα στο κύριο υποψήφιο πολιτικό εργαλείο του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της χώρας του και είναι αυτός που, σε μεγάλο βαθμό, κρατάει στα χέρια του το «κλειδί» της ελληνικής κατάστασης. Αν μπορέσει να συνεχίσει επιτυχώς τη «μεταμόρφωσή» του, με ρυθμούς ακόμα ταχύτερους από αυτούς της προεκλογικής περιόδου, αν δεν φοβηθεί και κιοτέψει, μπορεί να γίνει κυβέρνηση, ίσως και σε διάστημα μηνών, ανάλογα με το πώς θα χειρισθεί και τις προκλήσεις που θα προκύψουν στο μεσοδιάστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, από τη μια μέρα στην άλλη, να αντιμετωπίσει επιτυχώς, τις τεράστιες και διαρκώς αυξανόμενες προκλήσεις που θέτει η εσωτερική κατάρρευση και μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια (όχι μόνο οικονομική) κρίση. Αναγκαστικά, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει «βήμα-βήμα» τα προβλήματα που του τίθενται και από την ικανότητά του να μην οδηγείται σε «τακτικές» λύσεις με καταστροφικές όμως στρατηγικές συνέπειες, θα εξαρτηθεί όχι μόνο το μέλλον του, αλλά και η επιβίωσή του η ίδια, σε μια κατάσταση οξυνόμενης εθνικής και διεθνούς κρίσης. Στις όλο και πιο δυνατές φουρτούνες πούρχονται, ο καπετάνιος θα πρέπει κυρίως να προσέχει τον άξονα του καραβιού, να επιδεικνύει ατσάλινη αποφασιστικότητα στα στρατηγικώς κύρια, μεγάλη φαντασία και ικανότητα ελιγμών στα υπόλοιπα, για να μην τουμπάρει το καράβι, να στηρίζεται στην όσο πιο καλή κατανόηση του ελληνικού και διεθνούς ιστορικού γίγνεσθαι, που είναι η βάση της «έλλογης αυτοπεποίθησης». Θα χρειαστεί επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πολύ πιο επεξεργασμένο και, κυρίως, αυθεντικά ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την Ελλάδα.
Κλεπτοκρατικός καπιταλισμός και μετανάστευση
Ο Κάρολος Μαρξ ήταν ένα από τα σπουδαιότερα επαναστατικά πνεύματα της ιστορίας. Αναλύοντας τον βιομηχανικό καπιταλισμό της Αγγλίας του Δέκατου ‘Ενατου Αιώνα, πρότεινε τη θεωρία της υπεραξίας που την έκανε κέντρο της οικονομικής του ανάλυσης. Ανακάλυψε τον μηχανισμό δηλαδή της «κλοπής» από τον καπιταλιστή τμήματος της παραγόμενης από τον εργάτη αξίας. Αυτή η θεωρία υπήρξε το θεμέλιο για το κλασικό πολιτικό πρόγραμμα του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος.
Τώρα, δεν είναι επαναστάτης και αριστερός, είναι συντηρητικός και συμβιβασμένος αυτός που μεταφέρει μηχανικά τα συνθήματα των εργατών του Μάντσεστερ στην Ελλάδα της διαπλοκής, της διαφθοράς και της κλεπτοκρατίας, του μέσου και του ρουσφετιού, για να παριστάνει τον «αριστερό», χωρίς να αγωνίζεται έμπρακτα κατά του «υπαρκτού ελληνικού καπιταλισμού». ‘Οσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε στις σελίδες του Κεφαλαίου καμιά αναφορά στον οφθαλμίατρο που μου πήρε 120 ευρώ χωρίς να μου δώσει απόδειξη, στον έφορα που καθορίζει αυτός, κι όχι το κοινοβούλιο με τον προϋπολογισμό την οικονομική πολιτική της χώρας. Είναι εύκολο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα να μιλάς αφηρημένα για «ταξικές διαφορές», παραδόξως όμως φαίνεται πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς την κολοσσιαία ταξική διαφορά που μπορεί να προκύπτει από την έγκαιρη πρόσβαση ενός καρδιοπαθούς στην περίθαλψη, κυριολεκτικά διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, πολύ περισσότερο να την εξηγήσει. Δεν είναι αριστερός αλλά βαθύτατα συντηρητικός αυτός που δεν θέλει να θίξει τους ιδιοκτήτες ΙΧ ή τα ποδοσφαιρικά σωματεία, αλλά αντίθετα προσφέρει και μια «αριστερή» εσάνς στις αντικοινωνικές συμπεριφορές μιας χώρας ενός έξαλλου ατομικισμού, που είναι το κοινωνικό ισοδύναμο του άναρχου, «εγωϊστικού» πολλαπλασιασμού των κυττάρων, που ονομάζει καρκίνο η ιατρική. ‘Όπως ένας «αναρχικός» φίλος που δεν έβαζε ένσημα στο προσωπικό, λέγοντας ότι είναι κατά του κράτους! Ο ελληνικός «κλεπτοκρατικός καπιταλισμός» κατέρρευσε και τίποτα δεν μπορεί να τον αναστήσει. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα ανόρθωσης που να στρέψει τους ‘Ελληνες στην παραγωγή, αρχίζοντας από την πρωτογενή, στη συλλογικότητα, αρχίζοντας από τη διανομή των προϊόντων και των μετασχηματισμό των ατύπων δικτύων σε παραγωγικούς και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς και φτάνοντας σε ένα πατριωτικό κίνημα σωτηρίας της χώρας μας και ανόρθωσης και γνήσιου εκδημοκρατισμού του κράτους μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται επίσης και μια πολιτική για το μεταναστευτικό, γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει να μην αναγνωρίζει το πρόβλημα. ‘Όταν είναι ειλικρινής, είναι άξια συγχαρητηρίων η ηθική προσέγγιση του ζητήματος, γιατί αλλοιώς κινδυνεύει και η Αριστερά και η Ελλάδα να χάσουν την ψυχή τους και τη χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει το καταφύγιο των κατατρεγμένων όλου του πλανήτη. Μια Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή στο 60% δεν θα ωφελήσει ούτε και τους ξένους της.
Η αριστερά από τη διάσπαση του 1968 στις εκλογές του 2012 (και το παράδειγμα των Ναζί)
Ειρήσθω εν παρόδω, μιας και μιλήσαμε για «εκτροπές», η ιστορική λειτουργία του ναζισμού ήταν να στρέψει με «εθνικά» και «σοσιαλιστικά» κατά τα άλλα συνθήματα, τα καταστρεφόμενα μεσαία στρώματα της Γερμανίας κατά των εργατών, τους εργάτες εναντίον των ανέργων και των λούμπεν και τελικά τη Γερμανία εναντίον της Ρωσίας. Αυτό έγινε για να μη γίνει το ανάποδο: να ενωθούν οι άνεργοι με τους εργάτες και οι εργάτες με τους μεσαίους και να στραφούν εναντίον των Γερμανών καπιταλιστών και των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που επέβαλαν στη Γερμανία τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (το γερμανικό Μνημόνιο της εποχής), επαναλαμβάνοντας και στη Γερμανία το παράδειγμα των Ρώσων εργατών και αγροτών του 1917. Ανήμπορη να αντιμετωπίσει την κρίση και φοβούμενη τον κομμουνιστικό κίνδυνο, η άρχουσα τάξη της Γερμανίας, και όχι μόνο, στήριξε το εγχείρημα του Χίτλερ, που εξαπάτησε επιτυχώς τον γερμανικό λαό, καταφέρνοντας να υποσκελίσει τους κομμουνιστές, καθιστάμενος δήθεν κύρια «αντικαπιταλιστική, εθνική δύναμη» και πήγε τα πράγματα εκεί που τα πήγε, αφού πρώτα έσφαξε όσους πήραν στα σοβαρά τα λεγόμενά του (τα Ες Α, του Ρεμ, το πλέον ακραιφνώς αντικαπιταλιστικό τμήμα των Ναζί).
Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία ακολούθησε την εποχή εκείνη το ισοδύναμο, τηρουμένων των αναλογιών, της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ και το γερμανικό ΚΚ το ισοδύναμο της τωρινής πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξασφαλίζοντας την άνετη, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, επικράτηση των χιτλερικών. ‘Όπως στην Ελλάδα, δεν θα είχαμε τώρα μνημονιακή κυβέρνηση, αν ο κ. Κουβέλης δεν διασπούσε το κόμμα του επικαλούμενος λόγους που ίσχυαν είκοσι χρόνια, χωρίς να προκαλούν διάσπαση ή αν ο Περισσός συνεργούσε σε ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο. Και τα δύο δεν πρόκειται να τα συγχωρήσει η ιστορία, σηματοδοτούν πιθανώς το τέλος των δύο ακραίων εκφράσεων των τάσεων που ανέδειξε η διάσπαση του 1968. Της ακραίας σταλινο-ζαχαριαδικής πτέρυγας, που θεωρούσε ότι επαναστάτης σημαίνει τυφλό όργανο της Μόσχας και που έπαυσε εδώ και καιρό, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, να έχει λόγο ύπαρξης. Και της εξίσου ακραίας «ευρωκομμουνιστικής» τάσης, που θεώρησε ότι, δεδομένης της ήττας, πρέπει η αριστερά να μεταβληθεί σε «σοφό, κοινωνικά προσανατολισμένο σύμβουλο» της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης, του εν γένει κατεστημένου. Ορισμένοι υπήρξαν πρωτοπόροι, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, που, από ηγέτης της Β’ Πανελλαδικής δεν κατέληξε απλώς στη ΝΔ, υπήρξε και ο βασικός συντελεστής της μνημονιακής «κωλοτούμπας» του Σαμαρά.
Και τα δύο ρεύματα, το τυφλά σοβιετόφιλο και το ακραία ευρωκομμουνιστικό αντανακλούν μια βαθιά έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, ισχυρή στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο, όσο και το επαναστατικό στοιχείο και παντοδύναμη στο επίπεδο της ελληνικής ελίτ. Υπό την πίεση της ιστορίας και της λαϊκής βάσης του, απείρως «υγιέστερης» των στελεχών του, χάρη και στον ηγέτη του, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε μια αντίστροφη πορεία με τη στροφή Τσίπρα προς τον πατριωτισμό και την έντιμη προσπάθειά του να γίνει συγκεκριμένη αντιπολίτευση στα μνημόνια. Ακολούθησε δηλαδή μια αντίστροφη πορεία αυτοκαθορισμού, στήριξης στο λαό, έκφρασης των αναγκών του έθνους, που μετέβαλε συντριπτικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ τον συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της κεντροαριστεράς και της χώρας γενικά. Στην ανεπαρκή ακόμα, αλλά επιτυχή έως τώρα μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαλε ασφαλώς αποφασιστικά η εμφάνιση ενός νέου, δυναμικού ανθρώπου, εκφραστή μιας νέας γενηάς μορφωμένων Ελλήνων, που θέλει να κάνει τη δική της «επανάσταση» εναντίον των γονιών της, δεν κουβαλάει και δεν νοιώθει υπεύθυνη για τις αμαρτίες τους, δεν κατατρύχεται από το «σύνδρομο της ήττας», που σφράγισε τη συντριπτική πλειοψηφία της κομμουνιστογενούς αριστεράς μετά τον Εμφύλιο.
Η πύρρεια νίκη του Μνημονίου
Η σημαντική εκλογική και πολιτική νίκη του «Μνημονίου» στις εκλογές της 17.6 μπορεί να αποδειχθεί Πύρρεια γιατί στηρίχτηκε σε υποθέσεις-υποσχέσεις που, ενώ αφορούν ζωτικά συμφέροντα των πολιτών και της χώρας, είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν:
- ότι μπορεί να υπάρξει Μνημόνιο χωρίς τα αποτελέσματά του
- ότι μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση χωρίς να γίνει ρήξη και χωρίς επομένως να διακινδυνεύσει τίποτα η Ελλάδα. ‘Άλλο όμως διαπραγμάτευση και άλλο παρακάλια. Μακάρι να πάρουν κάτι αξιόλογο με τα παρακάλια, συνήθως όμως δεν συμβαίνει αυτό
- ότι μπορεί να σωθεί η χώρα χωρίς να ανατραπεί το σύστημα «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», που δεν αφορά μόνο τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και το ανώτερο στρώμα του κρατικού και πολιτικού προσωπικού, αλλά έχει διαχύσει την κουλτούρα του σε όλη την κοινωνία, συνιστά τμήμα του «κοινωνικού συμβολαίου» της μεταπολίτευσης, αν όχι όλης της νεώτερης Ελλάδας με περιορισμένες εξαιρέσεις κατά τη διάρκεια επαναστατικών ή ριζοσπαστικών περιόδων
Αυτές οι υποθέσεις-υποσχέσεις είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και επομένως η νέα κυβέρνηση ξεκινάει το έργο της με σοβαρές αντιφάσεις στο «σχέδιό» της, που κινδυνεύουν να την οδηγήσουν πολύ σύντομα σε κατάρρευση. Επιπλέον, παραλαμβάνει μια χώρα σε επιταχυνόμενη κατάρρευση σε όλους τους τομείς.
Τα πρόσωπα αντανακλούν αυτές τις πραγματικότητες. Μετά από όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και τις απίθανες καταστροφές που συσσώρευσε στη χώρα το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και μόνο το άκουσμα των ονομάτων των Υπουργών που αναλαμβάνουν πάλι να μας «σώσουν», μόνο σφίξιμο μπορεί να προκαλέσει στο στήθος οποιουδήποτε ‘Ελληνα πονάει την πατρίδα του. Τι διάολο πρέπει να συμβεί για να αναδειχθούν άνθρωποι και δυνάμεις που θα μπορέσουν να δώσουν μια διέξοδο στη χώρα; Θα υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες να δοθεί τέτοια διέξοδος, όταν τυχόν εμφανισθούν δυνάμεις αρκετά έτοιμες για αυτό το ηράκλειο καθήκον ή θα πρέπει να προηγηθεί μια καταστροφή; Τι θα απομείνει από μια καταστροφή για να στηρίξει μια ενδεχόμενη ανόρθωση;
‘Οσοι ενδιαφέρονται για την «ιατροφιλοσοφία», επιχειρούν δηλαδή να αντιληφθούν την «υγεία» και την «ασθένεια» όχι ως τυχαίες καταστάσεις, των οποίων οφείλουμε να καταστέλλουμε τα συμπτώματα, αλλά ως ενδείξεις της βαθύτερης, δυναμικής ισορροπίας ανάμεσα στο άτομο και το περιβάλλον του, αντανακλάσεις και αποτέλεσμα του σημείου που βρίσκεται στη ζωή και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει, θα προβληματισθούν ασφαλώς για το τι ακριβώς συνέβη και ένας άνθρωπος που μόλις πραγματοποίησε το όνειρο της ζωής του, εκλεγόμενος Πρωθυπουργός, αναγκάζεται από το σώμα του να εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο. Μήπως το σώμα «γνωρίζει» μια πληροφορία που η συνείδηση του κ. Σαμαρά δεν έχει τι να το κάνει; Τέλος πάντων, ας είναι καλά ο άνθρωπος. Δεν μας είναι εξάλλου απαραίτητα τολμηρά ερμηνευτικά σχήματα, ή ο Ιπποκράτης και ο Φρόιντ, για να αντιληφθούμε το δραματικό σημείο στο οποίο βρίσκονται και ο ελληνικός λαός και η ελληνική κυβέρνηση την επαύριο των εκλογών.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά επίσης τον φόβο του ελληνικού λαού να εμπιστευθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, που ανεδείχθη, ήδη από τις εκλογές της 6ης Μαίου ως το κύριο, αν και όχι το μόνο, «αντιμνημονιακό» πολιτικό εργαλείο του. Το «αντιμνημονιακό» ρεύμα προτίμησε τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει την πλέον έλλογη, πλέον προοδευτική και δημοκρατική τάση που ανεδείχθη ως αντίπαλος του Μνημονίου, και γιατί οι «πολιτικο-ιδεολογικές» ορίζουσες της ελληνικής κοινωνίας είναι βασικά κεντροαριστερές. Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ενώ μετατοπίζεται στην κατεύθυνση να καταλάβει τον χώρο που παραδοσιακά εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ, ιδιόμορφο «ελληνικό ισοδύναμο» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με έντονα αρχικά στοιχεία και «αριστερού εθνικισμού» που αντανακλούν την ειδική θέση της Ελλάδας, εξαφανίζονται ταυτόχρονα οι βάσεις για να παίξει οποιονδήποτε σπουδαίο αναδιανεμητικό ρόλο, αλλά και εξασθενούν οι προϋποθέσεις αξιοπρεπούς ύπαρξης του ελληνικού έθνους κράτους. Για να το πούμε με ανακριβείς αλλά πιο συνήθεις όρους, πρέπει ταυτόχρονα να κινηθεί και «προς τα δεξιά» και «προς τα αριστερά». Από τον τρόπο που θα τα συνδυάσει αυτά θα εξαρτηθεί η ευστάθεια και η τελική επιτυχία του όλου εγχειρήματος.
konstantakopoulos.blogspot.com
Hellenic Νexus, Ιούλιος 2012
Μια νέα, σοβαρότερη και πιο επικίνδυνη φάση της ελληνικής κρίσης εγκαινίασε το εκλογικό αποτέλεσμα που ανακοίνωσε η Singular Logic το βράδυ της 17ης Ιουνίου και ο σχηματισμός της τρίτης «μνημονιακής» κυβέρνησης, από τους κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη. Η λογική της κυβέρνησης μοιάζει να είναι η συνήθης και ελάχιστα ευρωπαϊκή «λογική» των «ευρωπαϊστικών» ελληνικών ελίτ: πάμε στον πολυχρονεμένο αφέντη, του κάνουμε μια βαθιά υπόκλιση και ελπίζουμε στο έλεός του. Είναι ακόμα, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, προ της συνόδου κορυφής, πρόωρο να αποφανθούμε οριστικά, αν κρίνουμε όμως από τις πρώτες δηλώσεις Σόιμπλε, στο απωθητικό θέαμα του έλληνα ραγιά που προσκυνάει τον σουλτάνο, έχει προστεθεί και η … κλωτσιά του σουλτάνου. Πόσο θα διατηρηθεί μια τέτοια κυβέρνηση;
Στους μήνες που έρχονται, είναι αυξημένος ο κίνδυνος να επιχειρηθεί, με άγνωστες συνέπειες, μια «βίαιη λύση» του ελληνικού, και δεν εννοούμε ότι κάποιος θα την προκαλέσει επί τη βάσει σχεδίου, εννοούμε ότι μπορεί να προκύψει αυτόματα, ως αποτέλεσμα της λαϊκής απελπισίας, σε συνδυασμό με την αδυναμία του κοινοβουλευτικού πλαισίου και της πολιτικής τάξης να δώσει λύσεις, αν τουλάχιστο δεν γίνουν κάποιες ουσιαστικές παραχωρήσεις στην Αθήνα. Είναι επίσης πιθανό να επιχειρηθεί η αποβολή, με κάποια μορφή, της Ελλάδας από το ευρώ ή και την ΕΕ. Επειδή είναι νομικά, θεσμικά, πολιτικά πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, αλλά και επειδή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να βρεθούν σπουδαίες δυνάμεις στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό που να κάνουν σημαία τους την έξοδο από την Ευρώπη, αυξάνεται και ο κίνδυνος «ανώμαλων» καταστάσεων που θα δικαιολογήσουν/επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Τέτοιες «ανώμαλες» καταστάσεις μπορούν να αφορούν την οικονομική και ανθρωπιστική κατάσταση της χώρας, φαινόμενα αναρχίας και καταστάσεων ανάγκης στο εσωτερικό, εξωτερική προβοκάτσια με την Τουρκία και προσπάθεια διοχέτευσης της κοινωνικής οργής αφενός εναντίον των μεταναστών, αφετέρου εναντίον του «εξωτερικού εχθρού».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των εξελίξεων
Οι «μνημονιακές» δυνάμεις, η τρόικα, οι κυρίαρχες διεθνείς δυνάμεις του Χρήματος και της Ευρώπης πέτυχαν αναμφισβήτητα μια σημαντική πολιτική νίκη με το εκλογικό αποτέλεσμα, μια νίκη όμως που μπορεί να αποδειχθεί Πύρρεια. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσουν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση και τον έλεγχό τους στη χώρα, εκτός αν αλλάξουν άρδην την πολιτική τους, κάτι που δεν φαίνεται πιθανό. Ο «μεγάλος ηττημένος» των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ταυτόχρονα και ο «μεγάλος νικητής» τους, όπως και αντίστροφα! Ανεδείχθη μέχρι τώρα στο κύριο υποψήφιο πολιτικό εργαλείο του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της χώρας του και είναι αυτός που, σε μεγάλο βαθμό, κρατάει στα χέρια του το «κλειδί» της ελληνικής κατάστασης. Αν μπορέσει να συνεχίσει επιτυχώς τη «μεταμόρφωσή» του, με ρυθμούς ακόμα ταχύτερους από αυτούς της προεκλογικής περιόδου, αν δεν φοβηθεί και κιοτέψει, μπορεί να γίνει κυβέρνηση, ίσως και σε διάστημα μηνών, ανάλογα με το πώς θα χειρισθεί και τις προκλήσεις που θα προκύψουν στο μεσοδιάστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, από τη μια μέρα στην άλλη, να αντιμετωπίσει επιτυχώς, τις τεράστιες και διαρκώς αυξανόμενες προκλήσεις που θέτει η εσωτερική κατάρρευση και μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια (όχι μόνο οικονομική) κρίση. Αναγκαστικά, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει «βήμα-βήμα» τα προβλήματα που του τίθενται και από την ικανότητά του να μην οδηγείται σε «τακτικές» λύσεις με καταστροφικές όμως στρατηγικές συνέπειες, θα εξαρτηθεί όχι μόνο το μέλλον του, αλλά και η επιβίωσή του η ίδια, σε μια κατάσταση οξυνόμενης εθνικής και διεθνούς κρίσης. Στις όλο και πιο δυνατές φουρτούνες πούρχονται, ο καπετάνιος θα πρέπει κυρίως να προσέχει τον άξονα του καραβιού, να επιδεικνύει ατσάλινη αποφασιστικότητα στα στρατηγικώς κύρια, μεγάλη φαντασία και ικανότητα ελιγμών στα υπόλοιπα, για να μην τουμπάρει το καράβι, να στηρίζεται στην όσο πιο καλή κατανόηση του ελληνικού και διεθνούς ιστορικού γίγνεσθαι, που είναι η βάση της «έλλογης αυτοπεποίθησης». Θα χρειαστεί επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πολύ πιο επεξεργασμένο και, κυρίως, αυθεντικά ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την Ελλάδα.
Κλεπτοκρατικός καπιταλισμός και μετανάστευση
Ο Κάρολος Μαρξ ήταν ένα από τα σπουδαιότερα επαναστατικά πνεύματα της ιστορίας. Αναλύοντας τον βιομηχανικό καπιταλισμό της Αγγλίας του Δέκατου ‘Ενατου Αιώνα, πρότεινε τη θεωρία της υπεραξίας που την έκανε κέντρο της οικονομικής του ανάλυσης. Ανακάλυψε τον μηχανισμό δηλαδή της «κλοπής» από τον καπιταλιστή τμήματος της παραγόμενης από τον εργάτη αξίας. Αυτή η θεωρία υπήρξε το θεμέλιο για το κλασικό πολιτικό πρόγραμμα του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος.
Τώρα, δεν είναι επαναστάτης και αριστερός, είναι συντηρητικός και συμβιβασμένος αυτός που μεταφέρει μηχανικά τα συνθήματα των εργατών του Μάντσεστερ στην Ελλάδα της διαπλοκής, της διαφθοράς και της κλεπτοκρατίας, του μέσου και του ρουσφετιού, για να παριστάνει τον «αριστερό», χωρίς να αγωνίζεται έμπρακτα κατά του «υπαρκτού ελληνικού καπιταλισμού». ‘Οσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε στις σελίδες του Κεφαλαίου καμιά αναφορά στον οφθαλμίατρο που μου πήρε 120 ευρώ χωρίς να μου δώσει απόδειξη, στον έφορα που καθορίζει αυτός, κι όχι το κοινοβούλιο με τον προϋπολογισμό την οικονομική πολιτική της χώρας. Είναι εύκολο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα να μιλάς αφηρημένα για «ταξικές διαφορές», παραδόξως όμως φαίνεται πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς την κολοσσιαία ταξική διαφορά που μπορεί να προκύπτει από την έγκαιρη πρόσβαση ενός καρδιοπαθούς στην περίθαλψη, κυριολεκτικά διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, πολύ περισσότερο να την εξηγήσει. Δεν είναι αριστερός αλλά βαθύτατα συντηρητικός αυτός που δεν θέλει να θίξει τους ιδιοκτήτες ΙΧ ή τα ποδοσφαιρικά σωματεία, αλλά αντίθετα προσφέρει και μια «αριστερή» εσάνς στις αντικοινωνικές συμπεριφορές μιας χώρας ενός έξαλλου ατομικισμού, που είναι το κοινωνικό ισοδύναμο του άναρχου, «εγωϊστικού» πολλαπλασιασμού των κυττάρων, που ονομάζει καρκίνο η ιατρική. ‘Όπως ένας «αναρχικός» φίλος που δεν έβαζε ένσημα στο προσωπικό, λέγοντας ότι είναι κατά του κράτους! Ο ελληνικός «κλεπτοκρατικός καπιταλισμός» κατέρρευσε και τίποτα δεν μπορεί να τον αναστήσει. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα ανόρθωσης που να στρέψει τους ‘Ελληνες στην παραγωγή, αρχίζοντας από την πρωτογενή, στη συλλογικότητα, αρχίζοντας από τη διανομή των προϊόντων και των μετασχηματισμό των ατύπων δικτύων σε παραγωγικούς και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς και φτάνοντας σε ένα πατριωτικό κίνημα σωτηρίας της χώρας μας και ανόρθωσης και γνήσιου εκδημοκρατισμού του κράτους μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται επίσης και μια πολιτική για το μεταναστευτικό, γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει να μην αναγνωρίζει το πρόβλημα. ‘Όταν είναι ειλικρινής, είναι άξια συγχαρητηρίων η ηθική προσέγγιση του ζητήματος, γιατί αλλοιώς κινδυνεύει και η Αριστερά και η Ελλάδα να χάσουν την ψυχή τους και τη χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει το καταφύγιο των κατατρεγμένων όλου του πλανήτη. Μια Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή στο 60% δεν θα ωφελήσει ούτε και τους ξένους της.
Η αριστερά από τη διάσπαση του 1968 στις εκλογές του 2012 (και το παράδειγμα των Ναζί)
Ειρήσθω εν παρόδω, μιας και μιλήσαμε για «εκτροπές», η ιστορική λειτουργία του ναζισμού ήταν να στρέψει με «εθνικά» και «σοσιαλιστικά» κατά τα άλλα συνθήματα, τα καταστρεφόμενα μεσαία στρώματα της Γερμανίας κατά των εργατών, τους εργάτες εναντίον των ανέργων και των λούμπεν και τελικά τη Γερμανία εναντίον της Ρωσίας. Αυτό έγινε για να μη γίνει το ανάποδο: να ενωθούν οι άνεργοι με τους εργάτες και οι εργάτες με τους μεσαίους και να στραφούν εναντίον των Γερμανών καπιταλιστών και των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που επέβαλαν στη Γερμανία τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (το γερμανικό Μνημόνιο της εποχής), επαναλαμβάνοντας και στη Γερμανία το παράδειγμα των Ρώσων εργατών και αγροτών του 1917. Ανήμπορη να αντιμετωπίσει την κρίση και φοβούμενη τον κομμουνιστικό κίνδυνο, η άρχουσα τάξη της Γερμανίας, και όχι μόνο, στήριξε το εγχείρημα του Χίτλερ, που εξαπάτησε επιτυχώς τον γερμανικό λαό, καταφέρνοντας να υποσκελίσει τους κομμουνιστές, καθιστάμενος δήθεν κύρια «αντικαπιταλιστική, εθνική δύναμη» και πήγε τα πράγματα εκεί που τα πήγε, αφού πρώτα έσφαξε όσους πήραν στα σοβαρά τα λεγόμενά του (τα Ες Α, του Ρεμ, το πλέον ακραιφνώς αντικαπιταλιστικό τμήμα των Ναζί).
Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία ακολούθησε την εποχή εκείνη το ισοδύναμο, τηρουμένων των αναλογιών, της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ και το γερμανικό ΚΚ το ισοδύναμο της τωρινής πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξασφαλίζοντας την άνετη, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, επικράτηση των χιτλερικών. ‘Όπως στην Ελλάδα, δεν θα είχαμε τώρα μνημονιακή κυβέρνηση, αν ο κ. Κουβέλης δεν διασπούσε το κόμμα του επικαλούμενος λόγους που ίσχυαν είκοσι χρόνια, χωρίς να προκαλούν διάσπαση ή αν ο Περισσός συνεργούσε σε ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο. Και τα δύο δεν πρόκειται να τα συγχωρήσει η ιστορία, σηματοδοτούν πιθανώς το τέλος των δύο ακραίων εκφράσεων των τάσεων που ανέδειξε η διάσπαση του 1968. Της ακραίας σταλινο-ζαχαριαδικής πτέρυγας, που θεωρούσε ότι επαναστάτης σημαίνει τυφλό όργανο της Μόσχας και που έπαυσε εδώ και καιρό, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, να έχει λόγο ύπαρξης. Και της εξίσου ακραίας «ευρωκομμουνιστικής» τάσης, που θεώρησε ότι, δεδομένης της ήττας, πρέπει η αριστερά να μεταβληθεί σε «σοφό, κοινωνικά προσανατολισμένο σύμβουλο» της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης, του εν γένει κατεστημένου. Ορισμένοι υπήρξαν πρωτοπόροι, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, που, από ηγέτης της Β’ Πανελλαδικής δεν κατέληξε απλώς στη ΝΔ, υπήρξε και ο βασικός συντελεστής της μνημονιακής «κωλοτούμπας» του Σαμαρά.
Και τα δύο ρεύματα, το τυφλά σοβιετόφιλο και το ακραία ευρωκομμουνιστικό αντανακλούν μια βαθιά έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, ισχυρή στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο, όσο και το επαναστατικό στοιχείο και παντοδύναμη στο επίπεδο της ελληνικής ελίτ. Υπό την πίεση της ιστορίας και της λαϊκής βάσης του, απείρως «υγιέστερης» των στελεχών του, χάρη και στον ηγέτη του, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε μια αντίστροφη πορεία με τη στροφή Τσίπρα προς τον πατριωτισμό και την έντιμη προσπάθειά του να γίνει συγκεκριμένη αντιπολίτευση στα μνημόνια. Ακολούθησε δηλαδή μια αντίστροφη πορεία αυτοκαθορισμού, στήριξης στο λαό, έκφρασης των αναγκών του έθνους, που μετέβαλε συντριπτικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ τον συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της κεντροαριστεράς και της χώρας γενικά. Στην ανεπαρκή ακόμα, αλλά επιτυχή έως τώρα μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαλε ασφαλώς αποφασιστικά η εμφάνιση ενός νέου, δυναμικού ανθρώπου, εκφραστή μιας νέας γενηάς μορφωμένων Ελλήνων, που θέλει να κάνει τη δική της «επανάσταση» εναντίον των γονιών της, δεν κουβαλάει και δεν νοιώθει υπεύθυνη για τις αμαρτίες τους, δεν κατατρύχεται από το «σύνδρομο της ήττας», που σφράγισε τη συντριπτική πλειοψηφία της κομμουνιστογενούς αριστεράς μετά τον Εμφύλιο.
Η πύρρεια νίκη του Μνημονίου
Η σημαντική εκλογική και πολιτική νίκη του «Μνημονίου» στις εκλογές της 17.6 μπορεί να αποδειχθεί Πύρρεια γιατί στηρίχτηκε σε υποθέσεις-υποσχέσεις που, ενώ αφορούν ζωτικά συμφέροντα των πολιτών και της χώρας, είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν:
- ότι μπορεί να υπάρξει Μνημόνιο χωρίς τα αποτελέσματά του
- ότι μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση χωρίς να γίνει ρήξη και χωρίς επομένως να διακινδυνεύσει τίποτα η Ελλάδα. ‘Άλλο όμως διαπραγμάτευση και άλλο παρακάλια. Μακάρι να πάρουν κάτι αξιόλογο με τα παρακάλια, συνήθως όμως δεν συμβαίνει αυτό
- ότι μπορεί να σωθεί η χώρα χωρίς να ανατραπεί το σύστημα «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», που δεν αφορά μόνο τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και το ανώτερο στρώμα του κρατικού και πολιτικού προσωπικού, αλλά έχει διαχύσει την κουλτούρα του σε όλη την κοινωνία, συνιστά τμήμα του «κοινωνικού συμβολαίου» της μεταπολίτευσης, αν όχι όλης της νεώτερης Ελλάδας με περιορισμένες εξαιρέσεις κατά τη διάρκεια επαναστατικών ή ριζοσπαστικών περιόδων
Αυτές οι υποθέσεις-υποσχέσεις είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και επομένως η νέα κυβέρνηση ξεκινάει το έργο της με σοβαρές αντιφάσεις στο «σχέδιό» της, που κινδυνεύουν να την οδηγήσουν πολύ σύντομα σε κατάρρευση. Επιπλέον, παραλαμβάνει μια χώρα σε επιταχυνόμενη κατάρρευση σε όλους τους τομείς.
Τα πρόσωπα αντανακλούν αυτές τις πραγματικότητες. Μετά από όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και τις απίθανες καταστροφές που συσσώρευσε στη χώρα το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και μόνο το άκουσμα των ονομάτων των Υπουργών που αναλαμβάνουν πάλι να μας «σώσουν», μόνο σφίξιμο μπορεί να προκαλέσει στο στήθος οποιουδήποτε ‘Ελληνα πονάει την πατρίδα του. Τι διάολο πρέπει να συμβεί για να αναδειχθούν άνθρωποι και δυνάμεις που θα μπορέσουν να δώσουν μια διέξοδο στη χώρα; Θα υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες να δοθεί τέτοια διέξοδος, όταν τυχόν εμφανισθούν δυνάμεις αρκετά έτοιμες για αυτό το ηράκλειο καθήκον ή θα πρέπει να προηγηθεί μια καταστροφή; Τι θα απομείνει από μια καταστροφή για να στηρίξει μια ενδεχόμενη ανόρθωση;
‘Οσοι ενδιαφέρονται για την «ιατροφιλοσοφία», επιχειρούν δηλαδή να αντιληφθούν την «υγεία» και την «ασθένεια» όχι ως τυχαίες καταστάσεις, των οποίων οφείλουμε να καταστέλλουμε τα συμπτώματα, αλλά ως ενδείξεις της βαθύτερης, δυναμικής ισορροπίας ανάμεσα στο άτομο και το περιβάλλον του, αντανακλάσεις και αποτέλεσμα του σημείου που βρίσκεται στη ζωή και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει, θα προβληματισθούν ασφαλώς για το τι ακριβώς συνέβη και ένας άνθρωπος που μόλις πραγματοποίησε το όνειρο της ζωής του, εκλεγόμενος Πρωθυπουργός, αναγκάζεται από το σώμα του να εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο. Μήπως το σώμα «γνωρίζει» μια πληροφορία που η συνείδηση του κ. Σαμαρά δεν έχει τι να το κάνει; Τέλος πάντων, ας είναι καλά ο άνθρωπος. Δεν μας είναι εξάλλου απαραίτητα τολμηρά ερμηνευτικά σχήματα, ή ο Ιπποκράτης και ο Φρόιντ, για να αντιληφθούμε το δραματικό σημείο στο οποίο βρίσκονται και ο ελληνικός λαός και η ελληνική κυβέρνηση την επαύριο των εκλογών.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά επίσης τον φόβο του ελληνικού λαού να εμπιστευθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, που ανεδείχθη, ήδη από τις εκλογές της 6ης Μαίου ως το κύριο, αν και όχι το μόνο, «αντιμνημονιακό» πολιτικό εργαλείο του. Το «αντιμνημονιακό» ρεύμα προτίμησε τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει την πλέον έλλογη, πλέον προοδευτική και δημοκρατική τάση που ανεδείχθη ως αντίπαλος του Μνημονίου, και γιατί οι «πολιτικο-ιδεολογικές» ορίζουσες της ελληνικής κοινωνίας είναι βασικά κεντροαριστερές. Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ενώ μετατοπίζεται στην κατεύθυνση να καταλάβει τον χώρο που παραδοσιακά εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ, ιδιόμορφο «ελληνικό ισοδύναμο» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με έντονα αρχικά στοιχεία και «αριστερού εθνικισμού» που αντανακλούν την ειδική θέση της Ελλάδας, εξαφανίζονται ταυτόχρονα οι βάσεις για να παίξει οποιονδήποτε σπουδαίο αναδιανεμητικό ρόλο, αλλά και εξασθενούν οι προϋποθέσεις αξιοπρεπούς ύπαρξης του ελληνικού έθνους κράτους. Για να το πούμε με ανακριβείς αλλά πιο συνήθεις όρους, πρέπει ταυτόχρονα να κινηθεί και «προς τα δεξιά» και «προς τα αριστερά». Από τον τρόπο που θα τα συνδυάσει αυτά θα εξαρτηθεί η ευστάθεια και η τελική επιτυχία του όλου εγχειρήματος.
konstantakopoulos.blogspot.com
Hellenic Νexus, Ιούλιος 2012
ΟΙ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
H "Διεθνής του Χρήματος" και η προδιαγεγραμμένη (;) κατάρρευση της Ελλάδας
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πολύ άσχημα ξεκίνησε τον βίο της η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. ‘Ηδη, με την επιστολή του Πρωθυπουργού προς την ΕΕ, το ίδιο το θύμα των Δανειακών, των Μνημονίων και του PSI, η Ελλάδα δηλαδή, απαλλάσσει ουσιαστικά τα αντισυμβαλλόμενα μέρη πάσης ευθύνης για τις καταστροφικές συνέπειες αυτών των συμφωνιών, συνέπειες που έχουν αναγνωρίσει όχι μόνο οι συντριπτικά περισσότεροι οικονομολόγοι του πλανήτη, αλλά και αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες! Αυτοπυροβολείται δηλαδή, γιατί ξεκινάει την «επαναδιαπραγμάτευση» ακυρώνοντας το βασικότερο επιχείρημα που μπορεί να χρησιμοποιήσει και επιτρέποντας σε όλο τον κόσμο να μας αποδίδει την ευθύνη όσων συμβαίνουν στη χώρα μας και να τα χρησιμοποιεί για να οργανώσει την αποβολή μας από το ευρώ. Tαυτόχρονα, η Ελλάδα δεσμεύεται στην τήρηση των επιδιώξεών των συμφωνιών αυτών και στην «ιδιοκτησία» (δηλαδή την αποκλειστική ευθύνη) του προγράμματος. Επειδή αυτό είναι ένα πρόγραμμα που καταστρέφει τη χώρα, αφαιρεί διαρκώς μέσα κυριαρχίας από το κράτος και είναι αδύνατο να πετύχει τους στόχους του, γιατί οι στόχοι αυτοί είναι ανέφικτοι, η δέσμευση της Ελλάδας για «τήρηση των συμφωνηθέντων» σημαίνει παροξυσμό της εσωτερικής κρίσης και κατάρρευσης, αλλά και ανάληψη προκαταβολικά από την Αθήνα της ευθύνης και για την ελληνική καταστροφή και για την αναπόφευκτη, τελικά, μη τήρηση της συμφωνίας.
Η επιστολή του Πρωθυπουργού υπεγράφη μεν, δεν φαίνεται όμως να εγράφη από τον ίδιο. Συνιστά περίπου επανάληψη του ανακοινωθέντος που έβγαλε το Eurogroup το βράδυ της 17 Ιουνίου, αμέσως μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κάλπης. ‘Αλλωστε, κανείς φυσιολογικός άνθρωπος και κανένας που να σκέφτεται ελληνικά δεν θα μπορούσε να γράψει ότι η Ελλάδα αποδέχεται «την ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής». Ιδιοκτησία στη γλώσσα μας, αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, νοείται μόνο για αντικείμενα, όχι για διαδικασίες, μεταρρυθμίσεις ή προσαρμογές. Η λέξη «ιδιοκτησία» για συμφωνίες και διαδικασίες απαντάται διεθνώς μόνο στην τεχνική αργκό των ανωτέρων υπαλλήλων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με χώρες όπως ο Νίγηρας, καταστρέφοντάς τες με το αζημίωτο ή των ‘Αγγλων διπλωματών που θέλουν να επαναφέρουν μια εκδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Ωραία διαπραγμάτευση είναι αυτή, με τους πιστωτές να διαπραγματεύονται με τον εαυτό τους. Αυτό δυστυχώς συνέβη και με τον Γιώργο Παπανδρέου, που λέγεται ότι έθεσε υπό την κρίση μεγάλου στελέχους της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος» τον κατάλογο με τους Υπουργούς του. Το κύριο άλλωστε πρόσωπο που «επιστάτησε», για λογαριασμό της «Αυτοκρατορίας», τον Γιώργο και την κυβέρνησή του διατηρεί, παραδόξως (;) και άριστες σχέσεις με το στενό περιβάλλον του κ. Σαμαρά.
Αρπαγή προ χρεωκοπίας
Ο Τζωρτζ Σόρος, της Αυτοκρατορίας άνθρωπος, έχει προβλέψει ότι η επόμενη μείζων ελληνική κρίση θα συμβεί τον Σεπτέμβριο. Μέχρι τότε η κυβέρνηση Σαμαρά έχει εντολή να τελειώνει με τις αποκρατικοποιήσεις, ώστε ότι κι αν συμβεί, να βρει τις βασικές υποδομές του ελληνικού κράτους και ότι έχει απομείνει από δημόσιο πλούτο σε χέρια ξένων. Αυτό δεν έχει μόνο προφανή οικονομική σημασία, έχει και καίρια εθνική σημασία. Γιατί το Μνημόνιο δεν είναι ένα απλό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής, είναι ένα πρόγραμμα καταστροφής του ελληνικού κράτους, όχι άμεσης, με την έννοια που θα προκαλούσε αίφνης μια ξένη στρατιωτική εισβολή, αλλά έμμεσης, δια της αφαιρέσεως των βασικών μέσων άσκησης κυριαρχίας. Στο τέλος θα μείνει η ταμπέλλα «Ελληνική Δημοκρατία», αλλά οι επικεφαλής της θα έχουν την αρμοδιότητα να βάφουν τα ταξί κόκκινα ή μπλε. ‘Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, να μετράνε πόσοι ‘Ελληνες πηδάνε κάθε μέρα από τα μπαλκόνια τους! ‘Ετσι, αν τα καταφέρουν να εκδιώξουν τελικά την Ελλάδα από το ευρώ, δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να ενταχθεί ως κατεστραμμένο, αδύναμο να υπερασπισθεί τον εαυτό του και τη δημογραφική/εθνική του σύνθεση προτεκτοράτο, σε άλλον γεωπολιτικό άξονα, μαζί με την Κύπρο.
Η νεοαποικιοκρατική αυτή δομή αποσκοπεί κατ’ ουσίαν στην αναίρεση της Επανάστασης του 1821, όχι προς όφελος της Τουρκίας, όπως νομίζουν ορισμένοι (σιγά μη δώσουνε την Ελλάδα και την Κύπρο, τουλάχιστο στο σύνολο, στην ‘Αγκυρα), αλλά της Αυτοκρατορίας. Είναι η ίδια με τη μεθοδολογία του σχεδίου Ανάν και, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, κοστίζει πολύ λιγότερο και μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί πιο έξυπνη από την κλασική αποικιοκρατία. Τουλάχιστον, πάντως, καταστρεφόμενοι εμείς, ξυπνήσαμε τους Ιταλούς και τους Ισπανούς και άρχισαν, αυτοί πια, να υπερασπίζονται κάπως τον εαυτό τους!
"Αποκρατικοποιήσεις" και "διαρθρωτικές αλλαγές"
Θα μου πείτε ίσως ότι οι αποκρατικοποιήσεις και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» συνιστούν περίπου παγκόσμιο μονόδρομο.
Θα σας απαντήσω ότι μόνο εν μέρει είναι αλήθεια – οι χώρες που άντεξαν καλύτερα το πρώτο κύμα της κρίσης του 2008, όπως και της προηγούμενης της Ανατολικής Ασίας, δεν ήταν οι περισσότερο ανοιχτές, αλλά οι περισσότερο κλειστές στις αγορές, όπως η Κίνα και η Μαλαισία, δεν ήταν οι περισσότερο άνισες, αλλά οι περισσότερο εξισωτικές. Τα «καλύτερα» ευρωπαϊκά κράτη, όπως τα σκανδιναβικά, είναι τα πιο εξισωτικά, όχι τα πιο άνισα στις δομές τους. Κι αν η Ευρώπη έχει γίνει το επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ένας από τους πιθανούς λόγους είναι οι μεγάλες ανισότητες στην ήπειρο, παρμένη στο σύνολό της και ιδίως στο εσωτερικό της ΕΕ και της ευρωζώνης.
Στην Κομισιόν συναντά εξάλλου κανείς τους πιο δογματικούς παγκοσμίως νεοφιλελεύθερους, ακριβώς γιατί οι ευρωκράτες είναι ένα αποεθνικοποιημένο υπαλληλικό στρώμα στην υπηρεσία του χρήματος και της αυτοκρατορίας. Το Χρήμα είναι η πατρίδα τους και δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα επιμέρους εθνικά κράτη, ούτε η Ευρώπη στο σύνολό της. Οι ευρωκράτες δεν διαφέρουν στην ψυχολογία και στον δογματισμό τους από τους υπαλλήλους του Ιδεολογικού Τμήματος του ΚΚΣΕ. Η γλώσσα τους, τεχνική και ακατανόητη, αντανακλά τον ολιγαρχικό, ψευδοδημοκρατικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δύο είναι οι βασικές δουλειές που ξέρουν να κάνουν: να «απελευθερώνουν τις αγορές» και να διευρύνουν μια ‘Ενωση, που θα ήθελαν να περιλάβει ίσως όλη την Ευρασία, περικυκλώνοντας Ρωσία και Κίνα. Βασικό εργαλείο τους οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», σκοπός των οποίων είναι υποτίθεται να βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα, με τη μόνη μέθοδο που ξέρουν να το κάνουν οι αγορές, δηλαδή κατεβάζοντας τα στάνταρτς της Ευρώπης σε αυτά του τρίτου κόσμου. Αυτή ούτε είναι όμως, ούτε πρέπει να είναι η λύση. Πρώτον γιατί όσο και να κατεβάσουμε τα μεροκάματα, δεν θα γίνουμε ποτέ φτηνότεροι, δεύτερο γιατί δεν μπορεί ο σκοπός της Ευρώπης, στον 21ο αιώνα, να είναι να φτάσουμε τον Νίγηρα!
Γι’ αυτό έχουμε φτάσει στη γελοιότητα να θέλει η τρόικα τα φαρμακεία ανοιχτά τα απογεύματα της Τετάρτης, ή να εισαχθεί σχεδόν ο θεσμός της δουλείας στις εργασιακές σχέσεις, δεν ενδιαφέρεται όμως να ζητήσει η λεηλατημένη Ελλάδα τις δίκαιες αποζημιώσεις που της οφείλει η Ζήμενς ή οι αμερικανοευρωπαϊκές αμυντικές βιομηχανίες! Κόπτεται δήθεν για τη φοροδιαφυγή, αλλά στηρίζεται στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που ωφελούνται από αυτή για να περάσει τις πολιτικές της, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα τον ίδιο τον πρώτο Υπουργό Οικονομικών του Μνημονίου, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που δεν δήλωνε την πισίνα του.
Για την Ελλάδα θα είναι εθνική καταστροφή η ιδιωτικοποίηση των βασικών υποδομών της χώρας. Θα είναι οικονομικό έγκλημα η άκριτη υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, όχι στην αρχή, στο «άνοιγμα», που θα είχε ίσως κάποιο νόημα, αλλά στο τέλος του παγκόσμιου «νεοφιλελεύθερου κύκλου».
5.7.2012
Παρασκευή, 6 Ιουλίου 2012
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΑΜΑΡΑ - Ή ΠΩΣ Η ΤΡΟΪΚΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είμαστε αυτό που λέμε, δίδασκε ο πολύ γνωστός, αλλά και έντονα αμφιλεγόμενος Λακάν. Οι λέξεις, όταν τους δώσεις προσοχή, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις, δίδασκε ο Αντισθένης και ο Πλάτων αναφέρεται λεπτομερώς στις λέξεις στον Κρατύλο.
Γλώσσα και Βούληση
Προ ετών πήρα μια συνέντευξη από έναν πολύ γνωστό ‘Ελληνα πολιτικό, που μιλάει έξοχα αγγλικά. Δώσαμε ραντεβού με έναν συνεργάτη του να ελέγξουμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, πριν δημοσευτεί. Ο συνεργάτης δεν καταλάβαινε τι έλεγε ο πολιτικός, παρά την προσπάθεια που κατέβαλε. Του ζήτησα το κείμενο, του μετέφρασα το σημείο που τον προβλημάτιζε στα αγγλικά και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Επρόκειτο για έναν τεχνικό όρο που είχε βάλει πρόσφατα σε χρήση η αμερικανική διπλωματία και τον οποίο χρησιμοποιούσε ο πολιτικός μας. Δεν έκανε βέβαια νόημα στα ελληνικά και αμφιβάλλω ότι ο πολιτικός καταλάβαινε τι στα αλήθεια ήθελε να πει. ‘Οπως και ο κ. Χρυσοχοϊδης δεν καταλάβαινε τι πάνε να πούνε οι «ασύμμετρες απειλές» που άρχισε να χρησιμοποιεί μετά μανίας μόλις ανέλαβε Υπουργός Δημόσιας Τάξης. Δύσκολο να ακούσεις στη Βέροια τέτοιον όρο κι ακόμα πιο δύσκολο να τον σκεφτείς με το δικό σου μυαλό όταν είσαι Υπουργός σε μια χώρα που δεν αντιμετωπίζει τόσο κάποιες ασύμμετρες, όσο τη «συμμετρικότατη» απειλή της Τουρκίας.
Για τους ίδιους τους Αμερικανούς, όπως και για όλους τους «διεθνείς νταβατζήδες», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την έκφραση του Καραμανλή, δεν είναι φυσικά μειονέκτημα να μην καταλαβαίνουν οι ‘Ελληνες πολιτικοί αυτά που λένε ή κάνουν. Σημασία έχει να τα λένε και να τα κάνουν. Ισχύει και για αυτούς αυτό που είπε ο Λόρδος Κρόμερ, αναφερόμενος στον τρόπο που η Βρετανική Αυτοκρατορία διοικούσε την Αίγυπτο: «Δεν κυβερνάμε την Αίγυπτο, κυβερνάμε τους κυβερνήτες της Αιγύπτου»
Η επιστολή Σαμαρά
Η επιστολή που απηύθυνε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ενεχείρισε ο κ. Παπούλιας, με τη σύμφωνη γνώμη όχι μόνο του κόμματός του, αλλά επίσης των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη, προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την 27η Ιουνίου έχει βαρύνουσες πολιτικές, νομικές και διπλωματικές συνέπειες. Κατά τη γνώμη μας, δυστυχέστατα, κινδυνεύει να εγκαινιάσει τη φάση της τελικής καταστροφής της Ελλάδας, ολοκληρώνοντας πολύ χειρότερα την πορεία που εγκαινίασε ο Γιώργος Παπανδρέου τον Μάιο 2010 και, πιθανώς, οδηγώντας τη χώρα εκτός ευρώ ή/και ΕΕ. ‘Όταν άλλωστε μια εφημερίδα που υποστήριξε με τόσο φανατισμό, όσο η «Καθημερινή», το Μνημόνιο, τιτλοφορεί το σχετικό πρωτοσέλιδο θέμα της «Κατεβάζει τον πήχυ η Αθήνα», μάλλον περιττεύουν τα δικά μας σχόλια.
Εσείς όμως μπορείτε να έχετε την ακριβώς αντίθετη άποψη, να πιστεύετε ότι καλά τα είπε ο κ. Σαμαράς στους Ευρωπαίους. Ακόμα και αν έχετε αυτή τη γνώμη, πιστεύετε βέβαια ότι η επιστολή, δεν μπορεί, θα είναι αποτέλεσμα μακρού προβληματισμού, συσκέψεων με τους συνεργάτες, ζυγίσματος των διαπραγματευτικών περιθωρίων, εξέτασης των συνεπειών που θα έχει αυτή ή η άλλη διατύπωση, κλπ. κλπ. Δεν έχει ασφαλώς κανείς την απαίτηση από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό της Ελλάδας να αποδίδει Θουκυδίδη, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχει όμως την απαίτηση να σκέφτεται πάρα πολύ για λογαριασμό μιας χώρας που απειλείται με ολοσχερή εθνική καταστροφή και της οποίας ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών δίνει καθημερινά τέλος στη ζωή του, μην υποφέροντας την ταπείνωση, την απελπισία και την αθλιότητα στην οποία τον έχει σπρώξει η πιθανώς πιο διεφθαρμένη και άπατρις ηγέτις και πολιτική τάξη της όλης Ευρώπης.
Η «ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης»
Χειρότερο από την ίδια την επιστολή είναι ότι την υπογράφει μεν ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, δεν μοιάζει όμως να την έχει γράψει ούτε ο ίδιος, ούτε κάποιος από τους συνεργάτες του, τουλάχιστον κάποιος εκ των δημοσίως γνωστών συνεργατών του. Για την ακρίβεια, κανείς άνθρωπος που σκέπτεται στα ελληνικά δεν μπορεί να γράψει ότι η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας «αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης», γιατί, απλούστατα, αυτή η φράση δεν κάνει νόημα στα ελληνικά. Αυτός που έγραψε αυτή την επιστολή σκέπτεται σε άλλη γλώσσα, που δεν είναι τα ελληνικά ή χρησιμοποιεί και μεταφράζει όρους που του έχουν υπαγορεύσει. Νοείται ιδιοκτησία πραγμάτων, αντικειμένων, δεν νοείται ιδιοκτησία προγραμμάτων ή διαδικασιών ή μεταρρυθμίσεων. Τα μόνα προγράμματα των οποίων μπορεί να είναι κανείς ιδιοκτήτης είναι προγράμματα υπολογιστών.
Στην πραγματικότητα ούτε στις ευρωπαϊκές γλώσσες είναι συνηθισμένη μια τέτοια έκφραση, γιατί και εκεί η ιδιοκτησία χρησιμοποιείται για αντικείμενα και όχι για διαδικασίες. Η έκφραση «ιδιοκτησία προγράμματος» υπάρχει μόνο σε ορισμένα εξειδικευμένα αμερικανικά εγχειρίδια μάνατζμεντ, και σημαίνει να καταστήσουμε υπεύθυνους τους εντεταλμένους με την υλοποίηση των προγραμμάτων, να κάνουν δηλαδή ότι χρειάζεται, αντί να έρχονται να μας πρήζουν ότι δεν γίνονται και να αναλάβουν την ευθύνη του αποτελέσματος. Κυρίως όμως, η έκφραση χρησιμοποιείται επίσης στην ειδική τεχνική γλώσσα των αξιωματούχων της ΕΕ, του ΔΝΤ και ορισμένων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με τις κατ’ ευφημισμό αναπτυσσόμενες, δηλαδή τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, σαν τον Νίγηρα της Κυρίας Λαγκάρντ καλή ώρα, ασκώντας τη μεταμοντέρνα μορφή αποικιοκρατίας. Συνήθως, οι οργανισμοί αυτοί «διαπραγματεύονται» με απολύτως διεφθαρμένες και ελεγχόμενες από τους ίδιους και μεγάλα δυτικά συμφέροντα κυβερνήσεις.
Ακόμα χειρότερα. Ο όρος «ιδιοκτησία» χρησιμοποιήθηκε ακόμα μια φορά για διαδικασία και η περίπτωση αυτή μας ενδιαφέρει. Στις συνομιλίες Χριστόφια-Ταλάτ για το κυπριακό, «αρχιτέκτονες» των οποίων ήταν οι γνωστοί ‘Αγγλοι «ειδικοί», επίσης τις ονόμασαν «κυπριακής ιδιοκτησίας», όρο που επίσης δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς φυσιολογικός άνθρωπος ή διπλωμάτης που να σκέφτεται στα ελληνικά ή στα τουρκικά. Οι «ειδικοί» αυτοί ήθελαν να επαναφέρουν μια μορφή του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν και να πιέσουν τους Ελληνοκυπρίους να βρουν λύση πάση θυσία, ή, πάντως, να μην αποχωρήσουν από αυτές καταγγέλλοντας την άλλη πλευρά. Για όσους υποπτεύονται ότι οι συντάκτες του Μνημονίου δεν έχουν μόνο οικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές επιδιώξεις, ότι το Μνημόνιο είναι δηλαδή μια επίθεση στην κυριαρχία και την ανεξαρτησία του ελληνικού, όπως το σχέδιο Ανάν ήταν μια επίθεση στην κυριαρχία και ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους, η «σύμπτωση» αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνει τους φόβους τους.
Τι θέλουν τα αφεντικά
Τι θέλουν να κάνουν αυτοί που υπαγόρευσαν στην ελληνική κυβέρνηση τον όρο «ιδιοκτησία»; Να καταστήσουν προκαταβολικά υπεύθυνη την Ελλάδα και για το ότι το Μνημόνιο τελικά δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί μέχρι τέλους, γιατί απλώς είναι αδύνατο να εφαρμοστεί και για τις καταστροφές που θα συσσωρεύσει. Απεκδύονται έτσι των δικών τους ευθυνών για την επικείμενη καταστροφή. Αλλά και προσθέτουν ένα νέο επιχείρημα, αν θελήσουν να πιέσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ, αφού αυτή και μόνο θα ευθύνεται για την αποτυχία. Δυστυχώς άλλωστε, δεν είναι μόνο μια φράση της επιστολής Σαμαρά. Ολόκληρη η επιστολή δεν είναι παρά μια ελάχιστα τροποποιημένη παραλλαγή του ανακοινωθέντος του Eurogroup, που εξεδόθη μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κάλπης, και στο οποίο όμως δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στον απόηχο των εκλογών. Εκεί ακριβώς αναφέρεται ότι «περιμένουμε το σύντομο σχηματισμό μιας νέας ελληνικής κυβέρνησης, που θα αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής».
Με την επιστολή που έστειλε ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η ελληνική κυβέρνηση, απαλλάσσει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ όλων των και δικών τους ευθυνών για την τεράστια αποτυχία του προγράμματος και την καταστροφή που επισώρευσε και, επιπλέον, δεσμεύει εκ νέου τη χώρα σε ένα πρόγραμμα που την καταστρέφει μετά βεβαιότητος και το οποίο είναι και αδύνατο να εφαρμοσθεί. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη να συνεχίσει την πορεία προς τον γκρεμό, αλλά και αθωώνει της εξελισσόμενης καταστροφής τους Ευρωπαίους, αφοπλίζοντας πολιτικά τη χώρα και καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολο το έργο της κυβέρνησης που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να διακόψει το πρόγραμμα εν μέσω εθνικών ερειπίων.
Οι δανειστές βρίσκονται έτσι, με τούτα και με κείνα, στην πολύ ευχάριστη θέση να έχουν να «επαναδιαπραγματευθούν» μόνο με τον εαυτό τους. Διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, παραμένει δραματικά επίκαιρο το ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963: «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;». Κι αν η ελληνική κοινωνία κατεστράφη επί της κυβερνήσεως των «σοσιαλιστών», τώρα, επί των ημερών μιας νέας εκδοχής της «εθνικόφρονος δεξιάς». είναι το ελληνικό έθνος που απειλείται με καταστροφή.
Konstantakopoulos.blogspot.com
"H Eλλάδα αύριο", 1.7.2012
Είμαστε αυτό που λέμε, δίδασκε ο πολύ γνωστός, αλλά και έντονα αμφιλεγόμενος Λακάν. Οι λέξεις, όταν τους δώσεις προσοχή, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις, δίδασκε ο Αντισθένης και ο Πλάτων αναφέρεται λεπτομερώς στις λέξεις στον Κρατύλο.
Γλώσσα και Βούληση
Προ ετών πήρα μια συνέντευξη από έναν πολύ γνωστό ‘Ελληνα πολιτικό, που μιλάει έξοχα αγγλικά. Δώσαμε ραντεβού με έναν συνεργάτη του να ελέγξουμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, πριν δημοσευτεί. Ο συνεργάτης δεν καταλάβαινε τι έλεγε ο πολιτικός, παρά την προσπάθεια που κατέβαλε. Του ζήτησα το κείμενο, του μετέφρασα το σημείο που τον προβλημάτιζε στα αγγλικά και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Επρόκειτο για έναν τεχνικό όρο που είχε βάλει πρόσφατα σε χρήση η αμερικανική διπλωματία και τον οποίο χρησιμοποιούσε ο πολιτικός μας. Δεν έκανε βέβαια νόημα στα ελληνικά και αμφιβάλλω ότι ο πολιτικός καταλάβαινε τι στα αλήθεια ήθελε να πει. ‘Οπως και ο κ. Χρυσοχοϊδης δεν καταλάβαινε τι πάνε να πούνε οι «ασύμμετρες απειλές» που άρχισε να χρησιμοποιεί μετά μανίας μόλις ανέλαβε Υπουργός Δημόσιας Τάξης. Δύσκολο να ακούσεις στη Βέροια τέτοιον όρο κι ακόμα πιο δύσκολο να τον σκεφτείς με το δικό σου μυαλό όταν είσαι Υπουργός σε μια χώρα που δεν αντιμετωπίζει τόσο κάποιες ασύμμετρες, όσο τη «συμμετρικότατη» απειλή της Τουρκίας.
Για τους ίδιους τους Αμερικανούς, όπως και για όλους τους «διεθνείς νταβατζήδες», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την έκφραση του Καραμανλή, δεν είναι φυσικά μειονέκτημα να μην καταλαβαίνουν οι ‘Ελληνες πολιτικοί αυτά που λένε ή κάνουν. Σημασία έχει να τα λένε και να τα κάνουν. Ισχύει και για αυτούς αυτό που είπε ο Λόρδος Κρόμερ, αναφερόμενος στον τρόπο που η Βρετανική Αυτοκρατορία διοικούσε την Αίγυπτο: «Δεν κυβερνάμε την Αίγυπτο, κυβερνάμε τους κυβερνήτες της Αιγύπτου»
Η επιστολή Σαμαρά
Η επιστολή που απηύθυνε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ενεχείρισε ο κ. Παπούλιας, με τη σύμφωνη γνώμη όχι μόνο του κόμματός του, αλλά επίσης των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη, προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την 27η Ιουνίου έχει βαρύνουσες πολιτικές, νομικές και διπλωματικές συνέπειες. Κατά τη γνώμη μας, δυστυχέστατα, κινδυνεύει να εγκαινιάσει τη φάση της τελικής καταστροφής της Ελλάδας, ολοκληρώνοντας πολύ χειρότερα την πορεία που εγκαινίασε ο Γιώργος Παπανδρέου τον Μάιο 2010 και, πιθανώς, οδηγώντας τη χώρα εκτός ευρώ ή/και ΕΕ. ‘Όταν άλλωστε μια εφημερίδα που υποστήριξε με τόσο φανατισμό, όσο η «Καθημερινή», το Μνημόνιο, τιτλοφορεί το σχετικό πρωτοσέλιδο θέμα της «Κατεβάζει τον πήχυ η Αθήνα», μάλλον περιττεύουν τα δικά μας σχόλια.
Εσείς όμως μπορείτε να έχετε την ακριβώς αντίθετη άποψη, να πιστεύετε ότι καλά τα είπε ο κ. Σαμαράς στους Ευρωπαίους. Ακόμα και αν έχετε αυτή τη γνώμη, πιστεύετε βέβαια ότι η επιστολή, δεν μπορεί, θα είναι αποτέλεσμα μακρού προβληματισμού, συσκέψεων με τους συνεργάτες, ζυγίσματος των διαπραγματευτικών περιθωρίων, εξέτασης των συνεπειών που θα έχει αυτή ή η άλλη διατύπωση, κλπ. κλπ. Δεν έχει ασφαλώς κανείς την απαίτηση από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό της Ελλάδας να αποδίδει Θουκυδίδη, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχει όμως την απαίτηση να σκέφτεται πάρα πολύ για λογαριασμό μιας χώρας που απειλείται με ολοσχερή εθνική καταστροφή και της οποίας ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών δίνει καθημερινά τέλος στη ζωή του, μην υποφέροντας την ταπείνωση, την απελπισία και την αθλιότητα στην οποία τον έχει σπρώξει η πιθανώς πιο διεφθαρμένη και άπατρις ηγέτις και πολιτική τάξη της όλης Ευρώπης.
Η «ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης»
Χειρότερο από την ίδια την επιστολή είναι ότι την υπογράφει μεν ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, δεν μοιάζει όμως να την έχει γράψει ούτε ο ίδιος, ούτε κάποιος από τους συνεργάτες του, τουλάχιστον κάποιος εκ των δημοσίως γνωστών συνεργατών του. Για την ακρίβεια, κανείς άνθρωπος που σκέπτεται στα ελληνικά δεν μπορεί να γράψει ότι η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας «αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης», γιατί, απλούστατα, αυτή η φράση δεν κάνει νόημα στα ελληνικά. Αυτός που έγραψε αυτή την επιστολή σκέπτεται σε άλλη γλώσσα, που δεν είναι τα ελληνικά ή χρησιμοποιεί και μεταφράζει όρους που του έχουν υπαγορεύσει. Νοείται ιδιοκτησία πραγμάτων, αντικειμένων, δεν νοείται ιδιοκτησία προγραμμάτων ή διαδικασιών ή μεταρρυθμίσεων. Τα μόνα προγράμματα των οποίων μπορεί να είναι κανείς ιδιοκτήτης είναι προγράμματα υπολογιστών.
Στην πραγματικότητα ούτε στις ευρωπαϊκές γλώσσες είναι συνηθισμένη μια τέτοια έκφραση, γιατί και εκεί η ιδιοκτησία χρησιμοποιείται για αντικείμενα και όχι για διαδικασίες. Η έκφραση «ιδιοκτησία προγράμματος» υπάρχει μόνο σε ορισμένα εξειδικευμένα αμερικανικά εγχειρίδια μάνατζμεντ, και σημαίνει να καταστήσουμε υπεύθυνους τους εντεταλμένους με την υλοποίηση των προγραμμάτων, να κάνουν δηλαδή ότι χρειάζεται, αντί να έρχονται να μας πρήζουν ότι δεν γίνονται και να αναλάβουν την ευθύνη του αποτελέσματος. Κυρίως όμως, η έκφραση χρησιμοποιείται επίσης στην ειδική τεχνική γλώσσα των αξιωματούχων της ΕΕ, του ΔΝΤ και ορισμένων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με τις κατ’ ευφημισμό αναπτυσσόμενες, δηλαδή τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, σαν τον Νίγηρα της Κυρίας Λαγκάρντ καλή ώρα, ασκώντας τη μεταμοντέρνα μορφή αποικιοκρατίας. Συνήθως, οι οργανισμοί αυτοί «διαπραγματεύονται» με απολύτως διεφθαρμένες και ελεγχόμενες από τους ίδιους και μεγάλα δυτικά συμφέροντα κυβερνήσεις.
Ακόμα χειρότερα. Ο όρος «ιδιοκτησία» χρησιμοποιήθηκε ακόμα μια φορά για διαδικασία και η περίπτωση αυτή μας ενδιαφέρει. Στις συνομιλίες Χριστόφια-Ταλάτ για το κυπριακό, «αρχιτέκτονες» των οποίων ήταν οι γνωστοί ‘Αγγλοι «ειδικοί», επίσης τις ονόμασαν «κυπριακής ιδιοκτησίας», όρο που επίσης δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς φυσιολογικός άνθρωπος ή διπλωμάτης που να σκέφτεται στα ελληνικά ή στα τουρκικά. Οι «ειδικοί» αυτοί ήθελαν να επαναφέρουν μια μορφή του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν και να πιέσουν τους Ελληνοκυπρίους να βρουν λύση πάση θυσία, ή, πάντως, να μην αποχωρήσουν από αυτές καταγγέλλοντας την άλλη πλευρά. Για όσους υποπτεύονται ότι οι συντάκτες του Μνημονίου δεν έχουν μόνο οικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές επιδιώξεις, ότι το Μνημόνιο είναι δηλαδή μια επίθεση στην κυριαρχία και την ανεξαρτησία του ελληνικού, όπως το σχέδιο Ανάν ήταν μια επίθεση στην κυριαρχία και ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους, η «σύμπτωση» αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνει τους φόβους τους.
Τι θέλουν τα αφεντικά
Τι θέλουν να κάνουν αυτοί που υπαγόρευσαν στην ελληνική κυβέρνηση τον όρο «ιδιοκτησία»; Να καταστήσουν προκαταβολικά υπεύθυνη την Ελλάδα και για το ότι το Μνημόνιο τελικά δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί μέχρι τέλους, γιατί απλώς είναι αδύνατο να εφαρμοστεί και για τις καταστροφές που θα συσσωρεύσει. Απεκδύονται έτσι των δικών τους ευθυνών για την επικείμενη καταστροφή. Αλλά και προσθέτουν ένα νέο επιχείρημα, αν θελήσουν να πιέσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ, αφού αυτή και μόνο θα ευθύνεται για την αποτυχία. Δυστυχώς άλλωστε, δεν είναι μόνο μια φράση της επιστολής Σαμαρά. Ολόκληρη η επιστολή δεν είναι παρά μια ελάχιστα τροποποιημένη παραλλαγή του ανακοινωθέντος του Eurogroup, που εξεδόθη μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κάλπης, και στο οποίο όμως δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στον απόηχο των εκλογών. Εκεί ακριβώς αναφέρεται ότι «περιμένουμε το σύντομο σχηματισμό μιας νέας ελληνικής κυβέρνησης, που θα αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής».
Με την επιστολή που έστειλε ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η ελληνική κυβέρνηση, απαλλάσσει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ όλων των και δικών τους ευθυνών για την τεράστια αποτυχία του προγράμματος και την καταστροφή που επισώρευσε και, επιπλέον, δεσμεύει εκ νέου τη χώρα σε ένα πρόγραμμα που την καταστρέφει μετά βεβαιότητος και το οποίο είναι και αδύνατο να εφαρμοσθεί. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη να συνεχίσει την πορεία προς τον γκρεμό, αλλά και αθωώνει της εξελισσόμενης καταστροφής τους Ευρωπαίους, αφοπλίζοντας πολιτικά τη χώρα και καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολο το έργο της κυβέρνησης που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να διακόψει το πρόγραμμα εν μέσω εθνικών ερειπίων.
Οι δανειστές βρίσκονται έτσι, με τούτα και με κείνα, στην πολύ ευχάριστη θέση να έχουν να «επαναδιαπραγματευθούν» μόνο με τον εαυτό τους. Διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, παραμένει δραματικά επίκαιρο το ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963: «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;». Κι αν η ελληνική κοινωνία κατεστράφη επί της κυβερνήσεως των «σοσιαλιστών», τώρα, επί των ημερών μιας νέας εκδοχής της «εθνικόφρονος δεξιάς». είναι το ελληνικό έθνος που απειλείται με καταστροφή.
Konstantakopoulos.blogspot.com
"H Eλλάδα αύριο", 1.7.2012
ΠΕΡΙ ΙΣΡΑΗΛ, ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ "ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ"
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η ελληνική πολιτική ελίτ έχει τώρα μια εξαιρετική ευκαιρία να «τεστάρει» την ιδέα της συμμαχίας με το Ισραήλ, που έχει τόσο πολύ ενθουσιάσει όλη σχεδόν την πολιτική τάξη. Εμείς ελπίζουμε ότι αυτή η ιδέα στηρίζεται σε σοβαρά γεωπολιτικά θεμέλια. Δεν είναι δηλαδή μια ακόμα εκδήλωση της «αταβιστικής» τάσης των Ελλήνων πολιτικών να θεωρούν ότι πρέπει να τάχουν καλά με τους «πλούσιους και ισχυρούς», όπως οι γάτες πηγαίνουν εκεί που περνάνε οι σωλήνες του καλοριφέρ, χωρίς κανείς να τους εξηγήσει το σχέδιο της κεντρικής θέρμανσης. Εδώ βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με γάτες, αλλά με εκπροσώπους λαών που θα κληθούν να πληρώσουν το θετικό ή αρνητικό λογαριασμό των επιλογών των εκπροσώπων τους, καθώς μάλιστα ζεσταίνεται πολύ η γειτονιά μας.
Εμείς αμφιβάλλουμε για το ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, με την περίφημη «τυχαία» συνάντηση της Μόσχας με τον ΓΑΠ, το 2010, έπαιξε τον σημαντικό ρόλο που του απέδωσε το «Βήμα», σε ένα ρεπορτάζ που προκάλεσε αίσθηση, για την προσχώρηση της Ελλάδας στο Μνημόνιο. Θέλουμε το Ισραήλ φίλο. Το κράτος αυτό έχει άριστες σχέσεις και με την Ντώυτσε Μπανκ, και με τη Σοσιετέ Ζενεράλ και με τη Γκόλντμαν Ζακς και την HSBC, και τη Ρότσιλντ εντ Σονς, που τυγχάνει σύμβουλος ιδιωτικοποιήσεων της Αθήνας (στο Τελ Αβίβ υπάρχει και μία λεωφόρος Ρότσιλντ, της οικογένειας που θρυλείται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του Ισραήλ). Ο κ. Νετανιάχου έχει στενότατες επαφές με ένα σωρό «καλό κόσμο» σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Διαθέτει μια ασυναγώνιστη επιρροή στις ευρωπαϊκές πολιτικές και εκδοτικές ελίτ και ένα τόσο ισχυρό λόμπυ στο εσωτερικό της ΕΕ, που ορισμένοι ονομάζουν το κράτος του, για την επιρροή του, «μέλος-μη μέλος» της ‘Ενωσης.
Μιας και γίναμε στενότατοι φίλοι και σύμμαχοι, οι κ.κ. Σαμαράς και Αβραμόπουλος πρέπει να πούνε στον Μπέντζαμιν «τώρα σε χρειάζεται η Ελλάδα». Να τηλεφωνήσει κι αυτός στους τόσο στενούς και πολυάριθμους φίλους του ανά τον κόσμο και να τους πει «παιδιά, σταματείστε να σπεκουλάρετε στην έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δηλώστε ότι αυτά είναι ανόητα και αδιανόητα και ότι η Ελλάδα θα μείνει οπωσδήποτε στο ευρώ και την ΕΕ και φροντίστε να δοθεί σε αυτή τη χώρα ένα πρόγραμμα που να είναι βιώσιμο». Αλλοιώς τι τη χρειαζόμαστε τη συμμαχία με το Ισραήλ, για να γινόμαστε στόχος όλου του αραβομουλουλμανικού κόσμου και της παγκόσμιας τρομοκρατίας; Για να μας κόβει το Ιράν το πετρέλαιο και να συνεννοείται η Αίγυπτος με την Τουρκία για Καστελόριζο και ΑΟΖ; Κάτι πρέπει να κερδίζουμε κι εμείς από τις συμμαχίες.
Η Ελλάδα χρειάζεται φωνή
Βεβαίως, θα πρέπει και η Ελλάδα να ζητάει κάτι σοβαρό. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ζητάει τίποτα σοβαρό. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά έχει πιθανώς προσυμφωνήσει μια διορία διετίας, την οποία θα εμφανίσει ως μέγιστη εθνική επιτυχία, κατόπιν μιας «σκληρής διαπραγμάτευσης», που θα απομειώσει περαιτέρω, με τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα η ελληνική «ελίτ», τη διαπραγματευτική θέση και το διεθνές κύρος της χώρας μας. Αν όμως σε κάτι συμπίπτει η παγκόσμια οικονομική επιστήμη, με την ίδια βεβαιότητα που οι αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι η Γη κινείται γύρω από τον ΄Ηλιο, είναι ότι το μνημόνιο είναι ένα μηχάνημα καταστροφής της Ελλάδας, όχι εξαιτίας των μεθόδων που χρησιμοποιεί για να πετύχει τις επιδιώξεις του, όπως ισχυρίζεται ο κ. Σαμαράς, αλλά εξαιτίας των ίδιων των επιδιώξεών του. Ακόμα κι αν δεήσουν να ξεσφίξουν λίγο τα λουριά, για να μην πεθάνουμε από ασφυξία, θα μας ζητήσουν ποιος ξέρει τι να υποθηκεύσουμε και τι να ξεπουλήσουμε σε τιμή ευκαιρίας από τον εθνικό μας πλούτο. Η τοποθέτηση δογματικών νεοφιλελεύθερων, χωρίς πραγματική επαφή με τη χώρα, στην κυβέρνηση, είναι δηλωτική της απίστευτης καθυστέρησης που χαρακτηρίζει τις ελληνικές ελίτ, αφού ανακαλύπτουν τον νεοφιλελευθερισμό σαράντα χρόνια μετά την έναρξη του σχετικού κύκλου, τη στιγμή δηλαδή που παρακμάζει και που όλοι αναζητούν επειγόντως προστασία, πολύ περισσότερο μια χώρα στο χείλος της ανθρωπιστικής καταστροφής και με ύφεση που βαδίζει προς το 10%.
Στην ΕΕ μπορείς, αν πεις σήμερα «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», να υποστηρίξεις οποιαδήποτε κουταμάρα, αρκεί να «απελευθερώνει αγορές». ‘Ερχεται η τρόικα και τσακώνεται για να ανοίγουν τα φαρμακεία τις Τετάρτες, γιατί αυτό υπάγεται στην κατηγορία των διαρθρωτικών αλλαγών, που καλύτερα να τις λέμε «διαρθρωτικές ανοησίες». Ποιος θα τους απαντήσει όταν ολόκληρη η ελληνική πλευρά αντιπροσωπεύεται από πορωμένους και τελικά ανόητους νεοφιλελεύθερους και τραπεζίτες-τεχνοκράτες, που διαθέτουν μεν μια απαραίτητη τεχνογνωσία, πιστεύουν όμως ότι οι κοινωνίες πρέπει να προσαρμόζονται στο χρήμα και τις τράπεζες και όχι το αντίθετο και ότι το πρόβλημα είναι ότι είμαστε ‘Ελληνες. Ξέρω, θα με πείτε ίσως απαισιόδοξο. Αλλά δεν θα γραφόταν η Ιλιάδα, αν άκουγε ο Πρίαμος την Κασσάνδρα ή αν μπαίναμε στη θέση των συμπολιτών μας που αυτοκτονούν, αντί να λέμε «συστημικές» σαχλαμάρες και να δικαιολογούμε τερατωδίες.
Οι ελληνικές ελίτ υποστηρίζουν ότι ακολουθούν τις εντολές των ξένων υπό τη μορφή Μνημονίων και Δανεικών για να αποφύγουν τη χρεωκοπία και να διατηρήσουν την Ελλάδα στην ΟΝΕ. Με αυτή την πολιτική όμως έχουν φέρει τώρα την Ελλάδα ένα βήμα πριν από την προσπάθεια να εκδιωχθεί από το ευρώ και έχουν ήδη οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου καταστροφή της χώρας, τουλάχιστο για ειρηνική περίοδο.
Μνημόνιο: μηχάνημα καταστροφής
Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. ‘Όταν η ηγεσία ενός κράτους ή μιας επιχείρησης φτάσει στην κατάσταση αυτή, φωνάζει τους πιστωτές, αναγνωρίζει την κατάσταση και τους λέει ότι πάει σε στάση πληρωμών ή ζητάει έναν διακανονισμό των χρεών της. Πάει και στην ΕΕ και λέει «οι αγορές μας επιτίθενται, ζητάμε την αλληλεγγύη σας». Αν οι «αγορές» γνώριζαν ότι η Αθήνα θα τα έπραττε αυτά, δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα έκαναν άλλωστε την επίθεση. Αλλά, όσο κι αν είναι θλιβερό να το λέει κανείς αυτός, οι «αγορές» είχαν ήδη εγκαταστήσει μια απολύτως ελεγχόμενη από τις ίδιες κυβέρνηση-«πρακτοράντζα» στην Ελλάδα.
Το πρόγραμμα θεμελιώνεται στο ότι η Ελλάδα δεν χρεωκόπησε, άρα μπορεί να συνεχίζει να ικανοποιεί στο ακέραιο τις τραπεζικές αξιώσεις. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για να προκριθεί αυτή η λύση ως απάντηση στην παγκόσμια κρίση χρέους, να μην αναδιαρθρωθεί δηλαδή το χρέος. Για να πληρώνει τις τράπεζες η Ελλάδα δανείζεται από την ΕΕ, ενίοτε με τοκογλυφικά επιτόκια ή αγοράζει η «Ευρωπαϊκή» ΚΤ ομόλογα μισοτιμής, που εξαιρούνται της αναδιάρθρωσης, δηλαδή η ΕΚΤ κάνει κερδοσκοπία επί μέλους της ΕΕ που αντιμετωπίζει οξεία κρίση και η Αθήνα το αποδέχεται, όπως και όλα τα άλλα.
Στην πραγματικότητα, έχουμε επανάληψη του σχεδίου 2008-9 για τη σωτηρία των τραπεζών, όταν χρησιμοποιήθηκαν τεράστιοι δημόσιοι πόροι για να σωθούν οι τράπεζες Είναι όμως πιο έξυπνο, γιατί τώρα υποτίθεται ότι «σώζεται» μια χώρα. Οι τράπεζες, αντί να έρθουν αντιμέτωπες με την πολιτική κατακραυγή, μετέτρεψαν τη δική τους σε κρίση της ΕΕ. ‘Οχι μόνο πληρώνονται σχεδόν στο ακέραιο, αλλά δημιούργησαν και ένα εργαλείο για να επηρεάζουν όλη την Ευρώπη κατά το δοκούν!
Ταυτόχρονα, επιβλήθηκε στην Ελλάδα ένα οικονομικό πρόγραμμα που θέλει να την κάνει Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρα, δήθεν για να αντιμετωπισθεί το «έλλειμμα ανταγωνιστικότητας». Αφαιρώντας διαρκώς ζήτηση από την ελληνική οικονομία, τη ρίχνουν σε μια ιστορικά πρωτοφανή ύφεση, για να κατεβάσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο. Η διαδικασία δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, γιατί η Ελλάδα θα καταρρεύσει, ήδη καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς, μπροστά στα μάτια μας. Η ανταγωνιστικότητα δεν θα ανορθωθεί, όπως δεν πήγαν επενδυτές στη Βουλγαρία. Ακόμα κι αν πετύχαινε, το πρόγραμμα θα δημιουργούσε μια Βουλγαρία με κολοσσιαίο χρέος.
Το πρόγραμμα αυτό είναι ένα πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας και πιθανώς της ΕΕ. Κάποιος πρέπει να βρει το θάρρος να το πει επιτέλους.
28.6.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com
Η ελληνική πολιτική ελίτ έχει τώρα μια εξαιρετική ευκαιρία να «τεστάρει» την ιδέα της συμμαχίας με το Ισραήλ, που έχει τόσο πολύ ενθουσιάσει όλη σχεδόν την πολιτική τάξη. Εμείς ελπίζουμε ότι αυτή η ιδέα στηρίζεται σε σοβαρά γεωπολιτικά θεμέλια. Δεν είναι δηλαδή μια ακόμα εκδήλωση της «αταβιστικής» τάσης των Ελλήνων πολιτικών να θεωρούν ότι πρέπει να τάχουν καλά με τους «πλούσιους και ισχυρούς», όπως οι γάτες πηγαίνουν εκεί που περνάνε οι σωλήνες του καλοριφέρ, χωρίς κανείς να τους εξηγήσει το σχέδιο της κεντρικής θέρμανσης. Εδώ βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με γάτες, αλλά με εκπροσώπους λαών που θα κληθούν να πληρώσουν το θετικό ή αρνητικό λογαριασμό των επιλογών των εκπροσώπων τους, καθώς μάλιστα ζεσταίνεται πολύ η γειτονιά μας.
Εμείς αμφιβάλλουμε για το ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, με την περίφημη «τυχαία» συνάντηση της Μόσχας με τον ΓΑΠ, το 2010, έπαιξε τον σημαντικό ρόλο που του απέδωσε το «Βήμα», σε ένα ρεπορτάζ που προκάλεσε αίσθηση, για την προσχώρηση της Ελλάδας στο Μνημόνιο. Θέλουμε το Ισραήλ φίλο. Το κράτος αυτό έχει άριστες σχέσεις και με την Ντώυτσε Μπανκ, και με τη Σοσιετέ Ζενεράλ και με τη Γκόλντμαν Ζακς και την HSBC, και τη Ρότσιλντ εντ Σονς, που τυγχάνει σύμβουλος ιδιωτικοποιήσεων της Αθήνας (στο Τελ Αβίβ υπάρχει και μία λεωφόρος Ρότσιλντ, της οικογένειας που θρυλείται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του Ισραήλ). Ο κ. Νετανιάχου έχει στενότατες επαφές με ένα σωρό «καλό κόσμο» σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Διαθέτει μια ασυναγώνιστη επιρροή στις ευρωπαϊκές πολιτικές και εκδοτικές ελίτ και ένα τόσο ισχυρό λόμπυ στο εσωτερικό της ΕΕ, που ορισμένοι ονομάζουν το κράτος του, για την επιρροή του, «μέλος-μη μέλος» της ‘Ενωσης.
Μιας και γίναμε στενότατοι φίλοι και σύμμαχοι, οι κ.κ. Σαμαράς και Αβραμόπουλος πρέπει να πούνε στον Μπέντζαμιν «τώρα σε χρειάζεται η Ελλάδα». Να τηλεφωνήσει κι αυτός στους τόσο στενούς και πολυάριθμους φίλους του ανά τον κόσμο και να τους πει «παιδιά, σταματείστε να σπεκουλάρετε στην έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δηλώστε ότι αυτά είναι ανόητα και αδιανόητα και ότι η Ελλάδα θα μείνει οπωσδήποτε στο ευρώ και την ΕΕ και φροντίστε να δοθεί σε αυτή τη χώρα ένα πρόγραμμα που να είναι βιώσιμο». Αλλοιώς τι τη χρειαζόμαστε τη συμμαχία με το Ισραήλ, για να γινόμαστε στόχος όλου του αραβομουλουλμανικού κόσμου και της παγκόσμιας τρομοκρατίας; Για να μας κόβει το Ιράν το πετρέλαιο και να συνεννοείται η Αίγυπτος με την Τουρκία για Καστελόριζο και ΑΟΖ; Κάτι πρέπει να κερδίζουμε κι εμείς από τις συμμαχίες.
Η Ελλάδα χρειάζεται φωνή
Βεβαίως, θα πρέπει και η Ελλάδα να ζητάει κάτι σοβαρό. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ζητάει τίποτα σοβαρό. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά έχει πιθανώς προσυμφωνήσει μια διορία διετίας, την οποία θα εμφανίσει ως μέγιστη εθνική επιτυχία, κατόπιν μιας «σκληρής διαπραγμάτευσης», που θα απομειώσει περαιτέρω, με τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα η ελληνική «ελίτ», τη διαπραγματευτική θέση και το διεθνές κύρος της χώρας μας. Αν όμως σε κάτι συμπίπτει η παγκόσμια οικονομική επιστήμη, με την ίδια βεβαιότητα που οι αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι η Γη κινείται γύρω από τον ΄Ηλιο, είναι ότι το μνημόνιο είναι ένα μηχάνημα καταστροφής της Ελλάδας, όχι εξαιτίας των μεθόδων που χρησιμοποιεί για να πετύχει τις επιδιώξεις του, όπως ισχυρίζεται ο κ. Σαμαράς, αλλά εξαιτίας των ίδιων των επιδιώξεών του. Ακόμα κι αν δεήσουν να ξεσφίξουν λίγο τα λουριά, για να μην πεθάνουμε από ασφυξία, θα μας ζητήσουν ποιος ξέρει τι να υποθηκεύσουμε και τι να ξεπουλήσουμε σε τιμή ευκαιρίας από τον εθνικό μας πλούτο. Η τοποθέτηση δογματικών νεοφιλελεύθερων, χωρίς πραγματική επαφή με τη χώρα, στην κυβέρνηση, είναι δηλωτική της απίστευτης καθυστέρησης που χαρακτηρίζει τις ελληνικές ελίτ, αφού ανακαλύπτουν τον νεοφιλελευθερισμό σαράντα χρόνια μετά την έναρξη του σχετικού κύκλου, τη στιγμή δηλαδή που παρακμάζει και που όλοι αναζητούν επειγόντως προστασία, πολύ περισσότερο μια χώρα στο χείλος της ανθρωπιστικής καταστροφής και με ύφεση που βαδίζει προς το 10%.
Στην ΕΕ μπορείς, αν πεις σήμερα «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», να υποστηρίξεις οποιαδήποτε κουταμάρα, αρκεί να «απελευθερώνει αγορές». ‘Ερχεται η τρόικα και τσακώνεται για να ανοίγουν τα φαρμακεία τις Τετάρτες, γιατί αυτό υπάγεται στην κατηγορία των διαρθρωτικών αλλαγών, που καλύτερα να τις λέμε «διαρθρωτικές ανοησίες». Ποιος θα τους απαντήσει όταν ολόκληρη η ελληνική πλευρά αντιπροσωπεύεται από πορωμένους και τελικά ανόητους νεοφιλελεύθερους και τραπεζίτες-τεχνοκράτες, που διαθέτουν μεν μια απαραίτητη τεχνογνωσία, πιστεύουν όμως ότι οι κοινωνίες πρέπει να προσαρμόζονται στο χρήμα και τις τράπεζες και όχι το αντίθετο και ότι το πρόβλημα είναι ότι είμαστε ‘Ελληνες. Ξέρω, θα με πείτε ίσως απαισιόδοξο. Αλλά δεν θα γραφόταν η Ιλιάδα, αν άκουγε ο Πρίαμος την Κασσάνδρα ή αν μπαίναμε στη θέση των συμπολιτών μας που αυτοκτονούν, αντί να λέμε «συστημικές» σαχλαμάρες και να δικαιολογούμε τερατωδίες.
Οι ελληνικές ελίτ υποστηρίζουν ότι ακολουθούν τις εντολές των ξένων υπό τη μορφή Μνημονίων και Δανεικών για να αποφύγουν τη χρεωκοπία και να διατηρήσουν την Ελλάδα στην ΟΝΕ. Με αυτή την πολιτική όμως έχουν φέρει τώρα την Ελλάδα ένα βήμα πριν από την προσπάθεια να εκδιωχθεί από το ευρώ και έχουν ήδη οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου καταστροφή της χώρας, τουλάχιστο για ειρηνική περίοδο.
Μνημόνιο: μηχάνημα καταστροφής
Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. ‘Όταν η ηγεσία ενός κράτους ή μιας επιχείρησης φτάσει στην κατάσταση αυτή, φωνάζει τους πιστωτές, αναγνωρίζει την κατάσταση και τους λέει ότι πάει σε στάση πληρωμών ή ζητάει έναν διακανονισμό των χρεών της. Πάει και στην ΕΕ και λέει «οι αγορές μας επιτίθενται, ζητάμε την αλληλεγγύη σας». Αν οι «αγορές» γνώριζαν ότι η Αθήνα θα τα έπραττε αυτά, δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα έκαναν άλλωστε την επίθεση. Αλλά, όσο κι αν είναι θλιβερό να το λέει κανείς αυτός, οι «αγορές» είχαν ήδη εγκαταστήσει μια απολύτως ελεγχόμενη από τις ίδιες κυβέρνηση-«πρακτοράντζα» στην Ελλάδα.
Το πρόγραμμα θεμελιώνεται στο ότι η Ελλάδα δεν χρεωκόπησε, άρα μπορεί να συνεχίζει να ικανοποιεί στο ακέραιο τις τραπεζικές αξιώσεις. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για να προκριθεί αυτή η λύση ως απάντηση στην παγκόσμια κρίση χρέους, να μην αναδιαρθρωθεί δηλαδή το χρέος. Για να πληρώνει τις τράπεζες η Ελλάδα δανείζεται από την ΕΕ, ενίοτε με τοκογλυφικά επιτόκια ή αγοράζει η «Ευρωπαϊκή» ΚΤ ομόλογα μισοτιμής, που εξαιρούνται της αναδιάρθρωσης, δηλαδή η ΕΚΤ κάνει κερδοσκοπία επί μέλους της ΕΕ που αντιμετωπίζει οξεία κρίση και η Αθήνα το αποδέχεται, όπως και όλα τα άλλα.
Στην πραγματικότητα, έχουμε επανάληψη του σχεδίου 2008-9 για τη σωτηρία των τραπεζών, όταν χρησιμοποιήθηκαν τεράστιοι δημόσιοι πόροι για να σωθούν οι τράπεζες Είναι όμως πιο έξυπνο, γιατί τώρα υποτίθεται ότι «σώζεται» μια χώρα. Οι τράπεζες, αντί να έρθουν αντιμέτωπες με την πολιτική κατακραυγή, μετέτρεψαν τη δική τους σε κρίση της ΕΕ. ‘Οχι μόνο πληρώνονται σχεδόν στο ακέραιο, αλλά δημιούργησαν και ένα εργαλείο για να επηρεάζουν όλη την Ευρώπη κατά το δοκούν!
Ταυτόχρονα, επιβλήθηκε στην Ελλάδα ένα οικονομικό πρόγραμμα που θέλει να την κάνει Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρα, δήθεν για να αντιμετωπισθεί το «έλλειμμα ανταγωνιστικότητας». Αφαιρώντας διαρκώς ζήτηση από την ελληνική οικονομία, τη ρίχνουν σε μια ιστορικά πρωτοφανή ύφεση, για να κατεβάσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο. Η διαδικασία δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, γιατί η Ελλάδα θα καταρρεύσει, ήδη καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς, μπροστά στα μάτια μας. Η ανταγωνιστικότητα δεν θα ανορθωθεί, όπως δεν πήγαν επενδυτές στη Βουλγαρία. Ακόμα κι αν πετύχαινε, το πρόγραμμα θα δημιουργούσε μια Βουλγαρία με κολοσσιαίο χρέος.
Το πρόγραμμα αυτό είναι ένα πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας και πιθανώς της ΕΕ. Κάποιος πρέπει να βρει το θάρρος να το πει επιτέλους.
28.6.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com
Πέμπτη, 5 Ιουλίου 2012
Η "ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ" ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΌ ΤΟ ΕΥΡΩ
Τι συζήτησαν στη Χάγη οι 12 ισχυρότεροι τραπεζίτες της Ευρώπης
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πριν μερικές μέρες πραγματοποιήθηκε στη Χάγη μυστική σύσκεψη των εκπροσώπων δώδεκα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της Βρετανίας, με αντικείμενο την ελληνική κρίση και τις προοπτικές του ευρώ. Η σύσκεψη έγινε σε επίπεδο βασικών οικονομικών συμβούλων (των «Νο 2») των τραπεζών. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένους οικονομικούς κύκλους, την εισήγηση στη σύσκεψη έκανε ο κύριος οικονομικός σύμβουλος της Deutsche Bank. (Το κατά πόσον αυτή η τράπεζα είναι όντως αυτό που δηλώνει ο τίτλος της είναι άλλη ιστορία, που εκφεύγει αυτού του άρθρου).
Οι «πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα δεν έλυσαν τίποτα», ήταν η εκτίμηση των τραπεζιτών, που αναμένουν σύντομα νέα κρίση στη χώρα μας. Το μέλλον του ευρώ θα κριθεί σε έξη έως επτά μήνες, με την Ελλάδα να πηγαίνει εκτός ευρώ, ντε γιούρε ή ντε φάκτο, τόνισε στην εισήγησή του ο εκπρόσωπος της Ντώυτσε Μπανκ. Πέραν της «μη συμμόρφωσης» προς τους όρους του Μνημονίου, είναι φανερό ότι η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης απαιτεί νέο κούρεμα των κρατικών τώρα χρεών και νέους χρηματοδοτικούς πόρους. Και τα δύο είναι «ανέφικτα», άρα δεν απομένει παρά η «προσωρινή» έξοδος της Ελλάδας είτε πλήρως, είτε μερικά από το ευρώ, με την εισαγωγή ενδεχομένως παράλληλου εσωτερικού μέσου πληρωμής.
Κατά τη Ντώυτσε Μπανκ «η ελληνική οικονομία δεν μπορεί από μόνη της να καταστρέψει το ευρώ». Η βασική απειλή δεν προέρχεται ούτε καν από την ισπανική κρίση, που περιορίζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά από την Ιταλία, που αντιμετωπίζει μια τεράστια κρίση ελλειμμάτων σε όλους τους τομείς.
Ταυτόχρονα, σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές, η Γερμανίδα Καγκελλάριος έχει ενημερώσει διεθνείς συνομιλητές της, προ των εκλογών, για την ενδεχόμενη πρόθεσή της να «οργανώσει» την «αποχώρηση», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της Ελλάδας από την ευρωζώνη. ‘Άλλες, μη επιβεβαιωμένες πάντως πληροφορίες, φέρουν την ΕΚΤ να ετοιμάζει την τεχνική υποστήριξη για εκτύπωση νομίσματος στην Ελλάδα.
Πέντε συμπεράσματα
Τι συμπεράσματα πρέπει να βγάλει κανείς από αυτές τις πληροφορίες;
1. ‘Ότι όλο και ισχυρότεροι κύκλοι της Γερμανίας και των τραπεζών οδηγούνται στη «λύση» της εξόδου της Ελλάδας, αλλά δεν είναι ακόμα έτοιμοι. ‘Αρα πρέπει τώρα να ζητηθεί κανονική λύση του ελληνικού, και όχι εξωραϊσμός, γιατί είναι δυσκολότερο στο Βερολίνο να κάνει τη ρήξη τώρα, γιατί η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινώνεται διαρκώς, γιατί είναι το ίδιο το Μνημόνιο και η μη υπεράσπιση της χώρας από την ελίτ που αυξάνει την πίεση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ
2. Μετά από μία διετία ανείπωτων καταστροφών δια του Μνημονίου, η Ελλάδα όχι μόνο δεν «σώθηκε», αλλά κατέστη ρεαλιστικό ενδεχόμενο το, αδιανόητο μέχρι τότε, εκδίωξης μιας χώρας από την ευρωζώνη. Αυτό κατάφεραν η πολιτική τάξη της χώρας με τα συνεχή ναι. Είναι θέμα λίγου χρόνου πλέον να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις τελικής εκδίωξης της Ελλάδας, υπό τους χειρότερους δυνατούς όρους. Αν οι ελληνικές ελίτ συνεχίσουν αυτά που έπρατταν την τελευταία διετία, θα υπονομεύσουν πλήρως και τη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αλλά και τους λόγους για τους οποίους έχει νόημα να παραμείνει.
3. Η «Διεθνής του Χρήματος» ετοιμάζει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αν όχι μεσοπρόθεσμα τη διάλυσή του, τουλάχιστον αν η Ευρωπαϊκή δεν δεχθεί να μετατραπεί τάχιστα σε Τραπεζική ‘Ενωση, μια ολιγαρχική δομή «Βασιλείας του Χρήματος», προορισμένης να κατεδαφίσει το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και την εναπομένουσα δημοκρατία στην ήπειρο, για να εγγυηθεί την αξία και απόδοση του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Είναι εγκληματική πράξη η συνέχιση της συζήτησης για παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ. Αν οι ελληνικές ελίτ θέλουν την παραμονή στο ευρώ πρέπει να σταματήσουν να συζητάνε οι ίδιες (για εσωτερικούς ιδιοτελείς σκοπούς) και να επιτρέπουν τη διεθνή συζήτηση για αυτό το ενδεχόμενο. Η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση δεν είναι Γερμανική, Πορτογαλλική ή Τραπεζική, κι αν δεν βρεθεί κάποιος ‘Ελληνας να το πει αυτό, θα μας πετάξουν έξω.
Η ίδια η συζήτηση από κρατικούς αξιωματούχους, ή η μη αποδοκιμασία της συζήτησης από άλλους σημαίνοντες παράγοντες του ενδεχομένου αποβολής, το καθιστά πολιτικά αποδεκτό ως μία από τις «λύσεις» του ελληνικού και υπονομεύει τη διεθνή οικονομικο-πολιτική θέση της χώρας. ‘Όχι επενδυτές δεν έρχονται στη χώρα, αλλά και όποιος ‘Ελληνας μπορεί βγάζει τα λεφτά του έξω ή τα παίρνει από τις τράπεζες. Πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ανθελληνική-αντιευρωπαϊκή πολιτική πράξη
4. Υπάρχει λύση στο ελληνικό και την περιγράφει η ίδια η Ντώυτσε Μπανκ, άθελά της και για να την απορρίψει. Είναι η ίδια λύση που υπήρχε ευθύς εξ αρχής, η σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο και ένα σχέδιο Μάρσαλ. Υπάρχουν πάμπολλα επιχειρήματα με τα οποία μπορεί να υποστηριχθεί μια τέτοια πρόταση, αν ήθελαν να το πράξουν οι ελληνικές ελίτ, αν κάποιο θαύμα τις μεταμόρφωνε σε εκφραστή του έθνους τους και, γιατί όχι, των καλώς νοουμένων συμφερόντων όλης της Ευρώπης. Η πρόταση πρέπει όμως να υποστηριχθεί ανεξαρτήτως του αν θα τη δεχθούν ή όχι, για να καταγράφεται ως υπαρκτή εναλλακτική και να σταματήσει να αποδίδεται στην Ελλάδα η ευθύνη της μνημονιακής καταστροφής. Μόνο στην Ελλάδα έχει αναχθεί σε ύψιστη διπλωματική τέχνη η προσπάθεια να λέμε πράγματα μόνο όταν φανταζόμαστε ότι θα γίνουν αποδεκτά από την άλλη πλευρά. Αν πάτε να διαπραγματευτείτε το σπίτι σας με αυτή τη νοοτροπία θα το «σκοτώσετε»
Η Ελλάδα οφείλει να καταγγείλει σαφώς το Μνημόνιο, αντί να λέει ότι συμφωνεί με τις επιδιώξεις του αλλά θα ήθελε μια αλλαγή του «μείγματος». Το Μνημόνιο είναι μηχάνημα καταστροφής εξαιτίας των δημοσιονομικών στόχων του, όχι εξαιτίας των μεθόδων που επιδιώκονται. Δεν αναγνωρίζει το βασικό γεγονός ότι το συσσωρευθέν χρέος είναι απολύτως μη βιώσιμο, αυξάνει το χρέος και οδηγεί σε κατάρρευση τη χώρα. Ακόμα κι αν φτάσει ησύχως στο επίπεδο Βουλγαρίας, Ρουμανίας ή … Νίγηρα, δεν θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά της και θα γίνει μια Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρας, από τον οποίο θα έχουν αρπάξει όλη την περιουσία και ο οποίος θα έχει πάλι ένα κολοσσιαίο χρέος. Οι τεκμηριωμένες σχετικές γνώμες των γνωστότερων διεθνώς και Γερμανών οικονομολόγων θα μπορούσαν να αποτελέσουν, αν κάποιος τις συγκεντρώσει, ένα βιβλίο τόσο μεγάλο όσο και η Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη
Ανεξαρτήτως βέβαια του τι μπορεί ή θέλει να δεχθεί η Γερμανία και οι υπόλοιποι, η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. Η Γερμανία έχει τις απόψεις της, η Ελλάδα δεν μπορεί όμως να αποδεχθεί την καταστροφή της, ότι και αν συνεπάγεται η μη αποδοχή. Πρέπει να σταματήσει με κάθε μέσο μια πορεία αυτοκαταστροφής, κάθε περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ, των αμοιβών εργασίας και των ζωτικότερων κοινωνικών παροχών και αύξησης της ανεργίας, χρησιμοποιώντας το σύνολο των μέσων που διαθέτει. Ακόμα κι αν διαφωνήσουμε ως προς την επιβαλλόμενη λύση, η Ελλάδα οφείλει να ζητήσει τουλάχιστο άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση μείζονος ανθρωπιστικής καταστροφής, την οποία έχει προκαλέσει το επιβληθέν Μνημόνιο.
5. Η οικονομική ζημιά που θα προκαλέσει ελληνική αποχώρηση είναι τεράστια, γιατί τι άλλο σημαίνει η έκφραση «δεν μπορεί να καταστρέψει από μόνη της την ευρωπαϊκή οικονομία». Επιπλέον κανείς δεν μιλάει για τις πολιτικές συνέπειες και η Αθήνα οφείλει να το κάνει. Τι ακριβώς σημαίνει για το ευρωπαϊκό μεταπολεμικό σχέδιο, για την ευημερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη, τον διεθνή ρόλο της Ευρώπης, αν επιτραπεί στις αγορές να αποφασίσουν για τη σύνθεση και τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης; ‘Οσοι συζητάνε για αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, οργανώνουν και προετοιμάζουν τον θάνατο της Ευρώπης, και πρέπει να βρει το θάρρος να το πει αυτό ο κ. Σαμαράς. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να δεχόμαστε το γελοίο επιχείρημα ότι η Ελλάδα φταίει για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση, ή να κατηγορούμε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι υπεύθυνοι του κινδύνου αποβολής της Ελλάδας από την Ευρώπη ή διάλυσής της! Ούτε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως μέλη περιορισμένων δικαιωμάτων.
Η παρελθούσα διετία αποδεικνύει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ήταν το «ναι σε όλα» που μας κατέστρεψε και όχι το όχι που δεν είπαμε ποτέ και θα αναγκαστούμε ίσως να το πούμε μόνο όταν είναι πολύ αργά και υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Δεν μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση, όταν ξεκινάμε μονίμως από το τι εκτιμάμε ότι αρέσει στον άλλο να ακούσει κι όχι τι είναι ανάγκη να πάρουμε, όχι μόνο προς το δικό μας, αλλά και προς το συμφέρον όλης της Ευρώπης.
Στο μεταξύ, αν έχει στοιχειώδες μυαλό στο κεφάλι της η κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει την επάρκεια της χώρας σε τρόφιμα, φάρμακα, απαραίτητο στρατιωτικό υλικό. Πρέπει να εξηγήσει στη Ντώυτσε Μπανκ και στη Μέρκελ ότι κακώς ψάχνουν για κορόιδα στην Ελλάδα, ότι δεν θα δεχτούμε αίφνης «παράλληλο νόμισμα» στο εσωτερικό, αλλά να πληρώνουμε με ευρώ τα χρέη μας και να σώζουμε τις τράπεζες, ότι, αν αυτοί θα μας κάνουν κακό, θα τους κάνουμε κι εμείς. Κι ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον που δεν υπάρχει κανείς ‘Αγιος στην υπόθεση αυτή. Και πρέπει παράλληλα να προσέξει η κυβέρνηση τις προβοκάτσιες εξωτερικά και εσωτερικά, για να μην οδηγηθούμε σε καμιά ξαφνική κρίση με την Τουρκία ή κανένα εσωτερικό «φυλετικό» πόλεμο, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες κρίσης που να καταστήσουν εφικτά σενάρια που είναι σήμερα αδιανόητα.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πριν μερικές μέρες πραγματοποιήθηκε στη Χάγη μυστική σύσκεψη των εκπροσώπων δώδεκα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της Βρετανίας, με αντικείμενο την ελληνική κρίση και τις προοπτικές του ευρώ. Η σύσκεψη έγινε σε επίπεδο βασικών οικονομικών συμβούλων (των «Νο 2») των τραπεζών. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένους οικονομικούς κύκλους, την εισήγηση στη σύσκεψη έκανε ο κύριος οικονομικός σύμβουλος της Deutsche Bank. (Το κατά πόσον αυτή η τράπεζα είναι όντως αυτό που δηλώνει ο τίτλος της είναι άλλη ιστορία, που εκφεύγει αυτού του άρθρου).
Οι «πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα δεν έλυσαν τίποτα», ήταν η εκτίμηση των τραπεζιτών, που αναμένουν σύντομα νέα κρίση στη χώρα μας. Το μέλλον του ευρώ θα κριθεί σε έξη έως επτά μήνες, με την Ελλάδα να πηγαίνει εκτός ευρώ, ντε γιούρε ή ντε φάκτο, τόνισε στην εισήγησή του ο εκπρόσωπος της Ντώυτσε Μπανκ. Πέραν της «μη συμμόρφωσης» προς τους όρους του Μνημονίου, είναι φανερό ότι η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης απαιτεί νέο κούρεμα των κρατικών τώρα χρεών και νέους χρηματοδοτικούς πόρους. Και τα δύο είναι «ανέφικτα», άρα δεν απομένει παρά η «προσωρινή» έξοδος της Ελλάδας είτε πλήρως, είτε μερικά από το ευρώ, με την εισαγωγή ενδεχομένως παράλληλου εσωτερικού μέσου πληρωμής.
Κατά τη Ντώυτσε Μπανκ «η ελληνική οικονομία δεν μπορεί από μόνη της να καταστρέψει το ευρώ». Η βασική απειλή δεν προέρχεται ούτε καν από την ισπανική κρίση, που περιορίζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά από την Ιταλία, που αντιμετωπίζει μια τεράστια κρίση ελλειμμάτων σε όλους τους τομείς.
Ταυτόχρονα, σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές, η Γερμανίδα Καγκελλάριος έχει ενημερώσει διεθνείς συνομιλητές της, προ των εκλογών, για την ενδεχόμενη πρόθεσή της να «οργανώσει» την «αποχώρηση», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της Ελλάδας από την ευρωζώνη. ‘Άλλες, μη επιβεβαιωμένες πάντως πληροφορίες, φέρουν την ΕΚΤ να ετοιμάζει την τεχνική υποστήριξη για εκτύπωση νομίσματος στην Ελλάδα.
Πέντε συμπεράσματα
Τι συμπεράσματα πρέπει να βγάλει κανείς από αυτές τις πληροφορίες;
1. ‘Ότι όλο και ισχυρότεροι κύκλοι της Γερμανίας και των τραπεζών οδηγούνται στη «λύση» της εξόδου της Ελλάδας, αλλά δεν είναι ακόμα έτοιμοι. ‘Αρα πρέπει τώρα να ζητηθεί κανονική λύση του ελληνικού, και όχι εξωραϊσμός, γιατί είναι δυσκολότερο στο Βερολίνο να κάνει τη ρήξη τώρα, γιατί η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινώνεται διαρκώς, γιατί είναι το ίδιο το Μνημόνιο και η μη υπεράσπιση της χώρας από την ελίτ που αυξάνει την πίεση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ
2. Μετά από μία διετία ανείπωτων καταστροφών δια του Μνημονίου, η Ελλάδα όχι μόνο δεν «σώθηκε», αλλά κατέστη ρεαλιστικό ενδεχόμενο το, αδιανόητο μέχρι τότε, εκδίωξης μιας χώρας από την ευρωζώνη. Αυτό κατάφεραν η πολιτική τάξη της χώρας με τα συνεχή ναι. Είναι θέμα λίγου χρόνου πλέον να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις τελικής εκδίωξης της Ελλάδας, υπό τους χειρότερους δυνατούς όρους. Αν οι ελληνικές ελίτ συνεχίσουν αυτά που έπρατταν την τελευταία διετία, θα υπονομεύσουν πλήρως και τη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αλλά και τους λόγους για τους οποίους έχει νόημα να παραμείνει.
3. Η «Διεθνής του Χρήματος» ετοιμάζει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αν όχι μεσοπρόθεσμα τη διάλυσή του, τουλάχιστον αν η Ευρωπαϊκή δεν δεχθεί να μετατραπεί τάχιστα σε Τραπεζική ‘Ενωση, μια ολιγαρχική δομή «Βασιλείας του Χρήματος», προορισμένης να κατεδαφίσει το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και την εναπομένουσα δημοκρατία στην ήπειρο, για να εγγυηθεί την αξία και απόδοση του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Είναι εγκληματική πράξη η συνέχιση της συζήτησης για παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ. Αν οι ελληνικές ελίτ θέλουν την παραμονή στο ευρώ πρέπει να σταματήσουν να συζητάνε οι ίδιες (για εσωτερικούς ιδιοτελείς σκοπούς) και να επιτρέπουν τη διεθνή συζήτηση για αυτό το ενδεχόμενο. Η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση δεν είναι Γερμανική, Πορτογαλλική ή Τραπεζική, κι αν δεν βρεθεί κάποιος ‘Ελληνας να το πει αυτό, θα μας πετάξουν έξω.
Η ίδια η συζήτηση από κρατικούς αξιωματούχους, ή η μη αποδοκιμασία της συζήτησης από άλλους σημαίνοντες παράγοντες του ενδεχομένου αποβολής, το καθιστά πολιτικά αποδεκτό ως μία από τις «λύσεις» του ελληνικού και υπονομεύει τη διεθνή οικονομικο-πολιτική θέση της χώρας. ‘Όχι επενδυτές δεν έρχονται στη χώρα, αλλά και όποιος ‘Ελληνας μπορεί βγάζει τα λεφτά του έξω ή τα παίρνει από τις τράπεζες. Πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ανθελληνική-αντιευρωπαϊκή πολιτική πράξη
4. Υπάρχει λύση στο ελληνικό και την περιγράφει η ίδια η Ντώυτσε Μπανκ, άθελά της και για να την απορρίψει. Είναι η ίδια λύση που υπήρχε ευθύς εξ αρχής, η σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο και ένα σχέδιο Μάρσαλ. Υπάρχουν πάμπολλα επιχειρήματα με τα οποία μπορεί να υποστηριχθεί μια τέτοια πρόταση, αν ήθελαν να το πράξουν οι ελληνικές ελίτ, αν κάποιο θαύμα τις μεταμόρφωνε σε εκφραστή του έθνους τους και, γιατί όχι, των καλώς νοουμένων συμφερόντων όλης της Ευρώπης. Η πρόταση πρέπει όμως να υποστηριχθεί ανεξαρτήτως του αν θα τη δεχθούν ή όχι, για να καταγράφεται ως υπαρκτή εναλλακτική και να σταματήσει να αποδίδεται στην Ελλάδα η ευθύνη της μνημονιακής καταστροφής. Μόνο στην Ελλάδα έχει αναχθεί σε ύψιστη διπλωματική τέχνη η προσπάθεια να λέμε πράγματα μόνο όταν φανταζόμαστε ότι θα γίνουν αποδεκτά από την άλλη πλευρά. Αν πάτε να διαπραγματευτείτε το σπίτι σας με αυτή τη νοοτροπία θα το «σκοτώσετε»
Η Ελλάδα οφείλει να καταγγείλει σαφώς το Μνημόνιο, αντί να λέει ότι συμφωνεί με τις επιδιώξεις του αλλά θα ήθελε μια αλλαγή του «μείγματος». Το Μνημόνιο είναι μηχάνημα καταστροφής εξαιτίας των δημοσιονομικών στόχων του, όχι εξαιτίας των μεθόδων που επιδιώκονται. Δεν αναγνωρίζει το βασικό γεγονός ότι το συσσωρευθέν χρέος είναι απολύτως μη βιώσιμο, αυξάνει το χρέος και οδηγεί σε κατάρρευση τη χώρα. Ακόμα κι αν φτάσει ησύχως στο επίπεδο Βουλγαρίας, Ρουμανίας ή … Νίγηρα, δεν θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά της και θα γίνει μια Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρας, από τον οποίο θα έχουν αρπάξει όλη την περιουσία και ο οποίος θα έχει πάλι ένα κολοσσιαίο χρέος. Οι τεκμηριωμένες σχετικές γνώμες των γνωστότερων διεθνώς και Γερμανών οικονομολόγων θα μπορούσαν να αποτελέσουν, αν κάποιος τις συγκεντρώσει, ένα βιβλίο τόσο μεγάλο όσο και η Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη
Ανεξαρτήτως βέβαια του τι μπορεί ή θέλει να δεχθεί η Γερμανία και οι υπόλοιποι, η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. Η Γερμανία έχει τις απόψεις της, η Ελλάδα δεν μπορεί όμως να αποδεχθεί την καταστροφή της, ότι και αν συνεπάγεται η μη αποδοχή. Πρέπει να σταματήσει με κάθε μέσο μια πορεία αυτοκαταστροφής, κάθε περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ, των αμοιβών εργασίας και των ζωτικότερων κοινωνικών παροχών και αύξησης της ανεργίας, χρησιμοποιώντας το σύνολο των μέσων που διαθέτει. Ακόμα κι αν διαφωνήσουμε ως προς την επιβαλλόμενη λύση, η Ελλάδα οφείλει να ζητήσει τουλάχιστο άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση μείζονος ανθρωπιστικής καταστροφής, την οποία έχει προκαλέσει το επιβληθέν Μνημόνιο.
5. Η οικονομική ζημιά που θα προκαλέσει ελληνική αποχώρηση είναι τεράστια, γιατί τι άλλο σημαίνει η έκφραση «δεν μπορεί να καταστρέψει από μόνη της την ευρωπαϊκή οικονομία». Επιπλέον κανείς δεν μιλάει για τις πολιτικές συνέπειες και η Αθήνα οφείλει να το κάνει. Τι ακριβώς σημαίνει για το ευρωπαϊκό μεταπολεμικό σχέδιο, για την ευημερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη, τον διεθνή ρόλο της Ευρώπης, αν επιτραπεί στις αγορές να αποφασίσουν για τη σύνθεση και τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης; ‘Οσοι συζητάνε για αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, οργανώνουν και προετοιμάζουν τον θάνατο της Ευρώπης, και πρέπει να βρει το θάρρος να το πει αυτό ο κ. Σαμαράς. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να δεχόμαστε το γελοίο επιχείρημα ότι η Ελλάδα φταίει για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση, ή να κατηγορούμε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι υπεύθυνοι του κινδύνου αποβολής της Ελλάδας από την Ευρώπη ή διάλυσής της! Ούτε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως μέλη περιορισμένων δικαιωμάτων.
Η παρελθούσα διετία αποδεικνύει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ήταν το «ναι σε όλα» που μας κατέστρεψε και όχι το όχι που δεν είπαμε ποτέ και θα αναγκαστούμε ίσως να το πούμε μόνο όταν είναι πολύ αργά και υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Δεν μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση, όταν ξεκινάμε μονίμως από το τι εκτιμάμε ότι αρέσει στον άλλο να ακούσει κι όχι τι είναι ανάγκη να πάρουμε, όχι μόνο προς το δικό μας, αλλά και προς το συμφέρον όλης της Ευρώπης.
Στο μεταξύ, αν έχει στοιχειώδες μυαλό στο κεφάλι της η κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει την επάρκεια της χώρας σε τρόφιμα, φάρμακα, απαραίτητο στρατιωτικό υλικό. Πρέπει να εξηγήσει στη Ντώυτσε Μπανκ και στη Μέρκελ ότι κακώς ψάχνουν για κορόιδα στην Ελλάδα, ότι δεν θα δεχτούμε αίφνης «παράλληλο νόμισμα» στο εσωτερικό, αλλά να πληρώνουμε με ευρώ τα χρέη μας και να σώζουμε τις τράπεζες, ότι, αν αυτοί θα μας κάνουν κακό, θα τους κάνουμε κι εμείς. Κι ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον που δεν υπάρχει κανείς ‘Αγιος στην υπόθεση αυτή. Και πρέπει παράλληλα να προσέξει η κυβέρνηση τις προβοκάτσιες εξωτερικά και εσωτερικά, για να μην οδηγηθούμε σε καμιά ξαφνική κρίση με την Τουρκία ή κανένα εσωτερικό «φυλετικό» πόλεμο, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες κρίσης που να καταστήσουν εφικτά σενάρια που είναι σήμερα αδιανόητα.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Ελλάδα, Μνημόνια και Ευρώ
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είναι βέβαιο ότι επίκειται κάποια «αναθεώρηση» του Μνημονίου. Το αποφάσισαν οι έξω, δεν το ζήτησε η Ελλάδα. Γιατί ξέρουν ότι δεν βγαίνει, γιατί άρχισαν να γεύονται τις πιθανές συνέπειες αυτής της καταστροφής, με πρώτη την παρ’ ολίγον κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θέλουν να βοηθήσουν τις φιλικές δυνάμεις τους στην Αθήνα. Θα περιλαμβάνει πιθανώς ένα τράτο ενός ή δύο χρόνων και διάφορα άλλα μικροδωράκια, που θα τα εμφανίσουν ως «μεγάλες εθνικές επιτυχίες» οι άθλιοι του Κολωνακίου και της Εκάλης (αν οι κυβερνήτες μας ήταν Ιάπωνες και όχι ‘Ελληνες, είναι βέβαιο ότι θα είχαν κάνει προ πολλού μαζικό χαρακίρι, αντί να υποδύονται τους σωτήρες από την καταστροφή που προκάλεσαν!) Θα ξεσφίξουν λοιπόν λίγο τη θηλιά, δεν θα την απομακρύνουν όμως από το λαιμό του σταδιακά απαγχονιζόμενου ελληνικού λαού και κράτους.
Η Ελλάδα όμως μπορεί και πρέπει να πάρει πολύ περισσότερα. Εξηγήσαμε αναλυτικά σε προηγούμενο άρθρο μας (Η Ελλάδα αύριο, 20.6) τους λόγους για τους οποίους η ‘Αγκελα Μέρκελ, αν και το έχει προετοιμάσει, είναι πρακτικά σχεδόν αδύνατο να επιδιώξει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ τώρα (εκτός αν η Αθήνα εξακολουθήσει να συνεργεί αντικειμενικά σε αυτό). Είναι συζητήσιμο ακόμα και αν μπορεί να επιχειρηθεί η εισαγωγή παράλληλου δεύτερου νομίσματος στη χώρα. Το Βερολίνο απέδειξε με τους παγκοσμίους πολέμους, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα, την ικανότητά του να διαπράττει τεράστιες καταστροφές, που οδηγούν τελικά και στη δική του. Ακόμα όμως κι αν η Μέρκελ αγνοήσει τον κίνδυνο να μείνει στην ιστορία ως η «καγκελλάριος που διέλυσε την ΕΕ», ισχυρότατες δυνάμεις στο εσωτερικό της Γερμανίας και διεθνείς θα την εμποδίσουν, τουλάχιστο σε αυτή τη συγκυρία. (Μόνος απροσδιόριστος παράγων παραμένει μια πιθανή αλληλεπίδραση μείζονος πολέμου κατά της Συρίας με την ευρωπαϊκή κρίση).
Τι χρειάζεται η Ελλάδα
Η Ελλάδα οφείλει να πάρει πολύ περισσότερα από τα ψίχουλα που θέλουν να της δώσουν. Οφείλει να πάρει ένα βιώσιμο πρόγραμμα, που θα της επιτρέψει να διατηρηθεί ως κράτος. Το Μνημόνιο και η Δανειακή δεν είναι απλώς μεγάλες κοινωνικο-οικονομικές «αντιμεταρρυθμίσεις», όπως ο Θατσερισμός. Απειλούν ευθέως την επιβίωση του ελληνικού λαού και κράτους και τη μακροημέρευση της ΕΕ. Για την Ελλάδα, η «έλλογη ρήξη» με τη λογική Μέρκελ είναι όρος κοινωνικής, οικονομικής και εθνικής επιβίωσης.
Οι σκληρές δηλώσεις των Γερμανών και των φίλων τους, που λένε προκαταβολικά ότι δεν δέχονται καμιά αμφισβήτηση των αρχών και της λογικής του προγράμματος, όπως και των «δεσμεύσεων», γίνονται ακριβώς γιατί αντιλαμβάνονται τη δεινή θέση τους και θέλουν να αποτρέψουν προκαταβολικά οποιαδήποτε συνολική αμφισβήτηση. Στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι το πρόγραμμα αυτό είναι μη υπερασπίσιμο και θέλουν να αποφύγουν τη συζήτηση, οχυρούμενες πίσω από τα «συμφωνηθέντα». Εκτιμούν ότι το μεγαλύτερο ατού που έχουν είναι η δουλοπρέπεια της Αθήνας αφού, όπως έγραψε η Μπερλίνερ Τσάιτουγκ, οι ‘Ελληνες δεν τόλμησαν να κάνουν την επανάσταση και τώρα έρχονται να ζητιανέψουν λεφτά. Και πώς να μην ποντάρουν στη δουλοπρέπεια των ελληνικών ελίτ, όταν πιστεύεται π.χ. ευρέως στην Ευρώπη ότι ο ΓΑΠ έφτασε στο σημείο να θέσει υπό την έγκριση διεθνούς οικονομικού παράγοντα την κυβέρνησή του πριν σχηματισθεί!
Η αξιοπρέπεια ως προϋπόθεση διαπραγμάτευσης
Για να μπορέσει λοιπόν να γίνει διαπραγμάτευση, προτού καν κανείς εξετάσει τι και πως θα το ζητήσει, οφείλει να δημιουργηθεί υποκείμενο που να μπορεί να διαπραγματευθεί, να αποβληθεί δηλαδή από τους Έλληνες πολιτικούς η νοοτροπία παρείσακτου, προκαταβολικά ηττημένου υπηρέτη και ζητιάνου που συνήθως τους διακατέχει και να αλλάξει η όλη ατμόσφαιρα της συζήτησης για το ελληνικό θέμα. Η Ελλάδα, προτού ζητήσει οτιδήποτε, πρέπει να ανακτήσει την αξιοπρέπειά της και η αξιοπρέπεια δεν είναι συνάρτηση των χρημάτων πούχει κάποιος στο πορτοφόλι του, αλλά της ιδέας για τον εαυτό του πούχει στο μυαλό του. Μου το υπενθύμισε πρόσφατα στη Φιλελλήνων ένας εξαθλιωμένος συμπολίτης μας που, λίγο άδικα νομίζω, αλλά δεν μπορώ να τον κρίνω, αρνήθηκε μάλλον βίαια το νόμισμα που πήγα να του δώσω. Στο «λαμογιστάν» είναι κάπως άχαρο να εξηγεί κανείς τη δύναμη της ηθικής, συνιστώσας της «ήπιας ισχύος», όπως λένε στις ΗΠΑ. Εκεί, οι οξυδερκέστεροι παρατηρητές, όπως ο Ντέιβιντ Ιγκνάτιους της Ουάσιγκτον Ποστ, αναγνώρισαν στην αξιοπρέπεια των Αράβων Σουνιτών του Ιράκ ένα όπλο που μπόρεσε να τους νικήσει. ‘Εχουμε και ελληνική εμπειρία. Χιλιάδες άνθρωποι προτίμησαν να πάνε στο απόσπασμα αντί για το σπίτι τους, για να μην υπογράψουν μια δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού – αρκετοί δεν ήταν καν κομμουνιστές. Εξαιτίας τους, το ΚΚΕ διαθέτει ακόμα, εβδομήντα χρόνια αργότερα, έστω 4,5%, παρόλο που διεκδικεί βάσιμα τον τίτλο του κόμματος με τα περισσότερα, πιο παράλογα, «εγκληματικά» σφάλματα στην παγκόσμιο ιστορία.
Στοιχειώδεις προϋποθέσεις διαπραγμάτευσης
Προτού εξετασθεί και για να μπορέσει να εξετασθεί το ελληνικό, πρέπει να προηγηθούν ορισμένα στοιχειώδη πράγματα, και να αλλάξει η ατμόσφαιρα. Αυτά είναι:
Α) η απαγόρευση οποιασδήποτε περαιτέρω συζήτησης από ‘Ελληνες και Ευρωπαίους κρατικούς αξιωματούχους για τη διατήρηση της Ελλάδας ή όχι στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ, έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με τα άλλα μέλη, έχει νόμισμά της το ευρώ και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση λέγεται Ευρωπαϊκή, όχι Ελληνική, Γερμανική, ή τραπεζική
Β) η πολιτική αποδοκιμασία των προσβλητικών ρατσιστικών, σαδιστικών επιθέσεων του ευρωπαϊκού τύπου και ενίοτε δηλώσεων κατά των Ελλήνων. Και η σκληρότερη κριτική είναι αποδεκτή, όχι οι προσβολές, οι συκοφαντίες και οι επιθέσεις αυτού του είδους. Αν αυτά γράφονταν στη Γαλλία, θα μπορούσαν να μηνυθούν οι γράφοντες για «υποκίνηση φυλετικού μίσους»
Η απαράδεκτη συζήτηση για την παραμονή στο ευρώ
Μια συζήτηση για αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ, πολύ περισσότερο από την ΕΕ, τουλάχιστον από κρατικούς αξιωματούχους, ήταν αδιανόητη πριν δύο χρόνια. Η αποβολή αντίκειται στις συνθήκες και στην πολιτική φιλοσοφία επί της οποίας στηρίχτηκε η ίδρυση και λειτουργία της ΕΕ, ιδιαίτερα στην αρχή της ισοτιμίας εθνών και κρατών. Δεν προβλέπεται δυνατότητα εξόδου από την ευρωζώνη. Η ίδια η (χειραγωγούμενη) ελληνική ελίτ ξεκίνησε αυτή την εγκληματική συζήτηση, προκειμένου να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό με το παραπλανητικό αξίωμα «μνημόνιο=ευρώ=ΕΕ». Η Δαμανάκη το ανέφερε πρώτη, ακολούθησε ο Παπανδρέου με το δημοψήφισμα, που, εξήγησε ο Βενιζέλος, θα ρωτούσε «μνημόνιο ή εκτός ευρώ». Μόνο μετά πήραν τη σκυτάλη Μέρκελ και Σαρκοζί και η συζήτηση που ακολούθησε άρχισε να καθιστά πολιτικά δυνατό το έως τότε αδιανόητο. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε στην προεκλογική περίοδο, όταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ξένες κυβερνήσεις συνεργάστηκαν για να τρομοκρατήσουν τους ‘Ελληνες, με τίμημα το ζήτημα εξόδου από το ευρώ να μπει για τα καλά στη διεθνή πολιτική ατζέντα! ‘Όλα αυτά γίνονταν, υποτίθεται, για να μείνουμε στο ευρώ, στην πραγματικότητα όμως δημιουργούσαν τις πολιτικο-οικονομικές προϋποθέσεις για την έξοδο.
Πέραν της πολιτικής, υπάρχει η οικονομική διάσταση. Παληά, όταν γινόταν μια υποτίμηση, δεν την ήξεραν παρά ελάχιστοι, γινόταν απόλυτα αιφνιδιαστικά, συνήθως Σάββατο βράδυ. Φαντάζεστε Υπουργό Οικονομικών να συζητάει δύο χρόνια δημοσίως αν θα υποτιμήσει το νόμισμά του; Τι θα συμβεί στη χώρα του και το νόμισμά της; Φαντάζεστε διευθυντή επιχείρησης να συζητάει κάθε δεύτερη μέρα πιθανή χρεωκοπία της επιχείρησής του; Η συζήτηση από ‘Ελληνες και Ευρωπαίους για ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ απετέλεσε βασικό παράγοντα φυγής κεφαλαίων από τη χώρα, κλονισμού της εμπιστοσύνης και πιστωτικής ασφυξίας των ελληνικών επιχειρήσεων. Η συζήτηση, παρατεινόμενη, μπορεί από μόνη της να οδηγήσει σε έξοδο.
Οι ελληνικές πολιτικές ελίτ επιμένουν στη συζήτηση αυτή για έναν απλούστατο λόγο. Δεν μπορούν να υποστηρίξουν τα Μνημόνια που υπέγραψαν με κανένα ορθολογικό οικονομικό επιχείρημα. Κάνοντάς το όμως, προκαλούν οι ίδιες την καταστροφή που λένε ότι προσπαθούν να αποτρέψουν.
Μόνο ηλίθιοι, ή άσχετοι με το αντικείμενο, ή συνειδητοί υπονομευτές της Ελλάδας ή της ΕΕ, δεν αντιλαμβάνονται τον κεντρικό ρόλο της πληροφορίας στον τρόπο λειτουργίας της σύγχρονης πολιτικής και των «αγορών», που προεξοφλούν τα αποτελέσματα των προβλέψεων πραγματοποιώντας τα. ‘Όταν βγήκε προεκλογικά η Εθνική Τράπεζα και μας κατατρόμαξε με τις πιθανές συνέπειες εξόδου από το ευρώ, έδωσε στις αγορές την πληροφορία ότι αυτό είναι σοβαρό ενδεχόμενο και άρα τοποθετήθηκαν ανάλογα έναντι της Ελλάδας. ‘Επαυσαν π.χ. να ασφαλίζουν ελληνικές εισαγωγές, προστατευόμενες από συναλλαγματικό κίνδυνο. Για να πάρουν τις εκλογές, μόνο με τις δηλώσεις τους, οι ‘Ελληνες πολιτικοί και άλλοι δημόσιοι παράγοντες, επιδείνωσαν σημαντικά τη θέση της χώρας, αλλά και επέτρεψαν στους Ευρωπαίους να λένε εκ του ασφαλούς ότι τους κατεβαίνει στο κεφάλι. Φτάσαμε στο σημείο, δημοσιογράφος ελληνικού μέσου να πιέζει τον Ολλάντ να γίνει όσο πιο απειλητικός μπορούσε εναντίον της Ελλάδας. Αν δεν σταματήσει αμέσως αυτή η ιστορία από την ελληνική κυβέρνηση και τις ελληνικές ελίτ, αν δεν απαιτηθεί παρομοίως να σταματήσει από την Ευρώπη, επί ποινή αυστηρής απάντησης σε κάθε σχετική δήλωση από την Αθήνα, τότε δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να περιμένουμε επιτέλους πότε θα χρεωκοπήσει οριστικά η χώρα και θα εξέλθει της ευρωζώνης, μετρώντας στο μεσοδιάστημα πόσοι συμπολίτες μας πέφτουν καθημερινά από τα μπαλκόνια. Αν αυτά που κάνουν δημόσια πρόσωπα, τάκαναν διευθυντές επιχείρησης, θα ήταν φυλακή για απιστία.
Η επικοινωνιακή επίθεση κατά της Ελλάδας
Υπάρχει επίσης το ζήτημα των προσβολών, των ανακριβειών, της κατασυκοφάντησης. Ουσιαστικά, αυτό που κάνουν οι εφημερίδες των τραπεζών διεθνώς, είναι ένας «επικοινωνιακός» βομβαρδισμός, τον οποίο, όπως και στις επεμβάσεις της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Λιβύη, Συρία) ακολουθεί συνήθως ο «πραγματικός».
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι υπονομεύθηκαν, σε διάστημα μόλις δύο χρόνων, αφενός το όποιο κύρος και η αξιοπιστία της Ελλάδας, πολιτική και οικονομική, αφετέρου τα θεμέλια του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος. Οι τραπεζίτες είδαν το χάρο με τα μάτια τους το 2008, όταν προκάλεσαν την κρίση, παρέμεναν εξαιρετικά ανήσυχοι στα Νταβός του 2009 και 2010, ηρέμησαν μετά το Μνημόνιο. Η κρίση χρέους μετετράπη σε ενδοευρωπαϊκό πολιτικο-οικονομικό πόλεμο.
Δεν μπορεί κανείς να απαγορεύσει στις εφημερίδες των τραπεζιτών να γράφουν ότι θέλουν. Μπορεί όμως να ζητήσει από τους Ευρωπαίους ηγέτες να τις αποδοκιμάσουν και να τους εκθέσει αν δεν το κάνουν. Μπορεί να απαντήσει. Στις κατηγορίες κατά της Ελλάδας συνήθως απαντάνε ξένοι! Οι περισσότεροι εκπρόσωποι των πάσης φύσεως ελληνικών «ελίτ», κρατικών και άλλων, των κυβερνήσεών μας περιλαμβανομένων, συνήθως πράττουν το αντίθετο. Οικτίρουν τη χώρα τους, για την οποία ντρέπονται, ακόμα κι όταν γίνονται Πρωθυπουργοί, όπως ο κ. Παπανδρέου που εσφαλμένως απέδιδε το προσωπικό πρόβλημα (που ορθώς διαισθάνεται ότι έχει) στην εθνική του καταγωγή! Οι ελληνικές ελίτ, λόγω νοοτροπίας τους και αναξιοπρέπειάς τους, είναι και πηγή μαζικής παραπληροφόρησης των ξένων για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Αν αυτά δεν μεταβληθούν και δεν μεταβληθούν αμέσως και ριζικά, τότε θα χάσουμε μια ακόμα ιστορική ευκαιρία και θα βρεθούμε πιο κοντά σε μια εθνική καταστροφή, μπροστά στην οποία θα ωχριά αυτό που ζήσαμε την περασμένη διετία. Κι όσοι τόσο κόπτονται για την αποφυγή της εξόδου από την ευρωζώνη, θα έχουν οργανώσει τις προϋποθέσεις για να γίνει δυνατή.
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είναι βέβαιο ότι επίκειται κάποια «αναθεώρηση» του Μνημονίου. Το αποφάσισαν οι έξω, δεν το ζήτησε η Ελλάδα. Γιατί ξέρουν ότι δεν βγαίνει, γιατί άρχισαν να γεύονται τις πιθανές συνέπειες αυτής της καταστροφής, με πρώτη την παρ’ ολίγον κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θέλουν να βοηθήσουν τις φιλικές δυνάμεις τους στην Αθήνα. Θα περιλαμβάνει πιθανώς ένα τράτο ενός ή δύο χρόνων και διάφορα άλλα μικροδωράκια, που θα τα εμφανίσουν ως «μεγάλες εθνικές επιτυχίες» οι άθλιοι του Κολωνακίου και της Εκάλης (αν οι κυβερνήτες μας ήταν Ιάπωνες και όχι ‘Ελληνες, είναι βέβαιο ότι θα είχαν κάνει προ πολλού μαζικό χαρακίρι, αντί να υποδύονται τους σωτήρες από την καταστροφή που προκάλεσαν!) Θα ξεσφίξουν λοιπόν λίγο τη θηλιά, δεν θα την απομακρύνουν όμως από το λαιμό του σταδιακά απαγχονιζόμενου ελληνικού λαού και κράτους.
Η Ελλάδα όμως μπορεί και πρέπει να πάρει πολύ περισσότερα. Εξηγήσαμε αναλυτικά σε προηγούμενο άρθρο μας (Η Ελλάδα αύριο, 20.6) τους λόγους για τους οποίους η ‘Αγκελα Μέρκελ, αν και το έχει προετοιμάσει, είναι πρακτικά σχεδόν αδύνατο να επιδιώξει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ τώρα (εκτός αν η Αθήνα εξακολουθήσει να συνεργεί αντικειμενικά σε αυτό). Είναι συζητήσιμο ακόμα και αν μπορεί να επιχειρηθεί η εισαγωγή παράλληλου δεύτερου νομίσματος στη χώρα. Το Βερολίνο απέδειξε με τους παγκοσμίους πολέμους, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα, την ικανότητά του να διαπράττει τεράστιες καταστροφές, που οδηγούν τελικά και στη δική του. Ακόμα όμως κι αν η Μέρκελ αγνοήσει τον κίνδυνο να μείνει στην ιστορία ως η «καγκελλάριος που διέλυσε την ΕΕ», ισχυρότατες δυνάμεις στο εσωτερικό της Γερμανίας και διεθνείς θα την εμποδίσουν, τουλάχιστο σε αυτή τη συγκυρία. (Μόνος απροσδιόριστος παράγων παραμένει μια πιθανή αλληλεπίδραση μείζονος πολέμου κατά της Συρίας με την ευρωπαϊκή κρίση).
Τι χρειάζεται η Ελλάδα
Η Ελλάδα οφείλει να πάρει πολύ περισσότερα από τα ψίχουλα που θέλουν να της δώσουν. Οφείλει να πάρει ένα βιώσιμο πρόγραμμα, που θα της επιτρέψει να διατηρηθεί ως κράτος. Το Μνημόνιο και η Δανειακή δεν είναι απλώς μεγάλες κοινωνικο-οικονομικές «αντιμεταρρυθμίσεις», όπως ο Θατσερισμός. Απειλούν ευθέως την επιβίωση του ελληνικού λαού και κράτους και τη μακροημέρευση της ΕΕ. Για την Ελλάδα, η «έλλογη ρήξη» με τη λογική Μέρκελ είναι όρος κοινωνικής, οικονομικής και εθνικής επιβίωσης.
Οι σκληρές δηλώσεις των Γερμανών και των φίλων τους, που λένε προκαταβολικά ότι δεν δέχονται καμιά αμφισβήτηση των αρχών και της λογικής του προγράμματος, όπως και των «δεσμεύσεων», γίνονται ακριβώς γιατί αντιλαμβάνονται τη δεινή θέση τους και θέλουν να αποτρέψουν προκαταβολικά οποιαδήποτε συνολική αμφισβήτηση. Στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι το πρόγραμμα αυτό είναι μη υπερασπίσιμο και θέλουν να αποφύγουν τη συζήτηση, οχυρούμενες πίσω από τα «συμφωνηθέντα». Εκτιμούν ότι το μεγαλύτερο ατού που έχουν είναι η δουλοπρέπεια της Αθήνας αφού, όπως έγραψε η Μπερλίνερ Τσάιτουγκ, οι ‘Ελληνες δεν τόλμησαν να κάνουν την επανάσταση και τώρα έρχονται να ζητιανέψουν λεφτά. Και πώς να μην ποντάρουν στη δουλοπρέπεια των ελληνικών ελίτ, όταν πιστεύεται π.χ. ευρέως στην Ευρώπη ότι ο ΓΑΠ έφτασε στο σημείο να θέσει υπό την έγκριση διεθνούς οικονομικού παράγοντα την κυβέρνησή του πριν σχηματισθεί!
Η αξιοπρέπεια ως προϋπόθεση διαπραγμάτευσης
Για να μπορέσει λοιπόν να γίνει διαπραγμάτευση, προτού καν κανείς εξετάσει τι και πως θα το ζητήσει, οφείλει να δημιουργηθεί υποκείμενο που να μπορεί να διαπραγματευθεί, να αποβληθεί δηλαδή από τους Έλληνες πολιτικούς η νοοτροπία παρείσακτου, προκαταβολικά ηττημένου υπηρέτη και ζητιάνου που συνήθως τους διακατέχει και να αλλάξει η όλη ατμόσφαιρα της συζήτησης για το ελληνικό θέμα. Η Ελλάδα, προτού ζητήσει οτιδήποτε, πρέπει να ανακτήσει την αξιοπρέπειά της και η αξιοπρέπεια δεν είναι συνάρτηση των χρημάτων πούχει κάποιος στο πορτοφόλι του, αλλά της ιδέας για τον εαυτό του πούχει στο μυαλό του. Μου το υπενθύμισε πρόσφατα στη Φιλελλήνων ένας εξαθλιωμένος συμπολίτης μας που, λίγο άδικα νομίζω, αλλά δεν μπορώ να τον κρίνω, αρνήθηκε μάλλον βίαια το νόμισμα που πήγα να του δώσω. Στο «λαμογιστάν» είναι κάπως άχαρο να εξηγεί κανείς τη δύναμη της ηθικής, συνιστώσας της «ήπιας ισχύος», όπως λένε στις ΗΠΑ. Εκεί, οι οξυδερκέστεροι παρατηρητές, όπως ο Ντέιβιντ Ιγκνάτιους της Ουάσιγκτον Ποστ, αναγνώρισαν στην αξιοπρέπεια των Αράβων Σουνιτών του Ιράκ ένα όπλο που μπόρεσε να τους νικήσει. ‘Εχουμε και ελληνική εμπειρία. Χιλιάδες άνθρωποι προτίμησαν να πάνε στο απόσπασμα αντί για το σπίτι τους, για να μην υπογράψουν μια δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού – αρκετοί δεν ήταν καν κομμουνιστές. Εξαιτίας τους, το ΚΚΕ διαθέτει ακόμα, εβδομήντα χρόνια αργότερα, έστω 4,5%, παρόλο που διεκδικεί βάσιμα τον τίτλο του κόμματος με τα περισσότερα, πιο παράλογα, «εγκληματικά» σφάλματα στην παγκόσμιο ιστορία.
Στοιχειώδεις προϋποθέσεις διαπραγμάτευσης
Προτού εξετασθεί και για να μπορέσει να εξετασθεί το ελληνικό, πρέπει να προηγηθούν ορισμένα στοιχειώδη πράγματα, και να αλλάξει η ατμόσφαιρα. Αυτά είναι:
Α) η απαγόρευση οποιασδήποτε περαιτέρω συζήτησης από ‘Ελληνες και Ευρωπαίους κρατικούς αξιωματούχους για τη διατήρηση της Ελλάδας ή όχι στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ, έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με τα άλλα μέλη, έχει νόμισμά της το ευρώ και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση λέγεται Ευρωπαϊκή, όχι Ελληνική, Γερμανική, ή τραπεζική
Β) η πολιτική αποδοκιμασία των προσβλητικών ρατσιστικών, σαδιστικών επιθέσεων του ευρωπαϊκού τύπου και ενίοτε δηλώσεων κατά των Ελλήνων. Και η σκληρότερη κριτική είναι αποδεκτή, όχι οι προσβολές, οι συκοφαντίες και οι επιθέσεις αυτού του είδους. Αν αυτά γράφονταν στη Γαλλία, θα μπορούσαν να μηνυθούν οι γράφοντες για «υποκίνηση φυλετικού μίσους»
Η απαράδεκτη συζήτηση για την παραμονή στο ευρώ
Μια συζήτηση για αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ, πολύ περισσότερο από την ΕΕ, τουλάχιστον από κρατικούς αξιωματούχους, ήταν αδιανόητη πριν δύο χρόνια. Η αποβολή αντίκειται στις συνθήκες και στην πολιτική φιλοσοφία επί της οποίας στηρίχτηκε η ίδρυση και λειτουργία της ΕΕ, ιδιαίτερα στην αρχή της ισοτιμίας εθνών και κρατών. Δεν προβλέπεται δυνατότητα εξόδου από την ευρωζώνη. Η ίδια η (χειραγωγούμενη) ελληνική ελίτ ξεκίνησε αυτή την εγκληματική συζήτηση, προκειμένου να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό με το παραπλανητικό αξίωμα «μνημόνιο=ευρώ=ΕΕ». Η Δαμανάκη το ανέφερε πρώτη, ακολούθησε ο Παπανδρέου με το δημοψήφισμα, που, εξήγησε ο Βενιζέλος, θα ρωτούσε «μνημόνιο ή εκτός ευρώ». Μόνο μετά πήραν τη σκυτάλη Μέρκελ και Σαρκοζί και η συζήτηση που ακολούθησε άρχισε να καθιστά πολιτικά δυνατό το έως τότε αδιανόητο. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε στην προεκλογική περίοδο, όταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ξένες κυβερνήσεις συνεργάστηκαν για να τρομοκρατήσουν τους ‘Ελληνες, με τίμημα το ζήτημα εξόδου από το ευρώ να μπει για τα καλά στη διεθνή πολιτική ατζέντα! ‘Όλα αυτά γίνονταν, υποτίθεται, για να μείνουμε στο ευρώ, στην πραγματικότητα όμως δημιουργούσαν τις πολιτικο-οικονομικές προϋποθέσεις για την έξοδο.
Πέραν της πολιτικής, υπάρχει η οικονομική διάσταση. Παληά, όταν γινόταν μια υποτίμηση, δεν την ήξεραν παρά ελάχιστοι, γινόταν απόλυτα αιφνιδιαστικά, συνήθως Σάββατο βράδυ. Φαντάζεστε Υπουργό Οικονομικών να συζητάει δύο χρόνια δημοσίως αν θα υποτιμήσει το νόμισμά του; Τι θα συμβεί στη χώρα του και το νόμισμά της; Φαντάζεστε διευθυντή επιχείρησης να συζητάει κάθε δεύτερη μέρα πιθανή χρεωκοπία της επιχείρησής του; Η συζήτηση από ‘Ελληνες και Ευρωπαίους για ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ απετέλεσε βασικό παράγοντα φυγής κεφαλαίων από τη χώρα, κλονισμού της εμπιστοσύνης και πιστωτικής ασφυξίας των ελληνικών επιχειρήσεων. Η συζήτηση, παρατεινόμενη, μπορεί από μόνη της να οδηγήσει σε έξοδο.
Οι ελληνικές πολιτικές ελίτ επιμένουν στη συζήτηση αυτή για έναν απλούστατο λόγο. Δεν μπορούν να υποστηρίξουν τα Μνημόνια που υπέγραψαν με κανένα ορθολογικό οικονομικό επιχείρημα. Κάνοντάς το όμως, προκαλούν οι ίδιες την καταστροφή που λένε ότι προσπαθούν να αποτρέψουν.
Μόνο ηλίθιοι, ή άσχετοι με το αντικείμενο, ή συνειδητοί υπονομευτές της Ελλάδας ή της ΕΕ, δεν αντιλαμβάνονται τον κεντρικό ρόλο της πληροφορίας στον τρόπο λειτουργίας της σύγχρονης πολιτικής και των «αγορών», που προεξοφλούν τα αποτελέσματα των προβλέψεων πραγματοποιώντας τα. ‘Όταν βγήκε προεκλογικά η Εθνική Τράπεζα και μας κατατρόμαξε με τις πιθανές συνέπειες εξόδου από το ευρώ, έδωσε στις αγορές την πληροφορία ότι αυτό είναι σοβαρό ενδεχόμενο και άρα τοποθετήθηκαν ανάλογα έναντι της Ελλάδας. ‘Επαυσαν π.χ. να ασφαλίζουν ελληνικές εισαγωγές, προστατευόμενες από συναλλαγματικό κίνδυνο. Για να πάρουν τις εκλογές, μόνο με τις δηλώσεις τους, οι ‘Ελληνες πολιτικοί και άλλοι δημόσιοι παράγοντες, επιδείνωσαν σημαντικά τη θέση της χώρας, αλλά και επέτρεψαν στους Ευρωπαίους να λένε εκ του ασφαλούς ότι τους κατεβαίνει στο κεφάλι. Φτάσαμε στο σημείο, δημοσιογράφος ελληνικού μέσου να πιέζει τον Ολλάντ να γίνει όσο πιο απειλητικός μπορούσε εναντίον της Ελλάδας. Αν δεν σταματήσει αμέσως αυτή η ιστορία από την ελληνική κυβέρνηση και τις ελληνικές ελίτ, αν δεν απαιτηθεί παρομοίως να σταματήσει από την Ευρώπη, επί ποινή αυστηρής απάντησης σε κάθε σχετική δήλωση από την Αθήνα, τότε δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να περιμένουμε επιτέλους πότε θα χρεωκοπήσει οριστικά η χώρα και θα εξέλθει της ευρωζώνης, μετρώντας στο μεσοδιάστημα πόσοι συμπολίτες μας πέφτουν καθημερινά από τα μπαλκόνια. Αν αυτά που κάνουν δημόσια πρόσωπα, τάκαναν διευθυντές επιχείρησης, θα ήταν φυλακή για απιστία.
Η επικοινωνιακή επίθεση κατά της Ελλάδας
Υπάρχει επίσης το ζήτημα των προσβολών, των ανακριβειών, της κατασυκοφάντησης. Ουσιαστικά, αυτό που κάνουν οι εφημερίδες των τραπεζών διεθνώς, είναι ένας «επικοινωνιακός» βομβαρδισμός, τον οποίο, όπως και στις επεμβάσεις της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Λιβύη, Συρία) ακολουθεί συνήθως ο «πραγματικός».
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι υπονομεύθηκαν, σε διάστημα μόλις δύο χρόνων, αφενός το όποιο κύρος και η αξιοπιστία της Ελλάδας, πολιτική και οικονομική, αφετέρου τα θεμέλια του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος. Οι τραπεζίτες είδαν το χάρο με τα μάτια τους το 2008, όταν προκάλεσαν την κρίση, παρέμεναν εξαιρετικά ανήσυχοι στα Νταβός του 2009 και 2010, ηρέμησαν μετά το Μνημόνιο. Η κρίση χρέους μετετράπη σε ενδοευρωπαϊκό πολιτικο-οικονομικό πόλεμο.
Δεν μπορεί κανείς να απαγορεύσει στις εφημερίδες των τραπεζιτών να γράφουν ότι θέλουν. Μπορεί όμως να ζητήσει από τους Ευρωπαίους ηγέτες να τις αποδοκιμάσουν και να τους εκθέσει αν δεν το κάνουν. Μπορεί να απαντήσει. Στις κατηγορίες κατά της Ελλάδας συνήθως απαντάνε ξένοι! Οι περισσότεροι εκπρόσωποι των πάσης φύσεως ελληνικών «ελίτ», κρατικών και άλλων, των κυβερνήσεών μας περιλαμβανομένων, συνήθως πράττουν το αντίθετο. Οικτίρουν τη χώρα τους, για την οποία ντρέπονται, ακόμα κι όταν γίνονται Πρωθυπουργοί, όπως ο κ. Παπανδρέου που εσφαλμένως απέδιδε το προσωπικό πρόβλημα (που ορθώς διαισθάνεται ότι έχει) στην εθνική του καταγωγή! Οι ελληνικές ελίτ, λόγω νοοτροπίας τους και αναξιοπρέπειάς τους, είναι και πηγή μαζικής παραπληροφόρησης των ξένων για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Αν αυτά δεν μεταβληθούν και δεν μεταβληθούν αμέσως και ριζικά, τότε θα χάσουμε μια ακόμα ιστορική ευκαιρία και θα βρεθούμε πιο κοντά σε μια εθνική καταστροφή, μπροστά στην οποία θα ωχριά αυτό που ζήσαμε την περασμένη διετία. Κι όσοι τόσο κόπτονται για την αποφυγή της εξόδου από την ευρωζώνη, θα έχουν οργανώσει τις προϋποθέσεις για να γίνει δυνατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου