Το δόγμα τους είναι…Arbeit macht frei!!!

του Σπύρου Γιωτάκη

«Arbeit macht frei».

Η γερμανική αυτή φράση, που σημαίνει, η «εργασία απελευθερώνει», αναγραφόταν σε πινακίδα της εισόδου του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς στην Πολωνία, όπου μαρτύρησαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι.
Ένα διαφορετικό «Arbeit macht frei» έχει εισβάλλει στη ζωή των ευρωπαίων και πρωτίστως των Ελλήνων εργαζομένων.


Το εργασιακό κρεματόριο και η κόλαση της ανεργίας.  Όποιος αρέσκεται να διαβάζει πίσω από τις γραμμές, σίγουρα θα κατάλαβε πολλά από την ομιλία του υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση στο 2ο Ετήσιο Συνέδριο Labor and Insurance «Αγορά Εργασίας: Πώς θα συμβάλει στην Οικονομική Ανάπτυξη», το οποίο διοργάνωσε το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο.

Ο κ. Βρούτσης κάλεσε τους επενδυτές να έλθουν πλέον στη χώρα μας, αφού οι αλλαγές στα εργασιακά καθιστούν ελκυστικές τις κινήσεις τους στην Ελλάδα.

Τι εννοεί ο κ. Βρούτσης;

Είναι απλό. Οι εργασιακές σχέσεις στη χώρα μας έχουν απορρυθμιστεί ολοκληρωτικά, οι συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις ανήκουν στο παρελθόν, οι μισθοί είναι ψιχία ελεημοσύνης των 400-500 ευρώ, οι αποζημιώσεις μειώνονται στο μισό και η απασχόληση γίνεται «λάστιχο», δηλαδή όσες ώρες θέλει ο επιχειρηματίας και όποτε τις χρειάζεται. Εξίσου σημαντικό, που δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας είναι οι στρατιές των ανέργων άνω των 1.500.000  ανθρώπων στην Ελλάδα των τριών μνημονίων, οι οποίοι μέσα στην απελπισία και την ανέχειά τους, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον «πολιορκητικό κριό» για τους ήδη εργαζόμενους και να μειωθούν περαιτέρω οι ήδη ισχνοί μισθοί, ή να επέλθει η αντικατάσταση των νυν απασχολουμένων.


Τον Σεπτέμβριο ο επικεφαλής των Γερμανών βιομηχάνων   Χανς Πέτερ Κάιτελ είχε προτείνει «ολόκληρη η Ελλάδα να μετατραπεί σε μία ειδική οικονομική ζώνη της Νομισματικής Ένωσης και να δοθεί στη χώρα μας κάθε βοήθεια από την EE, ώστε να καταφέρει να διασωθεί από την οικονομική καταστροφή».
Ρηξικέλευθη και άκρως ωφέλιμη για τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας και πρωτίστως της γερμανικής αστικής τάξης η πρόταση Κάιτελ. Τι σημαίνει όμως Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ);
Είναι μία επιστροφή στη φεουδαρχία.

Μεγάλη γεωγραφική περιοχή παραχωρείται σε πολυεθνικές με τους «επενδυτές» να έχουν δικαίωμα «ζωής» και «θανάτου»μέσω των υλικών, των ανθρώπων και του περιβάλλοντος.
Ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, μηδαμινή φορολογική επιβάρυνση και ληστρική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Κανείς κρατικός φορέας δεν θα μπορεί να τις επιβλέπει, εξαιτίας των απειλών αποχώρησης που θα επισείουν οι επιχειρηματίες.

Η μετατροπή περιοχών σε ΕΟΖ θα παρουσιαστεί με δόξες και τιμές, καθώς θα προβληθεί ως άλμα προς την ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας.
Την Τετάρτη ο πρωθυπουργός θριαμβολόγησε για τη συμφωνία HP , COSCO και ΤΡΑΙΝΟΣΕ, παραλείποντας ωστόσο να αναφέρει τις αμοιβές των εργαζομένων ιδιαίτερα στον κινεζικό κολοσσό.
Το σχέδιο τους αποκαλύπτεται λοιπόν. Με πρόσχημα το δημόσιο χρέος, που καλπάζει αλλά και τη συνεχή παραγωγή δημοσιονομικών ελλειμμάτων, η ευρωπαϊκή ελίτ επέλεξε πως θα ξεζουμίσει περισσότερο την Ελλάδα και το λαό της, καθώς δεν της αρκεί η απομύζηση της χώρας με τα τοκογλυφικά επιτόκια.

Φθηνοί εργαζόμενοι, ιδιωτικοποιήσεις και άκρατη εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Μοντέλο, που φιλοδοξούν να επεκτείνουν σε όλη την Ευρώπη, ενώ ήδη στη Γερμανία με την ατζέντα 2010 του πρώην καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ οι θέσεις πλήρους απασχόλησης μετατρέπονται σε μερικής.

Όμως δεν ξεκίνησαν όλα με τα μνημόνια.

Ακρογωνιαίος λίθος στην προσπάθεια του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου να ανταγωνιστεί τα άλλα διεθνή κέντρα της καπιταλιστικής οικονομίας υπήρξε η Συνθήκη του Μάαστριχ με τις περιβόητες τέσσερις ελευθερίες της:

1)Η Ελευθερία μετακίνησης των Αγαθών (δίχως δασμούς μεταξύ κρατών-μελών)
2)Η Ελευθερία μετακίνησης του Κεφαλαίου (από χώρα σε χώρα και μάλιστα με επιδότηση με σκοπό τη μέγιστη κερδοφορία)
3)Η Ελευθερία των Υπηρεσιών (να διεθνοποιούνται)
4)Η Ελευθερία μετακίνησης των Προσώπων (εργαζόμενοι από κράτος –μέλος σε άλλο κράτος-μέλος).

Ήταν η απάντηση του νεοφιλελευθερισμού στην κρίση του συστήματος, που χαρακτηρίζεται από τα έντονα φαινόμενα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και την απότομη μείωση του «μέσου ποσοστού κέρδους».
Ιδιωτικοποιήσεις, και μακρόχρονη συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Πειράματα δεν έγιναν μόνο στην Ελλάδα. Προηγήθηκαν η Χιλή του Πινοτσέτ, οι ΗΠΑ του Ρήγκαν και η Μεγάλη Βρετανία της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Μύχιος πόθος τους είναι, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, η έννοια εργατικό δίκαιο, να είναι ένα παραμύθι το οποίο με νοσταλγία θα διηγούνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους.
Βαρύνουσα σημασία, προκειμένου να μην υλοποιηθούν οι αντεργατικές αυτές στοχεύσεις, αποκτά η δυνατότητα αντίδρασης των λαών του Ευρωπαϊκού Νότου, ώστε να αναχαιτιστούν οι μακρόπνοες επιδιώξεις του Βερολίνου και του διευθυντηρίου των Βρυξελλών.
Οι μεγάλες διαδηλώσεις την Τετάρτη στο «φλεγόμενο» Νότο και η αποφασιστική σύγκρουση με την εντεινόμενη καταστολή κόντρα στην ανισόμετρη ανάπτυξη της ΕΕ δείχνουν την κατεύθυνση.

Ο δρόμος, που προβάλλουν ως σωτηρία, δεν είναι μονόδρομος, είναι μονοπάτι προς την Κόλαση το οποίο είναι στο χέρι μας να μη διασχίσουμε.

Να μην περάσουμε τη σύγχρονη πύλη στην οποία αναγράφεται:  «Arbeit macht frei».