Κατοχικό Γερμανικό Δάνειο . . .

Τη στιγμή που η Ελλάδα βυθίζεται σε ολοένα και ποιο μεγαλύτερη ύφεση.
Τη στιγμή που όλοι «εταίροι μας» μας σφίγγουν ακόμα περισσότερο το σχοινί, γύρω από το λαιμό μας… ζητώντας να υποθηκεύουμε ακίνητη περιουσία, υπάρχουν χρήματα που μας χρωστούν και ΟΥΔΕΙΣ  τα διεκδικεί.

Υπάρχει μια άγνωστη πτυχή, στην Ιστορία που οι περισσότεροι Έλληνες ΔΕΝ γνωρίζουν.
Το ότι έχει κρατηθεί το όλο θέμα μυστικό οφείλετε, στους, έντιμους πολιτικούς μας.
Υπάρχει υπογεγραμμένο και αναγνωρισμένο Δάνειο που έδωσε η Ελλάδα προς την Ναζιστική Γερμανία, ύψους   3,5 δις Δολάρια ΗΠΑ αγοραστικής αξίας 1938.
Το δάνειο επιβλήθηκε στην Ελλάδα  14.3.1942.
Βάση αυτού του Δανείου η Γερμανία μας οφείλει … αρκετά Δις ευρώ…

Επαναλαμβάνω ΔΕΝ αναφέρομαι στις αποζημιώσεις, ούτε στις κλοπές αρχαιολογικών θησαυρών, Αναφέρομαι σε ΔΑΝΕΙΟ με όλους τους τύπους.

Ως ‘Έλληνας πολίτης, απαιτώ να μου απαντήσει η κυβέρνηση :
-          Γιατί υπογράφει χωρίς να ρωτήσει, τον Ελληνικό Λαό, οικονομικά Μνημόνια, και δεν διεκδικεί, πρωτίστως, αυτά που οφείλουν, στον Ελληνικό Λαό.


Οι Γερμανοί, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζουν ότι μας οφείλουν σημαντικά ποσά και για το λόγο αυτό φρόντισαν να λάβουν τα μέτρα τους, Πώς;


Διαβάστε παρακάτω :
Η Ελλάδα υπέγραψε το μνημόνιο με την Τρόικα και τις συμβάσεις δανείων ξεχωριστά με κάθε χώρα.
Η μόνη χώρα που ΔΕΝ υπέγραψε απευθείας με την Ελλάδα, αλλά αντί αυτήν υπέγραψε μια Γερμανική Τράπεζα, η KFW, ήταν, όπως καταλαβαίνετε η Γερμανία.
Αυτό βέβαια έγινε, σαφέστατα, εκ του πονηρού, φοβούμενοι οι Γερμανοί, ότι τα 20 δις, που θα μας δάνειζαν, θα τα συμψηφίζαμε με το γερμανικό κατοχικό δάνειο που μας οφείλουν.
Για να είναι σίγουροι, ότι τα χρήματα θα τα επιστρέψουμε, απαίτησαν και προστέθηκε στη σύμβαση δανείου το άρθρο 7(1),  Απαγόρευση συμψηφισμού  ή υποβολής ανταπαίτησης.
Το άρθρο 7 (1) της δανειακής σύμβασης,  απαγορεύει το συμψηφισμό ή την υποβολή ανταπαίτησης, : «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από το δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης…».
Από τα παραπάνω λοιπόν αποδεικνύεται ότι οι Γερμανοί, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζουν ότι μας οφείλουν σημαντικά ποσά για τις παραπάνω αιτίες και για το λόγο αυτό φρόντισαν να λάβουν τα μέτρα τους.
Το κλου της υπόθεσης, το μεγάλο Αποκορύφωμα ,  της απαράδεκτης τακτικής της ελληνικής πλευράς προς τους Γερμανούς ήταν και η έκδοση εκ μέρους του υφυπουργού Οικονομικών κ. Σαχινίδη στις 5 Αυγούστου 2010 της υπ’ αριθ. 2/53775/0023/Α Απόφασης σχετικά με την έκδοση του «πρώτου δανείου του Ελληνικού Δημοσίου στις 18/05/ 2010, με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (ΦΕΚ Β’ αρ. φύλλο 1407/6-9-2010), με την οποία δόθηκε από πάνω και προμήθεια στους Γερμανούς της KfW ύψους περίπου 20 εκατ. ευρώ για το πρώτο δάνειο που έδωσαν στη χώρα μας στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης!
Τελειώνοντας, θα έλεγα ότι αν οι κύριοι Γερμανοί «εταίροι μας» θέλουν εγγύησης για  να μας βοηθήσουν ας βάλουν ως εγγύηση τα χρήματα που μας οφείλουν…
Μήπως πρέπει να γίνει ένα δημοψήφισμά, επιτέλους, για να αποφασίσουμε για τη δική μας τύχη και όχι να αποφασίζουν άλλοι?

Για την ιστορία, μερικά στοιχεία
( Όπως τα εξιστορεί ο κ. Τάσος Ηλιαδάκης συγγραφέας αποκαλυπτικών έργων και βιβλίων για τα γεγονότα της εποχής, στο Έθνος της Κυριακής  7/4/2011 )

Στις 14.3.1942 τερματίζεται η Συνδιάσκεψη της Ρώμης με την υπογραφή και του κατοχικού δανείου. Τη σύμβαση υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Ιταλίας και της Γερμανίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Γκίτζι και Αλτενμπουργκ. Στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στην Ελλάδα δηλαδή, η συμφωνία ανακοινώθηκε εννέα ημέρες μετά.
Σύμφωνα με αυτήν:

• Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής (άρθρο 2).
• Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες (άρθρο 3).
• Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γίνει αργότερα (άρθρο 4).
• Η συμφωνία ισχύει αναδρομικά από 1.1.1942 (άρθρο 5).

Η πρώτη τροποποίηση
Ηταν συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Δηλαδή είναι αναγκαστικό δάνειο. Υπόχρεος καταβολής του είναι η Ελληνική Κυβέρνηση και όχι η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Επομένως ο νόμιμος διεκδικητής του είναι η ελληνική κυβέρνηση. Το ύψος των συνολικών αναλήψεων και πότε αυτές θα σταματήσουν δεν προσδιορίζονται. Οι αναλήψεις γίνονται κατά μήνα και δεν προσδιορίζεται ούτε το ύψος των άνω του 1,5 δισ. δρχ. ποσού ούτε το για πόσους μήνες θα έπαιρναν αυτά οι Αρχές Κατοχής» εξηγεί ο κ. Ηλιαδάκης. «Η χρέωση θα γίνεται σε δραχμές. Οι δραχμές όμως αυτές αντιστοιχούσαν σε εντελώς καθορισμένο ποσό μάρκων που ήδη είχαν απαιτήσει οι Γερμανοί από την ΤτΕ η οποία υποχρεώνεται »όπως ρυθμίζει κατά τοιούτον τρόπον την επάρκειαν του χαρτονομίσματος εις δραχμάς ώστε να εξασφαλισθή μηνιαίως, διά τας ανάγκας του γερμανικού στρατού, ποσόν 25 εκ. μάρκων». Επομένως η απαίτηση είναι σε μάρκα και το 1,5 δισ. δρχ. της συμφωνίας της Ρώμης δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα 25 εκ. μάρκα».
Ο αδηφάγος πληθωρισμός όμως εξανέμιζε το ποσό του 1,5 δισ. δρχ. και τελικά η συμφωνία από 2 Δεκεμβρίου 1942 θα τροποποιηθεί «κοινή συναινέσει». Ετσι το 1,5 δισ. δρχ. θα γίνει 8 δισ., τα οποία θα αναπροσαρμόζονται με κινητή τιμαριθμική κλίμακα από τα αγαθά που κατονομάζει. Επομένως τα άνω των 8 δισ. δρχ. ποσά, όπως αυτά προσδιορί­ζονται από την τροποποίηση, θα χρεώνονται ως δάνειο. Τα δανειακά ποσά που ήδη είχαν πάρει, όπως και αυτά που θα πάρουν μέχρι την 31.3.1943, θα αρχίσουν να εξοφλούνται από τον Απρίλιο του 1943 με δόσεις.
Συνεπώς το αρχικό αναγκαστικό δάνειο μεταπίπτει σε κανονικό συμβατικό δάνειο και τα ποσά είναι σε σταθερό νόμισμα. «Τα δανειακά ποσά σταματούν την 1.4.1943, οπότε αρχίζει η άτοκος επιστροφή τους. Επειδή οι δανειακές αναλήψεις δεν σταμάτησαν, αν και πραγματοποίησαν δέκα εννέα επιστροφές (19), οπότε και σταμάτησαν την καταβολή των υπολοίπων. Από τότε το δάνειο καθίσταται έντοκο λόγω υπερημερίας,  για την περίοδο που οι ναζί πλήρωναν μεν τις δόσεις του χρέους τους, αλλά έπαιρναν αναγκαστικά όλο και περισσότερα.
Η 2η τροποποίηση
386,4 δισ. δρχ. οικειοποιήθηκαν οι κατακτητές
Ακολούθησε και δεύτερη τροποποίηση που έγινε 18-5- 1943.
Οι αρχές Κατοχής επανήλθαν στις δίχως όριο αναλήψεις προκαταβο­λών και ο πρωθυπουρ­γός Ι. Ράλλης θα διαμαρτυρηθεί και θα ζητήσει να σταματήσει η έκδοση χαρτονομί­σματος. Εξι ημέρες μετά οι Αρχές Κατοχής προχώρησαν σε δεύτερη αναπροσαρμογή σύμφωνα με την οποία καταργείται ο περιορισμός του ανώτατου ορίου των προκαταβολών, δηλαδή των 8 δισ. δρχ. κατά μήνα .  Με την κατάργηση του ορίου οι Αρχές Κατοχής μπορούσαν κατά βούληση να χαρακτηρίζουν το μεγαλύτερο μέρος ως έξοδα κατοχής και το μικρότερο ως δάνειο. Τόσο η δεύτερη όσο και η τρίτη τροποποίηση που θα ακολουθήσει επιτείνουν τη μετατροπή του δανείου από αναγκαστικό σε συμβατικό, που ήδη είχε γίνει με την πρώτη τροποποίηση». Το διάστημα αυτό οι κατακτητές θα πάρουν από την Τράπεζα της Ελλάδας 386,4 δισεκατομμύρια δραχμές και μετά τον Σεπτέμβριο του ’43 όταν συνθηκολόγησε η Ιταλία, οι Γερμανοί θα αυξήσουν τις αναλήψεις των δανειακών προκα­τα­βολών κατά το μερίδιο της Ιταλίας, το οποίο βεβαίως οικειοποιούνται…
Η απαίτηση
Η Ελλάδα εξαρχής απαίτησε την επιστροφή του, το οποίο διαχώριζε από τις επανορθώσεις. Αυτή η θέση πρόβαλλε σταθερά από το 1945 τόσο σε διεθνείς διασκέψεις όσο και απευθείας προς τη Δ. Γερμανία και μετά το 1990 την Ομοσπονδιακή Γερμανία. Συνολικά το διεκδίκησε 12 φορές ή περίπου κάθε πέντε χρόνια.
Η Γερμανία μετακατοχικά ουδέποτε το αμφισβήτησε, όπως δε προκύπτει από διπλωματικά έγγραφα, ο καγκελάριος Ερχαρντ είχε δεσμευθεί για την επαναδιαπραγμάτευση μετά την επανένωση της Γερμανίας. Ομως συστηματικά απέφυγε και αποφεύγει με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων να το συζητήσει».
Στα γερμανικά επιχειρήματα περιλαμβάνονται:

• Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου του 1953 (αναστέλλει την καταβολή των επανορθώσεω αποζημιώσεων μέχρι την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης από τη Γερμανία).
• Από το δάνειο παραιτήθηκε το 1958 ο Καραμανλής. Ο τελευταίος το διέψευσε και η γερμανική πρεσβεία με ρηματική της διακοίνωση τον Μάρτιο του 1967 αναίρεσε το? επιχείρημα. Παρ’ όλα αυτά η Γερμανία το επανέλαβε μετά το 1990.
• Υστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. Ομως μετά το 1990 απέδιδε αποζημιώσεις στη Ρωσία, στην Πολωνία και το 1997 στην Τσεχοσλοβακία.

«Το μόνο που δηλώνουν τα επιχειρήματα αυτά είναι η έλλειψη επιχειρημάτων. Πολύ δε περισσότερο όταν η κατοχική Γερμανία, παρόμοιο με το ελληνικό είχε πάρει από τη Γιουγκοσλαβία και την Πολωνία και στις οποίες το επέστρεψε το 1956 και το 1971.
Σύμφωνα με την πρώτη τροποποίηση, οι δανειακές αναλήψεις των Δυνάμεων Κατοχής έπρεπε να αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943. Πράγματι η Γερμανία από τον Αύγουστο του 1943 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 1944 κατέβαλε δεκαεννιά (19) επιστροφές για το κατοχικό δάνειο, συνολικού ποσού 85,09 τρισ. δρχ.» αποκαλύπτει ο κ. Ηλιαδάκης. «Τα δανειακά ποσά που διεκδίκησε η Ελλάδα, όπως κι αυτά που αναφέρει η ΤτΕ, είναι καθαρή δανειακή οφειλή, δηλαδή από τις συνολικές δανειακές αναλήψεις έχουν αφαιρεθεί οι επιστροφές.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το δάνειο από άτοκο μετέπεσε σε έντοκο λόγω υπερημερίας και επομένως έχουμε ανατοκισμό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης οτι για την επανόρθωση της κατοχικής ζημιάς η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946… Μετά την κατοχή αυτό το ποσό θα αναζητούσε σε εξωτερικό… δανεισμό για να κλείσει τις πληγές του πολέμου».