Βαθιές πολιτικές αναλύσεις από ηγετικές φυσιογνωμίες του ελληνικού προοδευτικού πνεύματος όπως αυτή της ιδρυτικής διακήρυξης του κ. Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και ευάριθμες έγκριτες οικονομικές αναλύσεις μας υποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας πρωτόγνωρης στα χρονικά κατάστασης. Πολιτικά είμαστε επί ξύλου κρεμάμενοι. Οικονομικά, αφού εκχωρήσαμε τον έλεγχο της νομισματικής μας πολιτικής, άρα και την ανεξαρτησία της οικονομικής μας πολιτικής στην κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα με την ένταξή μας στο ευρώ, μετά την απαράδεκτη δανειακή σύμβαση που υπογράψαμε το καλοκαίρι του 2010 μετατρέποντας το δημόσιο χρέος προς ιδιώτες (τράπεζες και επενδυτές) σε διακρατικό, προς τα κράτη-δανειστές μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλέον βρισκόμαστε στο απόλυτο έλεος των αδυσώπητων δανειστών. Αν δεν κάνουμε κάτι να ανατρέψουμε τις καταστροφικά ασύμφορες αυτές συμφωνίες, οι αβάσταχτα υψηλοί τόκοι των δανείων που αυξάνονται με ληστρική γεωμετρική πρόοδο θα οδηγήσουν, όπως έχουν ήδη αρχίσει να μας προϊδεάζουν οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες και τα ντόπια επιτελεία τους, στην ελεγχόμενη πτώχευση, προς όφελος των δανειστών μας.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Με απόλυτους οικονομικούς όρους η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει από το 2007, οπότε και η διόγκωση των επιτόκιων των χρεών κατέστησαν απαγορευτική την αποπληρωμή των πρώτων, αφού τα κεφάλαια των χρεών τα είχαμε ήδη αποπληρώσει. Σε μια τέτοια περίπτωση, η δανειζόμενη χώρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να βγει και να κηρύξει στάση πληρωμών προς τους δανειστές-τοκογλύφους, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις εσωτερικές ανάγκες του κράτους. Αυτό είναι μια «μη ελεγχόμενη» στάση πληρωμών, όπου ο λαός και το κράτος μένουν αλώβητα. Αν όμως για οποιονδήποτε λόγο το κράτος δεν έχει το θάρρος ή την βούληση να προασπίσει το λαϊκό συμφέρον, οι δανειστές εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα, δημεύοντας και ξεπουλώντας, όπως ακριβώς συνήθως γίνεται και για τα ιδιωτικά χρέη, την περιουσία του οφειλέτη, ο οποίος μένει στον δρόμο. Θα μου πείτε είναι παράδοξο να πετάξουν έναν ολόκληρο λαό στον δρόμο, αλλά θα σας απαντήσω ότι είναι προφανές ότι με το ενάμισυ εκατομμύριο ανέργων αυτό έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν. Το κατάφωρο της αδικίας καθίσταται πιο ευκρινές αν αναλογιστούμε ότι ακόμα και σε επίπεδο χρεών ιδιώτη η ελληνική νομοθεσία προστατεύει τον οφειλέτη, αφού απαγορεύει την δήμευση της περιουσίας του, αν αυτή συνιστά το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο. Δεν είναι άραγε και η Ελλάδα ως επικράτεια το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο, το μοναδικό σπιτάκι από την μάνα μας που ως Έλληνες έχουμε; Δεν αξίζει η εθνική μας ακεραιότητα μια προστασία ανάλογη με αυτή που αναγνωρίζει η ελληνική νομοθεσία σε έναν απλό ιδιώτη;
Η απάντηση είναι ότι το Διεθνές Δίκαιο αλλά και Διεθνείς αποφάσεις του ΟΗΕ θεωρούν τελείως άδικες και έκνομες τέτοιες παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας και τέτοιες συμφωνίες λιμοκτονίας του λαού. Ακόμα και αν όλοι οι Έλληνες, όχι μια γλίσχρα κυβερνητική μειοψηφία, αποφασίζαμε με δημοψήφισμα κάτι τέτοιο, πάλι θα θεωρείτο παράνομο σύνφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Όσον αφορά στο θέμα του απεχθούς χρέους, είναι αδήριτη αναγκαιότητα να προτάξουμε την απαλλαγή της χώρας μας από το παράνομο και απεχθές χρέος που μας φορτώνουν οι δανειστές, με την συνενοχή των αστικών (και ανθελληνικών) κυβερνήσεων. Η ανάκληση του αντισυνταγματικού Μνημονίου στην ολότητά του είναι συνυφασμένη με αυτό τον οικονομικό στόχο, αφού το τελευταίο αποτελεί ένα όργιο παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου και του δικού μας Συντάγματος, όπως έχουν υποδείξει και αποδείξει σεβαστοί νομικοί και συνταγματολόγοι όπως ο κ. Κασιμάτης.
Ένα από τα αδιάσειστα και καίρια επιχειρήματά έγκριτων οικονομολόγων με ακαδημαϊκή εξειδίκευση και διεθνή εμπειρία όπως ο κ. Καζάκης της «Σεισάχθειας», σχετικά με την άρνηση του χρέους από πλευράς της χώρας μας, είναι ότι το περιώνυμο χρέος μας είναι παράνομο και καταχρηστικό, αφού ήδη έχουμε αποπληρώσει το κεφάλαιο των δανείων μας δυόμισυ φορές! Γι'αυτό το λόγο δικαιούμαστε, αν δεν υποχρεούμαστε πρακτικώς, και από διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ, να αρνηθούμε το χρέος. Δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να εξοφλήσουμε τα ληστρικά και καταχρηστικά πανωτόκια. Ο λαός θα καταστραφεί, η χώρα θα ξεπουληθεί και όσοι μείνουμε θα δουλεύουμε ως δουλοπάροικοι και κολλίγοι για να πληρώνουμε τα παράνομα επιτόκια των δανειστών, που θα πλουτίζουν χωρίς να κουνούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, από τον ιδρώτα και την δυστυχία μας.
Εξάλλου η άρνηση χρέους είναι μια συνήθης πρακτική διεθνώς. Πάνω από τριάντα χώρες έχουν προβεί σε ολική άρνηση χρέους, χωρίς καμία ιδιαίτερη συνέπεια. Πρόσφατα-τα τελευταία δέκα χρόνια- άρνηση χρέους (μερική ή ολική) έκαναν η Αργεντινή, η Βολιβία, η Βενεζουέλα, η Ισλανδία των 360.000 κατοίκων, ο Ισημερινός μόλις το Δεκέμβρη του 2009 χωρίς καμιά επίπτωση ή επίθεση από αγορές ή κράτη. Εξάλλου, στην παγκόσμια ιστορία και πρακτική ένα κράτος όπου ο μέσος όρος καταναλωτικών αναγκών υπερβαίνει τον μέσο όρο εισοδήματος (κοινώς δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι με μισθούς που τους επαρκούν για να επιβιώσουν), όπως εδώ, συνήθως προβαίνει σε ολική άρνηση χρέους, μάλιστα θεωρείται πρακτικά και ηθικά υποχρεωμένο από Διεθνείς Συμβάσεις να να το πράξει αυτό, αλλιώς οι κυβερνήτες δικαίως πρέπει να κατηγορηθούν επί εσχάτη προδοσία. Η ίδια η Ελλάδα προέβη σε άρνηση πληρωμής χρέους προς τους Βέλγους το 1936 με τον δικτάτορα Μεταξά, χωρίς ούτε καν να κατορθώσει το Βέλγιο να καταδικάσει την Ελλάδα στο τότε Διεθνές Δικαστήριο. Μάλιστα η άρνηση αυτή του Μεταξά χρησιμοποιήθηκε ως νομολογία από την Αργεντινή του Κίχνερ για την δική της άρνηση και επέτυχε.
Το χρέος που διατυμπανίζουν λοιπόν πως έχουμε είναι ουσιαστικά τα ληστρικά πανωτόκια που απαιτούν οι προστάτες και προαγωγοί μας δανειστές, όχι το κεφάλαιο των δανείων. Χειραγωγηθήκαμε εντέχνως να πειστούμε ότι η νέα ληστρική καταχρέωση και η υποθήκευση της εθνικής ακεραιότητας της χώρας μας που πλέον κινδυνεύει να δημευτεί ολόκληρη ή σε πιο εύπεπτα για τους τοκογλύφους καρχαρίες κομμάτια ήταν υποτίθεται αναγκαία. Ψέμα στο ψέμα.
Είναι ψέμα καταρχάς είναι ότι χρειαζόταν να δανειστούμε. Μεγάλο ψέμα, διότι τα έσοδα του ΑΕΠ, που είναι γύρω στα 45 με 50 δις, αρκούν και με το παραπάνω για να καλύψουν τα πάγια έξοδα του κράτους, που είναι περίπου 27 δις. Αν την τελευταία δεκαετία αφαιρέσουμε από τις δαπάνες του κράτους τις δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, τότε το έλλειμμα του προϋπολογισμού δεν υπερβαίνει ούτε καν το 1% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς τα δάνεια, μπορούμε να διαχειριστούμε εύκολα το έλλειμμα του προϋπολογισμού χωρίς να βάλουμε χέρι σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά, κοινωνικές δαπάνες. Άλλωστε από το σύνολο των νέων δανείων που την τελευταία δεκαετία σύναψε το κράτος, το 97% πήγε σε εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων και μόλις το 3% στην κάλυψη του κρατικού ελλείμματος. Δηλαδή δανειζόμαστε για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια και όχι για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Με άλλα λόγια δανειστήκαμε υποθηκεύοντας την εθνική μας κυριαρχία και την ύπαρξή μας για να πληρώσουμε προηγούμενους τ ό κ ο υ ς ληστρικών δανείων, όχι το κεφάλαιο, γιατί αυτό το έχουμε ήδη αποπληρώσει! Από αυτή την κωμωδία του ψεύδους ωφελημένοι βγαίνουν μόνο οι ξένοι τραπεζικοί κύκλοι. Το κεφάλαιο ανοίγει μια νέα σελίδα υπερεκμετάλλευσης των ευρωπαϊκών, πλέον, λαών.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ακόμα και σήμερα κατατάσσεται 25η στην παγκόσμια οικονομία. Δεν είναι μια εξευτελισμένη ψωροκώσταινα όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, για να ρίξουν το ηθικό μας, να παραιτηθούμε από τα κεκτημένα αλλά και από την ίδια την χώρα μας και μετά να μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί και να παρουσιαστούν τα «ξένα κεφάλαια» ως σωτήρες που θα τους φιλάμε και το χέρι. Υπάρχει λύση που μπορεί να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο. Αλλά δεν υπάρχει ακόμη η κυβέρνηση που θα την εφαρμόσει. Η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί, αντιθέτως, ένα μεγάλο τμήμα του προβλήματος αλλά ακόμα και γενεσιουργός αιτία του.
Την επιζητούμενη λύση αυτή, η οποία θα προστατεύσει τον λαό και το εθνικό συμφέρον και όχι τα υπερκέρδη και τις επενδύσεις των νόμιμων τοκογλύφων μπορεί να την προωθήσει μόνο μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται για το συμφέρον του τόπου, μια κυβέρνηση που θα προκύψει ας ευχηθούμε μέσα από τον ίδιο το λαό.
Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Απέναντι σ' αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζουν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτό το καθεστώς, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός στη νέα κατοχή. Όπως ακριβώς συνέβη και με την παλιά κατοχή με όλους εκείνους, που αν και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, όμως δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανατροπή της από τον ίδιο τον λαό.
Δεν έχει άδικο λοιπόν που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού που τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή του καθεστώτος της νέας κατοχής, σ' αυτό το τσουβάλι ανήκουν όλοι τους, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και δήθεν αριστεροί. Και τι σημαίνει ανατροπή της σημερινής κατοχής; Σημαίνει ότι ο λαός ανατρέπει και δικάζει τους ενόχους και τους δωσίλογους. Σημαίνει ότι ο λαός επιβάλει τη μη αναγνώριση του χρέους για να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος την ακύρωσή του. Σημαίνει ότι ο λαός ανακτά τον έλεγχο της οικονομίας για να κερδίσει και να θωρακίσει την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία του. Δίχως τον έλεγχο της οικονομίας από τα λαϊκά συμφέροντα, κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας είναι εξωπραγματική, εικονική και απατηλή.
Η πρώτη κίνηση λοιπόν της επόμενης ημέρας θα πρέπει να είναι μια οικονομική ανάσα, η οποία φυσικά θα πρέπει να συνοδευτεί από μια σειρά μεταρρυθμίσεων σε όλα τα πεδία, ώστε να ανακτήσουμε τελικά την πατρίδα μας. Το μέλλον των παιδιών μας, στα οποία οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το ίδιο δικαίωμα που αναγνωρίζουμε αβίαστα σε τόσους χιλιάδες μετανάστες, να ζήσουν δηλαδή στην Ελλάδα, να έχουν δηλαδή το αυτονόητο δικαίωμα να ζήσουν και τα παιδιά των Ελλήνων στην χώρα που γεννήθηκαν, είναι στα χέρια μας. Ο λαός και μόνον ο λαός μπορεί να δώσει την λύση.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Με απόλυτους οικονομικούς όρους η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει από το 2007, οπότε και η διόγκωση των επιτόκιων των χρεών κατέστησαν απαγορευτική την αποπληρωμή των πρώτων, αφού τα κεφάλαια των χρεών τα είχαμε ήδη αποπληρώσει. Σε μια τέτοια περίπτωση, η δανειζόμενη χώρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να βγει και να κηρύξει στάση πληρωμών προς τους δανειστές-τοκογλύφους, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις εσωτερικές ανάγκες του κράτους. Αυτό είναι μια «μη ελεγχόμενη» στάση πληρωμών, όπου ο λαός και το κράτος μένουν αλώβητα. Αν όμως για οποιονδήποτε λόγο το κράτος δεν έχει το θάρρος ή την βούληση να προασπίσει το λαϊκό συμφέρον, οι δανειστές εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα, δημεύοντας και ξεπουλώντας, όπως ακριβώς συνήθως γίνεται και για τα ιδιωτικά χρέη, την περιουσία του οφειλέτη, ο οποίος μένει στον δρόμο. Θα μου πείτε είναι παράδοξο να πετάξουν έναν ολόκληρο λαό στον δρόμο, αλλά θα σας απαντήσω ότι είναι προφανές ότι με το ενάμισυ εκατομμύριο ανέργων αυτό έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν. Το κατάφωρο της αδικίας καθίσταται πιο ευκρινές αν αναλογιστούμε ότι ακόμα και σε επίπεδο χρεών ιδιώτη η ελληνική νομοθεσία προστατεύει τον οφειλέτη, αφού απαγορεύει την δήμευση της περιουσίας του, αν αυτή συνιστά το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο. Δεν είναι άραγε και η Ελλάδα ως επικράτεια το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο, το μοναδικό σπιτάκι από την μάνα μας που ως Έλληνες έχουμε; Δεν αξίζει η εθνική μας ακεραιότητα μια προστασία ανάλογη με αυτή που αναγνωρίζει η ελληνική νομοθεσία σε έναν απλό ιδιώτη; Η απάντηση είναι ότι το Διεθνές Δίκαιο αλλά και Διεθνείς αποφάσεις του ΟΗΕ θεωρούν τελείως άδικες και έκνομες τέτοιες παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας και τέτοιες συμφωνίες λιμοκτονίας του λαού. Ακόμα και αν όλοι οι Έλληνες, όχι μια γλίσχρα κυβερνητική μειοψηφία, αποφασίζαμε με δημοψήφισμα κάτι τέτοιο, πάλι θα θεωρείτο παράνομο σύνφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Όσον αφορά στο θέμα του απεχθούς χρέους, είναι αδήριτη αναγκαιότητα να προτάξουμε την απαλλαγή της χώρας μας από το παράνομο και απεχθές χρέος που μας φορτώνουν οι δανειστές, με την συνενοχή των αστικών (και ανθελληνικών) κυβερνήσεων. Η ανάκληση του αντισυνταγματικού Μνημονίου στην ολότητά του είναι συνυφασμένη με αυτό τον οικονομικό στόχο, αφού το τελευταίο αποτελεί ένα όργιο παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου και του δικού μας Συντάγματος, όπως έχουν υποδείξει και αποδείξει σεβαστοί νομικοί και συνταγματολόγοι όπως ο κ. Κασιμάτης.
Ένα από τα αδιάσειστα και καίρια επιχειρήματά έγκριτων οικονομολόγων με ακαδημαϊκή εξειδίκευση και διεθνή εμπειρία όπως ο κ. Καζάκης της «Σεισάχθειας», σχετικά με την άρνηση του χρέους από πλευράς της χώρας μας, είναι ότι το περιώνυμο χρέος μας είναι παράνομο και καταχρηστικό, αφού ήδη έχουμε αποπληρώσει το κεφάλαιο των δανείων μας δυόμισυ φορές! Γι'αυτό το λόγο δικαιούμαστε, αν δεν υποχρεούμαστε πρακτικώς, και από διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ, να αρνηθούμε το χρέος. Δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να εξοφλήσουμε τα ληστρικά και καταχρηστικά πανωτόκια. Ο λαός θα καταστραφεί, η χώρα θα ξεπουληθεί και όσοι μείνουμε θα δουλεύουμε ως δουλοπάροικοι και κολλίγοι για να πληρώνουμε τα παράνομα επιτόκια των δανειστών, που θα πλουτίζουν χωρίς να κουνούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, από τον ιδρώτα και την δυστυχία μας.
Εξάλλου η άρνηση χρέους είναι μια συνήθης πρακτική διεθνώς. Πάνω από τριάντα χώρες έχουν προβεί σε ολική άρνηση χρέους, χωρίς καμία ιδιαίτερη συνέπεια. Πρόσφατα-τα τελευταία δέκα χρόνια- άρνηση χρέους (μερική ή ολική) έκαναν η Αργεντινή, η Βολιβία, η Βενεζουέλα, η Ισλανδία των 360.000 κατοίκων, ο Ισημερινός μόλις το Δεκέμβρη του 2009 χωρίς καμιά επίπτωση ή επίθεση από αγορές ή κράτη. Εξάλλου, στην παγκόσμια ιστορία και πρακτική ένα κράτος όπου ο μέσος όρος καταναλωτικών αναγκών υπερβαίνει τον μέσο όρο εισοδήματος (κοινώς δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι με μισθούς που τους επαρκούν για να επιβιώσουν), όπως εδώ, συνήθως προβαίνει σε ολική άρνηση χρέους, μάλιστα θεωρείται πρακτικά και ηθικά υποχρεωμένο από Διεθνείς Συμβάσεις να να το πράξει αυτό, αλλιώς οι κυβερνήτες δικαίως πρέπει να κατηγορηθούν επί εσχάτη προδοσία. Η ίδια η Ελλάδα προέβη σε άρνηση πληρωμής χρέους προς τους Βέλγους το 1936 με τον δικτάτορα Μεταξά, χωρίς ούτε καν να κατορθώσει το Βέλγιο να καταδικάσει την Ελλάδα στο τότε Διεθνές Δικαστήριο. Μάλιστα η άρνηση αυτή του Μεταξά χρησιμοποιήθηκε ως νομολογία από την Αργεντινή του Κίχνερ για την δική της άρνηση και επέτυχε.
Το χρέος που διατυμπανίζουν λοιπόν πως έχουμε είναι ουσιαστικά τα ληστρικά πανωτόκια που απαιτούν οι προστάτες και προαγωγοί μας δανειστές, όχι το κεφάλαιο των δανείων. Χειραγωγηθήκαμε εντέχνως να πειστούμε ότι η νέα ληστρική καταχρέωση και η υποθήκευση της εθνικής ακεραιότητας της χώρας μας που πλέον κινδυνεύει να δημευτεί ολόκληρη ή σε πιο εύπεπτα για τους τοκογλύφους καρχαρίες κομμάτια ήταν υποτίθεται αναγκαία. Ψέμα στο ψέμα.
Είναι ψέμα καταρχάς είναι ότι χρειαζόταν να δανειστούμε. Μεγάλο ψέμα, διότι τα έσοδα του ΑΕΠ, που είναι γύρω στα 45 με 50 δις, αρκούν και με το παραπάνω για να καλύψουν τα πάγια έξοδα του κράτους, που είναι περίπου 27 δις. Αν την τελευταία δεκαετία αφαιρέσουμε από τις δαπάνες του κράτους τις δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, τότε το έλλειμμα του προϋπολογισμού δεν υπερβαίνει ούτε καν το 1% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς τα δάνεια, μπορούμε να διαχειριστούμε εύκολα το έλλειμμα του προϋπολογισμού χωρίς να βάλουμε χέρι σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά, κοινωνικές δαπάνες. Άλλωστε από το σύνολο των νέων δανείων που την τελευταία δεκαετία σύναψε το κράτος, το 97% πήγε σε εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων και μόλις το 3% στην κάλυψη του κρατικού ελλείμματος. Δηλαδή δανειζόμαστε για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια και όχι για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Με άλλα λόγια δανειστήκαμε υποθηκεύοντας την εθνική μας κυριαρχία και την ύπαρξή μας για να πληρώσουμε προηγούμενους τ ό κ ο υ ς ληστρικών δανείων, όχι το κεφάλαιο, γιατί αυτό το έχουμε ήδη αποπληρώσει! Από αυτή την κωμωδία του ψεύδους ωφελημένοι βγαίνουν μόνο οι ξένοι τραπεζικοί κύκλοι. Το κεφάλαιο ανοίγει μια νέα σελίδα υπερεκμετάλλευσης των ευρωπαϊκών, πλέον, λαών.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ακόμα και σήμερα κατατάσσεται 25η στην παγκόσμια οικονομία. Δεν είναι μια εξευτελισμένη ψωροκώσταινα όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, για να ρίξουν το ηθικό μας, να παραιτηθούμε από τα κεκτημένα αλλά και από την ίδια την χώρα μας και μετά να μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί και να παρουσιαστούν τα «ξένα κεφάλαια» ως σωτήρες που θα τους φιλάμε και το χέρι. Υπάρχει λύση που μπορεί να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο. Αλλά δεν υπάρχει ακόμη η κυβέρνηση που θα την εφαρμόσει. Η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί, αντιθέτως, ένα μεγάλο τμήμα του προβλήματος αλλά ακόμα και γενεσιουργός αιτία του. Την επιζητούμενη λύση αυτή, η οποία θα προστατεύσει τον λαό και το εθνικό συμφέρον και όχι τα υπερκέρδη και τις επενδύσεις των νόμιμων τοκογλύφων μπορεί να την προωθήσει μόνο μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται για το συμφέρον του τόπου, μια κυβέρνηση που θα προκύψει ας ευχηθούμε μέσα από τον ίδιο το λαό.
Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Απέναντι σ' αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζουν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτό το καθεστώς, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός στη νέα κατοχή. Όπως ακριβώς συνέβη και με την παλιά κατοχή με όλους εκείνους, που αν και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, όμως δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανατροπή της από τον ίδιο τον λαό.
Δεν έχει άδικο λοιπόν που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού που τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή του καθεστώτος της νέας κατοχής, σ' αυτό το τσουβάλι ανήκουν όλοι τους, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και δήθεν αριστεροί. Και τι σημαίνει ανατροπή της σημερινής κατοχής; Σημαίνει ότι ο λαός ανατρέπει και δικάζει τους ενόχους και τους δωσίλογους. Σημαίνει ότι ο λαός επιβάλει τη μη αναγνώριση του χρέους για να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος την ακύρωσή του. Σημαίνει ότι ο λαός ανακτά τον έλεγχο της οικονομίας για να κερδίσει και να θωρακίσει την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία του. Δίχως τον έλεγχο της οικονομίας από τα λαϊκά συμφέροντα, κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας είναι εξωπραγματική, εικονική και απατηλή.
Η πρώτη κίνηση λοιπόν της επόμενης ημέρας θα πρέπει να είναι μια οικονομική ανάσα, η οποία φυσικά θα πρέπει να συνοδευτεί από μια σειρά μεταρρυθμίσεων σε όλα τα πεδία, ώστε να ανακτήσουμε τελικά την πατρίδα μας. Το μέλλον των παιδιών μας, στα οποία οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το ίδιο δικαίωμα που αναγνωρίζουμε αβίαστα σε τόσους χιλιάδες μετανάστες, να ζήσουν δηλαδή στην Ελλάδα, να έχουν δηλαδή το αυτονόητο δικαίωμα να ζήσουν και τα παιδιά των Ελλήνων στην χώρα που γεννήθηκαν, είναι στα χέρια μας. Ο λαός και μόνον ο λαός μπορεί να δώσει την λύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου