Το δικαίωμα εκτέλεσης εναντίον της Γερμανίας

Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ

 

Τα τραγικά θύματα της σφαγής του Διστόμου εξακολουθούν να είναι θύματα, ήδη και της Ελλάδας, που επί δέκα χρόνια αρνείται να δώσει άδεια αναγκαστικής κατάσχεσης ιδιωτικής περιουσίας της Γερμανίας στην Ελλάδα. 

Από τότε που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος και περίπου επί ένα αιώνα δεν χρειαζόταν καμιά συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης για να εξαναγκαστεί ξένο κράτος να πληρώσει τα χρέη για τα οποία καταδικάστηκε από τα ελληνικά δικαστήρια να πληρώσει σε ιδιώτες. Ομως, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου, με το ν.δ. 30/31 Δεκ. 1925, εξάρτησε την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας ξένων κρατών από την προηγούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης. Την απαγόρευση επανέλαβε και ο αναγκαστικός νόμος 1519/1938 της δικτατορίας Μεταξά, εντάχθηκε δε και στον ισχύοντα κώδικα πολιτικής δικονομίας, με κυβερνητική υπόδειξη, σε εποχές που δεν υπήρχαν ακόμη οι δικαιοκρατικές ευαισθησίες της δικής μας εποχής.


Ομως, μετά την πτώση της απριλιανής δικτατορίας, η υπερνομοθετική ελληνική έννομη τάξη αναβαθμίστηκε ριζικά, έτσι που να μην αφήνει κανένα περιθώριο για την εξακολούθηση της κατ' ευφημισμόν εξάρτησης της αναγκαστικής εκτέλεσης εναντίον αλλοδαπού κράτους από την προηγούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης - μια άδεια που ποτέ δεν έχει δοθεί ώς τις μέρες μας, καθώς δεν έχει προσεχθεί ότι αυτή η νομοθετική ρύθμιση είναι ήδη ανίσχυρη, αφού είναι αντίθετη τόσο στο ισχύον Σύνταγμα όσο και στην ευρωπαϊκή σύμβαση για τα θεμελιακά δικαιώματα κάθε ανθρώπου.

Πιο συγκεκριμένα: Το άρθρο 2§1 του Συντάγματος διακηρύσσει ότι «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Συνακόλουθα δεν επιτρέπεται με νόμο να απαγορεύεται η δραστική έννομη προστασία συγκεκριμένων ανθρώπων, όπως είναι τα θύματα της σφαγής του Διστόμου, τα οποία δικαιώθηκαν με αμετάκλητη απόφαση του Αρείου Πάγου και με αντίστοιχη καταδίκη της Γερμανίας να πληρώσει την οφειλόμενη αποζημίωση.

Περαιτέρω, το άρθρο 20§1 του Συντάγματος, δίχως καμιά επιφύλαξη, ορίζει ότι «καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί ν' αναπτύξει σ' αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει», γίνεται δε παγίως δεκτό ότι αυτή η τελευταία επιφύλαξη υπέρ του νόμου περιορίζεται αποκλειστικώς στο «πώς» και όχι στο «αν» θα χορηγηθεί η αιτούμενη έννομη προστασία. Ομοίως δε και το άρθρο 6 της ευρωπαϊκής σύμβασης για τα θεμελιακά δικαιώματα του ανθρώπου ορίζει ότι «παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως», όπου το επίρρημα «δικαίως», ανάμεσα σε άλλα, περιλαμβάνει και το δικαίωμα σε παροχή δραστικής δικαστικής προστασίας, με καταδικαστική απόφαση που να είναι εκτελεστή εναντίον του αντιδίκου. Τα ίδια ορίζει και το άρθρο 14 του διεθνούς συμφώνου του ΟΗΕ, που έχει κυρωθεί από την Ελλάδα με τον ν. 2462/1997.

Η απαγόρευση λοιπόν της αναγκαστικής εκτέλεσης στην κατασχετή ιδιωτική περιουσία ξένου κράτους είναι αντίθετη στο προαναφερόμενο θεμελιακό δικαίωμα για παροχή δραστικής δικαστικής προστασίας, που διασφαλίζουν το Σύνταγμα και οι υπερέχουσες του απλού νόμου διεθνείς Συμβάσεις που προαναφέρθηκαν.

Τέλος, το άρθρο 25 του Συντάγματος με έμφαση τονίζει ότι «τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του κράτους». Εξαίρεση επιτρέπεται μόνο αν το ίδιο το Σύνταγμα την προβλέπει ή την προβλέπει νόμος που να έχει εκδοθεί κατά εξουσιοδότηση του Συντάγματος. Αλλά τέτοια εξουσιοδότηση του Συντάγματος προς τον νομοθέτη, να απαγορεύει την αναγκαστική εκτέλεση εναντίον αλλοδαπού Δημοσίου, δεν υπάρχει! Συνακόλουθα, τα άρθρα 689 και 923 του ελληνικού κώδικα πολιτικής δικονομίας, που απαγορεύουν τα ασφαλιστικά μέτρα και την αναγκαστική εκτέλεση εναντίον αλλοδαπού Δημοσίου, δίχως την προηγούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης, είναι ανίσχυρα ως αντίθετα στα άρθρα 2, 20 και 25 του Συντάγματος, καθώς και 6 της ευρωπαϊκής σύμβασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου και 14 του διεθνούς συμφώνου του ΟΗΕ.

Η νόμιμη λύση στην υπόθεση του Διστόμου λοιπόν είναι να προχωρήσει, τώρα αμέσως, η επίσπευση της κατάσχεσης και της πλειστηρίασης της κατασχετής περιουσίας του γερμανικού Δημοσίου, που βρίσκεται εδώ, στην Ελλάδα, δίχως την αντισυνταγματικώς αξιούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης. Ο δικαστικός επιμελητής που θα επιβάλει την κατάσχεση και ο συμβολαιογράφος που θα διενεργήσει τον πλειστηριασμό καλύπτονται πλήρως από τις προαναφερόμενες συνταγματικές και διεθνείς διατάξεις, έτσι ώστε να μην έχουν καμιά ευθύνη για τις διαδικαστικές πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης που θα κληθούν να ενεργήσουν εναντίον του γερμανικού Δημοσίου, δίχως την άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης.

Από εκεί και πέρα είναι ευθύνη όσων και όποιων έντιμων δικαστών να μη δικαιώσουν όσα ο Σόλων έλεγε χλευαστικώς για τη αδυναμία αντίστασης της Δικαιοσύνης, ότι δηλαδή είναι σαν τον ιστό της αράχνης, καθώς, αν εμπλακεί σ' αυτόν κάτι το αλαφρόμυαλο κι ανίσχυρο, αντέχει, ενώ αν πρόκειται για κάτι ογκωδέστερο, τότε ο ιστός ξεσκίζεται και τ' αφήνει να φύγει ανενόχλητο από δικαιικούς περιορισμούς.

Πηγή :  http://www.enet.gr

Μερικά ακόμα άρθρα που πρέπει να διαβάσετε link, link 2